یادداشت‌های آناهیتا (28)

          «سفر به دور اتاقم» تجربه‌ی متفاوتی بود. ایده‌ی کتاب بد نبود؛ اینکه با خیال، می‌تونی از یه اتاق ساده یه دنیای تازه بسازی. اما باید بگم برام ساده نبود… زبانش کمی سنگین و قدیمی بود و گاهی لازم بود چندبار یه جمله رو بخونم تا بفهمم منظورش چیه..
        

          از بعدظهر نشستم پاش و الان ک ۱۲ شبه تازه تمومش کردم و یه حال عجیبی دارم… بازارف، با همه‌ی نیهیلیسم و سرسختی و غرورش، ته‌ته دلش یه چیزی داشت که نمی‌تونستی نبینی…
با اینکه خیلی وقتا نمی‌فهمیدمش، اما از یه جایی به بعد، دوستش داشتم… سرنوشتش غمگینم کرد😭… حتی همون طرزِ برخورد خونسرد و عجیبش با سرنوشتش، دقیقاً شبیه خودش بود: تنها، بی‌ادعا، و انگار بدون نیاز به همدلی. یه جور تلخی خاصی داشت که هنوز ته دلم مونده.
شخصیت پردازی عالی بود، توصیفات به اندازه بود، هیچ عقیده ای رو تحمیل نمی‌کرد فقط وادارت می‌کرد به هرکدوم بیطرفانه فکر کنی و اگر این شاهکار نیست پس چیه؟
تا مدتها در یادم خواهی موند بازارف🤍
        

          همه‌مون یه جایی تو زندگی حس کردیم بی‌دلیل از دایره‌ی دوست داشتن افرادی حذف شدیم و از همون‌جا، یه چیزی درون ما رنگشو از دست داد
و همین شد که خوندن داستان سوکورو تازاکی بی‌رنگ با تموم سادگیش برامون جذاب بود، یه داستان معمولی و واقعی.. نه اتفاق خاصی می‌افته، نه هیجان آن‌چنانی داره، ولی بازم نمی‌تونی بذاریش زمین.
حس می‌کردم کتاب داره یه چیزی رو از دل خودم بیرون می‌کشه و تهش منو با یه عالمه علامت سوال رها کرد.. شاید پذیرش اینهمه ابهام توی داستان یه نویسنده معروفی مثل موراکامی برای خیلیا سخت باشه ولی من از اینکه تهش میتونستم خودم به سوالای ذهنم هرجوری که دلم میخواست جواب بدم رو دوست داشتم.. چون این فقط قصه سوکورو نبود قصه هرکدوم از ماها بود با پایان های متفاوت…
در نهایت من کتاب دیگه اش یعنی جنگل نروژی رو بیشتر دوست داشتم و چون به اون ۴ دادم به این ۳/۵ میدم.
        

          این کتاب برای من بیشتر از یک روایت درباره‌ی آخرین روزهای زندگی یک محکوم بود.
انگار تلاشی بود برای این‌که ما رو از فضای انتزاعیِ «اعدام» بیاره به دل پوست و استخوان آدمی که قراره کشته بشه. بدون این‌که حتی بگه کیه و جرمش چی بوده، ویکتور هوگو ما رو مجبور می‌کنه فقط به «مرگِ قانونیِ یک انسان» فکر کنیم.
و همین که معرفیش نمیکنه داره به ما میگه اون نماینده همه ماست و موضوع خوب یا بد بودن اون آدم نیست؛ سوال اصلی اینه که اصلاً آیا حق داریم زندگی رو از کسی بگیریم؟ حتی به نام قانون؟ حتی برای اجرای عدالت؟ فکر می‌کنم کتاب به هدفش رسید و منو وادار کرد به چیزهایی فکر کنم که شاید همیشه بی‌تفاوت از کنارشون رد می‌شدم.
        

