بچه بودم که خوندمش اونقدر گشتم تا نسخه چاپیش و پیدا کردم عاشقشم عاشقشمممم
        

          تیستو یک پسر بلوند و چشم آبی است که هیچ نقصی توی زندگی‌اش نیست. یک جایی توی زندگی متوجه می‌شود که انگشتان سبزی دارد و با کمک همین انگشتان سبز و روح پاک کودکی به جنگ زشتی‌ها و بدی‌های جامعه می‌رود و خیلی هم موفق هست. همه چیز زیبا و درخشان است تا وقتی که یک جایی آن دور دورها بین این‌طرفی‌ها و آن طرفی‌ها جنگ درمی‌گیرد. جنگ بر سر بیابانی است که هیچ چیز ندارد، هیچ چیز الا نفت. سر آقای پدر شلوغ می‌شود چون کارخانه اسلحه سازی دارد و حالا هم به این طرفی‌ها سلاح می‌فروشد و هم به آن‌طرفی‌ها. تیستوی مهربان که نمی‌تواند ویران شدن خانه‌ها و بی‌‌پدر شدن بچه‌های دیگر را ببیند توی همه سلاح‌ها گل می‌کارد و جنگ سر نمی‌گیرد و آقای پدر متحول می‌شود و کارخانه اسلحه سازی‌اش می‌شود کارخانه گل سازی. 
داستان قرار است صلح‌طلب و ضد جنگ باشد و خب موفق هم هست، خیلی هم لطیف و شاعرانه است. تمام یادداشت‌های کتاب هم مثبت است و همه عاشق کتاب شده‌اند. من هم اگر یک مادر اروپایی بودم حتما عاشقش می‌شدم و داستان را چندین بار برای بچه‌های بلوند و چشم رنگی‌ام می‌خواندم تا بفهمند چقدر جنگ بد است و صلح چقدر لطیف و زیباست. ولی دست بر قضا من وسط خاورمیانه مادری می‌کنم، تکه‌ای از همان جاهایی که نویسنده بیابان بی آب و علفی خوانده که فقط نفتش مهم است. صلحی که در کتاب از آن صحبت شده برای بچه‌های مو مشکی من جز خواری و بی‌وطنی هیچ ندارد. اینجا اگر جلوی دشمن نرمش کنی و گل تقدیمش کنی، بدون ذره‌ای رافت خانه‌ات را با خاک یکسان می‌کند. اینجا سلاح اسباب تجارت نیست، یک جورهایی ضامن بقاست و زیر سایه‌ همین قدرت نظامی‌است که بچه‌های من توانسته‌اند تابستان توی باغچه کوچکشان سبزیجات بکارند و سبزی انگشتان خودشان را ببینند.
کتاب خوبی‌است ولی فکر و ایده‌اش به کار خاورمیانه نمی‌آید که هیچ، مضر هم هست. 
پ.ن: ببینید توی عکس این‌طرفی‌ها و آن‌طرفی‌ها چقدر کوچک و حقیر و بی‌هویت‌اند. حتی کشورشان هم اسم درست و حسابی ندارد. نمی‌دانم، شاید هم من سخت می‌گیرم.

        

          نمی‌شود با قدرت طبیعت جنگیدـــــص:96
این مرگ است که تمام معماها را طرح می‌کند ــــص:105
آدم‌ها به خاطر حماقتی که توی وجودشان هست دائم دنبال آزردن هم‌دیگرند. مردم‌آزاری کار همیشه‌ی آنهاست ــــص:106
 
کتاب سرشار از امید برای تغییر است و در انتها تمام امیدها ناامید می‌شود. تیستو در پایان به آسمان می‌رود؛ کنایه‌ای از اینکه پاکی در زمین پذیرفته نیست و آدمیزاد محکوم است به عدم تغییر و در نتیجه بدبختی.

بین شخصیت شازده کوچولو و تیستو شباهت‌های زیادی وجود دارد، هر دو بینهایت مهربانند و هردو در انتها زمین را ترک می‌کنند اما مشکل اینجاست که شازده کوچولو خسته می‌شود و به جایی می‌رود که از آنجا آمده اما رفتن تیستو به شکلی است که نشان از ناامیدی نویسنده‌ی اثر دارد. تیستو می‌گوید برمی‌گردد اما نویسنده او را همان بالا رها می‌کند و به زمین باز نمی‌گرداند. تیستو با تمام تلاش‌هایش در نهایت مغلوب ناپاکی و زوال می‌شود.
        

