پدرم دست عباس را دريك دست ودست حسين را دردست ديگر گرفت. او بهترين تصميم را گرفته بود همه از ميزان علاقه و دلبستگی متقابل حسين و عباس به همديگر باخبر بودند و چه خوب كه پدرم در اين لحظات عباس رابه حسين مى سپرد،اما درميان بهت و حيرت همگان، او دست حسين را دردست عباس گذاشت و گفت: عباس جان، برادرت حسين را بعد از خدا به تو میسپارم، همچون چشمانت ازاو مراقبت كن، مبادا او راتنها بگذارى

این راه دشوار،اعتبار آسایش را هزاربار بیش خواهد کرد و طعم مائده های زمین را هزار بار گواراتر.

+من تنها حیرتم را نشان دادم و به صراحت از اینکه اگر چنین کنند که تا به حال کرده اند،بی شک کویر کُشِ مان خواهند کرد،با شما سخن گفتم. _نه بی شک بانوی من،بل شاید کویر کش مان کنند؛و نه آن ها ،که اراده خداوند،شاید بر این تعلق بگیرد یا گرفته باشد. خدا کشتی آن جا که خواهد بَرَد اگر ناخدا جامه بر تن دَرَد