(( فقط می‌خواستم احساس کنم که دوست داشته می‌شوم. ))
دختری تنها که در مسافر‌خانه کار می‌کند مجذوب هنرمندی می‌شود‌ که برای خلق اثر جدیدش به شهر کوچک و مرزی به نام سوکچو آمده. کنجکاوی‌های دختر و درخواست‌های کمک مرد برای شناخت شهری که می‌خواهد منبع الهامش باشد، باعث می‌شود رابطه‌ای فراتر از مستخدم و مسافر بین آن دو شکل بگیرد. 
کتاب عمیق نیست و فقط کمی به مسئله‌ی هویت پرداخته می‌شود. اما توصیفات زیبای‌ نویسنده‌ از فضای سرد و تاریک آن شهر، و روان بودن متن و جذابیت داستان باعث می‌شود خواندن این کتاب تجربه‌ای خوشایند برای خواننده بسازد. 
شخصیت پردازی ضعیف بود و ریتم داستان کمی سریع‌تر از چیزی بود که باید. 
زنگ تفریحِ عالی و داستانی جذاب. 
      

        (( نتوانستی بفهمی
که گریزی چنین سریع 
که هیچ موجودی تصور نمی‌کرد_
حتی من_ بتواند این چنین تباهم کند! )) 
کتاب خط داستانی مشخصی ندارد. شخصیت‌ پردازی خاصی ندارد. شاید اصلا نتوان اسم رمان روی آن گذاشت! 
نامه‌نگاری‌ها، خاطره‌ها و نوشته‌های پیر‌زنی در شب‌های بی‌خوابی او. 
نویسنده هر فصل یک خاطره راجع به یک شخصیت، مکان یا زمان را تعریف می‌کند و فصل بعد آن را رها کرده و سراغ خاطره یا تجربه یا شخصیت بعدی می‌رود؛ به خیانت، عشق، فقر، زندگی، پیری و مرگ در صحبت‌هایش می‌پردازد و قلمی شاعرانه، کمی طنز و کنایه‌آمیز دارد.
تجربه‌ی بدی نبود. توقع‌تان را از کتاب اگر بالا نبرید و بدانید که درحال خواندن نوشته‌های بهم ریخته‌ی پیرزنی در شب‌های بی‌خوابی‌اش هستید، از کتاب لذت می‌برید. 
کتابی ساده. زنگ تفریحِ بسیار عالی. 

      

        (( شانه‌های مردانه‌ی او نباید بلرزند. او نباید بگرید. گریستن نه کار مرد است و ابراوِ مرگان مرد بود. پسرم سنگ‌تر باش. ))
جای خالی سلوچ تنها یک رمان نیست. تاریخ است. حقیقت است. و‌ هرچند کمتر از گذشته، دنیای امروز است. 
یکی از واقعی‌ترین داستان‌های ادبیات فارسی. این داستان نه آرمان‌شهری‌ست و نه ویران‌شهری، نه قهرمان دارد و نه ضد‌قهرمان، نه سراسر نور است و نه تاریک؛ مثل دنیای حقیقی خاکستری‌ست. 
آقای دولت آبادی با قلمش نشان داد که انسان کاملی همچون فرشته وجود ندارد. با خلق شخصیت‌هایش به خوبی در‌هم‌آمیختگیِ خوبی و پلیدی را در یک انسان نشان می‌دهد؛ به شکلی که همزمان که خواننده برای شخصیتی دل می‌سوزاند و با او هم‌دردی می‌کند، از او تنفر و کینه هم دارد.
فضا‌سازی خوب بود. شخصیت پردازی عالی، و بهترین بخش این کتاب بود. پایانی نه‌ چندان خوب و کمی مبهم. اما توصیفات اضافی که بودن‌شان ضرورتی نداشت، در کتاب زیاد بود. 
کتاب تا نیمه من را عصبی کرد اما تا پایان نظرم را به کلی عوض کرد. 
شاید آقای دولت آبادی نویسنده‌ی محبوب من نباشد و سبک قلمش از سلیقه‌ی من دور باشد اما باید او را برای شخصیت‌ پردازی‌‌های هنرمندانه و‌ حقیقی‌اش ایستاده تشویق کرد. 
 و در آخر، (( کمرت بشکند، مرگان! )) ایشالا!

