کتاب خوبی بود. وقتی که تموم کردم این کتاب رو چیزی که تو ذهنم. پررنگ و پر تکرار شد این بود که اگر برای هدفت در کنار تلاش کردن انگیزه هم داشته باشی. حتما موفق میشی
        

          اگر دنبال داستان هستید، این کتاب اصلا گزینه ی خوبی نیست، 
این کتاب فقط یک قسمت از تاریخ رو از چند تا زاویه دید مختلف روایت می کنه، ولی کاملا مستند.
        

          ﷽
یه داستان پرکشش با جزئیات تاریخی بالا.
زندگی این سه تا زن و البته در ابتدا پدرهاشون به هم گره خورده و شما خیلی خوب با زندگی این سه تا خانواده آشنا می‌شید؛ از تولد پدرهاشون تا تقریبا مرگ دخترهاشون. با تاریخ کشور هم آشنا می‌شید اما خب با چیزایی که مرتبط با این سه زن هستند بیشتر آشنا می‌شید. یعنی مثلا حزب توده خیلی به چشمتون می‌خوره تا آیت الله کاشانی. البته این ممکنه به سوگیری ذهن نویسنده هم برگرده. 
سیاست‌ورزی‌های این سه تا خانم به علاوه چندتا خانم دیگه برام جالب بود. البته خانم‌های سیاسی به این علت سیاسی بودن که خانواده‌هاشون سیاسی بودن وگرنه به تنهایی چشمگیر نبودند.

امانتی از کتابخونه‌ی عمومی
        

          یهو دلم رفت سمت اینکه برای «این سه زن» یادداشت بنویسم. 
این کتاب رو زمانی خوندم که از تنهایی و افسردگی کرونا امیدم برای لذت بردن از زندگی ناامید شده بود. توی کتابخونۀ مامان بارها دیده بودمش اما وقت نشده بود بخونمش. یه روز بهار که هوا خیلی خوب بود و خودم خونه بودم و دلم خیابون بزرگمهر و بلوار کشاورز، شروع کردم به خوندنش. همیشه تاریخ دوست داشتم اما تاریخ معاصر از حیث نزدیکی به زمان حال و جا موندن یادگاری‌های ریز و درشتش برام غریب‌تر و در عین حال ملموس‌تره.
داستان از کودتای ۱۲۹۹ شروع می‌شه و تا انقلاب پیش میاد. سه زنی که هر کدوم خانواده‌های به شدت متفاوت و قدرتمندی داشتن و سرنوشت پرفرازونشیبی؛ ایران تیمورتاش، مریم فیروز و اشرف پهلوی.
داستان نه خیلی داستان و نه خیلی مستنده. من شنیدم کتاب‌های بهنود صددرصد بر پایه واقعیت نیست ولی درصد مستند بودن اتفاقات، شخصیت‌ها و روایت این کتاب زیاده.
نمی‌دونم اصلا چی در مورد کتاب بگم. همه‌‌اش برای من لذت خالص بود. مخصوصا با عکس‌هایی که از اشخاص آورده بود.
داستان این سه زن به واسطۀ پدرانشون از ابتدا بهم‌ گره خورده و چرخ سرنوشت اون‌‌ها رو باهم دشمن می‌کنه.
من این کتاب رو نمی‌خوندم که تموم شه، بلکه دلم می‌خواست توی روایتش غرق بشم.
خیلی خیلی برام لذت‌بخش و عمیق بود و درد علاقۀ عجیبم به تاریخ معاصر رو تسکین می‌داد.

        

          در اولین جمله از مقدمه‌ی کتاب می‌خونیم: «این کتاب تاریخ نیست، رمان هم نیست، شاید یک روایت تاریخی بتواند باشد، شاید.» که البته اون شاید هم خیلی حرف توشه، در واقع این کتاب از نظر من در هم آمیختن تاریخ و تخیل مسعود بهنود هست. اینکه مثلاً فلانی در دستشویی با خودش فکر میکرد که فلان کند تنها در صورتی روایت تاریخیه که مثلاً در آن لحظه مسعود بهنود شلنگ دستشویی بوده باشه! سرتاسر متن به وضوح کینه و نفرت مسعود بهنود از پهلوی به چشم میاد و حتی توی ذوق میزنه. من قلم مسعود بهنود رو دوست دارم و این سه ستاره به همین دلیله، در غیر این صورت حتما امتیازم به کتاب چیزی بین یک و دو بود. آیا توصیه میکنم این کتاب رو بخونید؟ بله، اما در خلال خوندن کتاب در مورد چیزهایی که نوشته شده تحقیق کنید و اطلاعات بیشتری پیدا کنید به سخنان مسعود بهنود اعتماد نکنید. حالا کتاب در مورد چیست؟ کتاب چیزی حدود شصت سال تاریخ ایران رو بیان می‌کنه با تمرکز بر سه زن و البته چون نقطه‌ی اتصال این سه زن، پدرانشون هستند، پدران این سه زن هم نقش به سزایی در این کتاب دارند حتی شاید بیشتر از این سه زن. این سه زن چه کسانی هستند؟ اشرف پهلوی دختر رضاشاه، مریم فیروز یا مریم فرمانفرما دختر عبدالحسین فرمانفرما و ایران تیمورتاش دختر عبدالحسین تیمورتاش. ه
        

          در چهارچوب یک قلم قوی، روایت‌های ضعیف گنجونده شده
توصیه نمی‌کنم اصلا بخونید
چون شفافیتی نداره
همه چیز توی مه جلوه‌گری کرده