حقیقتا برای من قابل قبول بود و نه بیشتر. کمی بین دوستان کاغذی اش باشد تا ببینیم بعد ها که به سراغش می‌روم چه ها برای گفتن دارد...
        

          اونقدری که از کتاب تعریف شنیده بودم ، خوندنی نبود راستش نیمه اول کتاب که کلی حوصله سر بر هم بود . به نظرم تماشای فیلمش با بازی دیکاپریو از خوندن کتابش جذاب تره ...
        

          هم ترجمه کریم امامی (البته ترجمه دومش را) و هم ترجمه رضا رضایی این کتاب را دوست دارم. هر دو را دو بار خوانده‌ام و انتخاب بین‌شان به گمانم خیلی سخت است
        

          درود لحظتون خوش👋
گتسبی بزرگ ، روایت عاشقی سردرگم که برای بازپس گرفتن عشق دیرینه اش راه و بیراه را امتحان میکند.
عاشقی که مهمانی های بزرگی تدارک می دهد اما فقط منتظر یک مهمان است. فقط یک مهمان !

🔻 چند نکته درباره این داستان :
_ عامه پسند نیست و سلیقه ایه
_ به اصطلاح دیویدکاپرفیلدی نیست و قرار نیست هزاران اتفاقات عجیب توش بیفته 
_ کشش مناسبی داره و الکی طول نکشیده
        

          نشرماهی چندی است رمان گتسبی بزرگ را با ترجمه‌ی رضا رضایی منتشر کرده است. از این کتاب پیش‌تر ترجمه‌های متعددی منتشر شده است، از جمله ترجمه‌ی مرحوم کریم امامی که ناشر آن نشر نیلوفر است. امامی این کتاب را اولین بار با نام طلا و خاکستر منتشر کرده بود. 


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در شماره‌ی 111 فصلنامه‌ی نگاه نو (پاییز 1395)، ویژه‌نامه‌ای ترتیب داده شده است برای رضا رضایی، مترجم و ویراستار... هومن پناهنده در مقاله‌ی بلند «چرا ترجمه‌ای دیگر؟» ترجمه‌ی تازه‌ی رضایی از گتسبی بزرگ (اسکات فیتز جرالد) را با ترجمه‌ی کریم امامی از همین کتاب مقایسه کرده است. پناهنده نوشته: «زنده‌یاد امامی، زمانی پس از آن‌که شماری از رباعیات خیام را به انگلیسی ترجمه کرده بود، با پاکدلیِ بسیار چنین نوشت: "حالا امیدوارم ایرانیان انگلیسی‌دان دیگر هم به میدان بیایند و دنباله‌ی کار را بگیرند و ترجمه‌های بهتر و شیواتری عرضه کنند". به نظرم این امید او اکنون با ترجمه‌ی رضا رضایی از گتسبی بزرگ به واقعیت پیوسته است و... می‌توان گفت پیشرفت چشمگیری در زمینه‌ی ترجمه‌ی این اثر به فارسی رخ داده است، هم از لحاظ دقت در انتقال معنای متن فیتز جرالد، هم از حیث رعایت روانی و سلاست در بیان مقصود به فارسی».


ماهنامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی چهاردهم، سال ۱۳۹۵.
        

          گتسبی بزرگ، به بزرگی تعریف و تمجیدهایی که سالها در باره‌اش شنیده و خوانده بودم نبود. حداقل یک‌سوم آغازین کتاب ابداً چنین حسی را به آدم منتقل نمی‌کرد و چند بار من ِ کتاب‌خوان را وادار کرد در خواندنش وقفه بیندازم تا کمی بعد با حوصله بیشتر و حالی خوش‌تر به سراغش بیایم، بلکه برداشت متفاوتی از آنچه نزدیک یک قرن است مخاطب فعال داشته، داشته باشم.
 اما این اتفاق تا پیش از ورود به نیمه دوم کتاب نیفتاد.