          لطیف و دلخواه.
        

          مثل یه چکه اشکِ زلال بود. اشکی که ناخواسته از گوشه‌ی چشم سر می‌خوره و سر می‌خوره و از روی گونه‌ها هم سر می‌خوره و می‌افته پایین. پرِ ذوق و زندگی و پرِ محبت و پرِ غم.
چقدر دوست داشتم این کتاب رو.
        

          یادمه کوچیک که بودم، کارتون تیستوی سبز انگشتی رو دیدم. بسیار شگفت زده شدم و مسحور ایده آقای نویسنده.
به نظرم ایده این داستان، یه ایده صد امتیازیه! ایده‌ای، بکر، خلاقانه و همیشه نو
نویسنده خیلی خوب تونسته در قالب ایده‌ای جدید و قهرمانی کوچک، مفاهیم عمیقی رو مطرح کنه و دنیای بزرگسالان رو به چالش بکشه.
پایان بندی غافلگیرکننده و لطیفی هم داشت.
از خوندنش لذت مبسوط بردم.   
        

          معرفی‌نامه
تیستوی سبزانگشت، کتابی‌ست دوست‌داشتنی و شیرین برای همه‌ی سنین به قلمِ «موریس دروئون» نویسنده‌ی فرانسوی.
برای من کتابی‌ست کاملا هم‌رده و هم‌تراز با «شازده کوچولو» بدون هیچگونه اغراق و خواندنش در آخرین روزِ سال ۱۳۹۹ لبخند را به روی لبم آورد و من آن را برای شروعِ سال‌ جدید به فالِ نیک می‌گیرم.

نظرنامه
در ابتدا بابت ترجمه‌ی روانِ آقای «محمد غفوری» از ایشان تشکر و قدردانی می‌کنم و همانندِ ایشان در مقدمه از زحماتِ خانمِ «لیلی گلستان» که برای نخستین بار در دهه‌ی پنجاهِ شمسی اقدام به ترجمه‌ی این اثرِ دوست‌داشتنی کرد نیز قدردانی می‌کنم.

برای توصیفِ کتاب از قلمِ مترجم در مقدمه وام می‌گیرم:
"داستانِ این کتاب درباره‌ی پسرکی به نام «تیستو» است که انگشتانش خاصیتی سبزکننده دارند و دست به هرچه که می‌برد سبز می‌شود و به سرعت گلی زیبا از آن می‌روید. تیستویِ‌ سبزانگشت آینه است. آینه‌ای که پسرکی کم سن و سال در برابر ما نگه می‌دارد تا نیمه‌ی تاریکِ خود، جنونِ جنگ، بی‌اخلاقی و تناقضمان را ببینیم و شرمنده شویم. روایتی که در تمامِ تلخی و شیرینی‌اش به ما تلنگر می‌زند که شاید انسان یعنی همین کودکان و اینکه شاید کودک پس از «آدم بزرگ» شدنش دیگر انسان نیست."

نقل‌قول نامه
"آدم‌بزرگ‌ها دیوانه‌ی این هستند که هرچه غیرقابلِ‌توضیح است را توضیح دهند. هرگاه اتفاقِ عجیب و غریب و غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد به هول و ولا می‌افتند. چنان‌چه اتفاقِ جدیدی در دنیا بیفتدِ کمرِ همت می‌بندند تا ثابت کنند که این چیزِ جدید،‌خیلی هم جدید نیست و یکی از همان چیزهایی‌ست که قبلا هم در مورد آن می‌دانستنه‌اند."

"آدم‌ها به هرچیزی عادت می‌کنند، حتی به شگفت‌انگیزترین چیزها."

"امروز یاد گرفتم که وقتی قلبی غمگین باشد، علمِ پزشکی نمی‌تواند کاری انجام دهد. فهمیدم که ادم برای خوب شدن، اول باید میل به زنده‌ماندن و زندگی کردن داشته باشد."

"ژیمناست گفت: گریه کن تیستو، گریه کن. گریه برایت خوب است. آدم بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند اما این کار غلط استِ اشکشان در تنشان یخ می‌زند و همین قلبشان را سنگ و سخت می‌کند."

