داستایوسکی می‌گوید:《 من تنها از یک چیز می‌ترسم و آن اینکه شایستگی رنج‌هایم را نداشته باشم.》

اگر درکی آگاهانه از رنج هامان داشته باشیم بجای آن که از آن‌ها بنالیم به آن‌ها می‌بالیم

اگر آدم زیادی بداند، زود پیر می‌شود.

در دعاهاتان از آن ها به این صورت یاد کنید: پروردگارا! همه کسانی را که کسی را ندارند که برایشان دعا کند، و نیز کسانی که نمی‌خواهند به درگاه تو نیایش کنند، نجات بده.

برای من استانبول نشستن در ساحل أسکودار است و هیچ کاری نکردن، نوشیدن چای و نگاه کردن به آدمهایی که شیردارچین میخورند و تخته بازی میکنند قره غازها که نزدیک آب پرواز میکنند و کشتیها که برای سلام یا خداحافظی بوق میزنند. هیچ کاری نکردن برای من استانبول است

وقتی بچه بودم،جمله«هرچه بزرگترها بگویند باید بگویی چشم،چون تو بچه هستی»،باعث شد که فکر کنم بچه ها موجودات ضعیفی هستند.بسیاری از والدین اجازه نمی دهند فرزندانشان مستقل باشند و همین استدلال که کودکان ضعیف هستند،مانع از بالغ شدن آنها در بزرگسالی می شود.

ترجیح می دهم مردم از چیزی که هستم متنفر باشند تا اینکه عاشق چیزی که نیستم باشند. _کُرت کوبین

ما پیش از آنکه به اندیشیدن عادت کنیم به زیستن عادت می‌کنیم.

مارکوس می گوید وقتی با آدم های مزاحم سروکار داریم باید یادمان باشد خودمان هم مزاحم کسان دیگری هستیم. به طور کلی وقتی عیب ها واشتباهات یک نفر اذیتمان میکند، باید برگردیم و به اشتباهات ووعیب های خودمان هم‌نگاه کنیم.

ولنسی نه‌حسود بود،نه‌خودخواه فقط میخواست تپه ی خاک خودش را چه کوچک چه بزرگ داشته باشد.

و مجبورم به زندگی ادامه بدهم، چون نمی توانم از آن دست بکشم.

او دیگر تنها نبود. او به جمع گسترده ی خواهرانش تعلق داشت؛ تمام زنانی که زمانی در این دنیا عاشق شده بودند.

عشق! این تسخیر جسم و روح و ذهن عجب گزنده ،عذاب آور و بی اندازه شیرین بود!

خب ما که نمیتوانیم زندگی مجللی داشته باشیم ، پس بهتر است غر نزنیم و مثل مامان مسئولیت هایمان را قبول کنیم و با خوشحالی پیش برویم...

بت که متوجه حالت پیرمرد شده بود، کنارش نشست و طوری که انگار تمام عمر او را می شناخته، شروع به حرف زدن کرد. این سحر عشق بود که می توانست بر ترس غلبه کند، و نوعی حق شناسی که قدرت غلبه بر غرور را داشت.

تعداد آدم‌هایی که من واقعاً دوست‌شان داشته باشم زیاد نیست. تعداد کسانی که نظر خوبی درباره‌شان دارم از آن‌هم کم‌تر است. من هرچه بیش‌تر دنیا را می‌شناسم از آن ناراضی‌تر می‌شوم. هرروز که می‌گذرد بیشتر معتقد می‌شوم که آدم‌ها شخصیت ناپایداری دارند و نمی‌شود روی ظواهر لیاقت یا فهم و شعورشان حساب کرد.

زنان گاهی بی دادگاه در جامعه محکومند...