توی این کتاب روح خودم رو می‌بینم که دست‌و‌پا می‌زنه.
      

        این کتاب آگاتا کریستی رو از بقیه کتاب‌هایش بیشتر دوست داشتم. البته که حدود ده سال پیش خوندمش. اما هنوز به خاطرم هست. 
      

        یک دفترچه راهنما برای زندگی.
      

        فراموش نشدنی. باهاش زندگی کردم.
      

        نویسنده محبوب نوجوانی‌ام.
      

        روایت امید. وقتی با افسردگی می‌جنگیدم خوندمش. تشابه جالبی بود.
      

        حدود ده دوازده سال پیش خوندمش. تجربه اخیر باعث شد بهش برگردم و دوباره مرورش کنم. متوجه شدم منم مثل هستی جودو رو شروع کرده‌ام بدون اینکه به خاطرم باشه هستی هم جودو یاد می‌گرفت. کتاب لطیفیه.
      

        برای کسی که شیفته ریاضیات بوده و هست، همچین کتابی آخیش از سر آسودگی خاطره. کتاب نشون میده که چطور ریاضی در واقع یک هنره، خالص‌ترین نوع از هنر. و چطور مورد کژفهمی قرار گرفته شده. این کتاب رو حقیقتا به همه توصیه می‌کنم.
      

        برای سومین بار بعد از حدود پنج شش سال خوندمش. نیاز به خوندن کتاب آشنایی داشتم. اولین داستانی که خودم نوشتم رو دقیقا بعد از خوندن این کتاب نوشتم با عنوان «ساعت هشت شب». در تجربه تنهایی عمیق و دیدگاه به انسان‌ها با کاستل هم‌نظر بودم. و همچنان این سوال برام تکرار میشه که چرا از تمام دنیا ماریا بود که راز پنجره رو می‌فهمید، و اگر می‌فهمید چرا کاستل رو آزار داد؟
      

        بیشترین یادداشتی که توی کتاب نوشتم این بود:«جملات تو منو به گریه میندازن»  اولین تجربه خوندن جستار روایی بود و فکر کنم دو یا سه بار این کتاب رو خوندم. مفاهیم شخصی و خرده داستان‌هایی که خانم سولنیت برای نشون دادن روحش استفاده می‌کرد باعث شد برای احساسات و تجربیاتم مفاهیم جدیدی داشته باشم.