《هو الحق》
مثل همیشه زیبا و فوق‌العاده🌱🌼
اقلیت پنجمین دفتر شعری بود که از آقای نظری خوندم ، موقع خریدش خواستم دست ببرم و "آنها" رو هم بردارم و مجموعم رو تکمیل کنم اما دلم نیمد.
"آنها" رو نگه داشتم برای آینده وقتی دوباره دلتنگ شعرهای آقای فاضل نظری شدم😊
        

          « چه بسا گروهی اندک که بر بسیاران غلبه کردند...»
اول از همه باید بگویم همه ی شعر های فاضل نظری را دوست داشتم... حالا بعضی هایشان بیشتر دوست داشتم و می توانستم حتی چندین بار بخوانمشان و به نکات ریز یا مفهوم عمیقشان فکر کنم؛ بعضی هایشان را هم کمتر دوست داشتم و همان یکبار خواندنشان برایم کفایت بود...
راستش را بگویم کتاب اقلیت را  به این خاطر خریدم که شنیده بودم یکی از سه گانه "گریه های امپراتور" و "آن ها"ست. و از آنجایی که از آن بس خوشم امده بود گفتم حتما از این هم خوشم خواهد امد و خریدمش... اما اگر بخواهم صادق باشم برایم آنقدر ویژه نبود. نه به اندازه آن ها و گریه های امپراتور...
اما خب بازم کتاب فاضل نظری و اشعار وی بود...
در نهایت باید گفت: در اقلیت بودن، تنها بودن نیست....
        

          از کتاب‌های شعر دیگر ایشان کم‌تر دوستش داشتم.
        

          چند بیتی را از آن گلچین کردم. قدرت زبانی شاعر هم قابل تقدیر است که کلمات را راحت و روان به استخدام در می آورد. ولی در نهایت حجم ناامیدی ای که من از کتاب دریافت کردم، مرگ طلبیِ افسرده مئابانه ای که دیدم، خیلی به دلم ننشست. 

خواندنش را شاید به کسی توصیه نکنم و البته جلوگیری هم نمی کنم.
        

          گاه سربازی شجاعی گاه شاهی ناامید
روز و شب چیزی به جز تکرار یک شطرنج نیست
        

          هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق
قایقی در طلب موج به دریا پیوست
باید از مرگ نترسید اگر باید عشق♡
        

          شعر‌هایش زیبا بود. اما من همه را نپسندیدم.
به هرحال از خواندن این کتاب لذت بردم 
        

          مرا بازیچه‌ی خود ساخت، چون موسی که دریا را
فراموشش نخواهم کرد، چون دریا که موسی را

نسیمِ مست وقتی بوی گل می‌داد حس کردم
که این دیوانه پر پر می‌کند یک روز گل‌ها را
.
.
کسی را تابِ دیدارِ سرِ زلفِ پریشان نیست
چرا آشفته می‌خواهی خدایا خاطرِ ما را ؟!

نمی‌دانم چه نفرینی گریبان‌گیرِ مجنون است
که وحشی می‌کند چشمانش آهوهای صحرا را

چه خواهد کرد با ما عشق؟ پرسیدیم و خندیدی
فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را ...
        

          در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم
        

          در اقلیت بودن تنها بودن نیست. چه بسا گروهی اندک که بر بسیاران غلبه کردند... فاضل نظری 
        

          اشعار آقای نظری مثل همیشه قشنگ بودن✨
درباره فضای کتاب چیزی که توجه من رو جلب کرد، این بود که از مرگ زیاد گفته و سر شکوه و شکایت رو باز می‌کنه. 
اشعار این کتاب «برای من» عمیق تر بودن؛ یه جورایی نیاز بیشتری به فکر کردن برای درک‌کردن‌شون داشتم.
        

          بسم‌ الله

شاید سال ۹۴ بود، پاساژ مهتاب مشهد در حال قدم زدن بودم و کتاب‌هایی که چشمم را می‌گرفت، ورق می‌زدم، به پیشنهاد فروشنده با گریه‌های امپراطور آشنا شدم. نام فاضل نظری را نشنیده بودم، اسم  و فامیل عجیبی هم برایم داشت (البته بعدها فهمیدم نامش ابوالفضل است). خلاصه بگویم، تفألی به کتابش زدم، اولین بیتی که مرا وارد دنیای او کرد این بود:
به خداحافظی تلخـ تو سوگند نشد
که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد
کتاب را گرفتم و تا خانه پیاده آمدم و خواندم و لذت بردم. یادم می‌آید به فاصله اندکی بیشتر شعرهایش را حفظ شده بودم.

