آنچه انگیزه زندگی نامیده می‌شود،
در عین حال می‌تواند انگیزه‌ای عالی برای مردن باشد

-از متن کتاب
        

          آلبر کامو از این جهت که فلسفه‌اش را از سه بعد رمان، نمایشنامه و ایدئولوژی بیان کرد، ادیب و هنرمندی کم‌نظیر به شمار می‌رود. در این اثر غنی او به بسط تئوریک فلسفه‌اش پرداخته و مقصود او از این کار نیز، کمک به رهایی انسان عصر مدرن از پوچی زندگی با گشودن گره‌هایی که تمدن جدید در ذهن او ایجاد کرده بوده است. فلسفه‌ی او یا همان ابزوردیسم (Absurdism) بن‌مایه‌ای مشترک با اگزیستانسیالیسم دارد. کامو هم قائل به پوچی زندگی است و اختیار را در ذات او می‌بیند. با این حال روابطی که میان این عناصر، یعنی انسان و هستی در نظر کامو مهم هستند، آن چیزی است که فلسفه‌ی او را کمی از اگزیستانسیالیسم متمایز می‌کند. 
کامو پوچی یا Absurd را تعارض میان گرایش طبیعی انسان به یافتن ارزش‌های ذاتی یا معنی در زندگی، و ناتوانی او در یافتن این معانی تعریف می‌کند. تراژدی از همین جا شروع می‌شود. هر زندگی در نظر او یک تراژدی است و قهرمان آن هم تمام افرادی هستند که در آن زندگی‌ها زیست می‌کنند. و مواجهه‌ی این قهرمان‌ها با پوچی، چیزی است که کامو فلسفه‌اش را از آن‌جا آغاز می‌کند.
در این نقطه فرد از نظر فیلسوف فرانسوی سه راه برای مقابله با پوچی دارد:
1-خودکشی: کامو در ابتدای این کتاب بیان می‌کند که مهم‌ترین مسئله‌ی فلسفه خودکشی است، اینکه آیا زندگی ارزش زیستن دارد یا خیر. وی سپس به ابراز مخالفتش با این راه می‌پردازد. از منظر کامو خودکشی نه‌تنها ابزورد را حل نمی‌کند، که آن را پررنگ‌تر می‌کند. در واقع او معتقد است که خودکشی به مبارزه با پوچی برنمی‌خیزد، بلکه پایان بخشیدن به وجود، صرفاً آن را پوچ‌تر می‌کند.
2- باور به عقاید مذهبی یا ماورایی: اینکه انسان بر مبنای پذیرش باورهایی که در حیطه‌ی عقل‌گرایی (و بالطبع غیرقابل‌اثبات تجربی) قرار می‌گیرند، وجود حقایقی فراتر از این جهان را بپذیرد و با استناد به آن‌ها، معنایی برای خود بسازد. این روش را کی‌یرکگارد ضروری می‌داند، اما کامو آن را نوعی "خودکشی فلسفی" می‌داند و ردش می‌کند.
3- پذیرش پوچی: راه حلی که طی آن فرد پوچ بودن زندگی‌اش را می‌پذیرد، اما با این حال تصمیم به ادامه دادن زندگی می‌گیرد. کامو این را عصیانی علیه پوچی می‌بیند. او معتقد است از طریق این روش، فرد می‌تواند بالاترین حد اختیار و آزادی را تجربه کند. از آن‌جایی که فرد با پذیرش پوچی، اساساً ماهیتی برای خود قائل نمی‌شود و تنها عنصر مهم را وجود خود می‌بیند، آزاد است تا هر معنایی برای خود بسازد و از طریق این معناسازی به طغیان علیه پوچی بپردازد. کامو در جایی می‌گوید که تنها راه کنار آمدن با جهان، آزادی از قیدوبندهای آن تا حدی است که وجود انسان خود به مثابه یک طغیان باشد. 
آنچه در این کتاب مشروح شده، تلاش کامو برای فهماندن این موضوع است که می‌توان به گفته‌ی نیچه عمل کرد و معنایی در پوچی ساخت و به این گره فلسفی که انسانِ ناخشنود پس از جنگ جهانی را آزرده‌خاطر کرده پایان داد.
در بخش پایانی کتاب، وی به شرح داستان سیزیف از نگاه خودش می‌پردازد، اسطوره‌ای یونانی که توسط خدایان محکوم به غلتاندن هرروزه‌ی سنگی به بالای کوه شد، در شرایطی که به محض رسیدن به قله، سنگ مجدداً به پایین می‌غلتد و سیزیف مجبور است تا در چرخه‌ای پایان‌ناپذیر، این کار را تا ابد تکرار کند. کامو در این جا سیزیف را تمثیلی برای فلسفه‌اش می‌داند و خاطرنشان می‌کند که باید سیزیف را خوشحال پنداشت، چرا که تلاش او برای رسیدن به قله -هرچند پوچ- به تنهایی برای پر کردن قلب مجروحش کافی است. و در ادامه زندگی انسان مدرن را هم به سرنوشت سیزیف تشبیه می‌کند و راه حل آن را پذیرش پوچی می‌داند. 
کتاب او سرتاسر استدلال‌هایی است مبنی بر ممکن و مطلوب بودن این پذیرش و از این جهت بسیار ارزشمند است چرا که یک دید امیدبخش و منطقی را ارائه می‌کند. قلم کامو بسیار شیرین و ساده است و وی توانسته مفاهیم مدنظرش را آن‌چنان که هر قهرمان تراژدی‌ای توان درکش را داشته باشد، منتقل کند. خواندن این اثر برای تمام کسانی که در روزمرگی‌های زندگی مدرن به تقلا افتاده‌اند و به ذات زندگی خود شک کرده‌اند، می‌تواند بسیار التیام‌بخش باشد.
        

