"کور، شاگرد پیش خود فکر کرد ما کوریم، نشست کوری را نوشت تا به آنهایی که آن را می خوانند یاداوری کند که وقتی زندگی را خوار می کنیم، منطق وامی گذاریم. حیثیت آدمی هر روز با ابر قدرت ها لکه دار می شود و دروغ جهانی جایگزین حقایق جمعی می شود، که آدم وقتی که حس احترامش به دیگران را از دست می دهد به خودش هم احترام نمی گذارد، سپس شاگرد که انگار که سعی داشته هیولاهایی را که زاده کوری منطق است از خود دور کند، شروع کرد به نوشتن ساده ترین داستان: یک نفر دنبال دیگری می گردد، چون فهمیده است زندگی چیز مهمتری ندارد که از انسان دیگری بخواهی اش. نام کتاب ، همه نام هاست، همه اسامی ما نوشته در آن است . اسامی زندگان و مردگان."
.....
اگر در شهری که زندگی می کنی همه کور باشند آنگاه چشم داشتن تو بیشتر بر عذابت می افزاید هر روز بارها فکر می کنی ای کاش من هم نمی دیدم غافل از اینکه قبلا تو هم کور شده ای، غرور تو باعث شده عده ای تو را کور ببینند
        

          رمان شگفت‌انگیزی که از ابتدا تا انتهای آن ما اسم حتی یک نفر از شخصیت‌ها را هم نمی‌دانیم! تصویری هولناک از جامعه‌ای که در آن مردمان «نخواهند یا نتوانند ببینند». بی‌اسم بودن شخصیت‌ها زمینه‌ی هم‌ذات‌پنداری ما را با آن‌ها قوی‌تر می‌کند؛ ما را ناخودآگاه دعوت می‌کند که - هرچند با اکراه - خودمان را جای آن‌ها بگذاریم؛ چیزی که به واسطه‌ی تنوع آدم‌های رمان از طبقات و مشاغل مختلف، به سهولت اتفاق می‌افتد.
نمادشناسی در کوری بسیار اهمیت دارد. در عین اینکه با داستانی روان و همه‌فهم سروکار داریم، نشانه‌ها و ارجاعات پرتعدادی در لایه‌ی زیرین داستان وجود دارند که یک جامعه‌ی کامل را ترسیم می‌کنند؛ جامعه‌ای که تحققش فانتزی  و ناممکن به نظر می‌رسد، اما  اتفاقا خیلی به واقعیت جهان ما نزدیک است!
        

          نقطه شروع داستان فرم داستان شخصیت پردازی و تخیل نویسنده همگی حیرت انگیز و در عین حال ساده و همه فهم است نیاز نیست فن داستان بدانی تا از کتاب لذت ببری چه بدانی و چه ندانی داستان برایت زیباست و این خصوصیتی است که بسیاری از کتابها و فیلمها و هنر ها ندارند.
        

          داستانی درباره زوال ارزش های انسانی
داستان از کور شدن عجیب یک فرد دقیقا پشت یک چراغ قرمز آغاز می شود و بعد به طرز عجیب و وحشتناک هر فردی که با این مرد در ارتباط است دچار همین عارضه می شود و بعد ها حتی دکتر چشم پزشک هم دچار این نوع کوری می شود.البته همسر پزشک دچار این بیماری نمی شود اما چون دولت از این بیماری و همه گیر شدن آن بسیار در هراس است و تمامی افراد مبتلا به آن را قرنطینه می کند، او نیز خود را به کوری می زند تا مواظب و حامی همسرش باشد…
این کتاب به نوعی نقد اجتماعی و سیاسی به مشکلات انسان مدرن در جامعه مدرن دارد. انسانی که تمام فردیت خود را قربانی پیشرفت اجتماعی و سیاسی کرده است و به تنزل ارزش ها تن داده است
        

          خط داستانیش تا حدودی نزدیک به طاعون ارغوانی  از جک لندن  و طاعون  از آلبر کامو هستش که یک بیماری در حال نابود کردن تمدن و انسانیت است.
در کل ساراماگو اثر قابل تأملی خلق کرده که ارزش خوندن رو داره و به خوبی نشان می دهد هنگامی که بقا بشریت با مشکل مواجه شود فضایل اخلاقی و انسانیت برایش معنی ندارد.