          وقتی تصمیم گرفتم یه نگاهی به متن این کتاب بندازم، یه آن متوجه شدم نصف کتاب و خوندم.
کتابو که بستم، تنها چیزی که توی ذهنم مونده بود، جسارت جلال بود.
اینکه انقدر بی‌پرده از خودش، از رابطه‌ش، از ناتوانی‌هاش بنویسه… بدون نقاب، بدون نقش بازی کردن، بدون قهرمان‌بازی.
اون کشمکش‌های درونی، اون تردیدها و قضاوت‌هایی که با خودش داره، انگار یه گفت‌وگوی عمیق بین دو نیمه‌ی وجودشه: یکی که خسته و زخمیه، یکی که هنوز سرکشه و نمی‌خواد کوتاه بیاد.
و تو اون لحظه‌هاست که آدم حس می‌کنه جلال فقط نویسنده نیست یه آینه‌ست، برای همه‌ی ما که گاهی با خودمون توی سکوت می‌جنگیم و بلد نیستیم حتی اینو اعتراف کنیم.
        

          «جنگل نروژی» برای من فقط یک رمان نبود؛ آینه‌ای بود که بی‌پرده اما با بی‌رحمی، تصویر انسان را نشانم داد. انسانی تنها، پر از سوال‌های بی‌جواب، درگیر عشق‌هایی که به نجات نمی‌رسند و مرگ‌هایی که بی‌هیاهو اتفاق می‌افتند.
موراکامی از آدم‌ها قهرمان نمی‌سازد؛ او همان‌طور می‌نویسد که من زندگی را می‌بینم: واقعی و تلخ ، تاریک و روشن، بی‌معنا در ظاهر، اما پر از نجواهایی که اگر خوب گوش دهی حقیقتی درونشان پنهان است.
در این کتاب، غم با وقار می‌آید، تنهایی زیبا روایت می‌شود، و عشق آن‌قدر واقعی است که درد دارد. «جنگل نروژی» را نخواندم که فراموشش کنم؛ خواندم که بفهمم چرا ما آدم‌ها، با تمام زخم‌هایمان، هنوز ادامه می‌دهیم.
        

          «برادران کارامازوف» یکی از عمیق‌ترین و فلسفی‌ترین آثاری بود که تا به حال خوندم. سفری پرتنش در دلِ انسان، ایمان، تردید، عشق و سقوط. این کتاب نه فقط یک رمان، بلکه دعوتی‌ست به اندیشیدن؛ به خود، به خدا، و به جایگاه‌مون در جهانی که پر از پرسش‌های‌ بی‌پاسخ است.
        

          رمان تلخی بود و با تمام وجود صفحه به صفحه جلو می‌رفتم تا به جایی برسم که نویسنده یه دلخوشی‌ای بهم بده.. اما نبود.. تلخ ادامه پیدا کرد و تلخ به پایان رسید. البته گاهی وقتا لازمه همچین آثاری رو هم بخونیم. اوایل کتاب یه خورده حوصله سر بر بود اما از یه جایی به بعد داستان جذابیت پیدا کرد و طوری شد که نمیتونستم بذارمش زمین. در کل تجربه خوبی بود و بهش امتیاز خوبی میدم.
        

          وقتی داشتم برای استراحت بین جلد یک و دو برادران کارامازوف یه کتاب سبُک انتخاب میکردم که بخونم، هیچ اطلاع نداشتم که فانته قراره توی این کتاب در مورد داستایفسکی و علی‌الخصوص برادران کارامازوف هم حرف بزنه.. و به خودم گفتم عجب تقارن قشنگی شد! حالا که حسابی لجم از فیودور پاولوویچ دراومده بود و نیاز داشتم یکم از اون فضا دور شم با نیک مولیسه آشنا شدم و دیگه حسااابی لجم دراومد😬 کتاب ساده و روانه، بیشتر حالت روایت‌گونه یک زندگی خانوادگیه و برای من کاملا ملموس بود و به راحتی تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. در کل خیلی حرفی برای گفتن نداشت اما بد هم نبود.
        

