کتابی با موضوع انقلاب، برای مخاطب نوجوان.
از خواندن این کتاب لذت بردم چرا که از زاویه ای خلاقانه، با طرح و پیرنگی متفاوت و غیر کلیشه ای به ماجرای انقلاب نگاه کرده بود. 
خواندن این کتاب را به نوجوان ها و البته علاقمندان به نویسندگی توصیه می کنم چرا که نکات بسیاری برای یادگرفتن در دل داستان نهفته است. 
این کتاب برگزیده جایزه تاریخ انقلاب در بخش رمان نوجوان شده است.
        

          بایرامی بی‌شک یکی از بهترین داستان‌نویسان بعد از انقلاب است که متاسفانه به دلیل روحیه آرام و به دور از حاشیه‌ای که داره چندان قدر ندیده. 
فصل پنجم: سکوت یکی از بهترین رمانهای نوجوانی ست که تا به حال خوانده‌ام
        

          رمانی نوجوانانه در فضای قبل از انقلاب
مرتضی پسری ساده از خانواده ای معمولی در حاشیه شهر است که در تابستان بستنی فروشی می‌کند و با دیگر بچه‌های محل به بازی و دورهمی مشغول است.
خانواده‌ای کم حرف و پر رمز و راز به محلشان می‌آیند و مرتضی ناخواسته درگیر اتفاقاتی می‌شود که پایش را به ساواک باز می‌کند!
کتاب فضای نوجوانی را بسیار عالی به تصویر کشیده و مخاطب خیلی خوب با حال و هوای داستان همراه می‌شود
        

          رمان نوجوانان. نوجوونی که ناخواسته محل یک‌ مبارز انقلابی رو لو میده و به نوعی دچار عذاب وجدان میشه و با جریاناتی که پیش میاد و موضوعاتی که متوجه میشه وقتی ساواک خودش رو برای بازجویی میبره اطلاعات زیادی به اونا نمیده و سکوت میکنه.
نحوه روایت داستان و آگاه کردن خواننده از جزئیات بصورت ذره ذره در طول رمان بسیار خوب بود.
با توجه به ارتباطات بین نوجوونای محله بهتر بود سن شخصیت اول رو کمتر درنظر میگرفت. برای سن هفده سال نحوه اطلاعات دادن و صحبت کردنش قابل قبول نبود.
        

          یک عدد  عاشقانه نوجوانانه با چاشنی سیاست:)
روند داستان رو من خیلی دوست داشتم، اینکه مرتضی در طول بازپرسی ما رو قاطی ماجرا میکنه  خیلی جذاب بود.
ولی کتاب رو به نظر من میشد جمع و جور تر نوشت و عکس روی جلد هم فک کنم میشد کمی مفهومی تر باشه.
کتاب خوش خوان روونی که احتمال زیاد نوجوونا خوش شون بیاد.
        

          سن شخصیت داستان با کارهایش همخوانی نداشت. بیشتر می‌خورد نوجوانی دوازده‌سیزده ساله باشد تا هفده‌ساله. با توجه به اینکه مخاطب نوجوان است،‌ بعضی قسمت‌های گیج‌کننده بود. هم سیر غیرخطی داستان و هم صحبت‌های با کنایه شخصیت‌ها باعث می‌شد گاهی سرکلاف داستان از دست مخاطب خارج شود. در کنارش می‌شود رمان‌های حسن‌زاده که نمک بیشتری دارند را خواند و لذت برد.
        

          خب اینم از اون دسته کتابهاییه که توی بچگی خوندمش و چیزای کمی ازش یادمه
اما خب اگه با این سبک کتابا توی این نشر اشنا باشید میدونید توی چه سطحین و طوری نیست که شمارو به هیجان بیش از حد ببره و اینکه خوشتون بیاد یا نه کاملا به سلیقه خودتون بستگی داره
اما چون حجمشون زیاد نیست خود من همیشه مشتاق خوندنشون «از جمله همین کتاب» بودم و هستم و داستان هم جوری نبود که بگیم فاقد محتوا یا بدون هیچ جذابیتی بود
        

          یکی از باکیفیت‌ترین رمان‌‌های نوجوانی بود که ما موضوع انقلاب خوندم.
شخصیت پسر قصه به جوان ١٧ساله نمی‌خورد و بچه‌تر می‌زد، ولی بازهم دوست‌داشتنی بود.

        

          روایت داستان و زاویه دید خوب است.
جزییات و رمزآلود بودنش به کشش ماجرا کمک کرده .
انتظار داشتم نتیجه بهتری داشته باشد.
        

