توصیفی که نویسنده از «آبی دوردست» توی کتاب داره باعث شد فکر کنم چرا «آبی» تنها رنگ محبوب همه‌ی آدم‌ها نیست؟! 
اگر بخوام صادق باشم جستار خوندن، اون‌هم از نوع ترجمه برای من کمی سخته ولی این کتاب چند تایی جستار داشت که خوندنشون واقعا لذت‌بخش بود.
        

          قدری درهم و برهم بود اما از جستارها خوشم اومد و جالب بود. خواندنش خالی از لطف نیست ولی سعی کنید در زمانی بخونید که تمرکزتون بالا باشه
        

          کتاب را در عین سخت خوان بودنش دوست داشتم ، زاویه دید و ربط موضوعات هر جستار بهم بسیار هنرمندانه بود. تسلط کافی روی متن ها نداشتم ولی از لابلای متن چیزهای به درد بخوری جمع کردم.آبی های دور دستش عالی بود . 
        

          بیشترین یادداشتی که توی کتاب نوشتم این بود:«جملات تو منو به گریه میندازن»  اولین تجربه خوندن جستار روایی بود و فکر کنم دو یا سه بار این کتاب رو خوندم. مفاهیم شخصی و خرده داستان‌هایی که خانم سولنیت برای نشون دادن روحش استفاده می‌کرد باعث شد برای احساسات و تجربیاتم مفاهیم جدیدی داشته باشم.
        

          سختی و لذت توامان مربوط شدن موضوعات به‌ظاهر بی‌ربط
        

          خیلی خوب. گاهی نخ اتصال جستارها قطع میشه ولی در کل خیلی خوب بود
        

          «گم شدن»، موقعیتی است که برای بنی‌بشر، از طرفی همراه با ترس و ابهام بوده است، و از طرف دیگر شانسی برای اضافه شدن بُعدی به ابعادِ حیات او می‌دهد؛ کیفیتی که بعید نیست باقی زندگی فرد را مدیون خود کند. میل به گم شدن، تجمیع حس ملال است و عطش زیستن.

این چند خط خلاصه حسی است که پس از کتاب داشتم. فکر می‌کنم کتاب، جستارهایی است در مدح «گم شدن»، به مثابه امری لازم برای زیستن معنادار؛ امری لازم برای گشودن افق‌های جدیدی از نظر به دنیا.

نویسنده روزنامه‌نگار است، ساده حرف می‌زند، اما به گمانم حرف مهمی می‌زند.
        

          خوندن جستارهای این کتاب تقریبا سه چهار ماهی طول کشید. دلم نمیخواست کلماتش تموم بشه. دلم میخواست هرکدوم از جستارهاش رو خوب مزه مزه کنم، دلم میخواستم پارگراف‌هاش ته‌نشین بشه تو روانم. از رویا، محیط زیست، هنر، پرسه‌زنی، گم شدن، مرگ و... نوشته‌بود.
.
توی نقدهایی که میخوندم دربارش، یکی نوشته‌بود «نویسنده زیادی هر موضوعی رو کش داده، اصلا لازم نبود راجع به هر موضوعی انقدر زیاده‌گویی کنه.»
اما داشتم فکر میکردم این به اصطلاح زیاده‌گویی اصلا شده‌بود نقطه اتصال من با هر جستار و موضوعش.
اصلا برای من این زیاد گفتن، این قطار کردن کلمات پشت سرهم، نسخه‌ی دوست‌داشتنی‌تری از زندگی رو رقم میزنه.
وقتی برای چیزی تو زندگی کلمات زیادی تو دست داشته‌باشم، اگر کنار اومدنی باشه، بهتر کنار میام، اگر کاری باشه، بهتر انجام میدم، اگر چیزی برای انتخاب کردن باشه، انتخاب بهتری انجام میدم. 
زیاد گفتن و زیاد نوشتن باعث میشه نگاه فعالانه‌تری به زندگی داشته‌باشم. 
وقتی کلمه دارم زورم به زندگی بیشتر میرسه.
.
نویسنده توی این کتاب داشت رهاییش رو به رخ من می‌کشید، اینکه چقدر میتونه آزادانه موضوعات -به نظر من- نامرتبط رو کنارهم بچینه و در نهایت میتونه هر اتفاق و داستانی رو به خدمت روایت خودش از زندگی دربیاره. 
مگه غیر از اینه که روایت هر کسی از زندگیه که تفاوتش رو با بقیه موجودات جهان رقم میزنه؟
و چی زیباتر از این که کلمات و داستان‌های پرشمار برای بیان روایتت داشته‌باشی؟ مثل خانم سولنیت.
        

