من توی ذهنم يه سری کتاب دارم تو ليست کتابایی که وقتی حوصله هیچ چیزی رو ندارم حالمو خوب میکنن. تقریبا هم همشون يه فضا رو دارن. يه داستان سر راست بدون ماجرا های اضافه که از زبون يه راوی توی يه خط صاف پيش ميره.
امشب که حالم خوب نبود اومدم اين کتاب و که يه زمانی دوستم بهم قرض داده بود و من چون خیلی دوسش داشتم رفتم یکی واسه خودم خریدم و، خوندم و الان حالم خیلی بهتره. 
اولین خاطره من از این  داستان بر میگرده به هفت سال پیش که با بابام سانس ديروقت این فیلم رو تو یکی از سینما های محدوده فلسطین تا انقلاب دیدیم. خیلی دوسش داشتم با اینکه تقریبا هیچ چیزی ازش نفهميدم. بابام بهم گفت بزرگ که شدی میفهمی و من منتظر اون روزی بودم که دلیل علاقم به این داستان و درک کنم.
هرچند که فیلم با کتاب خیلی فرق ميکنه و هرچند که کتاب رو بیشتر دوس دارم ولی الان ميتونم دلیل علاقمو بگم.
من چهار تا ترس بزرگ تو زندگیم دارم و پیر شدن یکی از اوناست. وقتی این کتاب و خوندم حس کردم یا من يه زن چهل سالم که بعضی روزا انقد شبیه آلاله میشم و تک تک کاراشو درک میکنم یا ناهید طباطبایی خیلی ماهره تو رسوندن کلماتش! 
هدفی که کتاب برای من داره منتقل کردن حس خوبيه که توی جمله هاش جا گرفته و بیرون کردن تا حدودی از این حس ترس مسخره از درون من.
اینم یکی ديگه از اون کتابا بود که برخلاف اکثر ديگه آدما خیلی دوسشون دارم و چقدر الان خوشحالم که برای بار دوم خوندمش و این بار براش يه ریویو نوشتم!=)
          

            
در چهل سالگی با مجموعه ای از احساس های یک زن مواجه می شوی، مجموعه ای از احساس های متضاد و در عین حال مشابه...

داستان، روایتگر بازه ای از زندگی زنی است در آستانه ی چهل سالگی، که هجوم افکار متفاوتی چون آرزوهای از دست رفته، پیری، ناباوری پیری، توقع از خود و نارضایتی و... او را درگیر کرده است. زنی که تغییر کردن را فراموش کرده است و معتقد است " باید به تعداد کسانی که می شناسد، ماسک داشت." اما بازگشت اتفاقی یک دوست قدیمی به متن زندگی اش،  تلنگر ناخواسته ای می شود که او را به تلاش برای تغییر و پیدا کردن خود واقعی اش وادار می کند.

چهل سالگی حامل پیام خاص و مهمی نیست. فقط با زبانی ساده و روان یادآور میشود که چگونه می توانی با توجه کمتر به جسم و سن و اعداد در درون لبریز از حس جوانی باشی.


          

            خیلی خیلی بهتر می‌تونست باشه
تو سبک فیلم‌نامه‌های باز بود.
که سر و تهش رو به زور می‌شه فهمیدم و از رها شدن وسط یه قصه زیاد خوشم نمیاد‌
ولی خب موضوع جالبی رو روش دست گذاشته بود.
موضوعی که خیلی از زن های کشور ما می‌ترسن دیگه تجربه‌اش کنن
خیلی از مادرهای ماها، خیلی از خانم‌های فامیلمون، با حسرت از آرزوهاشون می‌گن و وقتی بهشون میگی خب الان تلاش کن میگن که از ما گذشته و هر چیزی سن خاص خودش رو می‌خواد.
هر چند این جمله درسته اما رسیدن به آرزوها و هدف‌ها تو هر سنی شیرین و دلچسبه.
          

            یک کتابِ کوچولویِ روان که در یک نشست میشد خواند.
راوی گاهی اول شخص_شخصیت اصلی داستان_ بود و گاهی سوم شخص .
درگیری های ذهنی یک خانوم که در آستانه ی چهل سالگی است با خاطرات اش و عشق و آرزوهایی که دست نیافته اند .
انگار کتابی بودکه برای من نوشته شده بود و چقدر به من نزدیک  ، چیزی بود که در نزدیکی به چهل سالگی_ ام_ ، بهش نیاز داشتم . چون فکر میکردم افکاری که باهاشون دست و پنجه نرم میکنم فقط مختص منه . اما فهمیدم برای همه پیش میاد .
          

            خیلی قشنگ بود...!
و احساس نزدیکی داشتم بش با به همین سادگی / As Simple As That...
خیلی خوب بود.... :( :)