این کتاب رو چند مدت پیش خوندم
برای همین دقیق یادم نمیاد چه حسی داشتم
اما همین که اگه جلد دومش بیاد میخرمش فک کنم نشونه خوبی باشه.
اولین بار بود که تو این ژانر با این حجم از صراحت روبه رو می شدم. خشونت، رفتارهای به دور از اخلاق کاری،خشونت و باز هم خشونت منو به فکر فرو برده بود.(فرض رو بر این گذاشته بودم که این یه داستان واقعیه. یعنی اگه عینا از روی زندگی کسی نوشته نشده باشه یقینا و حتما چنین اتفاقایی و فراتر از این ها رخ میده) 
با اختلاف منو یاد فیلم روز صفر انداخت
و اسم کتاب برازندش بود 

ممنون و اینکه بخونینش یا نه؟
بخونین. با تسامح پیشنهاد میکنم.البته اگه به این ژانر علاقه دارین و مشکلی با کابوس های احتمالی موقت ندارین:)
          

            #عزرائیل
داستانی امنیتی_جاسوسی که به طور موازی و همزمان هم  سالهای انقلاب و جنگ را روایت میکند و هم حادثه های پیش آمده در همین سالهای نزدیک،کندو کاوی در اتفاقات چهل سال گذشته در ایران. محور اصلی داستان بحث نفوذ و خیانت است که البته در جلد اول این تریلر هنوز فرد خائن معرفی نشده است.

بازجوی ویژه حفاجا حمید رضا هدایتی به دنبال علی علیزاده فردی که معماهای زیادی پیرامون خود دارد هست تا دستگیرش کند و کتاب در واقع تکیه اش حول ماجرا های علیزاده از ابتدای تولد تا امروزش هست. 

جذابیت و کشش داستان بالاست و بخاطر هیجان بالای حوادث خواننده را پا به پای خود می‌کشاند.خواندن صحنه های شکنجه واقعا دردناک است و روح را می آزارد اما همزمان این فکر که برای ایران عزیز چه بسیار افرادی که شکنجه های وحشتناکی را متحمل شدند ما را نسبت به مبارزان انقلاب قدرانتر میسازد.توصیف ها به قدری زنده اند که من چند جمله در میان درد شکنجه ها را در ناخن هایم حس میکردم😖

به عقیده من در شخصیت پردازی افراد داستان متعلق به یک شاخه نظامی مخصوص از لحاظ اعتقادی ضعف هایی وجود دارد و عدم اشاره به المان های مذهبی _البته نه به صورت توی ذوق زننده بلکه زیرکانه_باعث میشود در ذهن مخاطب معمولی غیر مذهبی سوال های زیادی مطرح شود که چرا این افراد هیچ التزامی به احکام ندارند و فرق آن فرد نظامی با منی که هیچ ادعای اعتقادی ندارم در چیست؟میشد با چند اشاره کوچک فضای فکری شخصیت های شاغل در رده های مختلف نظامی را به خواننده شناساند تا شائبه بی اعتقادی روی شانه شخصیت های داستان سنگینی نکند و البته ذهن خواننده را آزار ندهد که چرا هیچ عملی که مبین تفاوت این افراد عضو نیرویی خاص باشد دیده نمیشود!!!حالا اعتقاد به کنار، دایم به خنگ بودن یکی از شخصیت ها هم اشاره میشود.اگر نه اعتقاد مذهبی نه هوش بالا ملاک نیست پس ویژگی خاص برای گزینش این افراد چیست؟تنها بزرگی جثه؟

ایده داستان و قلم نویسنده خوب بود.اشاره های گاه و بیگاه به شهدای جنگ تحمیلی و نحوه شهادتشان و ارجاع های تاریخی در رابطه با منافقین هم جذاب بود و حس واقعی بودن را تا حدی به خواننده منتقل می‌کرد.


