راستش نمی‌دونم چه درباره‌ش بگم. درکل با سبک نوشتاری و دید نویسنده ارتباط می‌گیرم. ولی با این چند‌ تک‌نگاری نسبت به تک‌نگاری‌هایی که در 《لذتی که حرفش بود》 خواندم، کمتر جالبم شد. کلاً فکرنکنم بشه چیزی گفت. منم فقط می‌گم تجربه‌ای بود که تمام شد و دیدن از منظر جناب هوشمندزاده و نثرشو دوست داشتم. ولی راجع به هم تک‌نگاری به شکل جداگانه؟ نه، نکته‌ی پررنگی برای اشاره در ذهنم رسوب نکرده.
        

          سلام
توجه به جزئیات رو دوست داشتم،توی متن، اصلا بد نیست به ریز ترین چیز ها هم اشاره کنی، توی متن، هر چقدر جزئی تر بنویسی، داری با لنز قوی تر حرفه ای و تمیز تری عکس میگیری، عکسی که در خیال خواننده نقش می‌بندد.
جمعه را گذاشتم برای خودکشی، اولین کتابی بود که از پیمان هوشمندزاده خواندم...

...آدم ها در یک بازه رفتاری گسترده در حرکت و تغییر اند،کسی ثابت نمی‌ماند. ما ربات نیستیم که به ازای جمع مقادیر ایکس،جواب ثابتي داشته باشیم.تغییر می‌کنیم،  در زمان ها و مکان های مختلف رفتار های مختلفی داریم و مهم تر از همه، همه ی ما بدون استثناء خاص هستیم. 

...زبان فارسی قابلیت شیرینی دارد.

...امید دکترای ادبیات دارد .

...پیرزاد جزو نویسنده های غیر قابل دسترس است.

از جمله چیزهایی که منو سخت شگفت زده می‌کرد تو این کتاب، از هر دری سخنی بودنش بود، و هر سخنی هم نتیجه داشت، اینطور نبود مه یک کرم در ذهن خواننده بیاندازد و رها کند

این سبک نوشتن را حتما امتحان خواهم کرد...
آخرین روزهای بهمن ۱۴۰۳ خواندم.
تمت
        

          زخم زيباست. زخم يادگاري ست از گذشته. فقط نشاني نيست كه بر دست يا صورت ما نشسته باشيد. با خود خاطراتي دارد. زخم ها به چشم مي آيند. بي جهت درست نمي شوند. ناگهاني اند و حاصل اتفاق و اتفاق هميشگي نيست. اتفاق ها همان چيزهايي هستند كه درباره شان حرف مي زنيم، همان استثناها، كه اگر با زخم شكل بگيرند با درد هم همراهند. و ما عاشق حرف زدن از دردهاي مان هستيم.
.
من عاشق این جمله ی مردها هستم: این با بقیه فرق می کنه... در این جمله چیزی نشسته که مخلوطی از ذکاوت و حماقت است. شاید عبارت درستش خودباهوش بینی باشد. : این با بقیه فرق می کنه. یعنی: به من چه که شما بد آوردین، من شانس آوردم. : این با بقیه فرق می کنه. یعنی: تو که باهاش تنها نبودی. : این با بقیه فرق می کنه. یعنی: به تو چه؟! هر چی هم باشه درستش می کنم. یعنی: دارم می میرم براش. ته تهش یعنی: خفه شو. من اینو می خوام.
        

          "جمعه را گذاشتم برای خودکشی"

اولین کتابی بود که از این نویسنده می‌خوندم  و عاشق قلمش شدم ! خیلی دلنشین نوشته بود.
۵ تا جستار درباره شخصیت ، طنز ، اطمینان ، چراغ قوه و زن داشت ‌.نوشته هاش خیلی نزدیک بود ، طوری که آدم می‌تونست همزاد پنداری کنه.

پ.ن: فقط دلیل انتخاب این اسم رو برای کتاب متوجه نشدم.

        

          جذابیت متن‌ها بیشتر در حد حرف‌های وسط یه دورهمی بود. در واقع نه مطالب و نه نحوه‌ی نوشته شدنشون چیز خاصی نبودن. با این حال بدم نیومد. و شکر خدایان متعال وقت زیادی ازم نگرفت.
بیشتر هم دو و نیم مدنظرمه تا سه.
        