 نیمه اول کتاب نیمه مهندسی ذهن مخاطب بود. آدم‌ها، روابط امروز و اتفاقات امروز زندگی‌شان موازی با هم روایت می‌شدند تا کم‌کم پازل کاملی از آنچه نویسنده قصد دارد از زمان حال بدانیم در ذهن‌مان نقش ببندد و ذهن‌مان فرصت تکمیل اینفوگرافی شخصیت‌ها و ارتباط بین‌شان را داشته باشد.

 با اینکه در کتاب با تعدد شخصیت مواجه نبودیم اما در ظاهر ارتباط خاص و پررنگی هم بینشان نمی‌دیدیم که حدس بزنیم باید در ادامه کتاب منتظر چه خلق و آفرینشی باشیم.

 اما با آغاز نیمه دوم و پرده برداشتن از گذشته این شخصیت‌ها و مشخص شدن ارتباطات و علت اتفاقات، ناگهان مخاطب حس می‌کرد به جای داستان با برشی از یک زندگی واقعی روبرو شده است. شخصیت‌های چندگانه کتاب نه به طور کامل ولی به طور مصداقی برای ما آشنا شدند و ردپای این رفتارها و تصمیمات در آدم‌های اطراف‌مان و حتی خودمان به راحتی قابل دنبال کردن شد و شاید همین کنجکاوی مخاطب را برای همراه شدن با ادامه داستان برمی‌انگیخت. اینکه آینده احتمالی هر کدام از این‌ها را ببینیم. اتفاقاتی که در قالب عشق، خیانت، اشتیاق و ثروت و امثال اینها روایت شده بود اما درون‌مایه‌ای بس عمیق‌تر و کلی‌تر با خود به همراه داشت.
 همه ما تصوراتی از عاقبت تصمیم‌های خاص زندگی داریم که مثلاً با سرکوب کردن یا پر و بال دادن به یک حس قدیمی با چه مواجه خواهیم شد و بسته به جهان‌بینی خودمان جوابی هم برای این سوال متصور هستیم؛ اما آنچه گتسبی به رایگان در اختیارمان قرار می‌داد، دیدن آینده پیش روی هر کدام از این تصمیمات بود. ما با رویاپردازی هایمان زنده‌ایم و به اینها دلخوشیم. اما گتسبی آینه‌ای از واقعیت بدون روتوش روبرویمان گذاشت. حتی پاسخ سوال معروف "عشق بهتر است یا ثروت" در دل این داستان داده شده است یا به عبارتی نشان داده شده که مهم نیست کدام بهتر است مهم این است که کدام در واقعیت برنده می‌شود.

و مهم‌تر از همه اینها نشان دادن مسیر منتهی شدن به انحطاط، افسردگی، پوچی یا پایان آدمی است. و مخاطبی که به روشنی درمی‌یابد برای جلوگیری از این تجربه های سیاه و دردناک، کی و کجای داستان زندگی‌اش باید دست از آزمودن آزموده‌ها بردارد و بداند نقطه عطف شروع تنزل روحی و سرنوشتی اش کجای سیر تصمیم‌گیری‌های زندگی‌اش است.

گتسبی بزرگ، برای من کتاب بزرگی نبود اما درس‌ها و نکته‌های زیادی از آن گرفتم و شاید بارزترین آنها فهمیدن تفاوت بین اصرار و پشتکار و لجبازی بود و آینده متفاوتی که در انتظار هر یک از این سه مسیر به ظاهر یکسان نشسته است
        

          دوستش داشتم. و البته فکر می‌کنم این دوست داشته شدنش(از طرف من) تا حد زیادی مدیون فیلمی هست که از این کتاب ساخته شده.
اوایل کتاب چون خیلی از اتفاق‌ها برام نامفهوم بود و نمیتونستم خوب تصویرسازی کنم تصمیم گرفتم فیلم رو همزمان با کتاب جلو ببرم. هر یکی دو فصل رو که میخوندم،فیلم همون قسمت رو هم میدیدم. و باید بگم اولین باره که میبینم فیلم یه کتاب از خود کتاب گویاتر و قشنگتره.
 پایان کتاب اگرچه تلخ بود ولی بی نهایت قشنگ بود. که البته بازم تو فیلم خيلي خيلي بهتر از کتاب تونست نمایشش بده. 

