چطور می‌شه این حجم از فلسفه رو تو یه کتاب به این نازکی و تو یه داستان به این روونی گنجوند!؟ واقعن چه کرده‌ای ای آقای مرادی کرمانی...! 
        

          با این کتاب برای اولین بار با ادبیات داستانی فارسی آشنا شدم.... یادش بخیر
        

          نوجوانان های دهه شصتی احتمالا بیشتر خوش شون بیاد تا نوجوانان امروزی 
        

          خیلی سال پیش مامانم این کتاب رو برامون خونده بود و فقط یک مه از داستانش یادم بود، تا اینکه معلم ادبیاتیمون (خیلی زن محترمیه🛐) گفت برای درس آزاد باید یکی از کتاب‌های هوشنگ مرادی کرمانی (تازه این کتابش رو با امضا خودش دارم✨) رو بخونیم و خلاصش رو بنویسیم. من هم که ردینگ اسلامپ بودمو دنبال یه کتاب کوتاه مثل برق پیداش کردمش و خوندمش و بنظرم واقعا داستان جالبی داشت؛ جلال پسری که متوجه میشه در مربا‌ها باز نمیشود و ماجرایی آغاز میشود میفهمند در هیچکدام از مربا‌های کارخانه شبدر باز نمیشد و حالا جلال میخواهد شکایت کند و...
 که دقیقا همین لجباز بودن این پسر داستانش رو خیلی برام جالب کرد و واقعا باید بخونید. 🦦
با قلم نویسنده خیلی حال کردم که واقعا توی 96 صفحه خیلی درس‌ها و یک عالمه حس خوب رو جا کرده. 👀
حال و هوا داستانش رو واقعا دوست داشتم و توصیه میکنم حتما حتما حتما نه تنها بخاطر داستان خوبش بلکه بخاطر ایرانی بودن نویسندش و حس خوبی که داره بخونیدش. 🙏🏻
        

          ایده جالبی داشت ولی به نظرم میتونست مختصر و مفیدتر باشه.
        

          خیلی باحال بود🎀
واقعا لذت بردم👌
علاوه بر داستان شیرین و قشنگش مطالب آموزنده هم داشت✨️
        

          شاید هزار بار خوندمش 
هر تابستان  جزء جدا نشدنی تعطیلاتم بود 
برای آن زمان که رمان ژانر نوجوان کم‌بود و نایاب
یک مربای شیرین که از قفسه کتاب برادر بزرگتر کش رفته باشی دُری بود برای خودش 
        

          

کتاب ۹۶ صفحه‌ای کوچکی که در کمتر از یک ساعت می‌شود آن را خواند و لذت برد! 
صفحه‌ی اول را که می‌خواندم، به این موضوع فکر می‌کردم که نویسنده چطور می‌خواهد این موضوع ساده و روزمره را به اندازه‌ی یک داستان بلند کش بیاورد! به وسط صفحه‌ی دوم که رسیدم دیدم تمام احتمالات ذهنی‌ام را برای باز کردن گره داستان، به بن‌بست خورد! نویسنده تمام این احتمالات را در تلاشهای جلال برای باز کردن شیشه‌ی مربا، نشانمان داد، که هیچ کدام، شیشه‌ی مربا را باز نمی‌کنند! 

جلال برای بازکردن شیشه‌ی مربا، از هرکس که می‌توانست و دستش می‌رسید کمک خواست! و همین کار، همه‌ی مردم را به تکاپو انداخت؛ اما، هرکس به نوعی ... 

داستان مربای شیرین، با ته‌مایه‌ای از طنز، با اغراق و بزرگنماییِ دلنشین، به یک نقدِ اجتماعی بسیارجدی و مهم پرداخته‌است.


مطالعه‌ی این کتاب به تمام افراد ۱۲+ سال توصیه میشود! متن روان و دلنشین داستان، همچین حجم کم آن، مطالعه و فهم آن را برای همه ساده می‌کند.

        

          سال‌ها پیش خواندمش. داستان جالب و طنز آمیزی داشت
        

          بگذریم!
این کتاب ، قصهٔ پسری به نام جلال است که پای حرفش ایستاد و تا وزارت بهداشت و ادارهٔ پلیس هم رفت تا حق خودش را از آن مربافروش نابکار بگیرد!
به نظرم دست به دست شدن مربا در مدرسه هم داستان جالبی داشت.
این کتاب را در جادهٔ تهران-قم، قم-اصفهان ، اصفهان-شیراز با خواهرم گوش کردیم و کلی خوش گذراندیم!

        

          سیزده یا چهارده سال پیش خونده بودمش و هنوزم وقتی اسمشو می‌شنیدم یا عکسشو میدیدم مزه ی شیرینش زیر زبونم بود و حالا که دوباره بعد از سالها خوندمش، رفتم به اون دوران.دلم برای کتابخونه ی مدرسمون تنگ شد..یادمه اون کتابخونه کتابای خیلی زیادی داشت ولی تک و توک بچه هایی بودن که کتاب امانت میگرفتن و میخوندن. یاد دبیر ادبیات اول راهنماییمون افتادم که سرکلاس برامون خمره رو میخوند و من از همونجا آقای مرادی کرمانی رو شناختم. حتی یادمه با چه لحنی و چقد روون و شیرین و با لذت میخوند برامون💖 یادش بخیر برای تشویق کردنمون به کتاب خوندن، هر کتاب غیردرسی که میخوندیم و سرکلاس معرفیش میکردیم بهمون یه مثبت میداد🥲 یادمه بعضی روزا چشماش پشت عینک قرمز و خسته بود انگار شب تا صبح بیدار بود. من اون موقع پیش خودم میگفتم حتما تا صبح کتاب میخونده و نخوابیده😅 اول راهنمایی بیشتر از هرچیزی منو یاد زنگ ادبیات و خانم بنوره میندازه. خیلی دوست دارم یه بار دیگه ببینمش🥲💖