ما همه کور هستیم کوری که می بیند، کورهایی که می توانند ببینند اما نمی بینند.
"بریده ای از متن کتاب"
        

          وقتی این کتاب رو خوندم متوجه شدم انسان گاهی چقدر میتونه ضعیف باشه.
پناه بر خدا
        

          این کتاب را وقتی نوجوان بودم و زیاد درباره سیاست و سیاستمداران و حکومت ها نمی‌دانستم خواندم. حتی با وجود اینکه خیلی از نماد های کتاب را نمیفهمیدم، قصه پر تعلیق کتاب مرا جذب کرد. 
شاید این کتاب تمام ویژگی هایی را که می‌تواند آن را دوست نداشتنی بکند را داشته باشد: نثر کمی عجیب و غریب، بی اسم بودن شخصیت ها، فضای رئال ولی قصه سوررئال و ناملموس... ولی انگار سرنوشت شخصیت ها برای ما حیاتی می شود و نمیتوانیم قبل از تمام کردن کتاب آن را رها کنیم.
این کتاب یک رمان ترسناک نیست اما به شدت آدم را می ترساند. هیچ جای کتاب اشاره ای بر غیرواقعی بودن داستان نمیبینیم، انگار ساراماگو یک واقعه تاریخی را روایت میکند که هر لحظه ممکن است خودش را تکرار کند. و البته که میکند، فقط نمود فیزیولوژیک در چشمان ما ندارد.

حواستان باشد که بعد از کوری، حتما کتاب بینایی که جلد دوم است را بخوانید.
        

          یادم نیست چی شد که این کتاب رو شروع کردم.تو مسیر دانشگاه کلا دستم بود.یه وقتایی سر کلاس‌ها هم‌میخوندمش.عاشق متنش شدم اما متاسفانه ترجمه رو یادم نیست از کی بود.
متن پائین داستان رو لو میده


یه موقع هایی میترسیدم چشم هام رو ببندم و وقتی باز میکنم هیچی نباشه یا ناخودآگاه توی مترو و خیابون موقع راه رفتن دستم روی دیوار بود که محیطم رو یادم بمونه
        

          کوری کتاب خوبی‌ست، به حق اینقدر شهرت یافته. ترجمه کتاب نیز رضایت‌بخش و خواندن ا‌ست. از خوبی‌های این اثر می‌توان بسیار گفت، ویژگی‌های اختصاصی خود را دارد. این که کسی در کل داستان نامی ندارد و همه با القاب و صفات‌شان، هچون "چشم‌‌پزشک" و "همسرِ چشم‌پزشک" و "دخترِ عینکی" شناخته می‌شوند به گمانم جالب است. ایده کلی داستان نیز جذابیت دارد، بیماری‌ای واگیردار که موجب کوری می‌شود کشور و شاید دنیا را درمی‌نوردد، و چشم‌پزشک از اولین قربانیان آن است و کسی را گریزی نیست، در این میان همسرِ چشم‌پزشک با وجود تماس زیاد با کورها، مبتلا نمی‌شود و این مبتلانشدنش را پنهان می‌کند تا او را در قرنطینه راه دهند، تا شوهرش را همراهی کند... و دنیا کم کم از هم می‌پاشد با انسان‌هایی که مهمترین داشته‌ی ندانسته‌ی خود را از دست می‌دهند، چه ایده‌ای بهتر از این؟! و در این بین ساراماگو به زیبایی خباثت و وحشیگری و خودخواهیِ عده‌ای از نوع بشر را به تصویر می‌کشد، خودخواهی کسانی که در میانه بحران به چیزی جز خود فکر نمی‌کنند. 

 کوری کتاب بسیار خوبی‌ست، ایده‌ای ناب دارد و روند داستان معمولی و نه چندان ممتاز است، در هر صورت ولی ارزش خواندن دارد، حتما اگر فرصت کردید و روحیه‌ای حساس ندارید آن را بخوانید. خودِ من این کتاب را جز کتاب‌های خوب می‌دانم نه عالی، بخشی بخاطر خود داستان است و این که غافلگیری و پیچش خاصی، مخصوصا در نیمه دوم آن ندارد. دلیلِ اصلیِ این که این کتاب را نمی‌ستایم، همان چیزی‌ست که پیشتر گفتم، روحیه حساسم خیلی تابِ دنبال کردن چنین داستانِ پر از صحنه‌های چندش‌آور و افسردگی را ندارد. با این حال باعث نمی‌شود که از خواندن و تجربه‌ی کوری خرسند نباشم، و آن را پیشنهاد نکنم. و می‌دانم که شما نیز از خواندنش پشیمان نخواهید شد. هیجانِ خواندنش را از دست ندهید. 