          .
#کتاب_خواندم
"جمعه را گذاشتم برای خودکشی"

هروقت دل و دماغ داشتم درباره اش می نویسم!
.
دو ساعت بعد:

قبلا از این نویسنده یک کتاب خوانده بودم، 
صراحت و نگاهش به جزئیات را می پسندم هر چند گاهی زیاده روی می کند مثل همان جستاری که در کتاب لذتی که حرفش بود نوشته بود از عکس برهنه ایی که گرفته و الخ.. !

هرچند اسم کتاب هیچ ربطی به تکه نگاری های داخل کتاب ندارد ولی قسمت، شخصیت و حلقه ی جم را بیشتر پسندیدم.
 
هوشمند زاده به واسطه شغلش که عکاسی است. خوب می بیند! 
همان فرمولی که پرستو عسکر نژاد بهمان گفت و سفارش مان کرد که همین یک نکته را بدانید برایتان کفایت می کند، خوب ببینید، خوب نگاه کنید، به جزئیات توجه کنید! 

کتابِ مختصر و خوش خوانی است بلاخص در ساعات انتهایی طاقچه بی نهایت! 

راستی طاقچه و اسنپ چرا انقدر افزایش قیمت داده اند؟ ارث پدرشان دست ما به امانت است و خودمان خبر نداریم؟ 
هق هق 

.
        

          نمیدونم استفاده از آیه قران تو فصل «اطمینان» رو یادم بمونه یا فصل «حلقه جیم» رو 😐😂
با اینکه چند تک نگاره بود و کتاب خیلی باریکی بود، ولی هنر و خلاقیت نویسنده رو خیلی خوب نشون می‌داد. نه تنها نقطه نظر های جالب و جدیدی رو برای خواننده ها شرح دادن، بلکه خیلی روون و جذاب هم نوشتن و همین خاطره خوندن این کتاب رو خیلی دلنشین می‌کنه.
تصورم از محتوای کتاب خیلی با واقعیتش فرق داشت ولی با این حال ارزش انتظار برای خریدش رو داشت و پشیمون نیستم.
        

          کتاب را از بوکسل خریدم، با آپشن دریافت حضوری...
صبح پیاده رفتم تا انقلاب، کتاب را از کتابفروشی تحویل گرفتم، دو قدم بالاتر در کافه‌ای نشستم، چیزکی سفارش دادم و کتاب را به معنای واقعی در یک نشست خواندم...

راحت بود، گیرا بود و لبخند داشت...
لبخند داشتن همیشه مرا خوشحال می‌کند.
یک چیز دیگر که خیلی خوشحالم می‌کند عکس است، دیدن عکس، گرفتن عکس و حرف زدن درباره‌ی عکس‌ها...

بعد از دانشگاه دیگر پیش نیامده بود که بنشینم و کسی برایم از عکس حرف بزند...
حالا نشسته بودم توی کافه، یک چیز خنک با طعم فندوق می‌خوردم و آقای هوشمندزاده داشت با لبخند برایم از مناسبات دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم حرف میزد و گاهی به فراخور موضوع گریزی هم به علاقمندی مشترکمان میزد... عکس.
 
آقای هوشمندزاده جمعه را گذاشته بود برای خودکشی، من پنجشنبه را گذاشتم برای چیل کردن...


پ.ن
۱- شب که برگشتم خانه دیدم دلم برای کتاب تنگ شده... یکبار دیگر خواندمش...

۲- چرا جلد کتاب انقدر دوست نداشتنیه؟
        

          پیمان هوشمندزاده را دوست دارم و قلمش را می‌پسندم.
نثر هوشمندزاده شیوا، روان، خودمانی و سرشار از جزئیات است.
از میان پنج تک‌نگاری که در این کتاب آمده، «چراغ قوه» و «حلقه‌ی جیم» را دوست‌تر داشتم.
        

          عریان، جزئی و هوشیار

پیمان هوشمندزاده را می‌شناختم ولی در حد این که کتاب «لذتی که حرفش بود» برای اوست و من بی‌آن که کتاب را بخوانم به دوستم هدیه دادم. ( یک بار میان صحبت‌هایمان گفته بود که می‌خواهد این کتاب را بخرد و من هم پیش دستی کردم.)
دوستم راضی بود و از آنجایی که سلیقه‌ی کتابی‌مان شبیه یکدیگر است، تصمیم گرفتم از هوشمندزاده بخوانم و این اولین کتابی‌ست که از او خواندم.
جمعه را گذاشتم برای خودکشی، عنوان جذابی  است که فکر آدم را درگیر محتوا می‌کند ولی محتوای کتاب مسیر متفاوتی نسبت به اسم روی جلد را طی می‌کند ظاهرا.
پنج تکه نگاری کوتاه، عمیق و پر از جزئیاتی که بالأخره یک جا می‌گویی راست می‌گوید، واقعا همین است و آن قسمت را هایلایت می‌کنی. 

