بریده‌های کتاب هفت روایت خصوصی از زندگی سید موسی صدر

تو اگر بجای من بودی، نشدن یا نتوانستن در کارت نبود. تو نتوانستن بلد نبودی. تو عجیب بودی . عرضه داشتی و عقیده ای که کم نمی آورد.

بسم الله تک تک آدم ها برای او وجود داشتند و مهم بودند چون جهان را تک تک آدم ها می سازند. چون تک تک آدم ها می توانستند در جهان اثر بگذارند و چون بابا[امام موسی صدر] دنیا را و نقش خودش را در آن این طوری می دید. این طوری که آدم باید روی عالَم اثری بگذارد. برای این تلاش می کرد اما اصراری نداشت آدم ها دوستش داشته باشند ولی داشتند.

آن زمان‌ها، ۶۰ سال پیش دخترها را نمی‌گذاشتند درس بخوانند. دخترها نباید خط و نوشتن یاد می‌گرفتند ولی پدر ما اصرار داشت که ما درس بخوانیم،مشق بنویسیم، مطالعه کنیم. ما یک صندوق خانه داشتیم که پر از قلم و شیشه‌های مرکب بود و خود آقا برای ما قلم می‌تراشیدند.

چند شب پیش محسن کمالیان از من پرسید: آیا فکر می‌کنم تو زنده‌ای؟ من با سرزنش نگاهش کردم و گفتم که مگر به نظر تو غیر از این می‌رسد؟ جواب داد: اگر واقعا فکر می‌کنی پدرت زنده است چطور می‌توانی بشینی؟ بخوابی؟ چطور می‌توانی هرروز کیفت را دستت بگیری و بروی دفتر کار کنی؟ چرا نمی‌روی توی خیابان فریاد بزنی؟ چرا نمی‌دوی؟ چرا نشسته‌ای؟

یک عادت یا خلق عجیبی داشت که از کنار هیچ‌کس همین‌طوری نمی‌گذشت. می‌خواست یک بچهٔ ده‌ساله باشد یا زنی خانه‌دار یا یک پیرمرد یا جوانی سربه‌هوا. برای هرکسی چیزی داشت که تعریف کند. قصه‌ای یا حرفی داشت که انگار فقط نگه داشته بود و حفظش کرده بود تا وقتی او را دید بهش بگوید. تک‌تک آدم‌ها برای او وجود داشتند و مهم بودند چون جهان را تک‌تک آدم‌ها می‌سازند. چون تک‌تک آدم‌ها می‌توانستند در جهان اثر بگذارند و چون بابا [امام موسی صدر] دنیا را و نقش خودش را در آن این‌طوری می‌دید. این‌طوری که آدم باید روی عالم اثری بگذارد.