شاه لیر یا لیرشاه یکی دیگه از شاهکارهای شکسپیره.  قصه اینقد جذابیت داره و اینقد خوب شخصیت پردازی شده که اصلا میاز به تعریف نداره.  اگر این کتاب رو دوست داشتید میتونید اقتباس سینمایی این فیلم رو که کوروساوا ساخته رو هم ببینید. 
ترجمه م.آ. به آذین هم ترجمه بسیار خوبی یه.
در خوندنش تردید نکنید.
        

          اینک عالی ترین نشانه سبک مغزی آدمی؛ما،هرگاه کارها را به کام خود نیابیم و آن هم ای بسا که نتیجه فزونخواهی خود ما در رفتار و کردارمان باشد،_گناه ناکامی هایمان را به گردن خورشید و ماه و ستاره می اندازیم؛تو گویی رذلیم به اضطرار و دیوانه ایم به اجبار آسمانی؛اگر پست و دغلکاریم،از غلبه ی تاثیررات فلکی است و اگر میخواره و زنا کاریم،از آن است که محکوم اراده ی زورمند سارگانیم؛و این خواست خدایی است که همه ی بدی ها را در ما زورچپان کرده است.
        

          «اینک عالی‌ترین نشانهٔ سبک‌مغزی آدمی؛ ما، هرگاه کارها را به کام خود نیابیم، و آن هم ای بسا که نتیجهٔ فزون‌خواهی خود ما در رفتار و کردارمان باشد،- گناه ناکامی‌هایمان را به گردن خورشید و ماه و ستاره می‌اندازیم؛ تو گویی رذیلم به اضطرار و دیوانه‌ایم به اجبار آسمانی؛ اگر پست و دزد و دغلکاریم، از غلبهٔ تأثیرات فلکی است، و اگر میخواره و دروغگو و زناکاریم، از آن است که محکوم ارادهٔ زورمند سیارگانیم؛ و این خواست خدایی است که همهٔ بدی‌ها را در ما زورچپان کرده است.»

ما ساده‌لوحانه فکر می‌کنیم و طبعاً انتظار داریم تا همه‌چیز در زندگی انسان بر پایهٔ قانون علیت پیش برود، اما «شاه لیر» تراژدی وارونگی علیت دست‌کم در سطحِ زندگی انسانی است؛ تا نشان‌مان دهد اتفاقاً همه‌چیز درست عکس آن‌چه انتظارش را داریم پیش می‌روید: سلام آقای هیوم! شکسپیر انگار می‌گوید دقیقاً برخلاف آنچه تصور می‌کنی، اتفاقاً در بیشتر مواقع آدم‌های خوب آخرش می‌میرند و همه‌چیز برایشان بد پیش می‌رود و هیچ‌چیز خوبی در انتظارشان نیست. شاه لیر در پایان و وقتی در وضعیت روانی آشفته‌ای قرار دارد به بینش دست پیدا می‌کند و گلاستر وقتی نابینا می‌شود حقیقت را درمی‌یابد. حضور در غیاب ممکن می‌شود و از هیچ چیزی به وجود می‌آید؛ در جنون آگاهی و در نابینایی بینایی ممکن می‌شود. اما درست برعکس، در سطح طبیعت، قانون علیت بدون‌ در نظرگرفتن شرایط انسانی پیش می‌رود؛ یعنی مهم نیست تو حالت خوب است یا بد، اگر بنابر قانون طبیعت الان شرایط پدید آمدن طوفان برقرار باشد، طوفان به پا خواهد شد – چه تو در وضعیتی باشی که بتوانی از خودت در برابر این طوفان محافظت کنی چه نه. و این طوفان هیچ معنایی برای انسان ندارد، صرفاً قانون طبیعت است. نه پای معجزه‌ای در میان است نه پای تنبیهی آسمانی: سلام آقای اسپینوزا!
        

          واقعا واژه کم دارم برای بیان احساسم...
بعد از خوندن هملت، فکر نمی‌کردم هیچ‌وقت نمایشنامه‌ای بخونم که تا اون حد زیبا و تاثیرگذار باشه.
شاه‌لیر هم مثل هملت فوق‌العاده بود. همه ویژگی‌های یک تراژدی کامل رو داشت.
همین‌طور که به پایان‌ش نزدیک می‌شدم اشک‌های من هم جاری شد.
پ.ن: یه پیشنهاد! اگر خوندینش، بعدش مقاله زیبای
 The Theme of the Three Caskets
 از فروید رو هم بخونین. بخش عمده مقاله نگاهی هست به نمایشنامه شاه‌لیر. دقت نظر فروید، شگفت‌زده‌تون خواهد کرد.
        

