بریده‌های کتاب محدثه سادات صباحی

هر پایانی، آغازی دارد سید علی و هر نعمتی همراه امتحانی است.

طفل باید بداند که دو راه در پیش دارد: راه نور و راه تاریکی. راه نور یعنی اسـتعداد و کفایت و اینکه آنچه دارد یـک نـوع بدهـی تلقـی کنـد؛ یعنـی وقتـی می بینـد هوشـش از دیگـران بیشـتر است، بداند در مقابل آفرینش از دیگران بدهکارتر است. بدانـد این هـا «خوبـی» او نیسـت؛ این هـا «بارهایـی» اسـت کـه بـه دوش اوسـت؛ این هـا بدهکاری هایـی اسـت کـه بایـد بپـردازد. وقتـی این چنیـن برخـورد کنـد بـا مسـائل، عُجـب پیـدا نمی کنـد.

پدر خیال می‌کرد آدم وقتی در حجره خودش تنها باشد، تنهاست. نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌توان حس کرد.

تنها بنایی که اگر بلرزد، محکم تر میشود دل است. دل آدمیزاد!

گفت: "بسيار خوب، اگر خدايي ما را آفريده باشد، پس بايد ما را چيزي مصنوعي بداند. ما حرف مي زنيم، بحث مي كنيم، مي جنگيم، يكديگر را ترك مي كنيم و مي ميريم. مي بيني؟ ما چنان هوشمنديم كه بمب هاي اتمي مي سازيم و موشك به ماه مي فرستيم. اما هيچ يك نمي پرسيم از كجا مي آييم. ما فقط در اينجا هستيم، و هر يك در مكاني جاگيري كرده ايم"