روایت‌هایی واقعی و عینی نویسنده توی این کتاب واقعا شوکه‌کننده و دردناکن. اینکه زندگی برای یک ملتی به واسطۀ سیاست چقدر می‌تونه پیچیده بشه.
اینکه نداشتن یک جغرافیای ثابت امن برای زندگی چقدر می‌تونه توی عمیق‌ترین معانی و مسائل هویتی تاثیرگذار باشه، خیلی تکان‌دهنده بود.
داستان‌های کوتاه و واقعی کتاب خیلی پرکشش و دردآور بودن. همه می‌دونیم که همسایه‌های هم‌زبانمون مشکلات زیادی دارن ولی با خوندن کتاب از خیلی نزدیک باهاش مواجهه می‌شیم.
قلم عالیه عطایی خیلی شیرین و بدون جانبداری بود. یه جاهایی حتی خود مردم رو هم به صراحت مقصر می‌دونست.
خیلی خیلی پیشنهاد میشه. کتاب کوتاه، خوش‌خوان و واقع‌گراییه.
      

        این کتاب رو به عشق فیلم «شب‌های روشن» فرزاد موتمن خوندم. داستان اون استاد مرموز و دختر عاشق. من فیلم که اقتباسی از کتاب بود رو بیشتر از خود کتاب دوست داشتم. شاید چون مناسب فرهنگ ایرانی شده بود و به واسطۀ شعرهای سعدی فضای داستان به ذهنیت من از عشق نزدیک‌تر شده بود.
مخصوصا اون غزل زیبا که استاد می‌خونه: 
بیا که در غم عشقت مشوشم بی تو
بیا ببین که در این غم چه ناخوشم بی‌تو
شب از فراق تو می‌نالم ای پری‌رخسار 
چو روز گردد گویی در آتشم بی‌تو
در مجموع جمع‌وجور و جالب بود.
      

        یهو دلم رفت سمت اینکه برای «این سه زن» یادداشت بنویسم. 
این کتاب رو زمانی خوندم که از تنهایی و افسردگی کرونا امیدم برای لذت بردن از زندگی ناامید شده بود. توی کتابخونۀ مامان بارها دیده بودمش اما وقت نشده بود بخونمش. یه روز بهار که هوا خیلی خوب بود و خودم خونه بودم و دلم خیابون بزرگمهر و بلوار کشاورز، شروع کردم به خوندنش. همیشه تاریخ دوست داشتم اما تاریخ معاصر از حیث نزدیکی به زمان حال و جا موندن یادگاری‌های ریز و درشتش برام غریب‌تر و در عین حال ملموس‌تره.
داستان از کودتای ۱۲۹۹ شروع می‌شه و تا انقلاب پیش میاد. سه زنی که هر کدوم خانواده‌های به شدت متفاوت و قدرتمندی داشتن و سرنوشت پرفرازونشیبی؛ ایران تیمورتاش، مریم فیروز و اشرف پهلوی.
داستان نه خیلی داستان و نه خیلی مستنده. من شنیدم کتاب‌های بهنود صددرصد بر پایه واقعیت نیست ولی درصد مستند بودن اتفاقات، شخصیت‌ها و روایت این کتاب زیاده.
نمی‌دونم اصلا چی در مورد کتاب بگم. همه‌‌اش برای من لذت خالص بود. مخصوصا با عکس‌هایی که از اشخاص آورده بود.
داستان این سه زن به واسطۀ پدرانشون از ابتدا بهم‌ گره خورده و چرخ سرنوشت اون‌‌ها رو باهم دشمن می‌کنه.
من این کتاب رو نمی‌خوندم که تموم شه، بلکه دلم می‌خواست توی روایتش غرق بشم.
خیلی خیلی برام لذت‌بخش و عمیق بود و درد علاقۀ عجیبم به تاریخ معاصر رو تسکین می‌داد.

      

        همین الان جلد سه تموم شد. من کف مترو نشستم و خط آخر رو که خوندم یه نفس عمیق کشیدم و کتاب رو بستم. خانوم کناریم چند ثانیه نگاهم کرد و با خنده پرسید: تموم شد؟ خندیدم و گفتم: آره. 
این لحظه آخر رو باهم شریک بودیم :')))) 
هری پاتر عزیزم...
      

        این شماره به صورت کلی به غم پرداخته؛ جمعی و فردی.
جدا از عشق وافری که به توران میرهادی دارم و هر چیزی در موردش ببینم و بخونم برام لذت‌بخشه، شمارۀ خوبیه. نویسنده‌های خوبی هم داره. ولی توقع من این بود بیشتر در مورد فلسفه غم بخونم. با این حال  با عشق خریدمش و دوستش داشتم.
      

        انتظار داشتم بیشتر در مورد خود هنر فرش‌بافی و ظرایفش بگه.
یعنی دوست داشتم که از دید اسطوره‌شناسی و مردم‌شناسی وسیع‌تری فرش ایرانی رو نگاه کنه ولی با این حال مقاله‌های خوب و جالبی داشت.
به طرفداران سبک آنگاه و علاقه‌مندان فرش توصیه می‌شه. 
      

