*من این ترجمه را نخوانده‌ام.
حال‌وهوای کتاب در روزگار زنی پرسه می‌زند که همسرش او را ترک گفته است، به امید عشق تازه‌ای که انگار تازه یافته است.
چندان در طول کتاب نمی‌خوانیم که چه شد که این شد! پر واضح بود که برای نویسنده، موشکافی علت این طلاق عاطفی، اهمیتی ندارد. ظاهر ماجرا این است که زن هنوز مرد را دوست داشته هنگام وداع! اما چه گذشته است بر این دو؟ هیچ نمی‌دانیم. نویسنده برای رسیدن به ایده‌ی خود کمی عجله دارد. عجله‌ای که در طول متن پدیدار است و توی ذوق می‌زند. در عین حال، ریتم تند کتاب و سرانجام نزدیک آن توی ذوق نمی‌زند. چه بسا رضایت‌بخش باشد. چرا که هرچه جلوتر برویم، بهتر می‌دانیم که کتاب حول ایده خود است. نه ماجرای ترک سر و همسر!
ایده کتاب، ایده ترسناکی به نظر می‌رسد. اما ایده نویی نیست. به نوعی تکرار همان دمی خوش باش است که بسیار شنیده‌ایم. اما آیا فقط همین است؟ گاهی در انتهای کتاب به نظرم می‌آمد که این ایده می‌تواند پا را فراتر هم بگذارد. به گونه‌ای که خوشی‌های زیادی را قربانی سرخوشی خودت کنی. می‌ارزد؟ شاید! یک عمر زندگی از تو مانده. چه کسی می‌تواند بگوید که نه؟ هان؟ دقیقاً این همان نقطه‌ای است که من از ایده کتاب کنار می‌کشیدم و از دور می‌دیدم که... جانم می‌رود :)
        

          «همه همیشه از غم کسانی که ترک می‌شوند حرف می‌زنند اما تا به حال به درد و رنج کسانی که می‌روند، فکر کرده‌ای؟»
        

          کلیت رمان جذبم نکرد اما بعضی از جملات و دیالوگ هایش را بسیار پسندیدم.
◇ چقدر زمان لازم است تا بوی کسی را که دوست داریم، از یاد ببریم؟ چقدر باید بگذرد تا دیگر دوستش نداشته باشیم؟ کاش کسی به من ساعت شنی می داد.
◇ نشستم و سرم را بین دستهایم گرفتم. کاش می شد از تنه ام جدایش کنم و روی زمین جلو خودم بگذارمش و با لگد به دورترین نقطه ی ممکن پرتش کنم. آن قدر دور که دیگر نشود پیدایش کرد. اما حتی شوت کردن هم بلد نیستم. شک ندارم که به هدف نمی زنم.
◇ زندگی همین است. زندگی تقریبا همه ی مردم همین است. عشق بازی می کنیم، رفع و رجوعش می کنیم، بزدلی های خودمان را داریم، آن ها را مثل جانور دست آموز نوازش می کنیم، پرورش می دهیم و به آن ها وابسته می شویم.
◇ زندگی همین است دیگر. بعضی آدم ها شجاعند و بعضی با هرچیزی کنار می آیند و چه کاری راحت تر از کنار آمدن...
◇ یک پایان تلخ خیلی بهتر از تلخی بی پایان است.
◇ آفرین به ما، چون همه چیز را خاک کرده ایم؛ دوستانمان را، رویاهایمان را، عشق هایمان را و حالا نوبت خودمان رسیده! دست مریزاد رفقا!
◇ خاطره ی یک زندگی تکه تکه... هیچ، کمی زندگی، بعد دوباره هیچ، و بعدش دوباره زندگی، دست آخر هم دوباره هیچ. خلاصه مثل برق و باد گذشت. وقتی یادش می افتم حس می کنم به اندازه چشم به هم زدنی بود و بس... حتی چشم به هم زدن هم نه، از آن کوتاه تر، مثل سراب... نتوانستیم مثل همه ی آدمها زندگی کنیم.
◇ آره! من مثل بادبادکم، اگر کسی قرقره ام را نگیرد، معلوم نیست از کجا سر دربیاورم... اما جالب است... گاهی وقتها به خودم می گویم که تو آن قدر قوی هستی که نگهم داری و آن قدر باهوش هستی که بگذاری پروازم را بکنم...
◇ آنجا بود که فرو شکستم. اصلا انتظارش را نداشتم. مثل بچه ها زدم زیر گریه... من... این پسربچه می توانست پسر من باشد. من باید یادش می دادم کبوترها را چطوری دور کند. من باید پولیورش را برمی داشتم و کلاه لبه دارش را سرش می گذاشتم. من باید این کارها را می کردم.
        

          فکر می کردم شاید بعد از یه شکست عاشقانه خوندنش بود که انقدر اذیتم کرد ولی بعد باز هم خوندمش و هر بار باهاش گریه کردم ... انتظار آدم ها رو عوض می کنه و تو نمی دونی کی انتخاب بهتری داره اونی که می مونه یا اونی که میره
        

          داستان عاشقانه به طور کلی مورد علاقه‌ی من نیست.
اما
از خواندن یک کتاب خلوت و کم پرسونا لذت بردم، از اینکه تقریبا هیچ نفر سومی وارد وقت گذرانی و معاشرت این عروس و پدرشوهر نشد خوشحال بودم.

