هوالحق

بخوانیدش!
بخوانید سرگذشتِ شکستِ عابدانِ شب زنده دارِ خودپرستِ تاریخ را...
چرا که هرکس بزنگاهی دارد که اگر غفلت کند ننگ جاماندنش تا ابد در صفحه ی تاریخ ماندگار خواهد شد...
"تاریخ تکرار نمی شود؛ بلکه این مردان تکراری اند که بدون عبرت، رفتار گذشتگان را در برابر آزمونهای روزگار تکرار می کنند"
نمی‌دانم چند-پس از بیست سال-باید نوشته و چاپ و خوانده بشوند تا ما روزی عبرت بگیریم...
عمری کوفیان را سرزنش کردیم اما امام زمانمان هزار و صد و اندی سال است که غایب است! 
آواره،رانده و طرد شده! 
و ما آن قدر در روزمرگی این زندگی مرده‌وار غرق شده ایم که ککمان هم نمی‌گزد و اصلا نبودش را حس نمی‌کنیم! 
دلمان خوش است به اللهم عجل لولیک الفرج قنوتمان و دعای ندبه ای که شاید بخوانیم...
...
بخوانیم و عبرت بگیریم 
و عمروعاص ها و اشعث های زمانه ی مان را بشناسیم.
عربِ آن زمان 
شمشیر داشت 
زور داشت
اما
قدرت تشخیص نداشت،
نتوانست بین ظاهر و باطن قرآن انتخاب کند.
علی را که تاویل قرآن و کاتب و عامل قرآن بود رها کرده و به قرآن های روی نیزه دل سپرد.
در جنگ نرمی که معاویه خوب در آن جولان میداد...
او صاحب رسانه بود و کوفیان، صفین را به فریب رسانه ی دشمن باختند! 
عرب های مسلمانِ کافری که اسلامشان بویی از ایمان نبرده بود...
"تاریخ تکرار نمی شود؛ بلکه این مردان تکراری اند که بدون عبرت، رفتار گذشتگان را در برابر آزمونهای روزگار تکرار می کنند"
...
و در نهایت 
ظهور اتفاق می‌افتد
و روزی مردانی پا به زمین میگذارند که مهدی عجل الله را از صمیم جان دوست دارند و اطاعت می‌کند،همانطور که سلیم و مهاجر و مالک و عمار،علی را دوست داشتند و عاشقانه در رکابش شمشیر میزدند؛
این وعده ی خداست 
﴿فَسَوۡفَ يَأۡتِي ٱللَّهُ بِقَوۡمࣲ يُحِبُّهُمۡ وَيُحِبُّونَهُۥٓ﴾،
و چه کسی است که نداند
﴿إِنَّ وَعۡدَ ٱللَّهِ حَقࣱّۖ ﴾،
اما 
مهم این است 
که در این میان 
ما در کدام جبهه می‌جنگیم،
حق یا باطل،
و میانه ای وجود ندارد 
و بی طرفی،همان باطل است 
و پناه بر خدا از عاقبت بی طرفان و
ذولکلاع های تاریخ...
کاش 
ثابت قدم در مسیر حق بمانیم،
هم قدم با علی و آل علی 
نه جلوتر و نه عقب تر...

-شبِ‌عاشورای۱۴۴۷
      

        اواسط کتاب آرزو میکردم که ای کاش هیچی از داستان نمی‌دونستم و ذهنم رو به نویسنده میسپردم تا آخر کتاب با دیدن اسم "سلمان" شگفت زده بشم.
 ولی با وجود این هم باز چیزی از اشتیاقم برای به اتمام رسوندش کم نمیشد.
میشه گفت روایت ماجرا طوریه که تقریبا هیچ قسمتی از داستان خسته کننده نیست و همین باعث شد بی وقفه بخونمش تا تموم بشه...

به نظرم کتاب باید جلد دومی هم داشته باشه،
از زندگی دوم روزبه،در واقع بعد از سلمان شدن...
شاید تنها نقدی که بهش داشته باشم همینه! 
      

        شیرینیش غیر قابل وصفه...
مشتاقم برای خوندن سایر انوار✨
      

        همه میدونیم شب های قدر خیلی مهمه!
اما میزان اهمیت و تاثیر گذاریش رو نمی‌دونیم
و هیچکس هم به ما نمیگه که باید برای بهره مندی از فیوضات این شب ارزشمند از قبل خودت رو آماده کنی...
خوندن این کتاب نه فقط برای شب های قدر بلکه برای کل سال مفیده
حیفه از دستش بدین...

      

        روایت عالی،سوژه عالی و شروع و پایان خوبی هم داشت.

