چیز غریبی است! مرگ بدون آن‌که با ما مشورت کند به سراغ ما می‌آید.

فکر می‌کنم پسرشون رو دوست دارن اما گاهی پدر و مادرها اون چیزی که دلشون می‌خواد بچه‌شون باشه رو بیشتر از اون چیزی که واقعا هست دوست دارن.

چرا به جای لعنت فرستادن به تاریکی یه چراغ روشن نمیکنی؟!

«معلومه که در نور ستارگان جادو وجود داره. این رو همه میدونن. اما نور ماه فرق داره. نور ماه خود جادوست. میتونی از هر کسی دوست داری بپرسی.»

پشت نیمکت‌های مدرسه به ما یاد ندادند که چطور در باد و بوران سیگار روشن کنیم. یا چطور با هیزم تر آتش روشن کنیم و یا به ما یاد ندادند که نرم‌ترین و راحت‌ترین جا برای فرو کردن سرنیزه شکم آدم است نه سینه که سرنیزه لای دنده‌ها گیر می‌کند.

بابا بزرگ نگاهی جدی بهم انداخت و گفت دلتنگ شدن برای آدم‌ها، بهترین حس غم انگیز دنیاست. گفت:«ببین رفیق، اگه به خاطر دلتنگی برای کسی غمگین می‌شی، یعنی اون آدم برات مهمه. اینکه کسی برات مهم باشه، بهترین چیز دنیاست. ما کسایی که دلتنگشون هستیم رو توی قلبمون نگه میداریم.» و دستش را آرام به سینه اش کوبید. گفتم: «اوهوم...» و آستینم را به چشم‌هایم کشیدم. «ولی بابابزرگ، آدم نمی تونه با کسایی که این توئن بازی کنه.» و دستم را به سینه ی خودم کوبیدم. بابابزرگ سرش را تکان داد؛ درک می‌کرد.

«حالت خوبه؟» خدایا، از این سوال متنفر بود. توانست بگوید:«خوب میشم.»دروغ نبود. خوب میشد. نهایتاً.

زندگی وقتی زندگی است که لبالب از شور باشد و جز آن خالی خالی است .

آدمی شده بود که حال و آینده‌‌اش را رها کرده بود و به گذشته ها چسبیده بود.دلمرده شده بود.تنهایی را بیشتر از همه چیز دوست داشت.همیشه بین برخورد و گریز،گریز را انتخاب می‌کرد.

و عبور، ذات همه چیز است.

هر منطقی، هر قدر هم قدرت توجیه داشته باشد،قدرت از میان بردنِ اندوهِ بازمانده از یک فاجعه را ندارد.