یک داستان عاشقانه بشدت سطحی و بی معنی!
عشق بین یه پسر بچه 17 ساله و یک دختر بچه که آخرش هم به چیز خاصی نرسید.
        

          داستان شب صورتی از اشتباهی در یک شب آغاز می‌شود که پس از آن دنیای سینا رنگ صورتی به خود می‌گیرد. احساسی که ناخواسته و ناگهانی تمام وجودش را پُر می‌کند و او نمی‌داند چیست.
داستان درباره‌ی «عشق» است، احساسی که هم می‌تواند تو را به خدا برساند، هم به قعر چاه ویل!
احساسی که باید مدیریت شود تا به جای راه، سر از بیراهه در نیاوری.
احساسی که هم می‌تواند سوخت موتور فعالیت‌های تو باشد، هم عامل افسردگی و خمودگی و بی‌حالی.
این رمان را با همه‌ی خودمانی بودنش دوست داشتم و به همه پیشنهاد می‌کنم.
        

          داستان عاشقانه خوبی داشت شخصیت نگین رو خیلی دوست داشتم پیشنهاد می کنم بخونید🙃
        

          با وجود شناختی که از قلم آقای مظفر سالاری داشتم(رویای نیمه شب،دعبل و زلفا و ...)‌
انتظار یک رمان قوی داشتم..ولی خب شب صورتی اصلا اینطوری نبود!
روایت یک داستان عاشقانه کاملا سطحی که پایانش هم بازه..

قسمتی از کتاب:آدمیزاد یا خودمحوره یا خدا محور،یعنی یا خود بیمه یا خدا بین.آدم خودبین،از خود راضیه.همه‌رو فدای خودش می کنه؛برای همین همه ازش دوری می کنن.پرهیزگاری،شغل آدمای خدابینه.خدابین از خودبینی نجات پیدا می کنه.پرهیزگاری یعنی تمرین برای دوری از خود خواهی.اگه دیدی همه ازت بریدن،معلوم می شه که راهو اشتباه رفتی.باید برگردی تا اوضاع عوض بشه.شک نکن!
        

          واقعا عالی بود
داستانی آمورنده ، جذاب، گیرا
ازون کتابهایی که وقتی دست میگیری دوست داری آخرش رو بدونی 
با فراز و فرود های خوب و حساب شده 
بنظر خودم عالی بود
        

          مطالعه این کتاب در تاریخ 1398/05/13 به پایان رسیده است.
        

          روایت داستان از یه شهر گرم و دوست داشتنیه که تفاهمی با زندگی دودآلود شهرهای امروزی نداره. برای نوجوون‌ها‌ مناسبه. مقدار دیالوگ ها یه مقدار زیاد بود و حوصله ام رو سر برد. بر خلاف جلد کتاب که دخترونه است، داستان از زبان یک پسر دبیرستانیه.
        

          کتاب شب صورتی،کلیشه ای وارونه از سبک عاشقانه  مذهبی بود!یعنی به جای اینکه دختری عاشق برادر دوستش که دوست برادرش هم هست بشود،این بار پسری عاشق خواهر دوستش که دوست خواهرش هم بود می شد.شخصیت پردازی ها خیلی خوب بود اما قلم ضعیف بود.هر چه جلوتر می رفت قلم بهتر می شد و مفهوم های بیشتری را نشان می داد.در نوجوانی باید مواظب خودمان باشیم،با حسادت به جایی نمی رسیم،مشورت خواستن عیب نیست،وابستگی زیاد به یک نفر خوب نیست.چون با یک رفتار کوچک که به مذاقمان خوش نباشد،سخت آزرده می شویم.
من این کتاب را خواندم که خوانده باشم!
        

          شب صورتی رمانی راجع به عشق پسر ی نوجوان به  خواهردوستش است.  دراین رمان شخصیت اصلی سینا زمانی که بااحساسات ناشناخته‌اش مواجه می‌شود،  مدتی درخود فرو می‌رود وضعیت تحصیلی اش افت می‌کندو حتی شروع به پر خاشگری بادوستانش می‌کند. 
زمانی که شروع به خواندن رمان کردم بسیارخوشحال شدم که رمانی اینچنین باتم مذهبی و درقالب فرهنگ ایرانی راجع به عشق  در سنین نوجوانی صحبت کرده‌است.  درمورد این طور احساسات در این سنین رمان های آمریکایی زیادوپرمخاطبی وجود دارد وخیلی لازم است که دراین سبک رمان های ایرانی  بیشتری نوشته شود.تاحداقل جاذب بخشی از آن مخاطبان باشد. این که نوجوان بداند احساساتش طبیعی ومقتضی سنش است و نباید احساس گناه داشته باشد بلکه باکنترل عواطف وهمکاری خانواده می‌شود این دوران رابدور از آسیب سپری کرد. 
جدای از موضوع کتاب شب صورتی زبان روان وگیرایی هم دارد. البته این نکته راهم باید توجه داشت که این کتاب نسبت به کتاب رویای نیمه شب نوشته همین نویسنده از لحاظ ساختاری وسیر داسنتان از کیفیت کمتری برخوردار است. 
        