مزیت شعرهای او تصویرسازی عالی همراه با زبان کلاسیک‌اش بود و اینکه او ناگهان با نوع جدیدی از ارائه، مخاطب طرفدار شعر را مسحور کرده بود.

فاضل نظری یک بار دیگر به همان شیرینی برایم تکرار شد، آن هم با «اقلیت» خیلی دوست داشتم فاضل نظریِ این دو کتاب مجدد برایم تکرار شود که نشد.
        

          عشق رازی است که تنها به خدا باید گفت 
چه سخن ها که خدا با من تنها دارد
        

          ما که هستیم  در این دایره سرگردان؟!
        

          نرگس مردم فریبی داشت شبنم می فروخت
با همان چشمی که می زد زخم، مرهم می فروخت

زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر
داشت یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت

زندگی -این تاجر طماع ناخن خشک پیر-
مرگ را همچون شراب ناب، کم کم می فروخت

در تمام سال های رفته بر ما، روزگار
شادمانی می خرید از ما و ماتم می فروخت

من گلی پژمرده بودم در کنار غنچه ها
گل فروش ای کاش با آنها مرا هم می فروخت
 .
🌱بعضی وقتا نوشتن چقدر سخت میشه، گاهی اوقات برمی‌گردم و یادداشت‌های گذشته‌م رو می‌خونم ببینم قبلا چطور می‌نوشتم.
ولی شعر...
هربار که یه بیت شعر میخونم، برام معنای متفاوتی داره و چی می‌تونه اینقدر زیبا تجربیاتی که از سر می‌گذرونم رو توصیف کنه...
چه چیزی می‌تونه این تلاطم و سردرگمی توأمان با آرامش ولی سوال‌برانگیز رو اینقدر خوب نشون بده...
به وجد میام چون ما شعرهارو نمی‌خوانیم، اون هارو زندگی می‌کنیم:

بعد یک عمر قناعت دگر آموخته‌ام:
عشق گنجی‌ست که افزونی‌اش از انفاق است

بین ماهی‌های اقیانوس و ماهی‌های تنگ
هیچ فرقی نیست وقتی چاره‌ای جز آب نیست!

راز گل کردن من، خون جگر خوردن بود
از در آمیختن شادی و غم دلتنگم

حال، در خوف و رجا رو به تو برمی‌گردم
دو قدم دلهره دارم، دو قدم دلتنگم

من عارف دلتنگم، یا زاهد دل‌سنگ؟
هر روز نقابی زده‌ام روی نقابی

با سرافکندگی قلب خرابم چه کنم؟
گر سر سالم از این معرکه بیرون ببرم

هزار صبح توانستی و نخواستی اما 
رسیدنی‌ست شبی که بخواهی و نتوانی 

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم
شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق

این دعایی‌ست که رندی به من آموخته است
بار ما را نه بیفزا، نه سبک‌تر گردان!

تلخی عمر به شیرینی عشق آکنده‌ست
چه سرانجام خوشی گردش دنیا دارد♥️

.
۲۱ اردیبهشت/ درگیر سینوزیت و بی‌حوصلگی
عکس: روزهای خوش🌱
        

          《راز》رو بیشتر از همه در این کتاب دوست داشتم:
هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق
هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق
شعرهای فاضل نظری برای من مثل روانشناسیه که،انگار  بدون اینکه حرف بزنم  از اون چه که در من اتفاق افتاده و میوفته خبر داره
        

          به عنوان اولین کتابی که از (فاصل نظری) میخونم، تجربه ی بسیار خوبی بود.نوع نگاه خاصی به جریان شعر دارند.چیزی مانند شعر نو ولی در تم شعر کهن.ذوق زده شدم برای خواندن کتاب های دیگرش.
        

          دو سه تا از شعرها و بعضی از بیتهارو دوست داشتم و خیلیهاش رو نه. بسیار معمولی 
        

          اگر اهل شعر هستید به شدت پیشنهاد میشه.