          کتاب برخلاف تلقی رایج درباب تشویق ذهنی فیلسوفان اگزیستانسیالیست از منطقی مشخص پیروی می‌کرد. فصل‌بندی کتاب منطقی می‌نمود و توالی معقولی از پرسش‌ها را پیش می‌کشید که البته بعضاً با پاسخ‌های بدیعی از کامو مواجه میشد. خصوصاً فصلی که با عنوان «کمدی» مطرح شده بود که مربوط به نسبت‌سنجی آفرینندگی هنری و مشخصاً بازیگری با مقولۀ پوچی بود. مدت‌ها به این مقوله فکر کرده بودم و در کامو پاسخ پرسشم را یافتم.

درباب ترجمه: هرچند در مجموع متن قابل خواندن است ولی گویا دقیق نیست. فرصت تطبیق کمی با متن انگلیسی پیدا شد و به‌نظرم مترجم به دلیل ناآشنایی قدری از وزن فلسفی کار کاسته و بر وزن ادبی آن افزوده. ولی با این اوصاف هم کتاب قابل استفاده و اعتنایی به‌دست آمده.
        

          ۲.۵

آقای کامو، شما فیلسوف نیستید، ادای فیلسوف‌ها رو هم خوب نمی‌تونید در بیارید، من هنوز که هنوزه نمی‌تونم با عقایدتون کنار بیام، نظرم رو راجع به پوچی کاماکان نتونستید تغییر بدید و صرفا هر از گاهی چند تا جمله یا پاراگراف خوب می‌نویسید. هرکاری هم می‌کنم نمی‌تونم دوستون داشته باشم.
        

          نمیگم خوب نبود . شاید برای من مناسب نبود یا هنوز اینقدر رشد نکردم که بتونم این کتاب رو درک کنم
        

          از قسمت مربوط به دون ژوان و بازیگری انسان در این هستی لذت بردم. اما فلسفه کامو در اینجا آن چنان قانع کننده نیست. بیشتر مرهمی است بر رنج انسان. به علاوه کمی جنگ‌طلبانه و قدرت طلبانه به معنی عام کلمه است. به هر حال در مواجهه با مسئلهٔ خودکشی می‌تواند دید بهتری بدهد. کامو زندگی را آونگی میداند که میان فراز و فرودها در نوسان است. البته او هیچگاه خود را فیلسوف نمی‌دانست، اما به قول دوستی، اغلب مخاطبان او را فیلسوف می‌داند.
        