به نظرم تمرینی بود برای نگاه کردن از زاویه‌ای جدید به موضوعاتی که برایشان قضاوت روشن و واضحی داریم... 
البته اینکه در نهایت در این زاویه‌ی جدید چیز جدیدی به دست می‌آوریم یا نه بحث دیگری است...
        

          کتاب متوسطی بود به نظرم.... یه داستان در مورد زنی که شوهرش ترکش کرده... حالا با حرفایی که پدر شوهرش براش میزنه قراره متوجه بشه که احتمالا شانس آورده که با همچین مردی دیگه زندگی نمیکنه.... خیلی به دلم ننشست به خصوص که ترجمه هم یکم خشک بود... نمیدونم این لحن خود نویسنده بوده یا مترجم این شکلیش کرده بود... من باهاش راحت نبودم
        

          یک عاشقانه ی زنانه. خوندنش شیرین و غمگین بود برام.
        

          دسته گل های کوچک برای همسران و دسته گل های بزرگ برای معشوقه ها...

ترجمه ش (الهام دارچینیان) متوسط مایل به بد بود، مثلا دیالوگ صفحه ی 72 کاملا گنگ بود. یا صفحه ی 110: دقیقا چه می فروختید؟ (یک تاجر فرانسوی در چین!) تغار!!!
هر چند اواخر کتاب ترجمه روان تر و بهتر شده بود.
        

          چیزی فراتر از یک رمان معمولی نیست.
        

          داستان خانمی جوان که همسرش او و فرزندانش را ترک کرده و اون خانم مدام درگیریِ ذهنی داره.

سلیقه ی من نبود، ولی با توجه به حجم کمی که داره، برای یک بار خوندن شاید بد نباشه. من علاقه مند به ادبیات ایران هستم و داستان های این مدلی شاید به نظرم، سطحی و کِسِل کننده بیاد.
        

          وقتی اسم کتابی به بهانه‌های مختلف در دنیای ادبیات سر زبان‌ها می‌افتد، ماراتن ترجمه هم بین مترجم‌ها شروع می‌شود. البته متاسفانه در ایران همچنان به دلیل شوخی بودن کپی رایت و حق و حقوق مولف و ناشر، یکی دو تا مترجم صاحب‌نام و کاربلد، کتابی را با دقت و وسواس ترجمه می‌‌کند و با فاصله کوتاهی از ورود آن کتاب به بازار، مترجم‌نماها متن ترجمه شده کتاب را با اعمال تغییرات جزئی در جمله‌ها و کلمه‌ها، دوباره تایپ می‌کنند و دست ناشر می‌دهند. به این ترتیب است که یک دفعه ویترین کتابفروشی‌ها با پنج-شش ترجمه از یک کتاب پر می‌شوندو این تراژدی ترجمه در ایران است. اما دنیای ترجمه، روی دلچسب و گوارای دیگری هم دارد که باز ترجمه آثار ادبی است مثلا ممکن است کتابی که10سال پیش توسط یک مترجم از فرانسه به فارسی ترجمه شده و به چاپ دهم هم رسیده، حالا به دست مترجم دیگری از انگلیسی-که کتاب در اصل به آن زبان نوشته شده- ترجمه شود. قاعدتا کفه ترازو به سمت دومی سنگینی می‌کند تو بگو صد گرم. گاهی هم ممکن است مترجمی بیاید و سر صبر و حوصله به ترجمه اثری بنشیند که سال‌ها پیش ترجمه و بارها تجدید چاپ شده است. در این صورت تنها چیزی که می‌تواند کفه ترازو را به نفع ترجمه دوم سنگین‌تر کند، کیفیت ترجمه است. وقتی«نشر ماهی» کتابی را منتشر می‌کند که قبلا هم ترجمه شده و هم تجدید چاپ‌، حتما چیزی لابه‌لای صفحاتش گذاشته تا جیبی کوچکش را سنگین و رنگین کند. شاید قرار است خرگوشی از کلاه بیرون بپرد که تا همین دیروز توی آستر کلاه گیر کرده‌بود و چیزی به خفه شدنش نمانده بود البته فراموش نکنیم که اسم «آنا گاوالدا» به تنهای وزنه سنگینی روی جلد کتاب است.

بخشی از متن: 
«من می‌گفتم و او ترجمه می‌کرد. جالب اینجا بود که من هنوز جمله‌ام را تمام نکرده بودم که او ترجمه‌اش را شروع می‌کرد. نمی‌دانم چطور از پس این کار سخت برمی‌آمد. گوش می‌کرد و بلافاصله همه چیز را تکرار می‌کرد. ترجمه همزمان بود. جالب بود... واقعا... اول آرام آرام حرف می‌زدم، اما بعد سرعت گرفتم. شاید می‌خواستم دستپاچه‌اش کنم. پلک نمی‌زد برعکس، انگار از این بازی خوشش آمده بود. با این کارش می‌خواست نشانم دهد که دستم را خوانده...»
        

