زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی حتی وقتی نادیده‌اش می‌گیری، حتی وقتی نمی‌خواهی‌اش از ناامیدی ‌های تو قوی‌تر است. از هر چیز دیگری قوی‌تر است.

آنچه انگیزه‌ی زندگی نامیده می‌شود، در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد.

وقتی کسی به این دنیا می‌آید که به عمیق‌ترین ژرفاهای‌ ممکن شر می‌غلتد همیشه هیولا خطابش می‌کنیم، یا شیطان، یا تجسم شر ولی هیچوقت در نظر نمی‌گیریم ممکن است این آدم واقعا چیزی فرازمینی و آن دنیایی با خود داشته‌باشد. شاید انسان شریری‌ باشد، ولی در نهایت فقط یک انسان است. ولی اگر انسانی خارق‌العاده در آن سوی گستره فعالیت کند، طرف خوبی، مثل مسیح یا بودا، بی‌درنگ او را بالا می‌بریم، می‌گوییم خداست و الهی و فراطبیعی و غیرزمینی. این نشان می‌دهد ما خود را چطور می‌بینیم‌. راحت قبول می‌کنیم بدترین موجود که بیشترین آسیب‌ها را می‌زند انسان است، ولی به هچی عنوان نمی‌توانیم بپذیریم بهترین موجود، کسی که سعی در القای تخیل و خلاقیت و همدلی دارد می‌تواند یکی از ما باشد. خیلی نظر خوبی به خودمان نداریم ولی خیلی هم از پایین بودنمان ناراحت نیستیم.

ما هر کدام سختی‌هایی ها را به دوش می‌کشیدیم و فقط خودمان می‌دانستیم این سختی‌ها چه هستند و بهای غلبه کردن بر آنها چیست.

می‌دانم در جهانی اینگونه دردمند، بی‌دردیِ آنکس که می‌تواند گلیم خود را از دریای اندوه بیرون بکشد و سبکبارانه و شادمانه بر ساحل بنشیند، یک بی‌دردیِ دَدمنشانه است، و بی‌غیرتی‌ست، و بی‌آبرویی، و اسباب سرافکندگی انسان. آنگونه شاد بودن، هرگز به معنای خوشبخت بودن نیست، بَل فقط به معنای نداشتن قدرت تفکر است و احساس و ادراک.