اگه میخواید کتاب رو بخونید پیشنهاد من اینه که نخونید و فیلمشو ببینید🤓 و اگه خيلي اصرار به خوندنش دارید پس قبل از مطالعه کتاب یا همزمان با اون فیلمش رو هم ببینید تا بیشتر لذت ببرید🤝🏻
        

          گتسبی بزرگ نماینده زمانی است که از آن به نام «رویای آمریکایی» یاد می‌کنیم و در آن جی.گتسبی روستا زاده‌ای به اوج ثروت می‌رسد و همه‌ی این‌ها را برای جلب نظر معشوق خود انجام می‌دهد. 
مردی که به میزان زیادی راز آلود است و در فصل‌های مختلف کتاب کم کم راز‌های زندگی‌اش برملا می‌شود و برخی از آن‌ها تا ابد راز می‌ماند. 
این کتاب از زبان شخصیت «نیک کاره‌وی» است که در همسایگی گتسبی زندگی می‌کند و کم کم وارد زندگی او می‌شود و به سبب فامیل بودن با معشوقه گتسبی درجریان همه‌ی کار‌ها است و اوست که اولین دیدار گتسبی و معشوقه‌اش دی‌زی را در خانه‌اش ترتیب می‌دهد. 
داستان گتسبی داستان عشق و بی‌رحمی در سایه‌ی ثروت است.
        

          کتاب‌های دسته‌ی ادبیات گوتیک یه فضایی تو ذهن می‌سازن که من خیلی دوستشون دارم.
تمام کتاب‌هایی که از این ژانر خوندم (شامل همین گتسبی بزرگ)، یه سری تصاویری تو ذهنم ساختند که تا ابد حک شده‌اند توی ذهنم و انقدر واضح و روشن هستند انگار زندگی کردم سال‌ها توی اون فضاها...
هر کدوم هم ویژگی‌های خاص خودشون رو دارن. هیچ کدوم تکراری نیستند. هنوز و کماکان دوست دارم یکی دو روز غرق یک کتاب این چنینی بشم. 
        

          کتاب را خواندم. فقط خواندم که تمام بشه. .اقعا توضیحات و تصویر کشیدن هاش حوصله ام رو سر برد
        

          از اون کتابهایی هست که  اقتباس سینماییش بهتر از کتاب هست 
اگر فیلمش و ندیده بودم قطعا داستان کتاب و فراموش میکردم.
        

          معمولا وقتی از اهالی فیلم و کتاب میپرسم فلان کتاب رو اول خودشو بخونم یا فیلمشو ببینم میگن اول کتاب رو بخون
ولی این یکی نه...فیلم اقتباس شده از کتاب
به مراتب جذاب‌تر از خود کتاب بود...توصیفات کتاب بعضا طولانی و حوصله بر بود
ولی در کل خیلی دوسش داشتم و واقعا دلم برای گتسبی سوخت💔 تا ساعت‌ها فکرم رو به خودش مشغول کرده بود
        

          یک رمان مثلا عاشقانه ی آمریکایی که البته خوب تونسته عمق فاجعه ی رویای آمریکایی رو نشون بده، ولی اصلا عاشقانه ی خوبی نیست. شخصیت قهرمانش هم یه طوریه که آدم نمیتونه دوستش داشته باشه! 
«گتسبی بزرگ» را از طاقچه دریافت کنید
https://taaghche.com/audiobook/42367
        

          گتسبی بزرگ کتابی بود که نشون می‌داد چطور تقلا برای رسیدن به یک رویای منقضی شده، می‌تونه تو رو نابود کنه.

چیزی که درمورد نویسنده دوست داشتم این بود که ‎اصراری بر به عمق احساسات کشاندن خواننده نداشت، و اجازه می‌داد خواننده در بروز احساسات تصمیم بگیره؛ و اینطور می‌شد که علی‌رغم ناراحت کننده بودن برخی اتفاقات، چهره‌ت به سیلاب اشک بدل نمی‌شد بلکه با اشتیاق بیشتری عبارات رو دنبال می‌کردی.