          خوندن این کتاب برای همه واجبه! علی الخصوص برای زنان ایرانی!
 یک داستان ایرانی به تمام معنا! شخصیت پردازی عالی و توصیفات دقیق، شروع و پایان جذابی داره یخورده اواسط کتاب بر اثر توصیفات بیش از حد حوصله سر بر میشه اما در نهایت جذابیت خودش رو بدست میاره. داستان پر از نماده و وقتی کتابو تموم کردم یه آن به خودم گفتم شاید زری نمادی از خود ماست که یه عمر با ترس مهر سکوت به لب هامون زدیم و برای حفظ عزیزانمون هر روز و هر روز این جام شوکران رو سر کشیدیم و حالا باید یکبار هم که شده محکم جلوی ترس هامون بایستیم، جلوی خان کاکاها قد علم کنیم و آزادی برحق مون رو بازپس بگیریم و فراموش نمی‌کنیم چه یوسف هایی رو از دست دادیم تا زری وار جلوی این ناعدالتی ها بایستیم!!
        

          یک داستان کوتاه که براحتی می توان در یک نشست اونو خوند حس خاصی بهش نداشتم اما قلم نویسنده خوب بود و خوب جلو میرفت و تعمیم هایی بجایی وجود داشت اما اگه هنوز نخوندید توصیه میکنم فیلمش رو ببینید و همون کفایت میکنه چون فیلمش خیلی خیلی قشنگتره که البته مدیون بازی درخشان ادری هپبورنه
        

          خیلی غبطه خوردم به رابطه بین مریلین و اروین! شاید در نهایت چیزی که آدم از زندگی میخواد همین باشه! از کتابایی که منو بفکر فرو می برن خوشم میاد
        

          دومین کتابی بود که درباره هولوکاست میخوندم با اینکه حجم کتاب زیاد بود ولی داستان خوب جلو میره و زود تونستم تمومش کنم. فقط بعضی قسمتا نمیدونم ایراد از ترجمه بود یا نه ولی یه مقدار گنگ بود.
        

          من یه ترجمه دیگه رو خوندم، با توجه به اینکه داستان واقعیه برای من خوندنش جالب بود اما خب چون موضوع داستان هولوکاست هست باید توقع چیزای ناراحت کننده و عذاب آور رو ازش داشته باشید در کل کتابی نبود که با شعف رفته باشم دنبالش و بخونمش.
        

          این کتاب رو ۳ بار خوندم و شاید بازم بخوام بخونم، چهل قاعده شمس چهل قاعده زندگیه و تموم سعیمو میکنم بفهمم و به کار ببندم. این کتاب مورد علاقمه، یادمه هربار که تموم میکردمش به سرم میزد برم قونیه رو ببینم! شاید دفعه بعدی که کتابو خوندم رفتم قونیه!! کسی چه میدونه؟!
        

          به معنای واقعی کلمه عالی.. وقتی شروعش کنی تا تموم نشه نمیتونی زمین بذاریش، بشدت جذاب و پر از جملات ارزنده و مفهومی و در عین حال روان و پرکشش
        

          بعنوان اولین کتابی که از این نویسنده خوندم عالی بود و میرم سراغ کتابای بعدیش
        

          "می دونی سوکورو، به هیچ وجه نباید اونو از دست بدی. چه جوری اش مهم نیست. نظر من رو بخوای الان اگه بذاری بره، شاید دیگه توی تمام زندگیت کسی رو نداشته باشی."
-اعتماد بنفس ندارم.
-چرا نداری؟
-چون به خودم اعتقاد ندارم. نه شخصیت خاصی دارم، نه رنگ درخشانی. من چیزی برای ارائه ندارم. همیشه مشکلم همین بوده. حس می کنم یه ظرف خالی هستم. احتمالأ من یه شکلی دارم، مثل یه ظرف، اما توی اون ظرف هیچی نیست. به نظرم به عنوان یک آدم؛ مناسب اون نیستم. هرچی زمان بگذره و سارا در مورد من بیشتر بدونه، بیشتر ازم ناامید می شه. اونم بالاخره تصمیم می گیره به تدریج ازم فاصله بگیره.

کتاب خوبیه خیلی باهاش ارتباط برقرار کردم 👍
        

          توقعم خیلی بیشتر از این بود!
اولاش که اصلا جذبم نمیکرد؛
کم کم بهتر شد ولی در کل قسمتای اضافی زیاد داشت و بعضی از شخصیتا رو نتونستم خوب درک کنم.
        

          من ترجمه مهدی غبرایی رو خوندم و اونو پیشنهاد میکنم. کتابیه که حقیقتأ ارزش یک بار خوندن رو داره. تلخه ولی نمیتونی بذاریش کنار...