یک داستان عاشقانه بشدت سطحی و بی معنی!
عشق بین یه پسر بچه 17 ساله و یک دختر بچه که آخرش هم به چیز خاصی نرسید.
        

          داستان شب صورتی از اشتباهی در یک شب آغاز می‌شود که پس از آن دنیای سینا رنگ صورتی به خود می‌گیرد. احساسی که ناخواسته و ناگهانی تمام وجودش را پُر می‌کند و او نمی‌داند چیست.
داستان درباره‌ی «عشق» است، احساسی که هم می‌تواند تو را به خدا برساند، هم به قعر چاه ویل!
احساسی که باید مدیریت شود تا به جای راه، سر از بیراهه در نیاوری.
احساسی که هم می‌تواند سوخت موتور فعالیت‌های تو باشد، هم عامل افسردگی و خمودگی و بی‌حالی.
این رمان را با همه‌ی خودمانی بودنش دوست داشتم و به همه پیشنهاد می‌کنم.
        

          داستان عاشقانه خوبی داشت شخصیت نگین رو خیلی دوست داشتم پیشنهاد می کنم بخونید🙃
        

          داستان عاشقانه ای که سر و تهی نداشت. داستان از شبی شروع شد که شخص اول کتاب، خواهر دوستش رو دید و در نگاه اول عاشقش شد!
حدود نصف کتاب داستانی کاملا بی‌ربط از داستان اصلی رو تعریف میکرد و اینقدر از جزئیات حرف میزد که فقط میزدم جلو تا به محتوای اصلی برسم.
اصلا دوستش نداشتم و اگه برمیگشتم به هیچ عنوان نمیخوندمش.
        

          از قلم آقای سالاری خوشم میاد مخصوصا رویای نیمه شب که از بین همه ش یه خوبی دیگه ای داره ولی این از اون کتابای ماجراجویانه و هیجان انگیز  ایشون نبود مثل همون رویای نیمه شب یا دعبل و زلفا و مرا با خودت ببر
به شخصه که با متن احساسی صورتی صرف خیلی کنار نمیام حوصلم سر رفت اما اگه دنباله یه داستان آروم تو فضای سنتی ایرانی هستین پیشنهاد میشه
        

          ی رمان معمولی... بدک نیست.
        

          این کتاب خیلی چیزا به من یاد داد 
اول اینکه زود قضاوت نکنم و کتابی رو صرفا به خاطر متفاوت بودن نصفه رها نکنم
دوم اینکه همیشه به خدا اعتماد کنم و جوری که اون میخواد رفتار کنم...

داستان درباره ی یه خانواده ی مهربون و همدله که کنار هم دیگه ماجرا ها و اتفاقات مختلفی رو به خوبی پشت سر میذارن 
میشه اسمش رو گذاشت یه رمان خوب و آموزنده مخصوص نوجوون ها(شایدم بزرگ تر ها!) 
نویسنده سعی کرده بود مفاهیم خوبی مثل احترام به بزرگتر،اعتماد و توکل به خدا،دوری از گناه،مشورت کردن،آشتی کردن،حفظ آبروی مومن،بخشیدن،صبوری و خیلی چیزهای دیگه رو تو داستان بگنجونه و موفق هم بوده. 
یه ویژگی خوبی هم که برای من داشت این بود که با شخصیت اصلی داستان یعنی سینا، هم سن بودم و تا حدودی احساسات و افکارش برام قابل درک بود 
در کل اصلا از خوندنش پشیمون نیستم 

تو نظرات دیدم بعضیا میگن پایان خوبی نداشت یا درباره ی عشق سطحی دوره ی نوجوونی بود و....
درحالی که من این برداشت رو کردم که اتفاقا نویسنده کاملا حال و هوای نوجوونی رو درک کرده و اتفاقا پایان خوبی هم داشت 
همیشه که نباید آخر همه ی قصه ها کلاغه به خونش برسه
یبارم باید نویسنده پایان رو یجوری بنویسه که ما خودمون تا ته داستانش بریم! 

        

          انتظار بیشتر از این داشتم می تونست جالب تر و جذاب تر باشد.
        

          آخرش نفهمیدم مخاطب آقای سالاری چه کسانی هستند
نوجوانان یا والدینشان؟!
یک چیز دیگر هم نفهمیدم  و آن اینکه از نوشتن داستان چه هدفی داشتند سرگرم شدن و گذراندن وقت یا بررسی یک مورد مبتلا به
گفتم بخوانم که اگر پسرم با این موقعیت رو به رو شد معرفی کنم که بخواند.
معرفی معشوق داستان به عنوان دختری تمام و کمال به لحاظ زیبایی که از نظر عاشق داستان، خودش و همه ی پسرهای اطرافش او را به خاطر زیبایی می پسندند!!!
به نظرم رمان عاشقانه مذهبی در عنوان هم تضاد دارد چه طور رمانی مذهبی است ولی نویسنده مدام ویژگی های جسمی و ظاهری زنان را برای نوشتن در ذهنش تصور می کند!
به نظر می آید داستان در مورد مدیریت عشق یک نوجوان ۱۷ ساله است و تدبیری که برای عاشق اندیشیده می شود کمتر نزدیک شدن به معشوق است تا بتواند شرایط را کنترل کند ولی آنچه داستان روایت می کند، در واقع عکس این است.  در عمل و در جریان داستان از آن زمان که هر دو نفر از عشق نسبت به هم اطمینان یافتند و راحت تر همدیگر را دیدند آن حالت سوز و گداز عاشق برطرف شد در آخر هم هیچ تصمیمی برایشان گرفته نشد!