#عزرائیل
#نیما_اکبرخانی
#کهنه_سرباز
#بهمن_۱۴۰۱

🌸سایه🌸

@sayeh_sayeh
          

            عزرائیل، داستانی مبتنی بر جهان‌های موازی
این‌بار می‌خواهم این رمان را از منظر ادبیات ژانر نگاه نکنم. می‌خواهم پایش را بکشم به جریان اصلی ادبیات، حتی ادبیات نخبگانی!
چون این داستان بلد است چگونه با مخاطبش حرف بزند. در جهان داستانی که نویسنده خلق کرده است، کلمه در چرخه تصویر و روایت و دیالوگ می‌چرخد و میان قصه و فرم تناظر یک‌به‌یک برقرار است. یعنی علی‌رغم مضمون مهیج، نویسنده به هیچ عنوان جانب ادبیات و هنر را رها نمی‌سازد تا پیامی بدهد یا شعار ارزشمندی اعلام کند. نویسنده، مخاطب را در گوشه میدان هایپررئالیسم سخت، گیر می‌اندازد بعد در خلال هر ضربه‌ای که می‌زند، نقبی وجودگرایانه هم به انسان می‌زند اما ساده از آن رد می‌شود. یعنی کلمات ساده، داستان کاملی می‌سازند.
اگر چه بارزترین خصوصیت داستان همان‌گونه که انتظار می‌رود، خلق هیجان زیاد است اما موازی با آن، نویسنده به درون ذهن‌ها می‌رود و در ذهن هر کدام از شخصیت‌هایش یک جهان مستقل می‌سازد. در جهان ذهنی شخصیت‌های رمان دیگر قصه تریلر نداریم بلکه با جهانی پر از بارزه‌ها و خصوصیات منحصر به هر انسانی مواجه‌ایم که دربرابر خشونت پیچیده در پیرنگ داستان، کنش‌گر هستند و از آن واکنش دریافت می‌کنند و این رابطه در کل داستان برقرار است.
نویسنده شخصیت‌هایی ساخته است که هر کدام به طریق و سلوک خود با یک واقعیت واحد ارتباط برقرار می‌سازند. اگر چه شاید بدیهی باشد که هر شخصیتی منش خود را دارد اما ساختن این منش یا خط مشی در قالب یک جهان مستقل داستانی و بعد بیان آن به زبان ساده، کار بسیار دشواری است.اما عزرائیل مخاطب را در میدانی می‌اندازد که دائما در پارادوکس احساس‌هاس گوناگون وظیفه و وجدان و عاطفه گیر می‌افتد. جهان‌های موازی در داستان عزرائیل مخاطب را  با سوال های مدام مواجه می‌سازد. مخاطب آنقدر در این قصه سرد و گرم می‌چشد که وقتی داستان  تمام شد، درذهن مخاطب تمام نشود و منتظر گانه‌های بعدی باشد. همه چیز البته در یک پیرنگ مستقل تمام می‌شود اما ته نشین شدن قصه در ذهن مخاطب سبب ایجاد کشش به ماجراهای بدی می‌گردد.
نکته دیگری که درباره عزرائیل وجود دارد این است که با این‌که داستان بر اساس اراده و قدرت مردانه ترسیم شده است. با این حال داستان توانسته است مخاطبان زن را نیز جذب کند.اما نویسنده توانایی خوبی در پردازش واقعی از شخصیت مردانه دارد.
نکته بارزی که در داستان عزرائیل به چشم می‌خورد. مفهوم تجلی است. تجلی به معنای آشکار شدن. در داستان کهنه‌سرباز از چندگانه عزرائیل تجلی موقعیت‌ها به موقع است. برداشت من از تجلی صحنه‌های داستان کمی فراتر از یک تعلیق معمولی است. تعلیق در پس پیرنگ داستان حرفه‌ای است و نویسنده برای ساخته و پرداخته کردن داستان به لایه‌های عمیق امنیتی و نظامی تسلط پیدا کرده است و به موقع می‌تواند آن را به طرح داستان بکشاند. اکبرخانی در عزرائیل فقط به خلق قصه مهیج فکر کرده است. به نظر من این خیلی مهم است که نویسنده در یک داستان رسالت خود را خوب تشخیص بدهد. به همین دلیل است که مضمون به فرم می‌رسد و بدون این که نویسنده حسی را القا کند، مخاطب داستان را حس می‌کند و در صحنه‌‌های آن سهیم می‌شود.
ویژگی خاص آقای نیما اکبرخانی در بیان تمام داستان‌هایش، صراحت لهجه است. حرفش را صریح می‌زند و لقمه را نمی‌پیچاند و باز هم مثل یادداشتن در مورد زلزله ده‌ریشتری از همین نویسنده، قلم اکبرخانی را به لحاظ فرمی شبیه به احمد محمود می‌دانم. هر دوی این نویسنده‌های گران‌قدر، بیش از هر چیزی برای قصه پردازی به واقعیت فکر می‌کنند و در بیان آن با احدی تعارف ندارند.
اگر درباره خصوصیت فرمی قصه نیز بخواهم حرفی بزنم، عزرائیل در دو خط روایی مستقل آغاز می‌گردد اما از آن‌جا که این داستان مبتنی بر پیرنگ مشخص و روشن است، نویسنده می تواند این دو خط موازی روایی را در نقطه مناسب بهم پیوند بزند و انسجام داستان را حفظ کند. که البته این نکته از ویژگی‌های ادبیات ژانر است و نویسنده به خوبی به‌ آن واقف بوده است.
کهنه‌سرباز در جزئیات اتفاق می‌افتد. به این مفهوم که POV نویسنده، چیزی را از قلم نمی‌اندازد بلکه صحنه‌ها را جوری می‌سازد که نیازی به توضیح و گفتن نباشد. همین ویژگی البته منجر به صحنه‌هایی می‌شود که شاید از توان و طاقت مخاطب خارج شود و او نتواند تمام واقعیت بی‌کم و کاست و صریح داستان را تحمل نماید.
نکته‌ی آخرم درباره عزرائیل این است که اگر مخاطب بخواهد در جریان گره‌افکنی‌ها و گره‌گشایی های فرعی داستان در مسیر پیرنگ اصلی باشد و پاسخ سوالات خود را بیابد باید به دیالوگ‌های قصه توجه زیادی داشته باشد. همان گونه که گفتم، عزرائیل خوب حرف می‌زند. یکی از بارزه های این خوب قصه گفتن، دیالوگ‌های داستان است و شاید بتوان به همین علت داستان را دیالوگ محوری دانست که پیچ‌های داستانی و حوادث مهیج زیادی دارد.
          