          لابلای کارهای خانه وقتی همه افراد خانواده  خواب هستند ، سکوت خانه جان می دهد برای شنیدن یک کتاب صوتی. بین صوتی های فیدیبو پیدایش کردم . حقیقت نه اسمش برایم جذاب بود نه تصویر روی جلد خاص ولی چیزی در ذهن پر پر می زد که این کتاب را بخوان.
کتاب روان و شیرینی بود و تعلیق خوبی هم داشت .و در عین حال تذکر این نکته که گاهی فکر می کنم داریم محبت می کنیم، درد و دل می کنیم ، مشکل کسی را به دیگری می گوییم تا گرهی باز شود ولی غافل از اینکه همین حرفها گره ها را ممکن است بیشتر کند تا جایی که شخصیت اصلی داستان در پایان به این نتیجه می رسد که سکوت بهترین حرف است.
خارج از فضای داستان که در دل اتفاقات پیش از انفلاب اسلامی و مبارزات آن دوران است این حرف همین الان هم می تواند برای ما کاربرد داشته باشد.کاش بیشتر مراقب حرف زدن هایمان باشیم و با درایت و به جا سکوت را انتخاب کنیم.
داستان جذاب و روانی است و به نظرم برای +۱۴مناسب
        

          داستان مربوط به دوران قبل از انقلابه. اوایل داستان برام جذاب نبود اما جلوتر که رفتم، متوجه شدم ارزشش رو داره که ادامه‌اش بدم. حال و هوای سادگی محله و ساکنینش رو دوست داشتم، معمای داستان هم خسته‌کننده نبود و کشش داشت. پایانش هم خوب بود.
        

          #محمدرضا_بایرامی
#فصل_پنجم_سکوت
#کانون_پرورش_فکری
یک داستان متفاوت،غیرمستقیم و بکر در مورد انقلاب اسلامی!مرتضی با آمدن همسایه ای در محل وارد یک ماجراجویی عجیب و غریب میشود حتی پایش به ساواک باز شده و تلاش میکند تا از ماجراهای عجیب و غریب سردربیاورد.اما ماجرا به این سادگی  حتی نیست!چندین بار در داستان ،بایرامی ما را به جواب میرساند میگوید نه و دوباره داستان را روایت میکند تا مسئله را در ذهن مخاطب حل کند.تا صفحات آخر هرچه میخوانید را نمیتوانید باور کنید گویی وارد یک بازی مارپله شده اید که هر بار تا مرحله های آخر میروید و سقوط میکنید...این کتاب تماما مخاطب را درگیر میکند و تا نقشه ی گنج را دستش ندهد او را رها نمیکند.محتوای غیرمستقیم در لایه های پنهان کتاب،انقلاب اسلامی ست و در واقع این کتاب در این زمینه نمونه موفقی ست .اوایل کتاب جذابیت داستان کم و توضیح زندگی مرتضی مفصل است اما از اواسط ماجرای کتاب نفس گیر میشود تا حدی که ورود هر شخصیت در داستان، این بازی را هیجان انگیزتر می کند.شاید بتوان گفت این کتاب گویی دو بخش مجزا و کم ارتباط باهم دارد.بخش اول از طریق زبان صمیمی و استفاده از عناصر توستالژیک و بخش دوم با روایت ماجراجویی جذاب ،خط داستات دنبال میشود.کتاب خوب و خوش خوانی ست.گویی برنده جایزه تاریخ انقلاب در بخش رمان نوجوان هم شده است.بخوانید و لذت ببرید.
#فهیمه_ایمانی‌
        

          داستانی با موضوع پسری در زمان شاه. مرتضی پسری که در محله های خاکی و فقیر زندگی میکند ناخواسته وارد قضیه خانواده آقای صدری می شود همسایه جدیدشان. 
زیاد جالب نبود. 
        

          داستان بر می گردد به حوالی انقلاب و از زبان یک پسر ۱۷ ساله عاطل و باطل، ساکن یکی از محلات محروم تهران روایت می‌شود که عاشق دختر همسایه شان شده و از قضا ناخواسته وارد فعالیت‌های سیاسی می شود. 

زبان شیرین و جذاب این نوجوان و حکایت‌های دوست داشتنی او با دوستانش قسمت های خوشمزه ماجرا هستند کم کم آشنایی با صدری،دستگیر شدن توسط ساواک،ماجرای مقصر دانستن خود در مرگ صدری و گفته فرشته که پدر خود را ساواکی می داند😳 و ... در داستان رخ می نمایند و بر جذابیت‌های آن می افزاید.

 اما شاید مهم ترین بخش داستان آنجاست  که مادر فرشته برای مرتضی اصل ماجرا را می گوید و آنجاست که فصل جدید زندگی مرتضی آغاز می شود.سکوت...
        

          راستش اول کتاب جالب بود اما تا آخر دیگه جذابیتش رو برام از دست داد. از اواسط کتاب، خیلی موضوع کند و خسته کننده پیش می‌رفت و حرف خاصی واسه گفتن نداشت. آخرشم که اصل موضوع رو فهمیدم خیلی خاص نبود! خیلی معمولی بود...