کارنامه
طبقِ روالِ گذشته من کتاب‌ها را با کتاب‌های مشابهِ خودشان مقایسه می‌کنم و مرجعِ قابلِ مقایسه در موردِ این کتاب برای من «شازده کوچولو» هست و چون برای آن کتاب ۵ستاره منظور کردم بدون هیچ‌گونه شک و تردیدی برای این کتاب نیز ۵ستاره منظور می‌کنم و خواندنِ این کتابِ دوست‌داشتنی را به تمامِ دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

عیدی‌ نامه
پیشاپیش فرا رسیدنِ نوروزِ ۱۴۰۰ را به دوستانِ عزیزم تبریک عرض می‌کنم و برایتان سالی متفاوت‌ از گذشته توام با آرامش، سلامتی، ثروت و قلبی سراسر از خوشی  آرزو می‌کنم و به عنوانِ عیدی نسخه‌ی پی‌دی‌اف کتاب را ساختم و در کانال قرار دادم. 
جهت دانلود می‌توانید از لینک زیر آن‌را دانلود نمایید و از خواندنِ آن در تعطیلاتِ نوروز ۱۴۰۰ لذت ببرید:
https://t.me/reviewsbysoheil/164
        

          این کتاب رو همه باید بخونن
        

          "حتی گل ارکیده را که نه قشنگ است و نه بوی خوبی دارد، فقط و فقط به خاطر صفت بیهوده ی کمیابی اش پرورش میدهند."
امان از دست آدم بزرگها!
        

          کتاب  جزاب بودو من نمی تونستم  رهایش کنم
        

          این کتاب نبود. خود خود جادو بود. چقدر لذت بردم . 
نگاه کردم به اندازه ی کافی ریویو هست و لازم نیست من چیزی توضیح بدم. اینو بیشتر نوشتم برای یادگاری خودم . از اون کتاب هاییه که احتمالا باز هم بر می گردم و روزی دیگر دوباره خوانیش می کنم.
        

          داستان خیلی خوب و تصویری‌گری خوب‌تر. عالی بود. :)
        

          معرفی‌نامه
تیستوی سبزانگشت، کتابی‌ست دوست‌داشتنی و شیرین برای همه‌ی سنین به قلمِ «موریس دروئون» نویسنده‌ی فرانسوی.
برای من کتابی‌ست کاملا هم‌رده و هم‌تراز با «شازده کوچولو» بدون هیچگونه اغراق و خواندنش در آخرین روزِ سال ۱۳۹۹ لبخند را به روی لبم آورد و من آن را برای شروعِ سال‌ جدید به فالِ نیک می‌گیرم.

نظرنامه
در ابتدا بابت ترجمه‌ی روانِ آقای «محمد غفوری» از ایشان تشکر و قدردانی می‌کنم و همانندِ ایشان در مقدمه از زحماتِ خانمِ «لیلی گلستان» که برای نخستین بار در دهه‌ی پنجاهِ شمسی اقدام به ترجمه‌ی این اثرِ دوست‌داشتنی کرد نیز قدردانی می‌کنم.

برای توصیفِ کتاب از قلمِ مترجم در مقدمه وام می‌گیرم:
"داستانِ این کتاب درباره‌ی پسرکی به نام «تیستو» است که انگشتانش خاصیتی سبزکننده دارند و دست به هرچه که می‌برد سبز می‌شود و به سرعت گلی زیبا از آن می‌روید. تیستویِ‌ سبزانگشت آینه است. آینه‌ای که پسرکی کم سن و سال در برابر ما نگه می‌دارد تا نیمه‌ی تاریکِ خود، جنونِ جنگ، بی‌اخلاقی و تناقضمان را ببینیم و شرمنده شویم. روایتی که در تمامِ تلخی و شیرینی‌اش به ما تلنگر می‌زند که شاید انسان یعنی همین کودکان و اینکه شاید کودک پس از «آدم بزرگ» شدنش دیگر انسان نیست."

نقل‌قول نامه
"آدم‌بزرگ‌ها دیوانه‌ی این هستند که هرچه غیرقابلِ‌توضیح است را توضیح دهند. هرگاه اتفاقِ عجیب و غریب و غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد به هول و ولا می‌افتند. چنان‌چه اتفاقِ جدیدی در دنیا بیفتدِ کمرِ همت می‌بندند تا ثابت کنند که این چیزِ جدید،‌خیلی هم جدید نیست و یکی از همان چیزهایی‌ست که قبلا هم در مورد آن می‌دانستنه‌اند."

"آدم‌ها به هرچیزی عادت می‌کنند، حتی به شگفت‌انگیزترین چیزها."

