کتاب ریتم تندی داشت. خیلی زود از فضایی وارد فضای دیگر می‌شد و حالت تعلیق برای خواننده ماندگار نبود. از طرفی یک سری تعلیقات برای خواننده قابل پیش‌بینی هم بود. اما نمی‌دانم چرا روایت‌ها کشش داشت. شاید به این دلیل که شخصیت قهرمان این کتاب دختری بود که زندگی را با تمام جوانبش به خواننده نشان می‌داد. از خوشی گرفته تا سختی‌ها. ماجراجویی برای قمر داستان صرفا هیجان مثبت نبود. گاهی در خلال همین ماجراجویی‌ها چنان شکسته و فرسوده می‌شد که خواننده همزمان با او می‌ترسید و می‌خواست از مهلکه جان سالم به در ببرد.
کتاب در عین خوب بودن، روایت نابی نداشت. روایتی که هرچند دست چندم و قدیمی بود اما جذابیت هم داشت.
        

          داستان زندگی یک «انسان»، که مانند هر بنی‌بشری پر از آرزو، ناکامی، فقدان و تمنا بوده که به حیات او شکل داده‌اند. اما در این میان، داستان استعدادهای بالفعل نشده، حسرت‌بارترین روایت از زندگی هر انسانی است. شوق‌های رها شده‌ای که هریک به تنهایی می‌توانستند، به زندگی کیفیت متمایزی ببخشند.

اصالت حیات انسان همین شوق‌هاست، همین ظرفیت‌های زیستن. و اگر روزگار به سرکوب آن‌ها اصرار ورزد، و آدمی برای زنده نگه داشتن‌شان تقلایی نکند، یکهو به خودش می‌آید و می‌بیند دارد برای «هیچ» تقلا می‌کند. برای یک ظرف تهی که جامعه‌ای درمانده‌ به دستش داده، و او را سرگردان رها کرده است.

پ.ن: کتاب ترجمه‌ی خوشخوانی ندارد.
        

          این #کتاب متحیرم کرده است و تا تحیرم فروکش نکرده است باید از آن بنویسم. چون نوشتن از کتابی که خیلی خوب است، دشوار است و تنها زمانی می‌شود از آن نوشت که هنوز درونش باشی.
این اولین تجربه‌ی من از کوندراخوانی بود و به‌نظر کتاب مناسبی از او را در زمانی مناسب خواندم. کتابی که در خودش همه چیز داشت و با زبانی طعنه‌آمیز هرچیز مقدسی را مورد حمله قرار داده بود. حمله‌ای آرام و غزل‌گونه که خواننده با آن همراه می‌شود و از آن دفاع می‌کند. #کوندرا سعی کرده است که در این کتاب مضامین #فلسفی، #سیاسی و #روان‌شناسی را جای بدهد و تسلط او بر تمام این مضامین خواننده را دچار شک می‌کند که آیا کوندرا #سیاستمدار بوده یا #فیلسوف و یا #روان‌شناس؟ که باید گفت همه‌ی این‌ها به‌علاوه‌ی #شاعر ! اما بُعد روان‌شناسی این کتاب برای من پررنگ‌تر از تمام ابعاد آن بود. مادری که به‌دلیل کمبود یا فقدان محبت در کودکی، در بزرگسالی خود را در چاهی می‌اندازد که به گمانش می‌تواند از آن چاه #عشق بنوشد اما آن چاه او را هرروز تشنه‌تر می‌کند و درنهایت فرزندی روی دستش می‌گذارد. مادر تمام عشق داشته و نداشته‌ی خود را به سمت پسرش می‌ریزد و گمان می‌کند مادرانگی می‌کند. اما واقعیت این است که او پدرانگی، مادرانگی، همسرانگی و حتی دوستی‌های گمشده‌ی خود را در پسرش جست‌وجو و از او طلب می‌کند. به هرشکلی. با هرترفندی.
شخصیت‌های 《زندگی جای دیگری است》 در پی #آزادی هستند اما تمامشان در بند یکدیگرند و زندانی هم.
#میلان_کوندرا بی‌رحمانه و رُک آن قسمتی از مادربودن را به تصویر می‌کشد که فاقد ارزش‌هایی است که تاکنون دیده یا شنیده‌ایم. او شخصیت «یارومیل» را بهانه می‌کند تا به خواننده زخم‌ها و خلاءهای عمیقی را نشان دهد که مقصری ندارند و دارند.
نکته‌ی چشم‌گیر دیگری که این رمان دارد، برجسته‌سازی ویژگی‌های تنانه است. «بدن» در این رمان به اندازه‌ی «روان» موثر است. فرار کردن مادر از بدن خودش و پس زدن خودش از بدنش شروع می‌شود. کوندرا زیرکانه رابطه‌ی تن و روان را به‌هم پیچانده است و در قسمت‌هایی خواننده خودش را می‌خواند. خودی که یک عمر زیربار روان، بدنش را نادیده انگاشته یا با تنش قهر کرده است. و درست است آقای کوندرا: «وقتی زنی به‌طور کامل با بدنش زندگی نکند، آن بدن برایش به‌صورت دشمن درمی‌آید.»
کوندرا به‌سادگی تمام پیچیدگی‌های روانی انسان را نشان می‌دهد. آن چنان حرفه‌ای و دقیق که نوشتن و گفتن از این کتاب خام و ناقص است.
        

          به نظرم کوندرا در این کتاب سراغ مقدسات زمانه‌‌اش می‌رود. و محترمانه و باحوصله آن‌ها را از عرش عزت و احترام خود پایین می‌کشد. چرا که، «انسان» را از هر اعتباری که نقش‌ها و ساختارها به او می‌دهند، فراتر می‌داند. 

در پس هر «مادر»، «عاشق»، «شاعر» و «انقلابی» یک انسان نشسته، و هیچ‌کدام از این برچسب‌ها او را از محکومیت به زیستن در یک تن خاکی تبرئه نمی‌کنند.

این کتاب سومین کتابی‌ست که با عطیه خواندم. اما مانند قبلی‌ها نبود، و باعث گفت‌و‌گوهای عمیق‌تری میان‌مان شد.
        

          کتابی است که مارو از  فضای مجازی جدا میکنه و نشون میده که چه دلیل هایی داره که ما از اهدافمون خسته میشیم و نمیتونیم ادامه بدیم.
برای افرادی که این مشکل رو دارن باید این کتاب رو شروع کنند.
        

          «گم شدن»، موقعیتی است که برای بنی‌بشر، از طرفی همراه با ترس و ابهام بوده است، و از طرف دیگر شانسی برای اضافه شدن بُعدی به ابعادِ حیات او می‌دهد؛ کیفیتی که بعید نیست باقی زندگی فرد را مدیون خود کند. میل به گم شدن، تجمیع حس ملال است و عطش زیستن.

این چند خط خلاصه حسی است که پس از کتاب داشتم. فکر می‌کنم کتاب، جستارهایی است در مدح «گم شدن»، به مثابه امری لازم برای زیستن معنادار؛ امری لازم برای گشودن افق‌های جدیدی از نظر به دنیا.

نویسنده روزنامه‌نگار است، ساده حرف می‌زند، اما به گمانم حرف مهمی می‌زند.