بریده‌های کتاب فاطمه دل آرامی

موفقیت فقط در گرفتن زمین و اسیر و این چیزها نیست! موفقیت در این است که " همه برای خدا با هم باشیم " یا با هم پیروز می‌شویم یا شکست می‌خوریم.

مثلاً فرض کنید که شما می توانید یک فیلمی بسازید که در آن فیلم معلّم وجود داشته باشد و نقشی داشته باشد که وقتی انسان آن فیلم را نگاه می کند، وقتی انسان این فیلم را می بیند، * آرزو کند «کاشکی من معلّم بودم»*

بزرگتر چیزی مثل سایه است. بی سبب نیست که به مثل می گویند :« خدا سایه بزرگتر را از سر کسی کم نکند ». [اما ]سایه از سر همه کم شده بود...

خدا انسان را آفرید و انسان توجیه را ...

در کنار این سه غم بزرگ ، خیلی شبیه «زن» بودم. بیش از همیشه زن بودم، با تمام احساسات مختلفی که در وجود یک زن است. غم صفدر من را زن کرده بود با هیبت خواهرانه اش؛ غم صادق مرا یک زن میکرد با هیبت مادرانه اش؛ و غم حاجی ...

میگفت این نیروی «تکلیف» است که باعث میشود سختی های طاقت فرسا در نظر آسان جلوه کند. ... وقتی سر درس خواندن می‌خواست بپرسد خسته شده ای، می پرسید : مجروح شدی ؟ ترکش خوردی؟ و...

آن قهرمانی که وسط می ایستد و سلمان و ابوذر و مقداد و عمار و حذیفه و حتی خود علی بن ابی طالب دور او جمع میشوند، او «فاطمه زهراست». عَلَم مبارزه اوست. او به یک مبارزه ی مستمر خستگی ناپذیر ِ شبانه روزی دست زده است.

از خدایم هم بود که بچه هایم به درد اسلام بخورند و سرباز امام شوند ؛ ولی سرباز ها هم «مادر» دارند...

میوه هایی را که در دسترس اکثر مردم نبود ، مثل موز و این ها اصلا نمی‌خورد. میگفتم :« بخور قوت داره» میگفت :« قوت را می خواهم چه کار؟ من ورزشکارم. چه طور موزی بخورم که گیر مردم نمی آید.» ... همین میوه های معمولی راهم قبل از اینکه بخورد بر می‌داشت و در دستش می چرخاند و نگاهشان میکرد. می‌گفت :«سبحان الله ... » تا کلی نگاهشان نمی‌کرد ، نمی‌خورد.

من مطمئنم آقا که بیاید دوباره خیلی ها زنده میشوند. خیلی ها که الان به نظر ما اهل معرفت نیستند! از آن پرستار فوکولی گرفته تا آن نادانی که با حرف هایش خون به دل خانواده شهدا میکند. مطمئنم خیلی از اینها با یک نگاه امام، دگرگون میشوند. این را تجربه کردم چون خودم زنده شده ی یک دم «امام روح الله »هستم.

احمد در هر جمعی بود، این حرف را میزد :«جمهوری اسلامی ، جمهوری تامین دنیای شما نیست، جمهوری تامین ایمان است. جمهوری امتحان الهی است برای جوان ها. مادر ها و پدرها، همسران و همه تا اصحاب الجنه و اصحاب النار از هم متمایز شوند و جبهه بهترین اسباب این سنجش است.»

بچه های اورژانس هر روز پوکه های کوچک آمپول را با چسب زخم دورتادور اورژانس می‌چسباندند و گل های قرمز مادر شوهر یا هر گلی که در بیمارستان بود ، در آن ها میگذاشتند... این کار را میکردند تا روحیه رزمنده های مجروحی که از محیط گِل و شل جنگی ، با سر و صورت و لباس خونی می آمدند عوض شود.

شاید کسی باورش نشود ولی من توی آبادان که شهر جنگی بود و هر لحظه زیر خمپاره ، «گواهینامه» گرفتم. حضرت امام فرموده بود : که همه‌چیز را یاد بگیرید. ما هم سعی میکردیم که همه‌چیز را به خواهرها با بدهیم. فکر میکنم فقط شنا و دوچرخه سواری را یاد نگرفتم. ولی تیر اندازی ، اسلحه شناسی و یک مدت تکواندو را خواهر ها بلد بودند. من هم به خاطر فرمان امام رفتم راهنمایی رانندگی آبادان و ثبت نام کردم.

من چطور میتوانستم برای خلاصی کسی که همه زندگی ام بود دعا کنم ؟ هر کسی را که میدیدم میگفتم :«دعا کنید خدا نفسش را برای من نگه دارد.» برای دلخوشی ام، ان شاء الله بی رمقی تحویلم میدادند. ولی پشت سرم با غصه میگفتند: «این چه دعاییه که خانمش میکند؟»

نگرانش میشدم میگفتم :«عزیز من بدن تو هم به استراحت احتیاج داره این جوری که از پا در میای!» میگفت :« تو نگران من نباش گفتم برام بالش کوچکی درست کردن توی ماشین که هستم فاصله ی بین اداره تا ستاد و کارخانه و فرودگاه رو میخوابم همین برای من کافیه وقتی میتونم کارهای مفیدتری ،بکنم برای چی این همه بگیرم بخوابم؟»

همدیگر را بغل کردیم و گریه کردیم. گفت:« تو را به خدا تو را به جان عزیز زهرا دل بکن» من خود خواه شده بودم. منوچهر را برای خودم نگه داشته بودم.حاضر شده بودم بدترین دردها را بکشد، ولی بماند. دستم را بالا آوردم و گفتم:« خدایا من راضیم به رضایت. دلم نمیخواهد منوچهر بیشتر از این عذاب بکشد.» منوچهر لبخند زد و تشکر کرد. ...

بقچه ای را گذاشت جلوی من، آن را باز کرد. داخل بقچه چند تکه استخوان بود و جمجمه ای با موهای وز و شلواری پوسیده. از من خواست آن را شناسایی کنم. شوکه شدم. _مروتی من از کجا بفهمم این علیِ منه؟! بو بکشم؟ _آخه حاج خانم شلوارش شبیه شلوار علی بود. _نه پسر جان! این مادر مرده علی من نیست. این چه کاریه با دل من میکنید؟! چرا زجرم میدید ؟