"چهل سالگی" اثر "ناهید طباطبایی ۱۳۷۹"
یک رمان کوتاه ۹۰ صفحه ای درباره یک برهه از زندگی یک زن ایرانی چهل ساله بنام آلاله. البته یک فیلم سینمایی هم با اقتباس از این کتاب ساخته شده به همین نام با بازی عزت الله انتظامی، محمدرضا فروتن، و لیلا حاتمی که در سال ۱۳۸۸ اکران شده. متاسفانه مثل اکثر اقتباس‌ها کتاب خیلی بهتر از فیلمش هست البته به نظر من. خودم هم یادم نبود فیلمی از روش ساخته شده، آخر داستان یادم افتاد بعد رفتم فیلمش رو هم دیدم. نمیدونم چرا تو فیلم شوهر نگار (آلاله) چهل سالش شده در حالیکه موضوع اصلی کتاب آلاله چهل ساله هست! در اوایل کتاب آلاله وقتی یک مرد نگاهش میکنه، با خودش میگه :"به یک زن این‌طوری نگاه نمی‌کنند. وقتی به یک زن چهل‌ساله این طوری نگاه کنند، بلافاصله فکر می‌کند یا صورتش کثیف است یا خیلی بی‌ریخت شده."
آلاله بیست سال پیش وقتی دانشجوی موسیقی بوده، پسری رو دوست داشته بنام هرمز، ولی با مشکلاتی که اوایل انقلاب بوجود اومده بود، هرمز مهاجرت میکنه خارج. آلاله موسیقی و نوازندگی رو رها میکنه و با فرهاد ازدواج می‌کنه و الان یک دختر دانشجو دارن. حالا این آقا هرمز قراره برای رهبری یک ارکستر سمفونیک برگرده ایران و آلاله جایی کار میکنه که مسولیت هماهنگی اجرای این ارکستر به او سپرده میشه. آلاله با یادآوری خاطرات گذشته دچار تشویش میشه، نمیدونه چطور به شوهرش بگه، هرچند اون هرمز رو میشناسه و از گذشتشون خبر داره. 
آلاله با خودش میگه:" دوست داشتن یا عادت کردن مسئله اینجاست، عشق یا عادت؟ ... عشق با هیجان، بی‌فکری و غم همراه است اما دوست داشتن استوار، آرام و منطقی است."
دخترش شقایق با پدرش صمیمی‌تره تا با مادر ولی آلاله کم کم احساس می‌کنه دخترش حالا زن کوچکیه که می‌تونه همدم اون باشه و باهاش درد‌دل کنه. "مگر نه اینکه همه سالخوردگان، کودکانی می‌شوند که به محبت مادرانه فرزندانشان نیاز دارند؟" (این صمیمیت دختر با باباش در فیلم خیلی حال بهم زنه، تازه دختر تو فیلم بچه دبستانیه نه دانشجو!)
در ادامه داستان خوب پیش میره و خوب هم تموم میشه، برعکس پایان کلیشه‌ای فیلم!
من نمیدونم چرا این کتاب رو از روی قفسه کتابفروشی برداشتم، شاید چون خودم چهل‌سالگی رو رد کردم، توجهم رو جلب کرد ولی در‌کل ارزش خواندن داشت. بعد از خوندن کتاب فکرم رفت تو یسری از هم سن و سالهای خودم چه زن چه مرد که الان به فکر عمل زیبایی افتادن انگار واقعا یسری تو این سن دجار بحرانهایی میشن شاید هم من دچار سوگیری شدم! باید دوباره به کتاب "هنر شفاف اندیشیدن" رجوع کنم. 

#چهل_سالگی #ناهید_طباطبایی #نشر_چشمه


        

          خیلی خیلی بهتر می‌تونست باشه
تو سبک فیلم‌نامه‌های باز بود.
که سر و تهش رو به زور می‌شه فهمیدم و از رها شدن وسط یه قصه زیاد خوشم نمیاد‌
ولی خب موضوع جالبی رو روش دست گذاشته بود.
موضوعی که خیلی از زن های کشور ما می‌ترسن دیگه تجربه‌اش کنن
خیلی از مادرهای ماها، خیلی از خانم‌های فامیلمون، با حسرت از آرزوهاشون می‌گن و وقتی بهشون میگی خب الان تلاش کن میگن که از ما گذشته و هر چیزی سن خاص خودش رو می‌خواد.
هر چند این جمله درسته اما رسیدن به آرزوها و هدف‌ها تو هر سنی شیرین و دلچسبه.
        

          کتاب خیلی بیشتر از فیلمش مفهوم رو می‌رسوند. ولی هر دو دوست‌داشتنی بودند. احساسات ملموس.
        

