بریده‌ کتاب‌های هفت روایت خصوصی از زندگی سید موسی صدر

عجیب نیست؟ این‌که او به این‌چیزها فکر می‌کرد... اصلا اگر کنار تو بود، امکان نداشت برایش علی‌السویه باشی. به همه‌چیزت کار داشت، وقتی کنارت بود. کارش را بلد بود. راهش را بلد بود... آن‌قدر دوست‌داشتنی بود که تو فکر نمی‌کردی یک‌نفر مدام دارد به تو درس زندگی می‌دهد. احساس می‌کردی یک نفر همیشه مراقب توست. یک نفر هست که تو را می‌بیند... هر وقت با او بودم، در آسمان‌ها سیر می‌کردم...

هرماه رمضان اولین دختری که میخواست روزه بگیرد یا اولین‌پسر، دکتر می آمد خانه، قلبش را معاینه میکرد، همینجوری نمیشد ما روزه بگیریم. باید خاطرشان جمع باشد که ما میتوانیم. خود من یادم است دکتر قلبم را دید فشارم را دید ۱۲ بود.. گفت خیلی عالیه میتواند روزه بگیرد. رباب خواهرم وقتی که سال تکلیفش شد، سه سال بعد از من، گفت: نه.‌.. این خونش پایین است. ضعف عمومی دارد، نمیتواند روزه بگیرد، بعضی عوام اعتقادشان‌این است که بمیرند و بمانند باید روزه بگیرند؛ ولی پدرم اینطور فکر نمی کردند.

بسم الله تک تک آدم ها برای او وجود داشتند و مهم بودند چون جهان را تک تک آدم ها می سازند. چون تک تک آدم ها می توانستند در جهان اثر بگذارند و چون بابا[امام موسی صدر] دنیا را و نقش خودش را در آن این طوری می دید. این طوری که آدم باید روی عالَم اثری بگذارد. برای این تلاش می کرد اما اصراری نداشت آدم ها دوستش داشته باشند ولی داشتند.

آن زمان‌ها، ۶۰ سال پیش دخترها را نمی‌گذاشتند درس بخوانند. دخترها نباید خط و نوشتن یاد می‌گرفتند ولی پدر ما اصرار داشت که ما درس بخوانیم،مشق بنویسیم، مطالعه کنیم. ما یک صندوق خانه داشتیم که پر از قلم و شیشه‌های مرکب بود و خود آقا برای ما قلم می‌تراشیدند.