        

          اول كتابش رو خوندم و بعد فيلمش رو ديدم. خيلي باهم فرق داشتن! ولي در كل خيلي داستان دوست داشتني بود و چندبار هديه دادمش. به نظرم براي همه مناسبه چون به صت هاي حيواني انسان ها پرداخته.
        

          برو آن‌جا که بُوَد چَشمی و گوشی با کَس؛
برو آن‌جا که تُرا منتظرند.

قاصدک!
در دل من همه کورند و کَرَند.

مهدی اخوان ثالث
        

          :شاید بشه گفت تمام بار معنایی این کتاب رو همین یک جمله به دوش می کشید 

 اگر نمی توانیم همانند انسان زندگی کنیم ، دست کم بکوشیم همانند حیوان زندگی نکنیم
        

          ژوزه ساراماگو، نویسنده پرتغالی و برنده نوبل ادبیات 1998، در این کتاب با استفاده از نمادها به تشریح مشکلاتی که انسان، در صورت نداشتن بینش انسانی، با آنها روبرو خواهد شد، پرداخته است.

داستان کوری مفاهیمی مانند فداکاری، عشق، توجه به زیبایی‌های باطنی، محافظت از محیط زیست و... را از طریق نماد بیان کرده است. به‌ نظر می‌رسد نویسنده در پی آن است که برتری بینش انسانی در برابر فناوری و ساخته‌های بشر را به خواننده یادآوری کند. بی‌رحمی انسان امروزی در برابر همنوعان در شرایطی که مساله بقا مطرح باشد، به‌خوبی در این کتاب ترسیم شده است.

در بخشهایی از کتاب دانای کل که راوی داستان است، نقشی فراتر از راوی به عهده می‌گیرد و به تفسیر وضعیت موجود برای خواننده می‌پردازد که این رویکرد در رمان‌های معتبر رایج نیست. نویسنده نامی برای مکان‌های داستان انتخاب نکرده است شخصیت‌ها را بدون نام و با صفات انحصاری آنها معرفی می‌کند
        

          حالا که خوب فکر می‌کنم کوری را روی آی‌پد خواندم؛ قبل از این که در مسجد حکیم اصفهان دزد بزندش! یحتمل تقریظش هم همان لا به لای نوت‌های آی‌پد مرحوم به فنا رفته باشد. به خاطر دارم نویسنده جایی گفته بود منظورش از کوری سفید "فوران علم" است که امروزه همه دچارش هستیم. هر بار که باز یاد این رمان می‌افتم طعم سیاهش بیش‌تر کامم را شیرین می‌کند و نویسنده را بیش‌تر و بیش‌تر تحسین می‌کنم.
        

          عالی بود عالی😍
        

          من کتاب صوتی رو گوش دادم. موضوع داستان جوریه که مدام شما رو به فکر وادار میکنه و گاهی ترس این اتفاق یقه تون رو میگیره. و خب از اون داستان هاییه که همه چیز سمبلیکه و باید نمادها رو کشف کنی تا بتونی عمق مطلبی که نویسنده میخواسته برسونه رو درک کنید.
        

          در تمام طول کتاب این فکر با من همراه بود که چنین اتفاق هولناکی در جاهای مختلف دنیا باز هم  یک مسیر رو دنبال می‌کرد؟ 
یعنی هیچ کجای دنیا ذره‌ای انسانیت و نوع‌دوستی پیدا نمیشد؟
گرچه نویسنده سعی داشت، شخصیت زن‌دکتر رو خیرخواه نشون بده و انصافا هم موفق بوده. اما اکثریت جامعه غرق در خوی حیوانی خودشون دست و پا می‌زدند.
        

          اگر یک روز از خواب بلند شی و ببینی که ی اتفاق خاص افتاده و  تو هیچ کنترلی روی ماجرا نداری و براش چاره ای نداری چکار میکنی؟؟
بدتر از همه اینکه مثل ی بیماری واگیردار همه را دچار کرده و ی نعمت مهم از همه سلب شده؛ جز آشفتگی، سردرگمی، ناامیدی و یأس چیزی نصیبت میشه؟؟!!
کوری جز رمان هایی هست که با خواندنش امید، نفرت، بی نظمی، یأس و  خشونت و نزاع برای بقا و... را شاهد هستیم.
وقتی این کتاب را میخوانید برای داشتن نعمت بینایی و سلامتی قدردان خواهی بود.