          «این روزگار، دردش همین است که کورها را دیوانه ها رهبری می‌کنند.»

«وقتی که حالمان رو به بدتری دارد، تا زمانی که میتوانیم بگوییم:[این دیگر بدترینِ همه است]، هنوز بدترین حال نیست.»

شاه لیر را شکسپیر نوشته است. حدود چهار قرن قبل. اما کلماتش و روایتش از خیانت و خیانت پیشه ها کهنه نشده است. جملاتی از نمایشنامه باعث می‌شود نویسنده را صدای ازلی ابدی بشر در مذمت شر و پلیدی بدانیم.
لیر که پادشاه بریتانیا است قصد کناره‌گیری از سلطنت و تقسیم کشور بین سه دخترش را دارد. اما قبل از تقسیم کشور از دخترانش می‌خواهد که میزان علاقه‌شان به پدر را بگویند. دو دختر اول با جملاتی شاعرانه و پر طمطراق نظر محبت پدر را جلب می‌کنند. اما دختر آخر که عزیزترین آنها برای پدر است، شاه‌کلید داستان را می‌گوید:« بدبخت من، که نمی‌توانم قلبم را در دهانم جای دهم. شما را من، اعلیحضرتا، آن‌گونه دوست دارم که وظیفه حکم می‌کند؛ نه بیشتر، نه کمتر.»
        

          من مجموعه‌ی نمایشنامه‌های شکسپیر رو که علاءالدین پازارگادی ترجمه کرده، وقتی بچه بودم خریدم اما بعداً متوجه شدم ترجمه‌ی چندان خوبی نداره و یا اقلاً از بعضی نمایشنامه‌ها ترجمه‌های بهتری وجود داره... به همین دلیل سعی کردم نمایشنامه‌ها رو تا حد ممکن از بقیه ترجمه‌ها بخونم، مگر اینکه ترجمه‌ی دیگه‌ای از نمایشنامه‌ای پیدا نکرده باشم... این‌ها رو گفتم تا به این برسم که لیرشاه رو من با ترجمه‌ی جواد پیمان که انتشارات علمی فرهنگی زده خوندم و جاهاییش انقدر گیج‌کننده بود که مجبور می‌شدم با ترجمه‌ی پازارگادی تطبیق بدم و بالعکس... همین باعث سستی من شد و باعث شد به قدری خوانش این نمایشنامه طول بکشه که کم‌کم مزه‌ی نمایشنامه از بین رفت... به عقیده‌ی من نمایشنامه در بهترین حالت باید در یک نشست، و حداکثر دو نشست خونده بشه، همونطور که در یک نشست تماشا می‌شه اما لیرشاه نشد که اینطور بشه.
        

          یک تراژدی بزرگ که با قدرت شروع می‌شه و در غم‌انگیزترین حالت پایان پیدا می‌کنه.
یکی از نکاتی که من راجب آثار شکسپیر دوست دارم اینه که دلقک‌ها و به ظاهر نادان‌ها، عاقلانه‌ترین حرف‌ها و دیالوگ‌ها رو برای گفتن دارند.
شاه لیر شاید برای من بهترین اثر شکسپیر نبود ولی قطعاً خوندنش لطف خودش رو داشت.
        

          یکی از فیلمای کوروساوا بر اساس این نمایشنامه است . اگه اشتباه نکنم "آشوب " RAN باشه
        

          داستان قشنگی داشت، بیشتراین رو میگفت که جایگاه و مقام انسان ها رو عوض میکنه تا جایی که رودر روی هم وایسن
        

          یک تراژدی قوی و فوق‌العاده زیبا بود،
به هیچ وجه، به هیچ وجه از دستش ندید!
        

          اینکه انقدر سر خوندن این کتاب حالم بد شد نشان از قلم بی نهایت قوی نویسنده این کتاب ینی شکسپیر میده.از زمانیکه کتابو شروع کردم توی دنیای خاکستری شاه لیر غرق شدم و هر لحظه هم دنیا خاکستری تر میشد.از رفتار وحشتناک دختران با پدرشون و در کل رفتار وحشتناک آدم ها باهم.پسر با پدر همسر با همسر خاهر با خاهر و...البته به نظرم کتاب با وجودیکه سیصد صفحه اینا داشت خیلی مختصر و جمع و جور بود.خوشحالم که تموم شد چرا چون تحمل موندن تو یه همچین دنیایی رو نداشتم. :) 
        

