توصیه میکنم قبل از خوندن این کتاب پادکست «رادیو راهِ » آقای مجتبی شکوری فصل اول_ یک تاریخ امید بخش رو حتما گوش بدین:)
        

          خوی وحشی گری که انسان میتونه داشته باشه رو نشون میده اینکه حتی بچه ها هم میتونن ترسناک زندگی کنن  و جای رحم نداشته باشن زندگی با خوی وحشی رو بیشتر از ازادی و زندگی قبلشون رو ترجیح میدن ای کاش از این کتاب به یاد موندنی فیلم بسازن. از خوندش لذت بردم
        

          کتاب پر از نماد و سمبل است هر شخصیت هر شی  و هر رفتار 
مرا به شدت به یاد کتاب قلعه حیوانات می اندازد
به این فکر می افتم که آیا آدمیزاد اگر قانون جلودارش نباشد همیشه به سمت وحشی گری و دوری از تمدن تمایل دارد؟ ولو کودک باشد. کودکی که همه تصور می‌کنند نمادی از معصومیت است اما نویسنده این چنین نظری ندارد 
کتاب پر از توصیف است اما با این وجود کشش خود را حفظ کرده
بعد از خواندن کتاب پیشنهاد می‌کنم نقد آن را هم بخوانید تا هر چه بهتر متوجه مقصود نویسنده شوید
از آن کتاب هایی است که دوستش داشتم اما دیگر نمی‌خوانمش 
        

          ترسناک و درگیر کننده بود.
        

          ماجرای ترس‌های آدمیزاد، ماجرای شروع جنگ و توحش.
این شاید برترین دیالوگ کتاب باشه: «کدوم بهتره؟ قانون و نجات پیداکردن یا شکار و ویران‌کردن؟»
داستان درباره‌ی پسربچه‌های انگلیسیه که در طول جنگ‌جهانی و برحسب اتفاق در یک جزیره‌ی متروک رها میشن... آماده کرده بودم خودم رو که درباره‌ی آب‌بستن به جزیره و البته داستان متن اعتراضی غرایی بنویسم که پایان‌بندی غافلگیرکننده‌ و تقریبا صدصفحه‌ی آخرش، نظرمو عوض کرد.
        

          خوب بود
        

          متاسفانه با کتاب ارتباط نگرفتم
        

          ترجمه ی کتاب رو دوست نداشتم... حتما در اینده با یه ترجمه ی دیگه میخونمش👌
        

          کتابی در خور تحسین نسبت به موضوع انتخابی که حقیقتی بر ذات درونی انسان هست که چگونه می تواند بی رحم شود. روند داستان اصرار خاصی به شرح طبیعت جزیره داره که اگر این قسمت رو حذف کنیم و برخی موارد غیر ضروری کتاب نصف میشه. نویسنده حال نداشت خیلی به جزییاتی بپردازد که زوایای پنهان شخصیت ها چگونه شکل گرفته بود. در کل موضوع داستان ارزشمندتر بود. با این وجود مخفی کاری داستان در اتفاقات برای من حس تعلیق رو به زجر روحی تبدیل کرده بود. یه دیالوگ فیلم بود که همه می توانند آدم بکشند فقط باید شرایط پیش بیاد 
        

          (English text follows)
«سالار مگس ها»
اثری کلاسیک از ویلیام گلدینگ
اولین چیزی که نظرم رو جلب کرد، تصویر سازی نویسنده از جزیره بود،او اینقدر جزئیات به شما می دهد تا به زور هم که شده از زمان و‌مکان فعلی ات کنده بشوی و خود را در میان جنگلی انبوه و شاخه های ضخیم و در هم تنیده اش، در غوغای صدای پرندگانی در اعماق جزیره بیابی،‌ روزها صدای امواج شکوه جزیره را در چشمانت ثبت کنند و شب ها ترس از ناشناخته ها و بی پناه بودن ات را یادآور شوند.
موضوع محوری داستان راجع به اجتماع انسانی است، راجع به اینکه چگونه با تغییر موقعیت ها صفات پلید نفسانی ما آشکار می شود و ما را با جنونی واگیردار درگیر می کند. داستان لایه های مختلفی از قدرت طلبی، زورگویی،معصومیت کودکانه، ترس از ناشناخته ها، امید به آینده و اتکا به دستاوردهایی همچون حکومت و قانون را در ضمن زندگی سخت بچه ها در جزیره بیان میکند.
Who are we? 
Who can claim that he knows everything about himself?
You won't know yourself until you get trapped in a deserted island with bunch of kids! If you don't believe me, read this book!
William Golding the author of this classic novel, is depicting a situation that every human rules and governments authority might face during a crisis which can show us how we would behave in such time.
We all have heard of our inner animal or beast that may lead us to do something horrible if we unchaine it; still the question is :are we prepared for it ?
        