          کامو، پیچیده و خلاق است و منطق مشخصی را پیگیری میکند که چه آن را بپذیریم یا نه، باز هم قابل توجه است...
        

          افسانه سیزیف به نقد مدرنیته و انسان متجدد می پردازد.در واقع احساس پوچی و شوریده دلی نتیجه فقدان معنا و گسترش نیست انگاری درون جامعه مدرن است.روند تجدد مآبیمعاصر افسون زدایی را با خود می آورد و پی دیوارهای پوچی را می ریزد. سیزیف(یامورسو)شاهد و قربانی تکرار کسل کننده زندگی (ماشین-مکانیکی)یک نواخت می باشد و در گرداب نا آرامی وعدم شور و شوق کشیده می شود.دلشوره(هایدگر)تهوع(سارتر)و از خود بیگانگی (مارکس)حالت های روحی فرد عصر مدرنیته را بیان می کنند. اگر به متن این اثر بیشتر دقت کنیم متوجه می شویم که کامو مدام به اندیشمندانی چون هایدگر،یاسپرس،کیرکه گور،چستوف،داستا یوفسکی،شوپنهاور و نیچه ارجاع می کند یعنی او به کسانی که ارزش ها و عقاید مدرن را نقد کردند متوسل می شود زیرا کامو خود را با آنان کم و بیش هم عقیده یا ((خویشاوند)) میداند.
        

          یه جمله‌ای از نوشته‌های یپه کی‌یر‌کگور که در انتهای کتاب آورده شده بود به نظرم بهترین توصیف از افکار کامو بود.
باید سیزیف را خوشبخت بپنداریم چون او به جای گردن نهادن به پوچی، علیه آن قیام می‌کند.
        

          از نظر کامو انسان به خودی خود پوچ نیست و جهان هم به خودی خود پوچ نیست، بلکه آن چیزی که پوچی‌رو به وجود اورده برخورد بین انسان و جهان هست. خود کامو میگه: "رویارویی انسان با سکون نامعقول جهان." در واقع جهانی که در آن خدا وجود ندارد. و میگه "سکوت نامعقول جهان." در واقع سکوتی که جهان رو ایرشنال یا نامعقول میکنه. 
        

          پوچی نه در انسان وجود دارد نه در جهان ، بلکه در حضور مشترک آنها نهفته است .
"سیزیف" اسطوره ی یونانی ست که مورد خشم خدایان قرار گرفته و محکوم به انجام عملی پوچ و بیهوده میشه ، آلبر کامو با استفاده از افسانه ی این اسطوره ، عمل زنده بودن و زندگی کردن رو از بُعد فلسفه مورد بررسی قرار میده .
پیشنهاد میکنم اگر قصد خواندن این کتاب رو دارید قبل از  اون حتماً در ویکیپدیا جزییات مهم مربوط به اون رو مطالعه کنید .
        

          اسطوره سیزف از آلبر کامو

بار اول که این کتاب رو خوندم، ترجمه خوبی نداشت و درست نمیتونستم با نوشته ارتباط برقرار کنم... ولی این بار با ترجمه مهستی بحرینی عزیز کتاب رو دوباره خوندم و باید گفت مثل دیگر آثار کامو ارزش بازخوانی رو داره ولی به اندازه عصیانگر برای من گیرا و جذاب نبود...
خوندن این کتاب رو که مقاله ای هستش در باب پوچی زندگی و امر خودکشی یا ادامه دادن به هستی، رو به هرکسی که اندکی از عقل و خردش استفاده میکنه و از وابستگی های جسمیش فاصله داره توصیه میکنم...

این کتاب برای افرادیه که می اندیشند و صرفا مثل دیگر حیوانات عمر رو نمیگذرونن...
به قول کامو "آغاز اندیشیدن یعنی آغاز تحلیل رفتن.صفحه 17"
حال برای ما سوال به وجود میاد که اگر باور به الهیات و خدا نفی بشه و جهانی بعد از مرگ نباشه... زندگی پوچ نیست؟ هست.
ایا باید تسلیم شد و خودکشی رو برای تحمل کمتر درد زنده بودن پذیرفت؟

کامو در این کتاب میگه نه! باید به پذیرش پوچی جهان برسیم و از خود این دنیا و زنده بودن خودمون هرچند هم پوچ باشه و هرچقدر این جهان نامعقول باشه باید لذت ببریم تا خوشبختی رو حس کنیم!

