بریده‌ کتاب‌های دیلماج

همه این پدرسوخته بازی‌ها را از همین کتاب‌ها یاد می‌گیرید، نمی‌دانم چه بلایی بود این کتاب و روزنامه که یکباره بر این مملکت نازل شد. اگر آن تون به تون شده میرزا تقی خان بساط دارالفنون را در این مملکت به راه نمی‌انداخت امروز این همه بدبختی نداشتیم.

دانستم که عشق تنها در فراق معنی می‌گیرد و سوزها و ناله‌ها جملگی پس از وصال خاموش می‌شود.

فقر جهل می آورد و جهل فقر. اما این هردو حاصل ضعف اند؛ ضعف در برابر تقدیری که دیرگان رقم میزنند. نخست باید تقدیر خود را به دست بگیریم.

آن که پایین خانه‌تان قدم می‌زند و سیگار می‌کشد دزد نیست، مرد خسته‌ای است که به گذشته‌اش فکر می‌کند.

چون بشر بیاموزد که در شهر و محیط مدنیت در کنار دیگر انسان‌ها زندگی کند، رعایت قوانین کند و مسیر ترقّی را از آنگونه که شایسته آدمیان است بپیماند، به مرحله آدمیت درمی‌آید.

یک روز کنار رودخانه نزدیک پل الله وردی خان نشسته بودیم که حرف عجیبی زد. گفت: هرچه فکر می‌کنم می‌بینم که از اول هم عاشق آن دختر نبودم. عشقی داشتم که آرزو می‌کردم روزی آن را به کسی پیشکش کنم. کسی که دور از دست باشد و ناشناخته. اطرافیان هیچ‌کدام آن‌طور نبودند. تا آن‌که آن دختر را دیدم. عشقم را به او دادم بی‌آن که او عاشقم باشد. امروز می‌فهمم آن‌چه که فکر می‌کردم عشق است، میلی بود که به یک منبع زیبایی داشتم. سرچشمه ناشناخته‌ای که هنوز هم نمی‌دانم کجاست.

عشق اوای دلکشی است که هر غروب ان هنگام که روشنی پا به راه رفتن می‌گذارد و هراس هجوم تاریکی در دل ها جا میگیرد،در گوشت مینشیند و بی اینکه بدانی از کجاست شیدایت میکند، عجیب آنکه صداهای دیگر ملولت می‌سازد و این یکی صفایت میدهد.