یکی از شاگردان اقلیدس که هندسه می‌خواند از او پرسید: از مطالعه این چیزها، چه سودی عاید من می‌شود؟ اقلیدس غلام خود را صدا زد و گفت: سکه‌ای به این آقا بده، زیرا میخواهد از آنچه فرا می‌گیرد، سود ببرد. ارشمیدس : "ریاضیات فقط به کسانی پاداش خواهد داد که به آن، به خاطر پاداش، علاقه‌مند نیستند، بلکه به خود آن عشق می‌ورزند. ریاضیات اسرارش را تنها برای کسانی آشکار می‌کند که با عشقی خالصانه به‌خاطر زیباییش به آن نزدیک می‌شوند. البته کسانی که چنین شیوه‌ای در پیش گیرند، در نهایت نتایج عملی بسیار مهمی نیز به عنوان پاداش حاصل می‌کنند، اما اگر کسی در هر مرحله بپرسد که چه سودی از اینها عاید میشود؟ هرگز وارد جریان ژرف مطالعه و تحقیق نخواهد شد." پ. ن: اینو میشه توی سایر علوم و خیلی جاهای دیگه هم تعمیم داد. حتی به‌نظرم این جو رشد فردی هم که راه افتاده از همین جنس تفکره. شاید رشد فردی خودش نباید هدف باشه، بلکه یک مسیری باید طی بشه که پیمودنش خود به خود باعث رشد فردی هم میشه در کنار چیزای دیگه...

با گذشت زمان، در پی رشد اجتماعی و تحولات ژنتیکی، انسان وجدان خود را در رنگ خون و شوری اشک محصور کرد. اما گویا این هم کافی نبود، پس چشم‌ها را به نوعی آئینه رو به درون تبدیل کرد، حاصل آن شد که چشم‌ها، آن‌چه را سعی در انکارش داریم، بی‌پروا برملا می‌کنند.