اولین تجربه ی من از قلم هاروکی موراکامی بود‌
من سبکشو دوست داشتم و ازش بسیار لذت بردم
داستان در مورد دوتا دوست عجیبه که مدام همدیگر رو تو یه بار قدیمی ملاقات میکنند و در مورد مسائل مختلف باهم صحبت می کنند. داستان حول محور روزمرگی ها ،آدم ها و روابط نه چندان پایدار عاطفی می چرخه. نمی تونم بگم شاهکار بود فقط برام دلنشین بود :)
        

          "کتاب فقط تنهاتر ات میکنه"
خیلی ممنون اقای موراکامی  که بهمون تیکه میندازی. ولی دلیل نمیشه که از خوندن اثارت دست برداریم.
        

          خب این کتاب اولین رمان منتشر شده از موراکامی عه، و چندانم قوی نیست، تم خاصی نداره و حتی طرح هم نداره، بیشتر خاطره بود انگار ولی اون فضای صمیمی و گفتگوهای روزمره بی هدفش رو دوست داشتم. من اگر یروز بخوام اولین کتابمو بنویسم همچین چیزی میشه
        

          در کمال صداقت کتاب داستان خاصی نداشت.
شخصیتا جذاب و گیرا نبودن. یه سری اتفاق میفته که فقط گفته میشه این اتفاق افتاده و دلیلش اصلا عنوان نمیشه. با این حال خوشحالم که خوندمش چون می‌خوام سعی کنم کتابای موراکامی رو بخونم. اینم باید گوشه ذهنم داشته باشم که این اول کتابشه و خب قطعا رفته رفته داستانا بهتر میشن.
با وجود همه اینا کتابای موراکامی (این سومین کتابیه که ازش خوندم) یه حالی دارن که من خیلی خوشم میاد. شخصیتاش افراد خارق‌العاده‌ی همه چی دون نیستن، اونا هم سردرگمن و نمیدونن دارن چیکار میکنن یا چی می‌خوان. شاید اینجوری توصیف شود کنم بهتر باشه: شخصیتاش خیلی به آدم‌های واقعی نزدیکن و من این رو واقعا دوست دارم.
        

          راستش برای اولین اثر  نویسنده  که نوشتن رو شروع کرده ، خرده زیاد نمی‌گیرم ولی به طور عجیبی نوشته های هاروکی موراکامی تو ایران سانسور دارن ، به ویژه همین اثر که چیز خاصی از داستانش متاسفانه متوجه نشدم .
        

          موراکامی از نخستین اثرش نشان می‌دهد به چه میزان در ساده نویسی قدرت دارد و تخیل بی‌کرانش را چگونه با زندگی روزمره پیوند می‌دهد. در اولین اثرش که پیوند محکمی با کتاب دوم یعنی پین‌بال ۱۹۷۳ دارد. آدم‌هایی خلق می‌کند که با چند مسئله پرتکرار زندگی درگیرند. اما در میان این سیر نوعی اندوه نهفته است. نوعی تنهایی که در میل به زیستن در میان آدم‌ها نهفته است. فضاهای خلوت، آدم‌های مرموز  در پرسه زنی‌های پرشمار شخصیت‌های داستان چون لحظه‌ای حاضر و لحظه‌ای دگر غایب می‌شوند. اما طنین صدا و حضورشان در سراسر داستان باقی می‌ماند. انگار در میان انبوهی عکس تنها یک یا دو عکس در ذهن می‌مانند و تا ابد اثرشان را بر ضمیر بیننده می‌گذارند.
        

          به آواز باد گوش‌ بسپار، اولین رمان از سه‌گانه‌ی «رت» و البته اولین رمان(بهتر است بگوییم داستان بلند) نوشته‌ی هاروکی موراکامی‌‌ست.