          تراژدی شاه‌لیر را می‌شود جامع‌ترین و کامل‌ترین اثر شکپسیر نویسنده و شاعر شهیر انگلستان دانست. جامع از این جهت که مضامین اجتماعی، خانوادگی، اخلاقی، فلسفی  و روان‌شناسی آن غنی و به تمام است و کامل از روی که این‌ها همه در بستری شاعرانه، آهنگین و زیبا آرمیده و مناعت قلم او به کمال است. از این روی سرتر از مکبث، اتللو و هملت می‌نماید.
این درام تراژیک آمیخته‌ای از غرور، سخن‌چینی، خشم و تصمیمات مهلک برآمده از آن، وفاداری یاران دیرین، خیانت منفعت‌پیشگان، جنونی آکنده از مستی قدرت و توانایی، عزلت و بیهودگی بعد از نابودی، رخوت و افسون در توانگری و در نهایت فرزانگی در عین بی‌چیزی و درویشی است.
شکسپیر در این اخلاق‌نامه شاهان،‌ پدران و امیران را به صبر، فهم نیات درونی اطرافیان، پذیرش شکست و درد ناشی از زهر غرور و تکبر فرا خوانده و هشدار می‌دهد؛
چه بذر مهربانی‌ها که خار کینه و نفرت می‌پراکند و چه بی‌مهری‌ها که در وجود پاکان ،سرو وفا و پایداری می‌نشاند. هرچند عمق تراژدی در این اثر به پای غم‌نامه رستم و سهراب،‌دردنامه آرش کمانگیر و یا سوگ سرودسیاوش‌ نمی‌رسد اما می‌توان این کار را در کنار خورشید بی‌نظیر شاهنامه، ستاره‌ای درخشان در آسمان ادبیات جهان دید. شکسپیر داستان خود را با پیوندی عمیق با عناصر طبعیت در هم تنیده است و از نماد‌پردازی بسزایی بهره برده است؛ جهالت را کوری،‌ خشم را توفان و سرشت سرکش انسان را در ددان و دیوان تصویر نموده است.
یک ویژگی نمایشنامه در برابر درام و رمان این است که نویسنده فرصت درک و شناخت دقیق شخصیت‌ها را نه از توصیف‌ها و واکاوی‌های خود بلکه از رفتار و گفتار مردمان مطابق آنچه چشم ظاهر می‌بیند به خواننده یا شنونده واگذار نموده است. از این جهت در خواندن یا شنودن‌شان باید چشم و گوشی خردمند‌تر نسبت به قبل داشت.
        

          این نمایشنامه داستانی در مورد پادشاهی است که می‌خواهد سرزمین خود را بین سه دخترش تقسیم کند. درون مایه کتاب بر حقیقت و راستگویی است و این سه خواهر با پرسش‌هایی در این زمینه روبرو می‌شوند که در طول داستان به جواب آن ها دست پیدا می‌کنند. شکسپیر بزرگ در این اثرش به شیرینی گناه از سوی آدمی و تلخی حقیقت و ترجیح دادن دروغ به حقیقت تلخ را توصیفی دقیق کرده.
سوالی که مطرح است این است که چه ارتباطی میان شهامت و صداقت وجود دارد؟ آیا تا کنون بین دروغ و حقیقت مانده اید؟ آیا تا به حال جسارت بازگو کردن حقیقت را با وجود تمام پیامدهای ناگوارش به جان پذیرفته اید؟ این دوراهی در تمام ادوار بشر با او بوده و خود به شخصه این کتاب را برای این می ستایم که مرا دوباره وادار به پاسخ و تفکر به این سوال‌ها کرده است. آیا علاقه مند به خواندن نمایشنامه از مشاهیر هستید؟ این کتاب اولین پشنهاد من به شماست.
        

          شاه لیر

دردناک و اسفناک ترین تراژدی که از شکسپیر بزرگ خوانده ام . داستانی هولناک در وصف قدرت ، خیانت و عشق . و تاثیری شخصیت ها بر یک دیگر و کشاندن خویش به ورطه استیصال و نابودی . 
ترجمه ی نویسنده شهیر محمود اعتمادسازده متخلص م.ا.به آذین ، که عجیب روح و جانم را تسخیر نثر خود نمود ، لذت این اثر شگرف را برایم دو چندان کرد .
        

          این کتاب بهترین نمایشنامه ایه که تا به حال خوندم
        

          نسخه‌ای که از این کتاب در دست من بود، چاپ اول بوده و در سال ۱۳۷۹ منتشر شده. اینجوری نبوده که بدونم کدوم مترجما ترجمه کردنش و بهترینش رو انتخاب کنم، من اینو تو کتابخونۀ محل دیدم و چون مترجمش رو می‌شناختم گرفتمش.