هوشمندزاده خوب می‌بیند و خوب می‌نویسد. حداقل درباره‌ی این کتاب نظرم همین است.( هنوز کتاب‌های دیگرش را نخوانده‌ام.)
او راه دور و درازی را برای سوژه نرفته است، سوژه‌هایش جلوی چشم همه‌مان است ولی احتمالا یا مغلوب عادت شده‌ایم یا واقعا غافلگیریم و هوشمندزاده بدون اصرار ما را با خود همراه می‌کند برای دیدن همین چیزهایی که جلوی چشممان است و از زاویه‌هایی می‌بیند  و جوری شرح‌شان می‌دهد که تازه به چشم‌مان می‌آیند.
کتاب کوتاه است ولی نویسنده ظاهرا به مقصود خود رسیده و هر آنچه که می‌خواسته بگوید، گفته است. 
تقریبا همه‌ تکه نگاری‌ها را دوست داشتم ولی بیشتر از همه شخصیت، چراغ قوه و حلقه‌ی جیم را دوست داشتم. 


        

          پیمان هوشمندزاده را تا پیش از این کتاب نمیشناختم اما از بعد خواندن این کتاب تصمیم دارم پیگیر آثارش باشم.  جمعه را گذاشتم برای خودکشی تنها 5 جستار نیست، 5 سفر است به اعماق خود. 5 فکر و ذکری ست که احتمالا هرکدام از ما گاهی با خودمان داریم و داشته ایم و هیچوقت فکر نمیکنیم آنها را هم می توان نوشت. اما وقتی به قلم پیمان هوشمندزاده به رشته تحریر درآمده ( و خیلی استادانه هم این اتفاق افتاده) انگار دوست داریم با صدای بلند فریاد بزنیم من هم همین طور. من هم همین . من هم همین فکرها! به ویژه آنجا که از شباهت های ناخواسته اش به رفتارهای پدرش می نویسد. رفتارهایی که دوستشان نداشته و حتی در پدرش هم برایش دوست داشتنی نبوده و حالا به خود آمده و میبیند رد پای پدر را به خوبی میتواند بر تک تک انتخابها و واکنشهایش ببیند. راستی کدام یک از ما میتواند ادعا کند که واقعا هیچ ارثی از پدر و مادرش نبرده در رفتار؟ مخصوصا از بین آنها که دوستشان نداشته!
اگر قرار باشد این کتاب را با یک واژه معرفی کنم بدون شک آن را کتاب جزییات خواهم نامید. و برگ برنده کتاب هم همین جزییات است. جزییاتی که صدالبته با قوت ادبی قلم هوشمندزاده آمیخته شده و جستاری که متولد شده را از هر نظر ممتاز میکند. 

البته جستار حلقه جیم بنظرم کمی عجیب آمد. فارغ از قلم نویسنده ( که به خوبی سایر جستارهاست) محتوای نسبتا اروتیک و کالاانگارانه ای نسبت به زن دارد که هم چاپش در ایران برایم مایه تعجب بود و هم اندیشه و جهان بینی نویسنده نسبت به جنس زن در جهان. در واقع کمی تلخکامم کرد خواندن این جستار.
        

          جزئیات، جزئیات و جزئیات...
میتونم بگم لذت بردم و چندتا جستار درست و حسابی خوندم و از جزئیاتی که «پیمان هوشمندزاده» به کار برده بود خیلی خوشم اومد.
توی این جستارها به چیزهایی که توی زندگی میبینیم و روزانه باهاشون برخورد داریم اشاره کرده بود و وقتی قصد داشت درباره ی یک موضوعی صحبت کنه از ابتدای - میشه گفت خلقت اون موضوع- شروع کرده بود تا میرسید به نکته‌ای که قصد داشت درباره‌ش صحبت کنه.
درکل خیلی لذت بردم و جستار مورد علاقه‌م هم «چراغ‌قوه» بود.