خوشحالم نسخه چاپی کتاب را نخریدم و خوشحال تر که برای نسخه ی epub هم هزینه ای پرداخت نکردم ولی متاسفم از اینکه مجبور بودم کتاب را بخوانم😔
        

          داستان گیرایی بود. ماجراهای عاشقی یک پسر نوجوان! موقع خواندنش آدم یاد برنامه های تلویزیونی می افتاد! همه چیز بی نهایت ساده و به دور از پیچیدگی خاص بزرگسالی بود. من که دوستش داشتم. 
شاید خواندنش را نشود به قشر نوجوان توصیه کرد، ولی به دانشجو چرا! برای دانشجو جذاب است
        

          ساده و روون و دوست داشتنی!:)
از اون دست کتاب هایی که دوست نداری بذاریش کنار.

        

          با وجود شناختی که از قلم آقای مظفر سالاری داشتم(رویای نیمه شب،دعبل و زلفا و ...)‌
انتظار یک رمان قوی داشتم..ولی خب شب صورتی اصلا اینطوری نبود!
روایت یک داستان عاشقانه کاملا سطحی که پایانش هم بازه..

قسمتی از کتاب:آدمیزاد یا خودمحوره یا خدا محور،یعنی یا خود بیمه یا خدا بین.آدم خودبین،از خود راضیه.همه‌رو فدای خودش می کنه؛برای همین همه ازش دوری می کنن.پرهیزگاری،شغل آدمای خدابینه.خدابین از خودبینی نجات پیدا می کنه.پرهیزگاری یعنی تمرین برای دوری از خود خواهی.اگه دیدی همه ازت بریدن،معلوم می شه که راهو اشتباه رفتی.باید برگردی تا اوضاع عوض بشه.شک نکن!
        

          به این کتاب ۵ ستاره دادم چون در سطح ‌کتاب هایی مثل خودش خوبه و طبیعتا نمی‌شه با کلیدر و همسایه ها و چشمهایش مقایسه‌ش کرد. این رو جدیدا کشف کردم که هر کتاب باید با کتاب های هم سطح خودش سنجیده بشه.😁
اما در کل خوندن کتاب های این شکلی بین چند تا کتاب خشک و سنگین برام لذت بخشه و معمولا هم توی یک شب تا صبح بی‌خوابی کلکشون‌ رو می‌کنم. 
کاش واقعا زندگی همینقدر شیرین و ساده بود. به اندازه شیرینی بوییدن یک سیب گلاب.
به هر حال خاصیت قصه ها همینه، سفر به سرزمین ناممکن ها.
سفر خوبی بود، اگه دنبال رفع خستگی هستید بهتون پیشنهادش می‌کنم به شرطی که سخت نگیرید و فقط از سیر قصه لذت ببرین.(=
        

          رمان نوجوان با حال و هوای عشقی پاک که البته با کمک بزرگترها و اطرافیان در جهتی درست و منطقی قرار می گیرد.
در کل دلنشین بود و دوستش داشتم. 
می‌توان به نوجوانانی که رمانهای عاشقانه دوست دارند پیشنهاد داد. 
        

          افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه قدر نمیدونه؛خودشو که گرفتار کرد اونوقت میفهمه آسودگی خیال و راحتی یعنی چی..
        

          کتاب شب صورتی،کلیشه ای وارونه از سبک عاشقانه  مذهبی بود!یعنی به جای اینکه دختری عاشق برادر دوستش که دوست برادرش هم هست بشود،این بار پسری عاشق خواهر دوستش که دوست خواهرش هم بود می شد.شخصیت پردازی ها خیلی خوب بود اما قلم ضعیف بود.هر چه جلوتر می رفت قلم بهتر می شد و مفهوم های بیشتری را نشان می داد.در نوجوانی باید مواظب خودمان باشیم،با حسادت به جایی نمی رسیم،مشورت خواستن عیب نیست،وابستگی زیاد به یک نفر خوب نیست.چون با یک رفتار کوچک که به مذاقمان خوش نباشد،سخت آزرده می شویم.
من این کتاب را خواندم که خوانده باشم!
        

          افسوس که آدمیزاد تا حالش خوبه، قدر نمیدونه! 
خودشو که گرفتار کرد، اون وقت میفهمه اسودگی خیال و راحتی یعنی چی! 
        

          از اون رمان‌هایی بود که مثلا قرار بود مذهبی باشه ولی خراب شده بود. داستانش سطحی و بی‌مزه بود، تحریکم نمی‌کرد جلوتر برم. عشقش هیجان نداشت. خلاصه بگم رمان های بهتری هست، تو الویت هاتون نذارینش.
        

          اگر دنبال داستان عاشقانه هستید این کتاب مثل کارای دیگه آقای سالاری روی عشق تمرکز نداره توصیفات خیلی زنده و گرمی داره و درکل لذت میبرید 
        

          با احترام به استاد سالاری، کتاب ضعیفب بود