          به نظرم داستان باید از زمانی شروع می شد که نگین و سینا با وجود عشق بین شون ، تصمیم گرفتند چندسال صبر کنن تا بعد باهم ازدواج کنن. 
کتاب که تموم شد با خودم گفتم دیگه راه حل از این بدتر میشد مگه😅
و سینا گفت باشه چشم . پس من شور و هیجان و عشق و علاقه م رو میذارم تو صندوقچه م ، چندسال دیگه میام خدمتتون. پایان
        

          بالاخره تمومش کردم.فضای رمان به نظرم خیلی ساده و صمیمی بود و مخاطب خیلی راحت میتونه با شخصیت ها و داستان ارتباط برقرار کنه، یه روایت عاشقانه ی نوجوانانه بود که در کنارش به شکل غيرمستقيم به مفاهیم دینی و مذهبی هم اشاره شده بود. به نظرم برای نوجوونا میتونه انتخاب خوبی باشه(:
        

          چرا این کتاب رو خوندم؟ 
چون جلدش قشنگ بود. :/ 
تنها دلیلش نبود، اما موثر بود. دلیل اصلی‌ترش این بود که یکی از اقوام گفت قشنگه. 
می‌دونم که نباید کتاب‌ها رو از روی قیافه‌شون قضاوت کنیم و از این حرفا، اما کیه که کلا قیافه یه کتاب رو بذاره کنار؟ اصلا کتابایی که گوشه‌هاشون نرمه یکی از نقاط ضعف من هستن.

اولین چیزی که درمورد داستان توجه‌م رو جلب کرد، نقطه شروعش بود. یعنی شروع تمام این قضایا، که می‌شد رویت شدن نگین توسط سینا. چیزی که من می‌تونم به عنوان دختر یه خونواده مذهبی بگم، اینه که تو همچین خونواده‌هایی یه دختر معمولا بدون روسری و با پیراهن خونگی نمیاد در حیاط رو باز کنه. حالا تو بگو اصلا مطمئنی که مامان‌بزرگت پشت دره، همین‌جوری که نمی‌ری تو کوچه! مخصوصا دختری که چادریه و اون‌قدر مقید که اگر داداش دوستش خونه‌ست، آهسته‌تر بخنده و چادرش رو سر کنه و از این حرف‌ها. خیلییی هم عجیب نیستا، ممکنه، مخصوصا که منتظر مادربزرگش بود؛ اما بازم برای من یه خرده عجیب بود. 
یه جایی آبابا می‌گفت "به این می‌گن محبت. کسی که یه روز عاشقه، یه روزم فارغه؛ اهل محبت نیست، اهل هوا و هوسه. با یه کشمش، گرمیش می‌کنه، با یه غوره، سردیش. اینجا چشم و ابرویی می‌بینه، دل می‌بازه. اونجا قد و بالایی می‌بینه، از حال می‌ره. آدمی که حالی به حالی می‌شه، به درد لای جرز دیوار می‌خوره!... عشق‌هایی کز پی رنگی بوَد/عشق نبوَد، عاقبت ننگی بوَد" به نظرم این حرف خیلی منطقی بود. از چه جهت؟ سینایی که امروز چشمش می‌افته به موهای بور و چشمای سبز نگین و دل از کف می‌ده، از کجا معلوم پس‌فردا با دیدن موی شبق‌گون و چشمای آبی یکی دیگه دوباره دست و دلش نلرزه؟ من اصلا و ابدا این جریان عشق در یک نگاه و در یک دم و در یک ثانیه رو هیچ‌جوره نمی‌تونم درک کنم، اصلا نمی‌فهممش. بعد این کنار اومدن خونواده‌هاشون خیلی جالب بود! این‌که همه پایه و همیار و همدل که اینا به‌هم برسن و... حالا ما بودیم و دفتر خاطراتمون رو می‌خوندن و اسم پسرهمسایه رو توش می‌دیدن... 
چیز دیگه‌ای که باهاش مشکل داشتم، آسدمندلی بود. نمی‌دونم، اصلا این شخصیت یه جورایی برای من نچسب بود، رو اعصابم بود. 
شخصیت‌ها به نظرم شکل نگرفته بودن. هیچ تفاوتی توی شخصیت ریحانه و سینا و آبابا و رقیه خانم برای شخص من مشهود نبود! مدل حرف زدنشون، تصمیم‌گیری‌هاشون حتی تا حدی. به نظرم نوع حرف زدن یه پیرمرد باید بیشتر از اینا با یه نوجوون هفده ساله تفاوت می‌داشت. شاید هم من حساس شده‌م و دارم الکی ایراد می‌گیرم از کتاب بیچاره. 
در کل خیلی از خوندنش لذت نبردم.
یه جاش خیلی بامزه بود ولی، که سینا داشت به حرفایی فکر می‌کرد که می‌تونسته تو لحظه‌ی آخر به نگین بزنه. 
"_این کلید و برای ابد خدانگهدار و به امید دیدار! 
از این یکی بیشتر از قبلی‌ها بدش آمد. بهتر بود راستش را می‌گفت. 
_تا تو مثل یه فرشته بری و سوار سرویس بشی، من به احترام تو و هزار جمله‌ای که می‌خواستم تو این آخرین دیدار، بهت بگم و نگفتم، یه دقیقه سکوت می‌کنم! 
کیفش را به تیر چراغ برق کوبید. 
_همون بهتر که هیچی نگفتم!"