        می‌تونم یه طومار بلندبالا دربارۀ عباس معروفی و کتاب‌هاش بنویسم. از بس که این مرد عزیزه و قلمش جادویی.
غم آشکار این کتاب جوری قلبم آدم رو به درد میاره و با خودش همراه می‌کنه که نمیشه درباره‌اش چیزی گفت.
داستان پدر و مادریه که درگیر رنج فرزندان و درد عشق عمیق نسبت به همدیگه و بچه‌هاشون هستن. نبوغ نویسنده غیرقابل‌باوره. جوری که آخر کتاب با یه ضربه غافلگیرت می‌کنه و ساعت‌ها زمان می‌بره تا بفهمی چی به چی بود و شخصیت‌ها کجای کار بودن.
خیلی خیلی غمگین و دردآوره و در عین حال فوق‌العاده زیبا.
طبیعتاً چاپ افستش رو خوندم و اصلا فکر نمی‌کنم اصلیش توی بازار موجود باشه ولی اگر قلم معروفی رو دوست دارید، هر جا گیر آوردید بخرید. به هزاران بار خوندن می‌ارزه.
      

        آه بشتاب که هم‌پروازان
نگران غم هم‌پروازند...

تمام شعرهای محبوب من از سایه توی تاسیانه. یکی از بهترین، زیباترین و عزیزترین کتاب‌هاییه که دارم.
سر چشم نگهش می‌دارم.
      

        اما تو باید بیایی باید بخندی
در نیمرخ غمگین تو وقتی که میخندی
پرنده ای به پرواز در می‌آید
چون آب که هدایت می‌شود
تا به مزرعه‌ای دیگر برسد 

حس غریبی نسبت به بروسان دارم. «در آب‌ها دری باز شد» فکر می‌کنم مطرح‌ترین کتابش باشه. توی شعرهاش گاهی مخاطب تو نیستی. مثلا گاهی خطاب به زنش لیلا شعر گفته و وسط شعر هم اسمش رو میاره که باعث میشه حس نزدیکی بیشتر به نوشته‌ها کنی. انگار برای خودش و آدم‌های مهم و عزیزش نوشته و تو یه نظاره‌گری؛ نظاره‌گری که می‌تونه اون‌ شعرها رو توی ذهنش نگه داره و با هر بار خوندن غرق جزئیات و لطافتشون بشه.
      

        از بهرام بیضایی هیچی نمی‌تونم بگم. انقدر که داستان‌هاش آغشته به اسطوره و ایرانی بودنه. شب هزار و یکم هم از این قاعده مستثنی نیست و فوق‌العاده است.
قلم و نگاه بیضایی رو دوست دارم و فضای این داستان که زنانه و اسطوره‌ای بود خیلی زیاد جذبم کرد.
قطعا به نمایشنامه‌خوان‌های علاقه‌مند به تاریخ باستان پیشنهاد میشه.
      

        فکر کنم بهترین کتاب گروس همین پذیرفتن باشه. به شعر سپید ارادتی دیرینه و عمیق دارم و گروس یکی از بهترین‌های شعر سپیده در قید حیاته.
به جرئت می‌تونم بگم که یکی از کتاب شعرهای موردعلاقمه.
      

        این کتاب انگار بیشتر برای بزرگ‌ترها بود تا بچه‌ها. انقدر که هممون نیاز داریم که بدونیم احساساتمون چی هستن اصلا.
خیلی دوستش داشتم و چقدر خوبه که برای بچه‌ها از الان که بچه هستن این موضوعات حل بشن. 
      

        با وجود اینکه خیلی وقت از خوندن این کتاب می‌گذره ولی حال و هواش رو یادمه. چندان جذاب نبود و در انتها هم به اسم کتاب می‌رسیدی. فقط یک داستانه و نه چیز بیشتری.
علت انتخاب این کتاب برای من این بود که فکر می‌کردم داستان عاشقانه خوبیه ولی خیلی وجه عاشقانه‌اش غالب نبود و بیشتر مشکلات هر دو نفر که رابطۀ عجیبی هم باهم داشتن و نحوۀ ارتباطشون مهم بود.
در مجموع شاید ارزش یک بار خوندن رو داشته باشه ولی برای من کتاب ماندگاری نبود.
      

        «دنیای سوفی» رو سال‌های دبیرستان به پیشنهاد معلم فلسفه‌ام که بسیار دوستش داشتم، خوندم. 
دروازۀ ورود به دنیای پرپیچ وخم فلسفه است و در قالب داستان تاریخ فلسفۀ غرب رو به طور بامزه و جالبی روایت می‌کنه. جوری که حوصلۀ آدم سر نمی‌ره. برای من توی اون سن و اولین رویارویی‌هام با جهان فلسفه و اندیشیدن فیلسوفانه، هیجان‌انگیز و پرسش‌برانگیز بود.
دوستش داشتم و به نظرم برای ورود به دنیای فلسفه‌خوانی، کتاب مناسبیه.
      

        این کتاب یه خودنگاره است که آلفونس دوده از تحمل دردهایی که بخاطر بیماری سفلیس گریبان‌گیرش شده نوشته.
یادداشت‌های دوده همبستگی خاصی باهم ندارن ولی همه در «نوشتن از درد» مشابهن.
مفهوم تنهایی حقیقی انسان توی این کتاب با درد کشیدن به خوبی نشون داده شده. چون درد تنها برای خود ماست و نمی‌شه با کسی تقسیمش کرد.
و با وجود اینکه ترجمه دست دوم کتاب، فارسی بود ولی نثر روون و خوانایی داشت.
همین :)