چیز دیگه‌ای که خیلی از خواننده‌ها پوئن منفی در نظر گرفته بودن‌ش، شرح و توصیفات بسیار طولانی نویسنده بود؛ مثلا در باب یک منزل، بیشتر از دو صفحه توصیف نوشته بود‌‌. فلذا اگر صرفا به دنبال فهمیدن ماجرای داستان هستید، پیشنهاد می‌کنم فیلم‌ش رو تماشا کنید، و اگر مصر به خواندن خود کتاب هستید، با آرامش و صبر بیشتری کتاب رو مطالعه کنید که لذت‌ش در همین پیچیدگی قلم و فهم تشبیهات و توصیفاتش‌ه؛ نویسنده کشفیات بی‌نظیری داره و حتی در ساده‌ترین پاراگراف‌ها، مفاهیم عمیقی وجود داره.

متاسفانه برخی کلمات به خوبی ترجمه نشده بودن و بن مطلب ادا نشده بود (البته به تعداد انگشتان دست بودن)، اگر تونستید هم‌زمان با ترجمه، نسخه اصلی‌ش رو هم پیش ببرید- من خودم ترجمه آقای رضایی رو بیشتر دوست داشتم.

-Gatsbying: 
وقتی در فضای مجازی چیزی منتشر می‌کنیم که همه می‌بینن ولی فقط برای یک شخص بخصوص‌ه.
        

          یه روایت خیلی نرم و لطیف و خوب، با تصویر سازی های نسبتا خوب که خوندنش با لذت همراه بود...
        

          در تابستان 1922 نیک کاراوای در لانگ آیلند ساکن  میشه و همسایه مرموزی به اسم گتسبی داره که آخر هفته‌ها مهمانی‌های بزرگ و غریبی برگزار می‌کنه که نیک رو متعجب می‌کنه.
افرادی که در این مهمانی‌ها حاضر میشن از همه طیفی هستن، بازیگر، کارگردان، ورزشکار، بیکار، علاف و...
و همگی هم بدون‌ دعوت میان.
گتسبی فقط یک نفر رو به مهمانیش دعوت می‌کنه؛ و اون کسی نیست جز... نیک! ولی چرا؟
.
خطر اسپویل⭕🌱
چند نکته:
۱. این کتاب قصد داره، ناکامی رویای آمریکایی رو در تحقق اهدافش به تصویر بکشه.
رویای آمریکایی چی می‌گه:
«هرکسی فارغ از اینکه در کجا به دنیا آمده یا در کدام طبقه اجتماعی متولد شده، می‌تواند به موفقیت و حقوق خودش در جامعه برسد.»
گتسبی با تلاش زیاد سعی کرد در جهت این رویا حرکت کنه ولی موفق نبود و به رویاش نرسید.
دیزی همون رویا بود. رویایی که هرچقدر گتسبی برای خریدنش تلاش کرد، موفق نشد. 

۲. نویسنده کتاب رو با توجه به تجربیات زندگی خودش نوشته. فیتزجرالد شخصیت دیزی رو از معشوقه‌ش الهام گرفته. خانواده دختر به دلیل فقر فیتزجرالد به اونها اجازه ازدواج ندادن.

۳. گتسبی ثروتش رو از طریق قاچاق الکل و... به دست آورده بود. اون زمان عصر ممنوعیت الکل در آمریکا بوده.
.
*این کتاب برای من:
خوشحالم که این کتابو خوندم گرچه به هر کسی خوندنش رو توصیه نمی‌کنم و از اون بیشتر دیدن فیلمش رو به هرکسی توصیه نمی‌کنم.
چون کتاب هیچ شخصیت سالم و مثبتی نداشت و وقایعش پر از ابتذال بود و بنظرم برای کسی که فقط بخواد برای گذراندن وقت یه رمان کلاسیک بخونه مناسب نیست.
ولی از طرف دیگه، از کتاب خوشم اومد‌ چون:
۱. گتسبی آدمیه که هر روز باهاش رو به رو میشیم، سلام و علیک می‌کنیم و گاهی برای شب دیدنی به خونه‌ش میریم، گاهی هم وقتی صبح از خواب بلند میشیم تو آینه میبینیمش!
گتسبی یه رویاپردازه
یه اورتینکره
یه کمالگرای عجیب و غریبه
یه نفره که رها کردن بلد نیست
یه نفره که زندگیش در مقطعی از زمان تموم شده
یه نفره که فکر می‌کنه می‌تونه گذشته‌رو جبران کنه
یه نفر که استعداد زیادی در امیدوار بودن داره، امید واهی
و با همه اینها یه عاشقه... ( رفتارهای گتسبی و ابراز علاقه‌ش صادقانه بود)