🌱 امیدوارم شماهم مثل من تو نوجوونی خونده باشیدش چون برای اون سن خیلی میتونه جذاب و شیرین باشه ولی اگه تا حالا نخوندین حتما یه روز برید سراغش. قول میدم صفحه آخر و جمله آخر رو که بخونید به پهنای صورت لبخند میزنید💖

تیرماه ۱۴۰۱
        

          باز هم یک قصۀ شیرین و دوست‌داشتنی از نویسندۀ محبوبم «هوشنگ مرادی کرمانی» عزیز که مرا دوباره به دوران خاطره‌انگیز نوجوانی و روزهای مدرسه بُرد.

داستان از یک روز صبح آغاز می‌شود که پسرکی 12.5 ساله به اسم جلال که با مادرش زندگی می‌کند، می‌خواهد درِ یک شیشۀ مُربّا را باز کند و با صبحانه‌اش بخورد و به مدرسه برود.

اما در شیشه باز نمی‌شود، حتی مادر با گرفتن شیشه زیر شیر سماور هم موفق به باز کردنش نمی‌شود. جلال آن را به آقای زینلی همسایۀ طبقۀ پایین می‌دهد، ولی او هم نمی‌تواند در شیشه را باز کند.

جلال شیشه را با خود به مدرسه می‌برد و دوستانش از قوی و ضعیف، معلمان، ناظم، آقای مدیر و دیگران، هیچ‌کس نمی‌تواند در شیشه را باز کند. حتی خود احمدآقای بقال هم نمی‌تواند در شیشه را باز کند و شیشه‌های قبلی هم مثل این شیشه باز نمی‌شوند و ... .

این یک داستان ساده است که در خلال آن، نویسنده‌ای توانمند چون هوشنگ مرادی کرمانی، چنین شیرین و دقیق به معضلات و مشکلات فراوانی که هر روزه با آنها درگیریم، به زیبایی اشاره کرده است.

مسائلی چون؛ دهان‌بین بودن مردم و پیگیر شایعه بودن‌شان، بی‌توجهی و بی‌دقتی کارگران هنگام کار، پاسخگو نبودن شرکت‌ها و کارخانجات به خطاها و بی‌دقتی‌های کارگران‌شان، نبودن نظارت کافی بر قیمت‌گذاری و توزیع درست موادغذایی و ده‌ها و بلکه صدها مشکل و معضل اجتماعی و فرهنگی که زیر پوست شهر و روستا وجود دارد و کسی به آنها توجه چندانی ندارد.

می‌توان گفت که در این کتاب، با اثر پروانه‌ای روبرو می‌شویم و می‌بینیم که یک بی‌توجهی ساده و کوچک؛ چه مشکلات و دردسرهای بزرگی را برای گروه‌های زیادی از مردم به وجود می‌آورد.

زبان و نثر مرادی کرمانی، مثل نام داستانش؛ شیرین، خواندنی، دوست‌داشتنی و خوشخوان است و کافی است خواندن کتاب را شروع کنی؛ ابدا متوجه نمی‌شوی که چه موقع تمام شد و چطور به صفحات پایانی رسیدی.
        

          ماجرایی شیرین درباره مربایی که درش باز نمیشود...
این آخرین کتاب اقای مرادی هستش که حجم زیادی از فلسفه رو در بر داره...
دیگه چی میتونم بگم؟
        

          من از بچه گیم عاشق این کتاب بودم 
شماهم حتما بخوانید 
متما نم که شما هم خوش  تان می آید 

🥰

        

          مثل اسمش شیرینه، کوتاه و پر هیاهو
        

          کل شهر دارن تلاش میکنن  در شیشه مرباهای بقالی سرکوچه رو باز کنن حتی افسر.
همه اش هم از یک پسربچه شروع شد...
        

          آشوبی که یک شیشه‌ی مربّای فسقلی به پا کرد!
        

          وقتی ۱۱ سالم بود این کتاب رو به عنوان هدیه تولد بهم هدیه دادن. اون زمان تقریبا تا نیمه‌ی کتاب رو خواندم، اما روند داستان و دومینوی اتفاقاتی که انگار تمومی نداشت برام خسته کننده بود. برای همین با وجود قطر کم، کتاب رو تموم نکردم و رفت گوشه کتابخانه‌ام تا دوران دبیرستان و فکر کنم حوالی ۱۷ سالگی دوباره تصمیم به خواندنش گرفتم. این‌بار همون دومینوی اتفاقات برام جذاب بود و نشستم پای کتاب. خیلی زود کتاب تموم شد و واقعا هم برام آموزنده و عمیق بود. 
خلاصه که اگر سنتون کمه یا کم حوصله‌اید شاید اولش براتون خسته کننده باشه. اما به نظرم کتابیه که هر کسی باید حد اقل یک بار در عمرش اونو بخونه. البته در زمان و شرایط مناسب :)