کتاب رو از طراحی چالش‌های کتابنوش شناختم. بخاطر تحقیقی که اون موقع در مورد شهید چمران کرده بودم اسمشون به گوشم آشنا بود. از فرصت نمایشگاه استفاده کردم و خریدمش، و خدای من... 
به قول خود کتاب، همچین شخصیتی رو خدا گاهی عشقش می‌کشه خلق کنه...
      

        روضه‌ی مصور. تنها ترکیبی که وصفش می‌کنه.
      

        ستاره دادن به کتاب‌هایی مثل همرزمان،یه جورایی بیهوده‌ست...
فقط میگم که دلم برای تک‌تک لحظه‌هایی که برای اولین بار می‌خوندمش، دور کلماتش خط می‌کشیدم، پاراگراف‌هاش رو هایلایت می‌کردم و با چشمای قلبی به متنش خیره می‌شدم تنگ میشه...🍀🍀
      

        دلم برای رافل می‌سوزه. خودم یک از کسایی بودم که آخر جلد شش کلی باهاش خصومت داشتم!😂
اصلا...  بعد از خوندنش کلا دید آدم نسبت به تماااااام داستان عوض میشه. نسبت به پروفسور سیدر، نسبت به مدرسه، نسبت به خانواده‌ی آگاتا و سوفی...
      

         کتاب قشنگی بود و واقعا، واقعا، واقعا دلم برای ابر تندر سوخت. هم اون و هم گرِیسون تالیوِر. اتفاقی که براش افتاد خیلی ناراحت کننده بود؛ و صفحه‌ی آخر... غیر قابل پیش‌بینی و زیبا بود...!
نرمی و انعطافی که داستان باهاش جلو می‌رفت خیره‌کننده بود، و از معدود کارایی بود که متاسفانه یا خوشبختانه(!) اشکال ویراستاری توش پیدا نکردم!!!
      

        واقعا با عشق خوندمش...
یکی از جاهایی که واقعا ذوق کردم و اکلیلی شدم اونجایی بود که یه نفر حسابی در مورد اقدامات سیاسی شیخ مرتضی حرف می‌زنه و تعریف می‌کنه، بعد که شیخ اسمشو می‌پرسه، میگه ″جمال‌الدین هستم، از اسد آباد...″...
هیچی دیگه...
      

        کتاب خیلی خیلی خیلی جذابی بود. خوشحالم که خوندمش. با تشکر از اونی که بهم قرض دادش!!
ولی راستشو بگم از یه‌جایی به بعد دیگه ذهنمو درگیر قسمت‌های فلسفی داستان نکردم. حقیقتا اینکه تونستم کتابی با این حجم رو بخونم خیلیه!! اینکه در پایان هر فصلی که بعضیاشون شاید چهار_پنج صفحه بیشتر نبودن، یه متن کوتاه باشه که باید روش فکر بشه برام یه‌مقداری سنگین بود و به همین دلیل وقفه‌های زیادی بین خوندنم پیش اومد. ولی در‌کل داستان کشش داشت؛ باعث می‌شد آدم به فکر کردن ترغیب بشه، و همین یه ویژگی خیلی مهم بود که ازش خوشم اومد! =⟩⟩⟩
      

        غیر قابل پیش‌بینی، کامل، و وحشت، وحشت، وحشت...
شایدم من زیادی ترسیدم ولی واقعا یه‌جاهایی دلم می‌خواست کتاب رو ببندم و برم زیر پتو قایم شم😂
البته بازم یه‌کوچولو آخرش جای تأمل داشت... معمولا توی این دسته از کتاب‌ها، نقطه‌ی اوج داستان با حضور تمام افرادی که از اول پیگیر ماجرا بودن شکل می‌گیره، ولی اینجا فقط دو شخصیت اصلی حضور داشتن؛ شاید بشه روی این مورد بیشتر فکر کرد!😊

      

        داستان نسبتا معمولی بود. توقع بیشتری داشتم از کتابی که نیوبری برده!
آخرشم یذره احساس می‌کنم نویسنده می‌خواست یه‌جوری تمومش کنه بره پی کارش!!
ولی آدمو دنبال خودش می‌کشید. هی می‌خواستی بخونی ببینی چی میشه!!!
      

        اگر  فصل دوم از نگاه علیزاده نبود و با دید جنایی به داستان نگاه می‌کردیم مناسب‌ترین شخص برای مجرم بودن خود محمدرضا می‌بود😂😂
      

        مشکلاتی که شخصیت اصلی داشت باهاش دست و پنجه نرم می‌کردو حس کردم؛ قلم نویسنده کامل بود. و از آخرشم خیلی خوشم اومد... غیر منتظره بود!
      

        شاید به‌نظر خیلیا کتاب ساده و صرفا عاشقانه‌ای باشه. خب عاشقانه که هست، ولی اگر از نظر تاریخی بهش نگاه کنیم، یه کتاب کامله. با اینکه بنظرم اگر نویسنده می‌تونست زمان تعریف کردن خاطرات رو به هم نزدیک‌تر کنه بهتر می‌شد، ولی چون از نظر شخصیتی نوشته شده که درون اتفاقات جنگ جهانی و انقلاب فرانسه و ماجراهای ناپلئون بناپارت بوده، خیلی قشنگ تونسته اتفاقات اون زمان در اروپا رو توصیف کنه. من بیشتر ازین جهت به کتاب نگاه کردم؛ به‌خصوص به جلد اول. کتاب نسبتا کاملی بود ولی از نظر قلم جا داشت برای رشد. و موردی که خیلی ازش خوشم اومد این بود که فرهنگ قدیمی فرانسوی، به‌خصوص در اول کتاب خیلی مشخص بود و یادداشت‌ها بر پایه‌ی اون می‌چرخید. من خیلی با خوندنش یا بینوایان می‌افتادم؛ درسته آثار متفاوتی هستن و نباید با هم مقایسه‌شون کرد، ولی از نظر زندگی و فرهنگ خیلی شبیه بودن.🍀
      

         فکر می‌کنم اگر ونسا کلا تو خونه بمونه و زندگیشو با فرهنگ لغت و بستنی و تلویزیون دیدن بگذرونه، هم برای خودش هم برای مامانش هم برای کل دنیا بهتر باشه... نگرانشم...🙂🙂😂