            #کتاب.خواندم 
#عزراییل
وقتی نظرات رو میخونی گاهی‌باید‌نگاه کنی ببینی محاطبت مرده یا زن؟
اگر سنی ازش نوشته سنش رو درک کنی 
و اگر میتونی از ردپای توی حرفاش بفهمی چه سبکی دوست داره نوع هدفمندی کتاب رو شروع کنی 
من ولی توجه به این‌مطالب نکردم
نظرات درمورد کتاب خیلییییی‌عالی بود
ولییی کتاب رو شرو کردم به خوندن ۲۰ صفحه اول کتاب(البته شماره ی صفحه الکترونیکیش) حیلییی گنگ بود و خسته کننده
هی میخواستمش بذارم‌زمین ولی میگفتم اینقد خوب گفتن خببب چرا اینجوریه؟؟
کتاب‌یک جاهایی سبک توصیفیش عالی‌نیس معلومه نویسنده قهار نیس چون یک جاهایی سخت تو رو باخودش همراه‌میکنه مخصوصا اولای کتاب
ولی وقتی‌معما مطرح میشه داستان جون میگیره
ولی وقتی فصل بعدیش تو شخص اول متهم‌ و ماجراهاش رو میشناسی قضیه یکم لوث میشه
ولیییی بازم جذابیت داره
و دوست داری ببینی تهش چیه
ک خب چون کتاب چن جلدیه و ظاهرا فقط جلد اولش‌اومده
نداشتن ادامه و باز بودن مطلب برای اینچنین داستانی منو کلافه میکنه چون باید مطلب توی ذهنت بمونه تا بتونی از بقیه ی داستان لذت ببری
نه اینکه بعد ماه ها جلد دو بیاد و تو بگی خب ک چی و انگار یگ غذایی ک از دهن افتاده میشه
ولی درکل اگر ادم حساسی هستید یک جاهایی واقعا نحوه ی شکنجه و یا توصیفات رو باااا جزییات ریییییییز میگه و این خیلیییی برای کسی ک دل نازک باشه دل ریش کننده اس
ولی در کل خوب بود و ارزش خوندن داشت
فققط یک سوال ک خیلیی دلم میخواست مطمعن بشم اینکه ایا روایت داستان واقعیه یا ساخته ی ذهن‌نویسنده؟؟
چون گزارش هایی با کار کردن با افراد واقعی رو میده و اسم‌میاره 
و اینجاش یکم برام سوال دار بود
          

            حمیدرضا هدایتی مأمور زبده حفاناجا (حفاظت اطلاعات ناجا) با پرونده قتل‌های وسیع و بسیار پیچیده که شکل امنیتی به خود گرفته،روبه‌رو می‌شود. علی علیزاده کهنه سرباز بسیار با هوش از نیروهای اخراجی نیرو‌های نظامی است. 
عزرائیل تریلری با موضوع امنیتی و جاسوسی پیچیده و هیجان انگیز به قلم نیما اکبرخانی است.