موراکامی بارها از دو کتاب اولش (این رمان و رمانِ دوم مجموعه‌ی «رت» یعنی پینبال۱۹۷۳) به عنوان تنها یک نقطه شروع برای دورانِ نویسندگی‌ش یاد کرده و حتی تا پایان نوشتن کتاب دومی که در بالا عرض کردم نویسندگی را شغل اصلی خود نمی‌دانست، او همچنین در مصاحبه‌ای گفته که چندان از آن‌ها خوشم نمی‌آید و حسم نسبت به آ‌ن‌ها چیزی به مانند حس عشقِ اول می‌ماند اما به نظرم با این گفتار خواسته سطح انتظار خواننده‌ها‌ را از این دو رمان تا حد معقولی پایین آورده تا وقتی به سراغ‌ آن‌ها می‌روند انتظار دو کتاب خاص رو نداشته باشند.

یکی از نکات جالب این کتاب این است که موراکامی تصمیم می‌گیرد کتاب را به زبان ژاپنی ننویسد و سبک خود را در آن پیاده کند یعنی با زبان انگلیسیِ دست و پا شکسته‌ای که با دایره‌ی لغاتِ محدود بلد بود یک داستانِ ساده، روان، با جمله‌بندی کوتاه و بدون هرگونه پیچیدگیِ ادبی بنویسد، سپس آن‌را از انگلیسی به ژاپنی برگردان کند که نتیجه‌ی آن یک متن انگلیسیِ بسیار ساده و روان از آب درآمده که اگر هر خواننده‌ای دست و پا شکسته انگلیسی را بفهمد می‌تواند کتاب را بدون ترجمه بخواند.

داستان کتاب روان و ساده است در مورد یک پسر جوان که بر حسب اتفاق و تصادف با یک پسر جوان دوست می‌شود و به خواست دوستش او را «موش» صدا می‌کند، پاتوق همیشگیِ آنان در یک میخانه‌ است که صاحب آن یک مرد چینی‌ست و ...

خواندن این کتاب وقت زیادی نمی‌گیرد همانطوری که خواندن پینبال۱۹۷۳ هم وقت زیادی نخواهد گرفت برای همین برای اینکه به سراغ کتاب سوم از سه گانه‌ی موش‌های صحرایی برویم بهتره که این دو را قبلش بخوانیم هرچند در جایی از دوستی شنیده‌ام که اگر هم نخوانید می‌توانید به سراغ رمان اصلی سه‌گانه بروید اما قطعا خواندنش بهتر از نخواندن آن است.
        

          نوشته های موراکامی انقدر سانسور میشه که ..
متاسفانه  با این حجم سانسور های پی در پی و ترجمه نچندان جذاب من ترغیب نشدم کامل بخونم  شاید بعدا سری به این کتاب زدم 
        

          ساده ترین ورژن از موراکامی
اولین کتاب از سه گانه موش موراکامی که اولین کتاب اون نیز هست موضوعی جز تعطیلات تابستانی یک دانشجو ندارد.
موراکامی این کتاب را زمانی که در زبان انگلیسی آنچنان خوب نبود نوشت و در نهایت اون رو به زبان ژاپنی ترجمه کرد که بابت این موضوع میتونیم انتظار داشته باشیم با نثری ساده با جملات کوتاه مواجه بشیم که من رو شدیدا یاد قلم چارلز بوکوفسکی نیز انداخت.
کتاب بسیار ساده و دلنشینه درست همانند انیمه های میازاکی اما به گونه ای نیست که روایت مشخصی را دنبال کند و این باعث میشود در مدتی کوتاه از یاد خواننده برود و جز چند دیالوگ که مخاطب را به تفکر وا میدارد چیز خاصی برای ارائه ندارد.
هرچند که همراهی با موراکامی در این اثر شیرینه اما نمیشه به عنوان یک اثر کاملا خوب نگاهش کرد ، صرفا وجه مثبت این کتاب رویارویی با بی آلایش و بی سانسور ترین ورژن موراکامی است که متاسفانه در ترجمه این کتاب پر از سانسور ها شده و چیزی جز بدن بی جان این نوشته باقی نمانده.
        