          کتابی برای درک موقت بودن موقعیت‌های زندگی 
        

          اگر جستارخوان هستید این کتاب رو از دست ندید
        

          بیشتر برایم ایده های برای نوشتن داشت.
        

          در واقع ۲.۵.
        

          راستش را بخواهید اگر از من بخواهند در یک جمله موضوع این کتاب را بگویم، نمی‌توانم. حتی یک پاراگراف، یا یک متن یک سخنرانی چند دقیقه‌ای یا حتی چند ساعته.
من واقعا نمی‌دانم موضوع این کتاب چیست. 

نقشه‌هایی برای گم شدن را چند ماه پیش شروع کردم، نتوانستم بیشتر از بیست، سی صفحه بخوانم، رهایش کردم. اگر هم‌خوانی با دوستان ناداستان نبود به این زودی‌ها سراغش نمی‌آمدم؛ اما باز هم دچار همان حس شدم. من اصلا این را نمی‌فهمم. باز کتاب را رها کردم. بعد از چند روز این بازخورد را از دیگران هم دیدم‌. خودم را دلخوش کردم به اینکه من در عدم درک این کتاب تنها نیستم.
‌
‌وقتی یک هفته مهلت خواندن کتاب تمدید شد، خودم را مجاب کردم که باید در این فرصت کتاب را بخوانم، به یک روش جدید. البته این روش آنقدرها هم جدید نیست. من اهلش نیستم. من همانقدر که خواندن این کتاب را نمی‌فهمیدم، شنیدن بقیه‌ی کتاب‌ها را هم نمی‌فهمم. من اهل پادکست و کتاب صوتی نیستم، تمرکزم سریع به هم می‌خورد و همین‌طور که داستان پیش می‌رود، من در ذهنم خودم در دنیای دیگری سفر می‌کنم. 
‌
ربکا سولینت درباره‌ی همه‌چیز و هیچ چیز صحبت می‌کند، از طبیعت آمریکا تا سرخ‌پوست‌ها و قبایلی که با استعمارگران اسپانیایی روبرو شدند، از نقشه‌های ابتدایی از قاره‌ها تا خودکشی یک از دوستانش و حتی حیوانات در خطر انقراض. در همه‌ی این‌ها انگار می‌خواست یک‌چیز را بگوید:" چرا نشانه‌هایی می‌گذاریم که گم نشویم، گم شدن اشکالی ندارد."

البته نمی‌دانم آن چیزی که من فهمیدم درست است یا نه. من حالا از این کتاب فقط چند مورد که بالاتر نوشتم یادم مانده، و با توجه به اسم کتاب این نتیجه‌گیری از کتاب را کردم.

بهترین بخش کتاب سخن ناشر بود، چرا که با تعریف جستار خیال من را راحت کرد، ایرادی ندارد که این کتاب را درک نمی‌کنی، این‌ها تجربیات شخصی نویسنده است و قرار نیست من را متاثر کند، من باید به ساختار مدام در حال تغییر جستار توجه کنم.
‌
        

          [نوزده از صد] 