"امروز یاد گرفتم که وقتی قلبی غمگین باشد، علمِ پزشکی نمی‌تواند کاری انجام دهد. فهمیدم که ادم برای خوب شدن، اول باید میل به زنده‌ماندن و زندگی کردن داشته باشد."

"ژیمناست گفت: گریه کن تیستو، گریه کن. گریه برایت خوب است. آدم بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند اما این کار غلط استِ اشکشان در تنشان یخ می‌زند و همین قلبشان را سنگ و سخت می‌کند."

کارنامه
طبقِ روالِ گذشته من کتاب‌ها را با کتاب‌های مشابهِ خودشان مقایسه می‌کنم و مرجعِ قابلِ مقایسه در موردِ این کتاب برای من «شازده کوچولو» هست و چون برای آن کتاب ۵ستاره منظور کردم بدون هیچ‌گونه شک و تردیدی برای این کتاب نیز ۵ستاره منظور می‌کنم و خواندنِ این کتابِ دوست‌داشتنی را به تمامِ دوستانم پیشنهاد می‌کنم.
        

          کتاب‌هایی درنظرم پنج‌ستاره هستند و می‌توانم بگویم عمیقا دوست‌شان دارم که هرچندصفحه به نویسنده‌اش، به تک تک کلماتی که استفاده کرده، به مدلی که کلمات را کنار هم قرار داده، به داستان‌ش، روایت‌ش، نوع پرداخت‌ش، خلاقیت‌ش و همه و همه چیزی که رقم زده از ته دل غبطه بخورم و حتی گاهی حسودی کنم و چه بسا بد و بیراهی بگویم
تیستو برای من یکی از همین‌كتاب‌هاست
یکی از پرچم‌دارها
        

          تیستو یک فرشته بود.
اما چرا؟
سؤال خوبی است. شما چه فکر می‌کنید؟ شمایی که کتاب را خوانده‌اید و می‌‌توانید در این عرصه اظهارنظر کنید.
این کتاب در کلاس کتاب‌پرواز انتخاب شد. در یک چهارشنبه. دقیقاً ساعت ۱۸:۲۹ . شاید هم کمی زودتر یا کمی دیرتر.🤭
(راستی چرا کتاب‌پرواز در بهخوان باشگاه ندارد؟)
من کتاب را در دقیقهٔ ۸۹ و ۵۹ ثانیه تمام کردم (۱ ثانیه مانده به دقیقهٔ ۹۰) در حالی که داشتم به کلاس وارد می‌شدم. وقتی وارد شدم با لبخندی تا بناگوش اعلام کردم من کتاب را خوانده‌ام!
کتابی تخیلی (که تویش از داخل توپ‌های جنگی گل درمی‌آمد!) که به همین خاطر دوستش داشتم. ذره‌ای کمدی هم در کتاب موجود بود. البته از نظر من.
مخصوصاً از شخصیت ژیمناستیک، سبیلو، خود تیستو، آقای پدر، خانم مادر و تقریباً همهٔ شخصیت‌های داستان خوشم آمد.
دیگر بس است. باید بروم بخوابم✋
        

          خیلی کتاب زیبایی بود حس خوبی داشتم از خواندنش 
پر از جملات زیبایی که واقعیت زندگیه ولی لابه لایه روزمرگی هامون  متاسفانه گم می‌شوند.
پسرکی که با انگشتانش به  دنیای پیرامونش زیبایی بخشید.
        

          فکر می‌کنم حتما چندسال بعد این کتاب را با پناه می‌خوانیم و چندسال بعدتر پناه خودش آن را خواهد خواند و از این فکر دلم گرم می‌شود و امیدوارتر می‌شوم به فردایی که فرزندان ما زندگی را عمیق‌تر درک می‌کنند و صلح را بهتر زندگی خواهندکرد.
        

          کتاب خیالی بود.
داستانش خیلی جالب بود؛فقط آخرش کمی غمناک بود.
        

          از جمله کتاب هایی که همه باید بخوانند
بسیار شیرین و دلچسب
فقط کاش تیستو برمی گشت...
داستان در مورد پسری به نام تیستو است که پدرش صاحب کارخانه ابزار آلات جنگی است.  تیستو هم انگشتانی دارد که   همه چیز را سبز می کند.

        

          سال‌ها این کتاب را برای بچه‌های کلاس اول راهنمایی می‌خواندم و به تک‌تک بچه‌های کلاس هدیه می‌دادم