یه داستان فوق العاده عجیب از یه جانباز قطع نخاع،یا بهتر بگم روایت صبوری های مادر یک جانباز قطع نخاع.
خیلی عالیه که کتاب با محوریت یک مادر و نقش اثرگذارش در زندگی پیش می‌ره.
قبل از این خاطرم نیست که در مورد یک‌جانباز  کتاب خونده باشم،و احساس میکنم هیچوقت نمیشه رنجی که این بزرگ مرد ها متحمل شدن و میشن رو به قلم و تصویر کشید...

چرا دست یازم چرا پای کوبم/مرا خواجه بی‌دست و پا می‌پسندد

گاهی خدا بعضی از بنده هاش رو به رخ‌ِت می‌کشه تا معنای عبد بودن و شاکر بودن رو بهتر بفهمی...
نمونه اش همین حاج‌حسین دخانچی خودمون

کاش این کتاب رو یکسره نمیخوندم 
این قصه رو باید جرعه جرعه سر کشید و کم کم باهاش زندگی کرد 
و ذره ذره باهاش اشک ریخت
تا حق مطلب ادا بشه...
هر کدوم از آدمای این کتاب یه داستان دارن 
از مادر صبورش گرفته تا پدری که از غم پسرش ذره ذره آب شد و در نهایت دق‌ کرد و مرد
از دختری که نمی‌دونم چجوری و رو چه حسابی عمرش و جوونیش رو وقف این مرد خدا کرد و تصمیم گرفت با یه جانباز قطع نخاع زندگی کنه! 
و...

متاسفانه متن هیچوقت نمیتونه اون طور که باید و شاید احساسات رو منتقل کنه 
وگرنه حرف زیاده...
خلاصه که بخونیدش
بخونید و اشک بریزید و شرمنده بشید...
به امید اینکه بتونیم ادامه دهنده ی مسیرشون باشیم؛
همین.
      

        این کتاب خیلی چیزا به من یاد داد 
اول اینکه زود قضاوت نکنم و کتابی رو صرفا به خاطر متفاوت بودن نصفه رها نکنم
دوم اینکه همیشه به خدا اعتماد کنم و جوری که اون میخواد رفتار کنم...

داستان درباره ی یه خانواده ی مهربون و همدله که کنار هم دیگه ماجرا ها و اتفاقات مختلفی رو به خوبی پشت سر میذارن 
میشه اسمش رو گذاشت یه رمان خوب و آموزنده مخصوص نوجوون ها(شایدم بزرگ تر ها!) 
نویسنده سعی کرده بود مفاهیم خوبی مثل احترام به بزرگتر،اعتماد و توکل به خدا،دوری از گناه،مشورت کردن،آشتی کردن،حفظ آبروی مومن،بخشیدن،صبوری و خیلی چیزهای دیگه رو تو داستان بگنجونه و موفق هم بوده. 
یه ویژگی خوبی هم که برای من داشت این بود که با شخصیت اصلی داستان یعنی سینا، هم سن بودم و تا حدودی احساسات و افکارش برام قابل درک بود 
در کل اصلا از خوندنش پشیمون نیستم 

تو نظرات دیدم بعضیا میگن پایان خوبی نداشت یا درباره ی عشق سطحی دوره ی نوجوونی بود و....
درحالی که من این برداشت رو کردم که اتفاقا نویسنده کاملا حال و هوای نوجوونی رو درک کرده و اتفاقا پایان خوبی هم داشت 
همیشه که نباید آخر همه ی قصه ها کلاغه به خونش برسه
یبارم باید نویسنده پایان رو یجوری بنویسه که ما خودمون تا ته داستانش بریم! 

      

        پناه میبرم به خدا از روانشناسی زرد😂 

چرا پس یک ستاره  دادم؟ 
چونکه مطالب مفید هم داشت 
ولی خب...

اینم بگم که سبک زندگی و در کل حال و هوایی که این خانومه راجبش صحبت میکرد خیلی با شرایط ما و سبک زندگی زن های ایرانی فرق داشت 
و اینکه اصولاً روانشناسی ای که خدا درش لحاظ نشده باشه رو خیلی نمی‌پذیرم 
      

        یادم نیست دقیقا کی خوندمش ولی می‌دونم با همون بار اول نتونستم ازش دل بکنم و دو بار دیگه ام خوندمش...
یه کتاب مختصر مفید اما شیرین؛ 
گاهی فکر میکنم وقتی تصور دیدارش اینقدر فرح بخشه ، دیدار واقعیش چه لذتی داره!
فقط میشه گفت،کاش ما هم یار بودیم...
      

        موضوعی نسبتا متفاوت در ژانر خودش...
و داستانی که از اول تا آخرش با خودش همراهت می‌کنه و اتفاقاتی که پشت سر هم رخ میده دور از انتظاره و در نهایت شگفت زده ات می‌کنه.
میتونم بگم از خوندنش پشیمون نیستم! 
      

        جای این کتاب ها تو سبد مطالعاتی دخترای سرزمینم خالیه...
از اون کتاب ها که آخرش حسرت میخوری چرا انقدر زود تموم شد :)