اسم کتاب کاملا جذب‌کننده و تحریک‌کننده برای خریدن و خوندنشه ولی ربطی به محتوای اون نداره. اما ناامید نشین و حتما بخونیدش، البته اگر به تک‌نگاری و واقع‌گرایی و جستارها و چیزهایی از این دست علاقه دارین. 
جمله‌ی روی جلد اما کاملا توصیف کننده‌ی متن کتابه. « پنج تک‌نگاری درباره دیدن و زیستن» تک‌نگاری‌های ساده و روان اما عمیق و با جزئیات. کتابی که جملاتش باعث میشه مکث کنی، به گوشه‌ی اتاقت خیره بشی، فکر کنی و فکر کنی و شاید هم بعدش زنگ بزنی به دوستت و درموردش باهم صحبت کنین. 
      

        روایتی از چهارمین کتابی که از نوشته‌های عباس معروفی خوانده‌ام: «تماماً مخصوص» 
حالا دیگر در خواندن سطر به سطر و صفحه به صفحه‌ی کتاب‌های «عباس معروفی» پیشرفت کرده‌ام. شخصیت‌ها و دیالوگ‌های‌شان یا افکار درونی و خاطراتی که در آنِ واحد به ذهن‌شان خطور می‌کند را گم نمی‌کنم و در اتفاقات حال و گذشته گم نمی‌شوم. چیزی که احتمالاً در چند فصل ابتدایی از خواندن کتاب‌های معروفی دچارش می‌شوید.
«جریان سیال ذهن»، کمی گمراه کننده اما به نسبت کتاب‌های قبلی، کمتر، در «تماماً مخصوص» دیده می‌شد. 
راوی داستان «عباس ایرانی» که بی‌شباهت به نویسنده نیست؛ مدام از زمان حال به گذشته می‌رود و یا از زمان حال، به خیالات و خواب‌هایش پناه می‌برد. «عباس» شخصیتی ایرانی و چهل و اندی ساله‌ست که به ناچار مجبور به فرار از ایران می‌شود.
اگر بخواهیم کتاب را به دو بخش تقسیم کنیم؛ در بخش اول شاهد زندگی عباس در ایران، مشکلات دانشجویی و عشق به پری و در بخش دوم شرح حال آلمان و مبارزه او برای درک آنچه بر او گذشته و می‌گذرد، هستیم. عباس ذهن خودآزار و خود ویرانگری دارد و قصه مرگش را روایت می‌کند.
روایتی از یک سفر تا سفر دیگر. از سفر پاکستان تا سفر به قطب شمال. و یا از مرگی به مرگ دیگر. زیرا عباس یک‌بار با فرارش اندوه و تلخی و درد هجری را چشید که به مرگ می‌مانست. و در پایان هم نه به طور واضح اما در کلماتی مه‌گرفته مرگ را می‌بینیم.
پس «تماماً مخصوص» روایتی است بین دو مرگ؛ غم غربتِ مهاجرت (شاید هم فرار و تبعیدی تحمیلی)، بی‌پناهی و احساس تنهایی، در کنار خفقان به جا مانده از دوران جنگ و بگیر و ببند‌های بعد انقلاب.
انگار معروفی سرمای برف و کوه‌ها را بسیار درک کرده که آنقدر شیوا و گیرا در داستان‌هایش توصیف می‌کند. 
مدتی که در حال خواندن «تماماً مخصوص» بودم سردی و تنهایی «عباس ایرانی» را می‌فهمیدم و در گرمای گوشه تختم احساس سرما می‌کردم. 
در نهایت پیشنهاد می‌کنم که اگر به قلم جذاب عباس معروفی علاقه دارید «تماماً مخصوص» را از دست ندهید.
      