      

        (( خورشید که می‌پیماید فرسنگ‌ها راه را
در دقیقه‌ای، 
ستارگان این گنبد مینا، که مسافت‌های بیشتری را 
می‌پیمایند، 
چندان تیزرو نیستند که تن من 
در راه خاک. ))
خولیو کورتاسار خواننده را با این کتاب می‌برد در کوچه پس کوچه‌های بوینس آیرس و در دلهره‌آور‌ترین لحظه، درست در زمانی ‌که خواننده دلواپس شخصیت‌ها، داستان را ادامه می‌دهد، قلم را غلاف می‌کند. و چه شاعرانه ما را با شخصیت‌هایش در شهری گرم، مه گرفته، در سیاهی شب تا صبح با استرس امتحان نهایی فردا، در کنسرت، در کافه، و در گفتگو‌ها و بحث‌های آن‌ها،همراه می‌کند، دلواپس و نگران‌مان می‌کند، و در حساس‌ترین لحظه به آرامی ما را رها می‌کند. 
این کتاب پر از متن‌ها، دیالوگ‌ها و توصیفات زیبا و دل‌نشین است؛ اما خواندن آن کمی دشوار است. زمانی به سراغ این کتاب بروید که قلم و داستان‌های کورتاسار را تجربه کرده‌اید و به دلتان نشسته.
تجربه‌ای لذت‌بخش و سخت بود. 
برای همه پیشنهاد نمی‌شود. 
      

        کالین هوور، نویسنده‌ی آثار سطحی، قابل پیش‌بینی و حوصله‌سر‌بر. 
فقط برای کسانی که تابه‌حال هیچ کتابی نخوانده‌اند مناسب است.
همه‌ی آثار این نویسنده شبیه هم هستند انگار فقط اسم شخصیت‌ها عوض می‌شوند!  

      

        دلم برای زمان و پول از دست رفته می‌سوزد. 
      

        دوسال از خواندن این کتاب می‌گذرد و با خودم می‌گویم، تو که وقتت را با جلد اول دور ریختی، دوباره چرا؟!
      

        دوسال پیش مطالعه کردم.
سطحی، حوصله‌‌‌سربر و بی‌فایده. 
گردن گرفتن این کتاب یکی از سخت‌ترین کار‌ها بود. 
      

        این کتاب را دوسال پیش خواندم و تازه به کتاب‌خانه اضافه کردم.
سطحی، کلیشه‌ای و حوصله سر بر.
تنها نکته‌ی مثبت ایده بود که خراب شد.‌
خواندنش ضرری ندارد اما با نخواندش هم فرقی نمی‌کند. 
مناسب برای کسانی که می‌خواهند کتاب‌خوانی را شروع کنند. 
      

        مرگ به وقت بهار، یک اثر ویران‌شهری با داستانی هولناک و غم‌انگیز. 
نویسنده‌ این کتاب را برای انتقاد به جامعه‌ی آن روز‌های اسپانیا تحت حاکمیت فرانکو نوشته است و برای فرار از سانسور و ... دنیایی خیالی خلق کرده و حرف‌های خود را با نماد‌ها بیان می‌کند. 
راوی داستان کودکی‌ست که ما با او بزرگ می‌شویم و آن دنیا را تجربه می‌کنیم. 
خرافات، رسم و رسوم‌های اشتباه، مرگ و  جامعه‌ای گمراه، در این کتاب به وضوح دیده می‌شود. 
قلم نویسنده بسیار شاعرانه و زیباست و توصیفات او از طبیعت و فضای دنیای خیالی‌اش دقیق و دل‌نشین بود. 
اثر سخت‌خوان است و مناسب همه نیست.
      