۲. از طرفی شخصیت دیزی؛
اگه با گتسبی ازدواج کرده بود هم خوشبخت نبود، چون کلا فازش مشخص نبود، نمیدونست از زندگی چی میخواد، وقتی بهش فکر می‌کنم گیج می‌شم.
... ترسو بود.
و دیزی برای مردان چشمگیر و خواستنی بود دقیقا مثل پول، (دیزی نمادی از داشتن بود):
«صدای دیزی خیلی بی‌پرواست! صدایش پر است از...»
درنگ کردم، گتسبی یک دفعه گفت:« صدایش پر از پول است!»

۳. مناسب ترین فرد برای دیزی، تام بود نه هیچ‌کس دیگه! در و تخته خیلی خوب باهم جور بودن!
«آن‌ها آدم‌های سهل‌انگاری بودند_ تام و دیزی_ همه چیز را به هم‌ می‌ریختند و پخش و پلا می‌کردند و یک چیز دیگر خلق می‌کردند و بعد خود را عقب می‌کشیدند و پشت پولشان یا اهمال کاری بی حد و حصرشان یا آنچه که آنها را با هم نگه داشته بود قایم می‌شدند و می‌گذاشتند دیگران گندکاری‌های آنها را پاک کنند.»
.
عکس‌ها:
_جینورا کینگ روی مجله town and country 
الهام بخش شخصیت دیزی( دختر مورد علاقه فیتزجرالد قبل آشنایی با همسرش)
_باقی عکس‌ها مربوط به فیلم the great Gatsby
        

          خب صحبت درباره گتسبی بزرگ یه مقدار سخته.
نظرات درباره کتاب کاملا دو جبهه هست . یا خیلی خوب یا خیلی بد.
به نظرم اونایی که درباره کتاب نظر منفی داشتن بیشترشون فیلم اون رو دیده بودن مثل خودم. پس خلاصه بگم اگر فیلم گتسبی بزرگ رو دیدین با اون بازی بی نظیر دی کاپریو اصلا سراغ کتاب نیاین. این فیلم جزو معدود فیلم هایی هستش که به طرز خارق العاده ای عالی و حتی در جاهایی به مراتب بهتر از منبع اقتباسی خودش از آب در اومده.
اما نه اگه فیلم رو هنوز ندیدین یا مثل من دیدین ولی چندین سال از دیدنتون میگذره خوندن کتابش واقعا خالی از لطف نیست و تجربه یه عاشقانه دلچسب رو براتون رقم خواهد زد.
        

          #یادداشت_کتاب 

#گتسبی_بزرگ
#دزد_ساحلی
#زیبا_و_ملعون
#اسکات_فیتزجرالد

حدود چند ماه قبل کتاب گتسبی بزرگ را خواندم، درواقع گوش کردم. قبل از آن فیلمش را دیده بودم. تنها علت خواندنش این بود که همه می‌گفتند شاهکار است و همه باید بخوانند و ...
اصلا از کتاب و فیلم خوشم نیامد. درواقع چون حس کردم فیلم خیلی غیرواقعی است، رفتم سراغ کتاب تا مطمئن شوم که دقیق از روی داستان ساخته شده یا این قسمت‌های نچسب و اغراق شده دستکاری‌های هالیوودی است.

