اوایل کتاب داستان طوری شروع شد که به شخصه مشتاق نبودم برای ادامه دادنش، صرفا به همان علت خوی کتابخونی‌ای که داشتم ادامه دادم.
از ربع دوم به بعد داستان مسحور کننده و جذاب شد برام؛ با اینکه حجم کمی داره ولی اصلا کتاب تند‌خوانی نیست. 
نظر و برداشت شخصیم از داستان به طور کلی:
کتاب چیز جدیدی قرار نیست به ما یاد بده. شاید چیزایی که خواندیم بارها بهمون گفته شده باشه و یک جور هایی تکراری باشه حتی؛ اما نویسنده مرگ ایوان ایلیچ را طوری به تصویر کشیده بود که به راحتی می توانستیم خودمون رو جاش بذاریم. این خیلی چیز مهمی بود به نظرم
و برداشت من این بود که حقیقت زندگی اینه که حتی اگر نا امیدانه در بستر مرگ هم باشی، باز هم زندگی برای بقیه در جریانه. باز هم سال نو می شه و مردم تو فکر اینن که چطوری بیشتر خوش بگذرونن و چطوری برقصن و آرایش کنن و ... 
و ذره ای برای کسی اهمیت نداره که چه اتفاقاتی برای تو میوفته!
اگر در یک جمله بخوام بگم: زندگی با تموم شدن تو تموم نمی شه.
      

        همانطور که از نام کتاب نمایان است، کتاب راجع به بند های یک خانواده صحبت می کند. که داستان از زبان مادر و پدر و خواهر روایت می شود.
صد البته که نمی توانم چشمم را به روی خیانت پدر ببندم؛ صد البته که هیچ حقی به او نمی دهم! مگر خیانت توجیه دارد؟ مگر دروغگویی را می‌توان لاپوشانی کرد؟! معلوم است که نمی شود.
اگر جای پدر داستان بودم، با عذاب وجدانی که بعدها دچارش شده بودم خودم را می کشتم؛ دلیلی برای زنده ماندن نداشتم وقتی زندگی همسر و کودکانم را نابود کرده بودم.
نکند فکر می کردم دلیل زندگی من دختری است که به خاطر او به همسرم خیانت کردم؟ باعث شدم به خاطر همین دختر، همسرم جمله هایی مانند "خواستم خودم را بکشم ولی این حرف دقیق نیست، من از هر لحاظ مرده‌ام" به زبان بیاورد.
از کودکانی که زیر بار مشکلات این خانواده له شدند چه بگویم؟
آخ که چه قدر یک رفتار می تواند نجات‌بخش یا نابودی‌بخش باشد.
چرا نابودی‌بخش بودن را انتخاب کردی آلدو(پدر)؟!
      

        بعد از خوندن این کتاب تنها واکنشی که می تونم داشتم باشم اینه که: خوبم، اما اگه کمی فکر کنم، احتمالاً گریه‌ام خواهد گرفت.
      

        حدودا یک سال پیش خریدمش و متاسفانه فرصت نمی شد برم سراغش؛ تا اینکه هفته‌ی پیش تصمیم گرفتم این طلسم رو بشکنم.
احتمالا فقط کسایی که خوندن درک کنن که بی‌خوابی سر این کتاب یعنی چی..🤝🏻
ترجمه، روند داستان، پایان داستان، شخصیت ها، تصویر سازی و همه چیز به قدری قوی بود که در وصفش هیچ چیزی برای گفتن ندارم.
اگر به ژانر معمایی علاقه دارید، خوندنش شدیدا پیشنهاد می شه؛ بخونید و لذت ببرید.
      

        بدون شک جزو بهترین کتاب هایی بود که خوندم.
خوندنش بی نهایت پیشنهاد می شه؛ بخونید و لذت ببرید.
دلم برای شخصیت‌های دوست داشتنی داستان تنگ می شه..
      

        از اون دسته کتاب هایی که به شدت از خوندنش پشیمونم!
روندش خیلی خسته کننده بود و باعث می شد موضوع هیچ جذابیتی برام نداشته باشه.
تعریف هایی که از این کتاب می شد بر چه اساس بوده؟
این یک ستاره هم فقط به علت پایانش که برام شوکه کننده بود.
      

        جمله بندی نادرست، غلط های املایی، و در کل مشکل ویراستاری
برای چشم هامون، وقتمون و ذهنمون ارزش قائل باشیم و هر کتابی رو نخونیم.