        قبل از خوندن اثر به یک نشست ادبی با حضور استادِ روس‌زبانم رفتم و طبق نظر ایشون شخصیت مرد، کاملا بی‌عرضه و حتی احمق بوده که تا به حال نتونسته حتی عادی زندگی و اندک دوستانی داشته باشه.
بعد از خوندن اثر، من هم با کمی رقت‌انگیز و حقیر بودن اون (نه به شدت استادم^^) معتقدم. 
در نهایت اما از خوندنش لذت بردم و پیشنهادم اینه که ترجمه روان‌تری رو انتخاب کنید :)
      

        «تمساح، داستان دادگرانه درباره تمساحی که آقایی را 
در سن پختگی و با ظاهری برازنده زنده زنده در تیمچه به 
تمامی و بی‌باقی بلعید؛ و پیامدهای ماجرا‌»
این خلاصه‌ای از کتابه. اگر مقدمه‌ی اول کتاب رو که مترجم 
نوشته رو نخونین، یکمی داستان عجیبی داره. (در حالی که از 
اوضاع سیاسی اقتصادی روسیه، اواخر قرن ۱۹ بی اطلاع باشین)

ولی با توجه به مقدمه مترجم و پیش‌گفتاری که خود داستایفسکی در مورد اثر نوشته، انتقادش راجع به قوانین اقتصادی و جذب سرمایه اروپایی در روسیه رو خیلی جالب بیان کرده.
      

        از اون کتاباییه که خیلی جمله‌های جالب یا تکان دهنده نداشت. هر قسمتی از اون داستان یک نفره که قراره روی صندلی بشینه و به گذشته یا آینده بره. که به شدت ذهنم رو درگیر می‌کرد که اگر من بودم چیکار می‌کردم،چه حسی داشتم یا چه واکنشی نشون می‌دادم. مهم‌ترین نکته داستان هم اینه که گذشته یا آینده تغییر نمی‌کنه، این نگاه ماست که ممکنه تغییر کنه و حال بهتری رو برامون رقم بزنه.
      

        بهترین رمان ایرانی که خوندم. پر از جریان سیال ذهن و پرش‌های زمانی. عاشق موومان سومش شدم ^^
      

        روایت هزاران نوشای قدیم و جدید ( به نمایندگی از تمام دختران و زنان ایران)، که قربانی تعصب‌های افراطی پدران، برادران و شوهران‌شان می‌شوند. و چه عشق‌هایی که به کام مرگ رفته است.
      

        خیلی مبهم و عجیب غریب بود. متوجه کلیت داستان بودم انگار نبودم. انگار هم فانتزی و هم رئال بود. 
      

        روایت ۲۴ ساعت چند خواهر و برادر که بسیار روان و به غایت دلپذیر بود از لحاظ تصویرسازی که از محیط داشت.
      

        داستانی از یک مرد میانسال و زمانی که مرگ در می‌زند. احساس تردید و پوچی نسبت به تمام سال‌های زندگی. احساس اینکه تمام زمان‌عا را هدر یا از دست داده است و در عین حال کمالگرایی و تمایل به نامتناهی بودن زندگی. خواهان زندگی ابدی و ادامه حیات که شاید تغییری در راه خود دهد.
      

        داستان زندگی روزمره یک زن ارمنی در سال های قبل انقلاب در جنوب کشور. جزئیاتی که جز خود زن هیچ شخص دیگه‌ای نمی‌تونه بفهمه و درک کنه و از بیرون کاملا ساده و عادی و گاهی بی معنا به نظر میاد و حتی گاهی اصلا به چشم نمیاد.
      

        خیلی خیلی دوستش داشتم. داستان زنی در دوره چهل سالگی که بعد بیست سال یاد عشق دوران جوونی ش میوفته و یادآوری اون خاطرات. چیزی که باعث میشه خیلی دوستش داشته باشم فرهاد همسر آلاله‌ست که چقدر خوب همسرش رو درک کرد و بهش زمان داد تا این دوره حساس رو طی کنه و حس اعتمادی که بهش میداد و احترامی که بین‌شون بود.
      

        اوایلش جذبم نکرد. چند باری تا صفحه بیست خوندم و ادامه ندادم و چون خیلی تعریف شده بود بالاخره ادامه دادم و واقعا لذت بخش بود گ. آشنایی کم کم آقای اوه با همسایه جدید و آب شدن یخ بین‌شون. راه دادن بقیه به زندگیش باعث شد جمله « درمون یه انسان یه انسان دیگه است » رو یادم بیاد. 
      

        دارای نثری افسرده و غمی بی‌انتها. داستان کوتاه‌هایی از نقش اصلی‌های طرد شده در زندگی. پوچ گرایی زیاد و تهی از امید.
      

        موضوعش برام تکراری بود و خیلی از روندش خوشم نیومد ولی اگه چیزی راجع به اختلال بروز احساسات نمی‌دونید شاید براتون جالب باشه