بعضی کتاب‌ها ناز زیاد دارند. و برای لذت‌بردن ازشان باید ناز بکشی. نقشه‌هایی برای گم‌شدن از اینطور کتاب‌ها بود برای من. اولین بار، سال ٩٩ یعنی همان‌موقع که منتشر شد، توی کتابفروشی هم را دیدیم. من قبل‌ترها از توییت‌های نیما اشرفی شناخته بودمش. یکی دو کلمه می‌انداخت توی توییت و درباره‌ی ترجمه و معادلشان بحث می‌کرد و من و لابد خیلی‌ها که می‌خواندیم، خواستگار کتابش می‌شدیم. سال ٩٩ که دیدمش ولی مواجهه‌مان جالب نبود. نازش زیاد بود و از خط می‌زد بیرون. حرف هم را نمی‌فهمیدیم و خلاصه، وصلت سر نگرفت.
این‌بار که با یک وقفه‌ی چهارساله به سراغش رفتم، نمی‌دانم کداممان فرق کرده بودیم که آنقدر به نظرم دلپذیر می‌آمد. 
نقشه‌هایی برای گم‌شدن را نمی‌شود خلاصه کرد. نمی‌شود خط محتوایی‌اش را توضیح‌ داد و اصلاً حیف است اگر چنین کنی. برای لذت‌بردن از این کتاب باید کمی غمگین و دیوانه بود به نظرم. دقیق‌شدن در پدیده‌ها، فلسفیدن و غرق‌شدن، لازمه‌اش همین غم و سکون درونی است. وگرنه به خودت می‌آیی می‌بینی اینهمه موشکافی سولنیت به نظرت احمقانه و کلافه‌کننده است.
من از بین همه‌ی جستارهایش جستار اول را از مابقی دوست‌تر داشتم و با اینکه یک نسخه‌ی صوتی درخشان با صدای مهسا ملک‌مرزبان از کتاب هست، من نتوانستم فقط صوتی گوشش بدهم و (در امتداد نازدار بودن!) کتابی نیست که اجازه بدهد فقط بشنوی‌اش و مجبورت می‌کند خط‌ها را با دقت بخوانی و عبور نکنی.
حسرت اینکه آنقدر هنر مدرن نمی‌فهمم که با بعضی جستارها همذات‌پنداری کنم هم حین خواندنش با من بود ولی با اینهمه، تماشای آثار در کیوآرکد کتاب، لذت‌بخش بود. 



        

          نمی‌دونم مشکل از ترجمه بود یا چی، ولی طولانی بودن جملات تمرکزم رو بهم می‌ریخت.
 برای من که عاشق توصیفات بلندبالام و جزئیات این مدلی، خوندنش خوش گذشت ولی احتمال می‌دم اعصاب خیلی‌ها رو خرد کنه. 
تو برنامه‌مم هست که سری به نسخه‌ی اصلی‌ش بزنم. ریویو رو آپدیت می‌کنم بعدتر.
        

          امروز نقشه‌هایی برای گم شدن را تمام کردم. 
یقینا اینطور شنیدن کتاب حین انجام کارهای روزمره خیلی دقیق و جزئی نبود، ولی به قدر نیازم، کتاب برایم آورده داشت.
به نظرم نقطه طلایی کتاب ماجرای آن نابینا بود که کمک می خواست و اشاره نویسنده به لطف کمک خواستن.
 و مهمتر از آن اشاره به این نکته که ما دانسته هایی داریم که خبر نداریم که آنها را می دانیم و برای همین از ارزش آنها غافلیم.
 و بازهم مهمتر از هر دوی اینها ماجرای نمایشگاه خلاء و تاثیر پیش فرض‌ها در شناخت حقیقی دنیا، که مرا یاد سریال تدلسو انداخت و آن منولوگ درخشان کافه در مورد کنجکاوی و قضاوت ....
در کل کتاب خیلی خوبی بود و تا اندازه زیادی از تفکر آزاداندیش نویسنده لذت بردم، اینکه نویسنده از بازماندگان یهود لهستان بود ولی مثل خیلی از هم‌کیشانش کتاب را به میدان عقده گشایی هولوکاست تبدیل نکرده بود، اینکه خودش آمریکایی بود ولی به آمریکایی های متجاوز به بغداد لقب لاشخور می داد، اینکه این همه با ساکنان بومی آمریکا همنشینی کرده بود و از فرهنگ عمیقشان گرته برداری کرده بود، همه اینها، با وجود انبوه جزییات و تنوع زیاد موضوعات مطرح شده که گاهی ذهن را پراکنده می کرد، خواندن این کتاب را برایم ارزشمند کرد.

        

          «چیزی که ذاتش مطلقاً بر تو پوشیده است معمولاً همان چیزی است که باید پی‌اش باشی و یافتنش در گرو گم شدن توست.»