        (( ما فقط برای این می‌کشیم که یه دنیایی بسازیم که توش دیگه کسی کسی رو نکشه! ))
آیا برای رسیدن به آزادی و عدالت هر عملی آزاد است؟ 
آیا افراط در راه یک آرمان، آن آرمان را به راهی بد و اشتباه نمی‌کشاند؟
این سوال‌ها را آلبر کامو به خوبی در نمایش‌نامه‌ی صالحان مطرح و مورد بحث قرار داده است. 
استپان، شخصیتی که اعتقاد دارد در راه آرمانش هر کاری مجاز است و نباید از کاری که آن‌ها را به هدف نزدیک می‌کند دست بکشند. 
کالیایف، شخصیتی که مردد است و نمی‌تواند هرکاری را در راه آرمانش انجام بدهد و اعتقاد دارد آرمان همیشه باید در راه شرف باشد.
کامو بسیار زیبا این مفاهیم را در داستان به چالش کشیده است و دیالوگ‌ها بسیار جذاب و تفکر برانگیزند. 
مثل همیشه خواندن‌ کامو یکی از بهترین تجربه‌های من‌ از ادبیات بود. 
      

        (( آدم هیچ‌وقت فقط به خاطر خودش زندگی نمی‌کند. ))
آیا یکی نبودن کلام و خواسته‌ی قلبی ما می‌تواند به سوء تفاهمی بسیار بزرگ ختم‌شود؟ 
نمایش‌نامه‌ای که تا انتها کشش داشت و زمین‌گذاشتن آن سخت بود و مفاهیم پیچیده‌ای مثل مرگ‌، تنهایی، پوچی، خوشبختی و عشق را به سادگی نشان می‌دهد. 
یان، نشان‌دهنده‌ی روابط همه‌ی ماست در جامعه؛ یکی نبودن کلام و خواسته‌‌هایمان و توقع درک کامل از طرف مقابل. این‌گونه رفتار می‌تواند همه‌چیز را خراب کند حتی اگر قصد خوبی داشته‌ باشیم.
مثل همیشه خواندن اثری از کامو یکی از بهترین تجربه‌های من از ادبیات بود.👌
(( چطور نمی‌فهمی؟ غم و غصه‌ی تو در برابر اون بی‌عدالتی‌ای که در حق بشر شده هیچه. ))
      

        روی ماه خداوند را ببوس، یک داستان با شخصیت پردازی بسیار ضعیف. کشش کم و ریتم داستان بسیار کند بود. بیشتر حس خواندن خودکاوی‌های فلسفی آقای نویسنده را داشتم تا یک داستان! دو امتیاز تنها به‌خاطر قلم‌ زیبای آقای مستور. داستان امتیازی ندارد و بسیار ضعیف است. 
      

        به‌نظر من ارزش خواندن نداره. فقط رفتم جلو که نظرم عوض بشه و قانعم کنه اما نکرد. 
      

        (( دلش می‌خواست جایی زندگی کنند که کس دیگری زندگی نکند، جایی که خودش و او تا می‌شود تنها باشند. ))
این کتاب برای من‌ زمین گذاشتنش سخت بود و همزمان تمایل زیادی به پرتاب کردن آن به بیرون پنجره داشتم! 
جریان سیال ذهن، تکرار زیاد جملات، صحنه‌های تکراری، بهم ریختگی بیش از حد زمان و عوض شدن راوی چیز‌هایی بود که هم من را جذب خواندن می‌کرد هم کلافه! 
تنهایی و سردرگمی شخصیت‌ها به خوبی به خواننده‌ منتقل می‌شود و باعث ‌می‌شود داستانی جذاب را تجربه کند. 
این کتاب مناسب کسانی که تازه شروع به کتاب‌خوانی کرده‌اند، نیست! و اگر علاقه‌مند به این سبک نباشید تجربه‌ی خوبی برایتان نخواهد ساخت.