          کتابی که همواره در یادم خواهند ماند. امیدوارم دنیا واقعا این شکلی نباشد و انسان چنین موجودی نباشد اما داستان به طرز ناراحت کننده‌ای باور پذیر است.
        

          بسیار جالب بود واقعا داستانی در ریشه زندگی بزرگسالان با نقش کودکان
        

          مرثیه‌ای بر معصومیتِ انسان؟
فک نمیکنم :)
        

          خلاصه و مفید بگویم سالار مگس‌ها کتابی‌است که هیچوقت فراموشش نخواهید کرد!

شما با خواندن کتاب سالار مگس‌ها با دو محتوا روبرو هستید.
یک؛داستان پسر بچه‌های گمشده در جزیره‌ای گمنام
و دوم لایه زیرین که نقد جوامع بشری و شامل نمادهایی که هرکدام داستان ها در بر دارند...
و همین لایه‌دوم کتاب است که مغز انسان را به چالش می‌کشد تا به اندیشه درباره خود، جهان و تمدنش برسد.
        

          «پادشاه مگس‌ها» نامی است که یکی از پسرهای داستان برای یک شخصیت متعفن خیالی می‌گذارد. به نظرم در این قصه، چیزهایی که در سر بچه‌ها می‌گذرد جالب‌تر از خود اتفاقات است. مثل هیولایی که از آب بیرون می‌آید یا هیولایی که در بالای کوه لانه کرده است. البته هیولای واقعی داستان بسیار معصوم‌تر و خطرناک‌تر از این هر دو است.
        

          چندسال اخیر تجربه ی زندگی من بی شباهت به موضوع محوری داستان ِ سالارمگس ها نبوده.که چطور باتغییر موقعیت ها صفات پلیدنفسانی ما آشکارخواهد شد و مارو باجنونی واگیردار درگیر می کند و اگر از کمی دور تر نگاه کنیم انگشت به دهان می مانیم که چطور قدرت طلبی حتی در نوع کوچکتر می تواند نسبت های عاطفی را در نوردد و از ماهیولاهایی شرور بزاید

داستان روایتگر لایه های مختلفی از قدرت طلبی،زورگویی و غلبه توحش به تمدن است

داستانی از کودکانی که در پی جنگ جهانی (احتمالا) با سقوط هواپیما پا به جزیره ایی بکر میگذارن و برای نجات پیدا کردن تلاش می کنند و در این مسیر چنان از انسانیت فاصله میگیرند که…
        

          یادداشت در موردش تا دلتان بخواهد وجود دارد. به نظرم خیلی ترسناک بود. ترسناک واقعی اصلا همین است. هرچند در ژانر وحشت دسته بندی نمی شود.
        

          خیلی حال‌ و هوای «رابینسون کروزوئه» را یادآوری می‌کرد، اما این بار این تنها در جزیره‌ای سرگردان شدن برای یک آدمِ بزرگسال اتفاق نیفتاد و حاوی نکات اخلاقی زیادی نبود شبیه به آن‌چه در داستان‌های ژانر رابینسونید مثل «جزیره‌ی مرجانی» دیده می‌شود. از این لحاظ حال و هوای سریال لاست را بیشتر تداعی می‌کرد، با این تفاوت که پسربچه‌هایی در آستانه‌ی نوجوانی در جزیره سرگردان شده بودند، نه آدم بزرگ‌هایی با تخصص‌های مختلف.
 کتاب نمادهای آشکاری داشت، مثل عینک پیگی و صدف که نمایانگر خرد و ابزارهایی بودند که در جامعه‌ی متمدن به کار گرفته می‌شوند و از آن سو، رنگ کردن صورت و برهنگی که نماد بدویت و پنهان شدن پشت نقاب برای آزادتر شدن در وحشی بودن بود. کتاب بوی تعفن، عرق و خون در گرمای دم‌زده‌ و داغ می‌داد، نمی‌توانم بگویم از خواندنش لذت بردم، اما گلدینگ واقعاً اثر نابی خلق کرده است از این جهت که با وجود این همه اقتباس‌های مدرن‌تر و امروزی‌تر،‌همچنان بخش‌هایی از کتاب آدم را میخکوب می‌کند.