نتیجه این بود که، اولا کتاب خیلی باحیاتر از فیلم نوشته شده، ثانیا بخش‌های مهمانی و ... در کتاب هم هست. باز هم نتوانستم علاقه‌ای به این کتاب پیدا کنم. تا اینکه توفیق اجباری و کار خدا، تحقیق درباره دهه ۱۹۲۰ آمریکا را روی دوشم گذاشت. 

بر اثر تحقیقات فهمیدم آن وضع و صحنه‌هایی که فکر می‌کردم اغراق است، واقعیت دهه ۲۰ آمریکا در قرن بیستم یا همان عصر جاز را نشان می‌داده است.

پس به سراغ سایر آثار فیتزجرالد رفتم. اول داستان کوتاه دزد ساحلی را خواندم و بعد رمان طولانی زیبا و ملعون. نکته اصلی ای که من از خواندن این کتاب‌ها دریافت کردم این بود که اولا فیتزجرالد واقعا نویسنده توانمندی است و به نظر من حتی از همینگوی هم بهتر می‌نویسد. برای مثال با وجود طولانی و خسته کننده بودن رمان زیبا و ملعون، (که البته بخشی از آن عمدی و به هدف نشان دادن کند بودن زندگی در برهه ‌ای از زمان برای شخصیت‌ها است) قاعده تفنگ چخوف به زیبایی در آن رعایت شده است.
ثانیا فیتزجرالد توانسته به خوبی فرهنگ و وضعیت جامعه‌اش در دهه ۲۰ را در کتاب‌هایش به تصویر بکشد.

زیبا و ملعون داستان زوج جوانی است که در زمان جنگ جهانی دوم در آمریکا زندگی می‌کنند. داستان آن‌ها تا سال ۱۹۲۰ ادامه پیدا می‌کند و به خوبی مخاطب را با شرایط آن دوران آشنا می‌کند. حتی به نظر من این کتاب شرح بخش زیادی از زندگی خود فیتزجرالد است که قسمتی از آن بعد از چاپ کتاب اتفاق افتاده است. (حتما علم غیب داشته!) 

دزد ساحلی شرح مدت کوتاهی از زندگی یک فلپر آمریکایی است. فلپر به دخترانی می‌گویند که آن دهه با تغییر در ظاهر، رفتار و سبک زندگی خود، در جهت مخالفت با هنجارهای مذهبی-اجتماعی زمانه تلاش می‌کردند.

گتسبی هم که شرح عشق فراموش‌شده یک جوان آمریکایی و تلاش برای زنده کردن آن است.

نکته مهم در کتاب‌های فیتزجرالد (برخلاف همینگوی) پایان‌های غافلگیرکننده است که باعث می‌شود علاوه بر خود داستان، پایان کتاب هم برای خواننده جذاب باشد. 

        

          اگر میخواهید از عشق بخوانید کتابهای بهتری هم وجود دارد که لااقل نثر زیبا و شروع پر کششی داشته باشد و نام عشق در آن به واسطه شور و هیجانات شهوانی و در قالب خیانت به همسر ، به لجن کشیده نشده باشد.
نمی دانم از ترجمه بود یا چه که توصیفات برای زیبا جلوه کردن چنان مبهم نگاشته شده بود که رشته کلام از دست میرفت.
گاهی با عناوین دهان پر کنِ " بهترین رمان قرن..." یا " شاهکار ادبی ..." یا " برنده جایزه ..." که مواجه می شویم باید کتاب را به گوشه ایی پرت کنیم و به چشمان خود احترام بیشتری بگذاریم.هر چیز ارزش این القاب را ندارد. چه بسا این القاب به جهت تبلیغات ناشران برای فروش بیشتر به کتاب داده شده باشد.
خواندم که بفهمم چرا گتسبی بزرگ! پاسخی درخور که نیافتم هیچ به لحاظ ادبی رفوزه شد. از منظر اخلاقی هم همینطور. تعریفش از عشق هم که لنگ میزد . گویی تقلیدی ناموفق بوده باشد از رمانهای عاشقانه مطرحِ قرنهای پیش از خود. جالب اینکه تا نیمه های کتاب حتی نمیشد دوره و زمانه حاکم بر داستان را حدس زد.آن نیمچه امتیاز هم از سرش زیاد بود🤌