+من این دخترایی که حتی عکسای باحجابشون رو هم از تو آلبوم دوستاشون برمی‌داشتن و اینا رو درک نمی‌کردم.
الان بیشتر می‌تونم دلیل تصمیمشون رو درک کنم. :/
        

          و عشق مدیریت می‌شود!
مناسب برای نوجوانان و بالاتر
        

          به این کتاب ۵ ستاره دادم چون در سطح ‌کتاب هایی مثل خودش خوبه و طبیعتا نمی‌شه با کلیدر و همسایه ها و چشمهایش مقایسه‌ش کرد. این رو جدیدا کشف کردم که هر کتاب باید با کتاب های هم سطح خودش سنجیده بشه.😁
اما در کل خوندن کتاب های این شکلی بین چند تا کتاب خشک و سنگین برام لذت بخشه و معمولا هم توی یک شب تا صبح بی‌خوابی کلکشون‌ رو می‌کنم. 
کاش واقعا زندگی همینقدر شیرین و ساده بود. به اندازه شیرینی بوییدن یک سیب گلاب.
به هر حال خاصیت قصه ها همینه، سفر به سرزمین ناممکن ها.
سفر خوبی بود، اگه دنبال رفع خستگی هستید بهتون پیشنهادش می‌کنم به شرطی که سخت نگیرید و فقط از سیر قصه لذت ببرین.(=
        

          درست در یک لحظه اتفاق افتاد، عشق، از آن به بعد روزگارش صورتی بود.
داستان روان عاشقانه مذهبی مظفر سالاری، اینبار در زمان حال.
حیف این کتاب و دیالوگ های ناب شخصیت ها که تحت تاثیر صحافی ضعیف قرار گرفت! اونقدر ضعیف که در پایان داستان، کتاب از کل منسجم تبدیل به جز پاره پاره شد!

        

          داستان خوب و سرگرم کننده ای داشت و میشد با شخصیت ها همراه شد. 
ولی خب اتفاقات قابل حدس زدن بودند که اگر اینطور نبود جذاب تر میشد.
        

          اگر نوجوونی درگیر یک ماجرای احساسی شده، احتمالا این کتاب یه کم دیدگاهش رو منطقی کنه، ولی به طور کلی فکر میکنم برای اغلب مخاطبین جذاب نیست.
        

          داستان عاشقانه ای که سر و تهی نداشت. داستان از شبی شروع شد که شخص اول کتاب، خواهر دوستش رو دید و در نگاه اول عاشقش شد!
حدود نصف کتاب داستانی کاملا بی‌ربط از داستان اصلی رو تعریف میکرد و اینقدر از جزئیات حرف میزد که فقط میزدم جلو تا به محتوای اصلی برسم.
اصلا دوستش نداشتم و اگه برمیگشتم به هیچ عنوان نمیخوندمش.
        

          از قلم آقای سالاری خوشم میاد مخصوصا رویای نیمه شب که از بین همه ش یه خوبی دیگه ای داره ولی این از اون کتابای ماجراجویانه و هیجان انگیز  ایشون نبود مثل همون رویای نیمه شب یا دعبل و زلفا و مرا با خودت ببر
به شخصه که با متن احساسی صورتی صرف خیلی کنار نمیام حوصلم سر رفت اما اگه دنباله یه داستان آروم تو فضای سنتی ایرانی هستین پیشنهاد میشه