          محتوای ظاهری کتاب با قلم جذاب نویسنده به قدری خوب بود که کتاب را 1 روزه تموم کردم
اما داستان کتاب درباره زنی بود شوهرش او را با دو فرزندش رها کرده و حالا پدر شوهرش دارد با او صحبت می‌کند و تجربه مشابهی را که داشته تعریف می‌کند.
پی یر(پدر شوهر) دائم می‌گوید من عاشق فلانی بودم اما شجاع نبودم، جرعت نداشتم، بزدل بودم و....
کتاب اینطور جا می‌اندازد که شجاعت این را داشته باشید اگر فرد دیگری را دوست دارید زندگی را رها کنید و به دنبال حس خوشبختی خود بروید.
بدون در نظر گرفتن محتوا به داستان کلی و قلم و... کتاب
7 و نیم از 10 میدهم.
.
.
.
        

          بلند شدم و دیدم کناره‌های روزنامه را بریده و کارهایی را که دوست دارد با من انجام دهد، لیست می‌کند...
        

          همه همیشه از درد کسانی که ترک شده اند ، حرف می زنند اما آیا تا به حال به درد کسانی که رفته اند فکر کرده ای ؟ 
و همین این یه جمله ذهن منو ساعت ها مشغول کرد . آدم باید این جمله رو زندگی کرده باشه تا بتونه درکش کنه . 
از بین کتاب هایی ‌که از آنا گاوالدا خوندم ، این بهترینشون بود . 
        

          شهامت از آن آنان است که خودشان را یک روز صبح در آینه نگاه می‌کنند و روشن و صریح این عبارت را به خودشان می‌گویند، فقط به خودشان: "آیا من حق اشتباه کردن دارم؟" فقط همین چند واژه ...
شهامت نگاه کردن به زندگی خود از رو به رو ... و هیچ هماهنگی و سازگاری در آن ندیدن.شهامت همه چیز را شکستن،همه چیز را زیر و رو کردن ...
به خاطر خودخواهی؟ خودخواهی محض؟ البته که نه،نه به خاطر خودخواهی .. پس چه؟ غریزه بقا؟ میل به زنده ماندن؟ روشن بینی؟ ترس از مرگ؟
شهامت با خود رو به رو شدن. دست کم یک بار در زندگی.رو به رو با خود. تنها خود.همین.
"حق اشتباه" ترکیب بسیار کوچکی از واژه ها،بخش کوچکی از یک جمله،اما چه کسی این حق را به تو خواهد داد؟چه کسی جز خودت؟
        

          به یه بار خوندنش میارزه
        

          راستش را بخواهید داستان خریدن این کتاب شاید براتون جالب باشه. این مدت اینقدر حالم بد بود و تنها بودم (مطلقا هیچکس نبود و تقریبا از همه حس ناکافی بودن می‌گرفتم) نمی‌تونستم کاری انجام بدم. طاقچه در صفحه اینستاگرام خودش چند کتاب در باب تنهایی منتشر کرد که یکی از آن کتاب‌ها (دوستش داشتم) بود. روز یک شهریور رفتم خانه دوستم و بعدش رفتم انقلاب برای خرید کتاب زبان و اصلا قصد رفتن به کتابفروشی دماوند را نداشتم ولی رفتم. در قفسه کتاب‌های دست دوم دیدمش به همراه کتاب خداحافظ گاری کوپر گرفتمش. دیشب شروع کردم به خواندن و دیدم کل صفحاتش را بدون توقف خواندم. داستان در مورد زنی است که شوهرش عاشق زن دیگری شده و او را با دو بچه تنها گذاشته و پدرشوهرش که به قول عروسش یک پیر خرفت است داستان زندگی‌اش را تعریف می‌کند.
من محو خواندن داستان شده بودم و خودم را با آخرین باری که عاشق شدم و تنهایم گذاشت سنجیدم و تا خود صبح اشک ریختم و این سوال را از خودم پرسیدم که آیا واقعا لایق چیزهای بهتری نیستم؟ به این نتیجه رسیدم که رها کنم و بگذارم که بعضی وقت‌ها این زندگی باشد که برای من تصمیم می‌گیرد.
        

          کتابی که اولش نمیدونی چی میخواد بهت بگه ولی تو جمله آخر خط آخر حسابی غافل گیرت می‌کنه و تا چند روز تو رو به تفکر وا میداره
        

          کتاب ها حتی اگر حرفی برای گفتن نداشته باشند هم مفید هستند ، کتاب دوستش داشتم را دوست نداشتم .
        

          کتاب جالبی برام نبود ، اما  پشیمون هم نیستم از خوندنش و برای یک بار خوندن بد نیست . کل کتاب در عرض چند ساعت تموم میشه . کتاب کلا مکالمه بین پدر شوهر و عروسه که اتفاقاً اولین گفت و گویی هم هست که بین‌شون رخ میده . 
یکی رها شده و دیگری رها کرده .