معمولا داستان‌هایی که یکنواختن و خیلی فراز و نشیب ندارن، انتخابِ من نیستن. (اگه انتخابِ شما هم نیستن این موضوع رو در نظر داشته باشید)
این کتاب با وجود این‌که اتفاقِ ویژه‌ای نداشت، در عوض لحظات احساسیِ زیادی داشت که باعث می‌شد منتظر باشم و حس کنم الان یه اتفاقی می‌افته.

داستانش درباره‌ی دختریه که در یک مسافرخونه‌ی قدیمی در شهرِ مرزیِ سوکچو کار می‌کنه(راوی). یک مرد فرانسوی که طراحی و تصویرسازی انجام می‌ده به این مسافرخونه میاد تا منبعِ الهام‌بخشی برای اثر جدیدش پیدا کنه.
این دو نفر با هم ارتباط می‌گیرن، رابطه‌ای که اشاره‌ی خاصی هم بهش نمی‌شه و فقط حس می‌شه.!

شخصیت‌پردازیِ راویِ این قصه رو دوست داشتم؛ احساساتش، تنهایی و معذب بودنش و حتی مشکلاتی که با مادرش داشت به نظرم خوب توصیف شده بود.

برای من کتاب ساده و لطیفی بود. حدود ۱۰۰ صفحه‌ست و خوش‌خوانه، و در یک نشست یکی دو ساعته هم می‌شه خوند. وسطِ کتاب‌های غم‌انگیز و بی‌رحمی که این ر‌وزا می‌خونم نیاز داشتم با همچین کتابی آشنا بشم .
        

          زمستان در سوکچو (شهری توریستی واقع‌در مرز بین کره شمالی و جنوبی) فرارسیده و سرما همه‌چیز را درگیر کندی و ملال کرده‌است. راوی بدون نام این داستان غرق در روزمرگی‌های خود، در بخش پذیرش مهمان‌خانه‌ای قدیمی کار می‌کند تا اینکه یک روز کاریکاتوریستی فرانسوی به‌نام کرند پا به آن‌جا می‌گذارد. او که می‌خواهد از محیط سوکچو برای خلق کتاب جدیدش الهام بگیرد، از راوی می‌خواهد تا برای شناخت بیشتر آن‌جا به او کمک کند. این اتفاق، سرآغازی برای شکل‌گیری رابطه‌ای فراتر از مسافر و مهماندار بین آن‌هاست. راوی داستان شاهد این است که کرند شب‌ها در اتاقش طرح‌هایی از یک زن می‌کشد و بعد از آن با ریختن جوهر روی کاغذ، آن زن را ناپدید می‌کند. او به دنبال این است که برای داستانش قهرمانی خلق کند که جاودانه و بی‌عیب و نقص باشد.
موضوع کتاب تفاوت فرهنگ، هویت و مسئله‌ی زبان به‌عنوان ابزاری برای برقراری ارتباط است.
داستانی کوتاه و لطیف با توصیفات جذاب که پایانش غافل‌گیر‌کننده است.
        

          چرت و پرت ترین کتاب حال حاضر در بازار کتاب ایران