از نظر ترجمه چون قدیمیه، خب معلومه که جمله‌بندی‌ها و نثرش به شسته‌رفتگی کتابای زمان حال نیست؛ هرچند نمیشه اینو یه بهونۀ موجه به نظر آورد و به نظرم می‌تونه ترجمه‌های بهتری هم وجود داشته باشه.

کتاب داستان شاه لیر، پادشاه انگلستان رو روایت می‌کنه که به پیری رسیده و می‌خواد اموالش رو بین سه دخترش تقسیم کنه و ماجراهای بعد از اون .... من چون خیلی اتفاقی یه روز یه بخشی از فیلمشو تو تلویزیون دیده بودم یه مقداری ازش برام اسپویل شده بود؛ آره خلاصه فیلمشم ساخته شده.

پایانش هم اینجوری بود که آدم به خودش می‌گفت کاش شکسپیر یه کم شلخته درو می‌کرد تا یه چیزی هم به خوشه‌چینا برسه. 

در کل بد نبود. کتاب کم حجیمه. شاید یه روزی اگه دست سرنوشت ترجمۀ بهتری ازش رو سر راهم قرار داد، دوباره بخونمش تا ببینم چقدر می‌تونسته بهتر باشه.
        

          قربانی عریانی صداقت خویش

صداقت چه رابطه‌ای با کلام دارد؟ چه رابطه‌ای با تفکر دارد؟ چرا انقدر خواستنی و در عین حال دور از دسترس است؟ همه می‌خواهند حرف دیگران را باور کنند اما باور نمی‌کنند، چرا؟
جهانی را در نظر بگیرید با پادشاهی که هر حرفی و هر ادعایی را با بی‌خردی و هیجان‌زدگی و بدون چون و چرا باور کند و اساس تصمیم‌گیری‌اش را بر آن بنا کند. این جهان، جهان شاه لیر است. شاهی که از عشق به قلمرو و حکومت خسته شده و به دام خواستن این باور می‌افتد که گفتار متظاهران را مبنای کردار خود و آیندۀ کشور قرار ‌دهد. شیرینی این باور، حتی کاذب، بر ذهنش چنان غلبه می‌کند که «شاید» به «باید» تبدیل می‌شود. «باید» گونریل همانطور که می‌گوید او را بیش از بینایی چشم و بیش از آزادی دوست بدارد. «باید» ریگان چنان که می‌گوید تنها در دوست داشتن پدر، خود را سعادتمند ببیند. کوردلیا هم «باید» به سنگدلیِ آن «هیچ»ِ رانده بر زبانش باشد. پس قلمرو به چاپلوسان واگذار می‌شود و صداقت‌پیشگان به دوری محکوم. کنت صادقانه می‌گوید: « هنگامی که فرّ پادشاهی به بی‌خردی می‌گراید، شرف وظیفه دارد که بی‌پرده سخن بگوید.» اما این بی‌پرده سخن گفتن موجب مغضوب و رانده شدن از درگاه است. سالوسانِ مزین به لباس فاخر دروغ، قلمرو را به یغما می‌برند و در مراهنۀ فساد از هم پیشی می‌گیرند. «گناه را با زر آراسته کن و تیغ تیز عدالت بی‌آنکه گزندی برساند، می‌شکند. حالا آن را به لباس مندرس بپوشان؛ نیزه کوتوله آفریقایی هم آن را می‌دَرَد». پادشاه تاوان قضاوت پرشتاب خود را با صحت روانش می‌پردازد و دیوانه‌سر رو به بیابان می‌گذارد. اما کیست که نداند یک سرِ جنون، عقل صیقل‌خورده است. وقتی شمشیر حقیقت، لایه‌لایه جهانِ زرینِ دروغ را مقابل چشم انسان می‌بُرد و دور می‌ریزد، آنچه می‌ماند، از فرط خلوص چنان ناخواستنی‌ست که تمام دلبستگانش را به شیدایی می‌کشاند. آمیختگی ساده‌دلی و فریبکاریْ گردابی پدید می‌آورد که ادموند را از گلاوستر و ادگار بازنمی‌شناسد و همه را فرو می‌برد و کور و کشته به ساحل نیستی می‌افکند. آشفته‌بازارِ عشق و هوس و خیانت خواهران، سپیدی صلح و آرامش را با رشحات سرخ جنگ و شتک سیاه نفرت تباه می‌کند. کوردلیای صافی هم جان به در نمی‌برد و قربانی عریانی صداقت خویش می‌گردد.