بریده‌ای از کتاب جزء از کل اثر استیو تولتز

وقتی کسی به این دنیا می‌آید که به عمیق‌ترین ژرفاهای‌ ممکن شر می‌غلتد همیشه هیولا خطابش می‌کنیم، یا شیطان، یا تجسم شر ولی هیچوقت در نظر نمی‌گیریم ممکن است این آدم واقعا چیزی فرازمینی و آن دنیایی با خود داشته‌باشد. شاید انسان شریری‌ باشد، ولی در نهایت فقط یک انسان است. ولی اگر انسانی خارق‌العاده در آن سوی گستره فعالیت کند، طرف خوبی، مثل مسیح یا بودا، بی‌درنگ او را بالا می‌بریم، می‌گوییم خداست و الهی و فراطبیعی و غیرزمینی. این نشان می‌دهد ما خود را چطور می‌بینیم‌. راحت قبول می‌کنیم بدترین موجود که بیشترین آسیب‌ها را می‌زند انسان است، ولی به هچی عنوان نمی‌توانیم بپذیریم بهترین موجود، کسی که سعی در القای تخیل و خلاقیت و همدلی دارد می‌تواند یکی از ما باشد. خیلی نظر خوبی به خودمان نداریم ولی خیلی هم از پایین بودنمان ناراحت نیستیم.