          .
نزدیک پایان دبیرستان، تصمیم گرفتم تنها، نیمی از آن چه را واقعا حس میکردم به زبان آورم.دلیل اولیه اش یادم نمی آید، اما چند سالِ بعد را این طور رفتار کردم.تا جایی که فهمیدم تبدیل به آدمی شده ام که بیش از نیمی از آن چه را حس می کند نمی تواند بیان کند.
#به_آواز_باد_گوش_بسپار 
#هاروکی_موراکامی 
#محمد_حسین_واقف
        

          آیا گفتم که موراکامی تو داستان کوتاه رودست نداره برام؟
        

          این رمان داستانی کوتاه و مینیمالیستی دارد و از زبان یک راوی بی‌نام روایت می‌شود که تعطیلات تابستانی‌اش را در زادگاهش می‌گذراند. او زمان زیادی را در یک بار کوچک با دوستش موش (Rat) سپری می‌کند، مردی که نسبت به دنیا بدبین است. روایت کتاب پر از تأملات فلسفی، خاطرات پراکنده و مکالمات ساده‌ای است که در پس آن‌ها مضامین عمیقی از تنهایی، معنای زندگی و گذر زمان نهفته‌اند.

سه ویژگی‌های منحصر به فرد این کتاب از نظر من:

۱) روایتی ساده اما پر از حس نوستالژی و تأملات شخصی

۲) ترکیب زندگی روزمره با حس غربت و جستجوی معنا


۳) این کتاب بیشتر از اینکه یک داستان با طرح قوی باشد، شبیه به یک مونولوگ درونی است که فضایی آرام و شاعرانه دارد.
        

          به آواز باد گوش‌ بسپار، اولین رمان از سه‌گانه‌ی «رت» و البته اولین رمان(بهتر است بگوییم داستان بلند) نوشته‌ی هاروکی موراکامی‌‌ست.

موراکامی بارها از دو کتاب اولش (این رمان و رمانِ دوم مجموعه‌ی «رت» یعنی پینبال۱۹۷۳) به عنوان تنها یک نقطه شروع برای دورانِ نویسندگی‌ش یاد کرده و حتی تا پایان نوشتن کتاب دومی که در بالا عرض کردم نویسندگی را شغل اصلی خود نمی‌دانست، او همچنین در مصاحبه‌ای گفته که چندان از آن‌ها خوشم نمی‌آید و حسم نسبت به آ‌ن‌ها چیزی به مانند حس عشقِ اول می‌ماند اما به نظرم با این گفتار خواسته سطح انتظار خواننده‌ها‌ را از این دو رمان تا حد معقولی پایین آورده تا وقتی به سراغ‌ آن‌ها می‌روند انتظار دو کتاب خاص رو نداشته باشند.

یکی از نکات جالب این کتاب این است که موراکامی تصمیم می‌گیرد کتاب را به زبان ژاپنی ننویسد و سبک خود را در آن پیاده کند یعنی با زبان انگلیسیِ دست و پا شکسته‌ای که با دایره‌ی لغاتِ محدود بلد بود یک داستانِ ساده، روان، با جمله‌بندی کوتاه و بدون هرگونه پیچیدگیِ ادبی بنویسد، سپس آن‌را از انگلیسی به ژاپنی برگردان کند که نتیجه‌ی آن یک متن انگلیسیِ بسیار ساده و روان از آب درآمده که اگر هر خواننده‌ای دست و پا شکسته انگلیسی را بفهمد می‌تواند کتاب را بدون ترجمه بخواند.

داستان کتاب روان و ساده است در مورد یک پسر جوان که بر حسب اتفاق و تصادف با یک پسر جوان دوست می‌شود و به خواست دوستش او را «موش» صدا می‌کند، پاتوق همیشگیِ آنان در یک میخانه‌ است که صاحب آن یک مرد چینی‌ست و ...