          

            تو ژانر جنایی اولین کتابی بود که خوندم 
یه جاهایی هم کپ کردم 
اما دوست داشتی بود 😍
          

            یه پلیس نظامی، درگیر دو پرونده به طور همزمان می‌شود

اول این که کسی وارد خانه تیمی یه عده خلافکار شده و بیشتر از بیست نفر رو کشته و رفته، دوم اینکه یکی از گروه‌های رزمی برون‌مرزی ایران، به طرز فجیعی به قتل رسیدن.
تنها مظنون؟ علی علیزاده، یه یتیم اخراجی از سپاه.
شخصاً از این کتاب خوشم اومد و با سرعت تا آخر خوندم. یه تریلر ایرانی خوب.

محمدرضا بازدار
6 مهر 1402
زنجان
          

            داستان از کشته شدن یه سری نیروی امنیتی تو قطر شروع میشه و می‌خوان سرنخ‌هایی که دارن و میرسه به یه نیروی قدیمی سپاه و از افراد امنیتی بانفوذ، بررسی کنن.
خیلی قشنگ جلو رفت، جزییات دقیق و درست. سوژه عالی و قلم نویسنده هم خوب.

«عزرائیل جلد اول» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/book/108139
          

            پیچیدگی و تعلیق داستان نسبت به عموم رمان‌های ایرانی خیلی خوب بود. انقدر که با وجود آزاردهنده بودن توصیفات اِسلَشر کتاب، تا تهش را خواندم! آخرین بار یادم هست کتاب "وقت تقصیر" را به دلیل همین خشونت نیمه‌کاره رها کرده بودم. این میزان خون و وحشت و سبُعیت را حتی برای تاکید بر خشونت فضا یا کاراکتر هم نمی‌پسندم.
اشراف نویسنده روی جغرافیا و روابط انسانی داستان، برگ برنده مهمی بود که ازش استفاده کرده بود. شخصیت‌پردازی کمی کلیشه‌ای از آب درآمده بود و پایان باز داستان هم شوق خواندن جلد دوم را ایجاد میکرد.
          

            بسم‌ الله

آقای ناشر محترم!!! چرا شما اینقدر نمی‌فهمید که طرح جلد به این افتضاحی را برای کتابی این چنین نفس‌گیر و داستانی کار می‌کنید؟ حقیقتا اگر کسی ابتدا به ساکن (مثل من) بخواهد این کتاب را بخواند، بیشترین دلیل دفع و نخواندن را با این طرح جلد برای او فراهم کرده‌اید. چرا راه ابتدایی اتصال مخاطب با کتاب تان را این چنین تیره قرار داده‌اید؟؟ اصلاً مخاطب برای شما ارزشی دارد؟؟؟

اما درباره کتاب، هیچ حرفی برای گفتن نیست. جز اینکه، خودتان را مهیا کنید برای کتابی بسیار مهیج، در ژانر جنایی... البته در بعضی قسمت‌ها احساس اغراق را در دل داستان حس می‌کنم اما بازهم با این احساس از خواندن کتاب حقیقتا لذت بردم.

داستان آنقدر درگیر کننده هست که به نظر، پیشنهاد خوبی برای کتاب خوان شدن باشد. پس با خاطر جمع آن را می‌توانید به افرادی که در پی کتاب خوان شدن هستند معرفی کنید.

نسبت به شخصیت پردازی، نه فقط در این کتاب، بلکه در جایگاه های مختلف (کتاب و فیلم) دیده‌ام که شخصیت های امنیتی ایرانی و مسلمان را، مانند شخصیت‌های امنیتی هالیوودی ترسیم می‌کنند. بی‌شک این نقطه ضعف باید تدبیر شود. در ایدئولوژی ما، هدف وسیله را توجیه نمی‌کند. پس شخصیت امنیتی مان هم باید با همین دیدگاه ساخته و پرداخته شود.

امیدوارم جلد جدید کتاب را، قبل از آنکه جزئیات داستان از ذهنم پاک شود، منتشر کنند.