دراز می‌کشم و جای انگشتانم را بر خاک پیدا می‌کنم، به مردنت عادت کرده‌ام، به کشتنت هنوز نه...
        

          بارها گفته‌ام من چندان اهل شعر نیستم. در این مجموعه هم بعضی شعرها را دوست داشتم و بعضی را چندان متوجه نشدم.
        

          توی این کتاب روح خودم رو می‌بینم که دست‌و‌پا می‌زنه.
        

          فکر کنم بهترین کتاب گروس همین پذیرفتن باشه. به شعر سپید ارادتی دیرینه و عمیق دارم و گروس یکی از بهترین‌های شعر سپیده در قید حیاته.
به جرئت می‌تونم بگم که یکی از کتاب شعرهای موردعلاقمه.
        

          نگاهی تازه به موضوعات بدیع

اینو بگم که متن صفحه اول  خیلی به دلم نشست! و بیش از اون نام کتاب که پذیرفتن هست. البته اون متن اول کتاب ، توضیحی بر انتخاب این نام هست. و چقدر توضیح خوبی است :)
معمولا دید خوبی به این سبک شعرها ندارم ولی به توصیه همکارم اینو گرفتم و خوندم (داغ داغ ، تازه از چاپ دراومده ، بعد رونمایی!) و واقعا تجربه بدیع و متفاوتی بود. :)
بخرید و بخونید و لذت ببرید :)
صفحه اول :
انسان دو بار به نادانی می‌رسد،
یک بار پیش از دانایی و یک بار پس از آن؛
و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است
        

          افت بدی داشت نسبت به کتاب های قبلی...
        

          "احساس می‌کنم
کسی که نیست
کسی که هست را
از پا درمی‌آورد"
~~
"گفتند: چیزی نیست چیزی نیست
من اما طوری تنها بودم 
که ماندنم
همه را تنها می‌کرد"
پنج شنبه ۲۵ مرداد ۱۴۰۳
        

          اکثر شعرها رو دوست داشتم و باهاشون ارتباط برقرار کردم. اتفاقی که اکثراً وقتی مجموعه‌ای از گروس می‌خونم می‌افته و نه هیچ شاعر دیگه‌ای.بعضی‌هاش که واقعاً عمیق و توفکربرنده بودن و دلم می‌خواست توشون حل بشم.

"تو رفته‌ای 
و جای خالی‌ات دیگر
در خانه جا نمی‌شود."
        

          «جنگل»
«چشم‌های بسته، بازترند
و پلک، پرده‌ای‌ست
که منظره را عمیق‌تر می‌کند
بُگذار
رودخانه از تو بُگذرد
و سنگ‌هاش در خستگی‌ات ته‌نشین شوند
بُگذار
بخشی زنده از مرگ باشی
و ریشه‌ها به اعماقت اعتماد کنند
جنگل،
تنها یک درخت است
که در هزاران شکل
از خاک گریخته است...»
        

          هیچ وقت نتونستم با این سبک شعرها ارتباط خوبی برقرار کنم نمی دونم برای چی می خونمشون!
تعدادی آن از شعرهایی که میشه گفت نسبت به بقیه شون برام جالب تر بود:
1:
می ریزم
ریز
ریز
ریز
چون برف
که هرگز هیچ کس ندانست
تکه های خودکشیِ یک ابر است
2:
باد می آید
به موهایم دست هم نمی زند
شعله ای را در اعماقم
خاموش می کند
می رود
3:
مسافران سوار شدند
و ناخدا بادبان ها را کشید

دریا اما
صبح، زودتر بیدار شده بود
و پیش از آن ها
رفته بود
4:
قسمتی از شعری برای صلح:
باید قبول کنیم
که هرگز
هیچ سربازی
زنده از جنگ برنگشته است
-----
و چند تای دیگر...
        

          انسان دوبار به نادانی می رسد
یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن ؛
و تنها تفاوت این دو در پذیرفتن است
        

          خیلی دوسش نداشتم شاید از این همه شعر کلا ۱۰ تاشو دوست داشتم
«جنگل در کدام شب از تمام درخت‌ها رفته است؟»
«جنگل تنها یک درخت است که در هزاران شکل از خاک گریخته است »
«مرگ میخواست اینطور زیبا باشد که ما خاکش کردیم»
        

          دلنشین بود. حاوی مقدار زیادی رنج، تاریکی و غم. تقریبا خالی از امید و نور.
برای هم‌نشینی با غم بسیارِ گم‌ شده در روزمره، خوب است. برای باقی زندگی، نه.
        

          "انسان دو بار به نادانی می‌رسد،
یک‌بار پیش از دانایی و یک‌بار پس از آن؛
و تنها تفاوتِ این دو در پذیرفتن است"

شعرهای سپید عبدالملکیان عموماً به مضمون مرگ و زندگی آمیخته است؛ این مجموعه نسبت به سایر آثار، فضایی تلخ‌تر و سنگین‌تر داشت که سردی مرگ در بیشتر اشعار موج می‌زد.