        

          ی جور حس ترس برات میسازه...از این جنس ک ینی الان واقعا بیناییم سرجاشه؟ ینی تا کی میتونم ببینم؟ یا شایدم....اخرین باری ک میتونستم ببینم کی بود؟!
        

          بعضی کتابا واقعا برازنده جوایزشون هستن و کوریم جزو اونا بود. خیلیییی چیزا می‌گه که فکر کنم یادم بره به همشون اشاره کنم.
خیلی وقتا بهتر می‌شد اگه ادم چشماشو می‌بست  و به حواس دیگه‌اش برای قضاوت کردن اتکا می‌کرد. مثل اون دختر با عینک دودی که تو کتاب می‌گفت اگه ظاهرشو می‌دیدی کلی صفت بد و هرزه و فلان بهش نسبت می‌دادی؛ ولی وقتی الان فقط می‌تونی صداش رو بشنوی و باهاش فقط با گوشت ارتباط برقرار کنی دیگه اون قضاوت‌ها رو نمی‌کنی و در عوض کلیم ازش خوشت میاد… ما به جای سعی برای شناخت واقعی آدما از روی قیافه‌اشون قضاوتشون می‌کنیم. کلا توی همه چی ظاهرپسندیم نه فقط برای آدما…
یه چیز دیگه این که همه به یه رهبر نیاز دارن چه یه گروه مثلا هفت نفره چه دویست نفره چه یه کشور چون اولا که همیشه حداقل یه نظر مخالف هست و باعث چنددستگی می‌شه و یه نفر لازمه که رهبری چیزی باشه که تصمیم قاطع بگیره. دوم هم اینه که همه جا آدم آشغال پیدا می‌شه که بخواد سواستفاده کنه و اگه کسی نباشه که مدیریت کنه همه به چوخ می‌رن.
جالبه حتی توی این کتابم نشون داد آدم عوضی توی هرررر شرایطی هست حتی وقتی توی یه تیمارستان متروک توی کثافت و ‌بی‌غذایی گیر افتاده و بدتر از اینا حتی چشمشم نمی‌بینه😐
اون جریان تجاوز به خانما واقعا افتضاح بود. حتی مردی که قبل از همه هم کور شده بود تنها کاری که کرد فقط مخالفت کرد! هیچ راه حلی سعی نکرد ارائه بده و حتی سعی نکرد مبارزه کنه. فقط وقتی زنش با باقی زنا رفت، به نشونه اعتراض و ناراحتی رفت زیر‌ پتو. تازه بعد از اون افتضاح بود که تصمیم گرفتن مبارزه کنن اونم بعد از قتل همسر دکتر! خسته نباشین واقعا! خیلی تاثیرگذار بود.
نمی‌فهمم واقعا توی شرایط سختی مثل اون کوری، یعنی واقعا اونقدر سخته که زندگی بقیه رو مشکل‌تر نکنی؟ یعنی خودخواه نبودن اینقدر سخته؟ من نمی‌گم وظیفه ماعه بقیه رو درک کنیم ولی به نظرم وظیفه‌امونه دیگه حداقل زندگی رو برای بقیه سخت‌تر از اینی که هست نکنیم. دیگه یه سری چیزا واقعا اگه یه ذره انسان باشی باید توی وجودت باشه پس چرا همیشه فقط خودبینی می‌کنیم؟ بعد جالبه آخه احمق یه ذره از مغزت کار بکش ببین کاری که می‌کنی شاید ضررش بیشتر از فایده‌اش باشه. اگه مثلا تو توی راهرو دستشویی کنی اون لحظه راحت می‌شی ولی بعدش + بقیه خودت هم از بوی گند و کثافتی که درست کردی عذاب می‌کشی. تازه مریضیم میاره و از این کارا زیاد توی کتاب می‌بینیم.
خیلی چیزای دیگه هم داشت ولی الان دیگه توی ذهنم نیست. کتاب خیلی خیلی واقع‌گرایانه‌ای بود. توصیه می‌کنمش؟ آره قطعا.
اون نیم نمره هم  که کم کردم چون به نظرم آخرشو یکم زود جمع کرد ولی این از ارزش‌هاش کتاب کم نمی‌کنه😂