"شخص همیشه دستخوش اعتقادات خویش است!
به محض این که این اعتقادات را شناخت دیگر نمی تواند از انها دل بکند. و تاوانش را باید بپردازد. کسی که به پوچی وقوف یافت تا ابد با ان پیوند میابد.
اما این هم هست که او باید تلاشی برای گریز از جهانی که آفریده است، به خرج دهد! (صفحه 47)"
        

          این کتاب می‌تواند کلیدی برای فهم سایر آثار کامو باشد. او در این کتاب فلسفه‌اش را بیان می‌کند و از پوچ بودن جهان و نحوه رویارویی ما با آن سخن می‌گوید. کامو در طرح مسأله و پیش‌برد اولیه‌ی آن از نظرات نیچه، کگارد و هوسرل کمک می‌گیرد و پس از ارائه نظریه‌ی خودش، در بخش کوتاهی می‌کوشد پاسخ‌های داستایوفسکی به پرسش‌هایش را توضیح دهد. در بخش کوتاه پایانی هم جان کلامش را به یاری افسانه سیزیف مختصر و مفید بازگویی می‌کند.

ترجمه و ویراستاری هم به نظرم اصلا خوب نبود (البته شاید اشکالات ویراستاری به برنامه طاقچه برگردد). ترجمه‌های فارسی دیگر و ترجمه انگلیسی کتاب با احتمال خوبی، بهترند.
        

          لقد خلقنا الانسان فی کبد

‌که ما انسان را در رنج آفریده ایم‌
‌
قرآن - سوره بـلـد‌
‌
‌
محض تعریف همین رنج و پوچی است که کامو به سراغ سیزیف در رساله‌ی فلسفی افسانه سیزیف می‌رود: "و سیزیف را دیدم، از کوشش بسیار در عذاب بود سنگ سختی را با نیروی بسیار بلند می‌کرد و با دست‌ها و پاهایش آن را به جلو می‌راند آن را از دامنه تا قله می‌غلتاند و می‌پنداشت که به قله رسیده است ولی ناگهان وزن سنگ غلبه می‌کرد و با سر و صدایی بسیار از قدرت او خارج می‌شد و به پایین باز می‌گشت." (ادیسه‌ی هومر-سرود ۱۱ ام. ۵۹۸-۵۹۳)
‌
‌
پوچی بخشی از زندگی است و به جای اینکه مورد انکار واقع شود می‌باید که پذیرفته شود.
و پس از رسیدن به این آگاهی است که آدمی درک می‌کند که رساندن سنگ به قله مقصود تمام زندگی نیست بلکه بخشی از زندگی است. اینکه هر روز به دنبال معنای زندگی بگردی و سنگ را بالا ببری بخشی از واقعیت زنده بودن است و غلتیدن سنگ به پایین و نیافتن پاسخ قطعی یا درست نیز بخشی دیگری از این واقعیت.
و همین آگاهی است که اندکی٬ و فقط اندکی رنجی که بردنی است را آرام خواهد بخشید. همین آگاهی است که عصیان نیز هست٬ عصیانی که شور و شعف می‌بخشد به روزمرگیِ محتوم
        

          نمی‌دونم  کجای کار اشتباه بود. ترجمه، ویراستاری، یا شاید حتی گفتار خود نویسنده؟ 
موضوع مورد بحث جالب بود. مسائل خودکشی و پوچی از مهم ترین معضلات بشر هستن. اما من به شخصه چیز جدیدی یاد نگرفتم. 
یک جور هایی حس کردم تماما توضیح واضحاته. هر چند خود داستان سیزیف خیلی جالب بود، باقی مطالب توی کتاب میتونستن خیلی مفیدتر و خلاصه تر بیان بشن. 
متن کتاب به شدت سخت و سنگین بود و احتمالا اینکه وسطش گیر کنین خیلی زیاده. برای من اینطور بود.