خواندن این کتاب وقت زیادی نمی‌گیرد همانطوری که خواندن پینبال۱۹۷۳ هم وقت زیادی نخواهد گرفت برای همین برای اینکه به سراغ کتاب سوم از سه گانه‌ی موش‌های صحرایی برویم بهتره که این دو را قبلش بخوانیم هرچند در جایی از دوستی شنیده‌ام که اگر هم نخوانید می‌توانید به سراغ رمان اصلی سه‌گانه بروید اما قطعا خواندنش بهتر از نخواندن آن است.
        

          داستان درباره رابطه ناتمام یک جوان هست و همچنین درباره دوستش به نام موش. مطمئنا نوع قلم و شخصیت پردازی خوبه اما به عنوان یک رمان جذاب و دلنشین اصلا. یک رمان معمولی که میشه گفت به روزمرگی ها و روابط شخصیت اول تو هجده روز از زندگیش میپردازه.
        

          اين كتاب، اولين كتابي هست كه هاروكي موراكامي نوشته و همونجور كه خودش در مقدمه ي كتاب ميگه، هيچ سرنخي نداشته از اينكه چطور بايد يك رمان نوشت
.
داستانش براي من فوق العاده معمولي و كسل كننده بود!
        

          کتابی که نکات زیادی داره برای اینکه نشون بده اولین نوشته موراکامیه و خب تفاوت‌های زیادی با آثار دیگه‌ش داره و به نظرن ضعیف‌تره! من خط روایی داستان رو گم می‌کردم و البته خیلی هم نتونستم باهاش همراه بشم!
اما خب خوشحالم که موراکامی تازه‌ای به ادبیات معرفی شد و موفقیت‌های این کتاب مشتاقش کرد به نویسنده شدن!
        

          مسخره ترین کتابی که در عمرم خواندم

دلیل نمیشه هر نویسنده ای که اسمش پرآوازه میشه تمام آثارش خوب باشن
اصلا دلیل نمیشه هر کتابی جایزه میبره و یا برند میشه کتاب خوبی باشه
        

          بسم الله الرحمن الرحیم
به اواز باد گوش بسپار اولین کتاب نویسنده بزرگ ژاپنی و شرق اسیا هاروکی موراکامی . سبک کتاب همانند بقیه کتاب های موراکامی سبکی ارام کمی عاشقانه  و بسیار روان و ساده.
شاید نتها نقطه ضعف کتاب که البته مربوط به جامعه ما می شود سانسور های متعدد و زیادی هستش که در این کتاب بکاررفته 🫠

        

          موراکامی خوانی مثل نوشیدن چای تازه دم است. نیاز است با خواندنش به خودمان بیاندیشیم. کمی سکوت کنیم . از سرعت زندگی بکاهیم.
        

          اولین تجربه من با موراکامی
انتظار خیلی بیشتری داشتم. اصلا داستانی درکار نبود! یا داشتن آبجو می‌خوردن یا باهم بودن یا هیچ کاری نمی‌کردن.
تنها چیزی که موقع گوش دادنش بهش فکر می‌کردم این بود که واقعا خداروشکر زندگی من مثل اینا نیست! خداروشکر که سالم زندگی می‌کنم! و واقعا خدارو صد هزار مرتبه شکر که سطح دغدغه های ما شبیه اینا نیست! خداروشکر که هنوز می‌فهمیم عشق چیه و با هوس فرق داره!
با شخصیت اصلی ارتباط نگرفتم. یکم منو یاد مورسو می‌انداخت. نه دقیقا ولی تقریبا. بهم این حسو می‌داد که هیچی براش مهم نیست و همش دروغ می‌گه.
نیم ستاره رو به خاطر جزئیات خوبش دادم ولی به نظرم این جزئیات خوب باید در خدمت یه داستان خوب می‌بودن. حالا که نیستن همون نیم ستاره کافیه.
و جدای از کتاب، کاش گوینده های آقا وقتی میخوان دیالوگهای شخصیت دخترو بگن صداشونو اونجوری نازک نکنن. خیلی عجیب می‌شه-