          نه سر داشت نه ته. شخصیت‌پردازی خیلی ضعیف و غیرقابل‌باور بود. دیالوگ‌ها به شدت لوس بود و پیرنگش خیلی داغون‌‌.
        

          یک کتابِ کوچولویِ روان که در یک نشست میشد خواند.
راوی گاهی اول شخص_شخصیت اصلی داستان_ بود و گاهی سوم شخص .
درگیری های ذهنی یک خانوم که در آستانه ی چهل سالگی است با خاطرات اش و عشق و آرزوهایی که دست نیافته اند .
انگار کتابی بودکه برای من نوشته شده بود و چقدر به من نزدیک  ، چیزی بود که در نزدیکی به چهل سالگی_ ام_ ، بهش نیاز داشتم . چون فکر میکردم افکاری که باهاشون دست و پنجه نرم میکنم فقط مختص منه . اما فهمیدم برای همه پیش میاد .
        

          من توی ذهنم يه سری کتاب دارم تو ليست کتابایی که وقتی حوصله هیچ چیزی رو ندارم حالمو خوب میکنن. تقریبا هم همشون يه فضا رو دارن. يه داستان سر راست بدون ماجرا های اضافه که از زبون يه راوی توی يه خط صاف پيش ميره.
امشب که حالم خوب نبود اومدم اين کتاب و که يه زمانی دوستم بهم قرض داده بود و من چون خیلی دوسش داشتم رفتم یکی واسه خودم خریدم و، خوندم و الان حالم خیلی بهتره. 
اولین خاطره من از این  داستان بر میگرده به هفت سال پیش که با بابام سانس ديروقت این فیلم رو تو یکی از سینما های محدوده فلسطین تا انقلاب دیدیم. خیلی دوسش داشتم با اینکه تقریبا هیچ چیزی ازش نفهميدم. بابام بهم گفت بزرگ که شدی میفهمی و من منتظر اون روزی بودم که دلیل علاقم به این داستان و درک کنم.
هرچند که فیلم با کتاب خیلی فرق ميکنه و هرچند که کتاب رو بیشتر دوس دارم ولی الان ميتونم دلیل علاقمو بگم.
من چهار تا ترس بزرگ تو زندگیم دارم و پیر شدن یکی از اوناست. وقتی این کتاب و خوندم حس کردم یا من يه زن چهل سالم که بعضی روزا انقد شبیه آلاله میشم و تک تک کاراشو درک میکنم یا ناهید طباطبایی خیلی ماهره تو رسوندن کلماتش! 
هدفی که کتاب برای من داره منتقل کردن حس خوبيه که توی جمله هاش جا گرفته و بیرون کردن تا حدودی از این حس ترس مسخره از درون من.
اینم یکی ديگه از اون کتابا بود که برخلاف اکثر ديگه آدما خیلی دوسشون دارم و چقدر الان خوشحالم که برای بار دوم خوندمش و این بار براش يه ریویو نوشتم!=)
        

          خیلی خیلی دوستش داشتم. داستان زنی در دوره چهل سالگی که بعد بیست سال یاد عشق دوران جوونی ش میوفته و یادآوری اون خاطرات. چیزی که باعث میشه خیلی دوستش داشته باشم فرهاد همسر آلاله‌ست که چقدر خوب همسرش رو درک کرد و بهش زمان داد تا این دوره حساس رو طی کنه و حس اعتمادی که بهش میداد و احترامی که بین‌شون بود.
        

          
در چهل سالگی با مجموعه ای از احساس های یک زن مواجه می شوی، مجموعه ای از احساس های متضاد و در عین حال مشابه...

داستان، روایتگر بازه ای از زندگی زنی است در آستانه ی چهل سالگی، که هجوم افکار متفاوتی چون آرزوهای از دست رفته، پیری، ناباوری پیری، توقع از خود و نارضایتی و... او را درگیر کرده است. زنی که تغییر کردن را فراموش کرده است و معتقد است " باید به تعداد کسانی که می شناسد، ماسک داشت." اما بازگشت اتفاقی یک دوست قدیمی به متن زندگی اش،  تلنگر ناخواسته ای می شود که او را به تلاش برای تغییر و پیدا کردن خود واقعی اش وادار می کند.

چهل سالگی حامل پیام خاص و مهمی نیست. فقط با زبانی ساده و روان یادآور میشود که چگونه می توانی با توجه کمتر به جسم و سن و اعداد در درون لبریز از حس جوانی باشی.


        

          خیلی قشنگ بود...!
و احساس نزدیکی داشتم بش با به همین سادگی / As Simple As That...
خیلی خوب بود.... :( :)