این کتاب واقعاً آبی رنگ بود؛ همان لطافت و نرمی و آرامشی را داشت که رنگ آبی دارد؛ همان لطافت و نرمی و آرامش آمیخته به اندوه، حسرت و بغضی که لابه‌لای آبی‌ها پیچیده شده است. آبی آرام‌مان می‌کند، اما خوشحال نه. چون چیزی در آن است که همیشه از دسترس‌مان بیرون باقی می‌ماند. 
خواندن جستارهایی که به روایت‌های بی‌نهایت شخصی افراد آمیخته‌اند دلچسب است. روایت‌هایی که با این صداقت حتی در داستان‌ها هم نمود پیدا نمی‌کنند چون همیشه کاراکتر میان تو و نویسنده قرار گرفته است. اما در جستار نویسنده بی‌پرده با تو سخن می‌گوید. جستارخوانی جان می‌دهد برای شب‌هایی که هوس می‌‌کنی با نوری کم‌جان، چیزکی بخوانی که اندکی قلقلکت بدهد، اما نه خیلی زیاد.
        

          برای منی که این روزها یک مادر تمام وقت‌ام که گاه بعد فردی خودش را فراموش می‌کند و گاه خسته می‌شود، عنوان کتاب بسیار جذاب بود. باعث شد بتوانم بی وقفه در ذهنم به آن پر و بال دهم. جستارهایی که سولنیت تحت این عنوان آورده است به دنبال مسیری در بلاتکلیفی‌ها و هزارتوی زندگی روزمره نیستند، بلکه در واقع نگاهی نو و لذت‌بخش به جهان پیرامون‌اند تا بتوان در عدم قطعیت زندگی کرد و دوام آورد.
        

          پیچیده و درهم بود  سخت ارتباط گرفتم باهاش  اما خالی از  پاراگراف ها و صفحات جذاب هم نبود
        

          مشغول خواندن کتاب «نقشه‌هایی برای گم‌شدن» هستم که به این جمله‌ها می‌رسم. زیرشان خط می‌کشم و چندباره می‌خوانم: 

سیمون ویِ عارف‌مسلک به دوستی در قاره‌ای دیگر نوشت: «بیا به این فاصله عشق بورزیم، فاصله‌ای که به‌تمام‌وکمال در تاروپود دوستی تنیده، چراکه آن‌هایی که یکدیگر را دوست ندارند، فاصله‌ای بین‌شان نیست.»

ما دقیقاً برای همین به ادبیات و خواندنِ دیگری و دیگران نیازمندیم. به‌اینکه کسی پرده را کنار بزند، عینک تازه‌ای با شیشه‌های شفاف بگذارد روی چشم‌هایمان و معنایِ متفاوتی به پیش‌زمینه‌های ذهنی‌مان بدهد. ما دقیقاً به خواندن همین کلمه‌ها نیازمندیم. به این‌که جور متفاوتی به فاصله که ناشی از اشتیاق و تمایلِ ما برای نزدیکی به آن دیگری مطلوب است، نگاه کنیم و خوب بدانیم اگر که فاصله‌ای هست، دلیلش فقدان نیست. فاصله معلولِ دوری است. و دوری تحمل‌پذیرتر و مطلوب‌تر از ناداشتن است.

ما با وجود همهٔ محدودیت‌های تجربه زیسته‌مان در کنار محدودیت‌های جغرافیایی و زمانی به ادبیات احتیاج داریم تا بی‌هیچ رنجِ تجربه‌کردن یا مبتلاشدنی، به‌لطفِ کلمه‌های دیگری بدانیم همهٔ آن‌چیزی که رنج مکرر و غمی تمام‌نشدنی تلقی می‌شود، آن‌قدر هم اندوهِ جانکاهی نیست؛ اگر طورِ دیگری به آن نگاه کنیم.

و همهٔ ما به «طورِ دیگری نگریستن» بیشتر از هر وقتی نیاز داریم و اگر ادبیات نباشد، ما کجا و چطور، این طور دیگر و متفاوت را یاد بگیریم؟ 

در نتیجه؛
زنده‌باد ادبیات...
زنده‌باد فاصله... 
چرا‌که اگر فاصله‌ای هست، یعنی دیگری‌ِ مطلوبی، اشتیاقی، خواستنی، حضوری و دوستی‌ای در لحظات زیستن‌‌مان جریان دارد و  نبض حضورش در عمیق‌ترین جایِ دلِ ما در حال تپیدن است.
.