من فراموش کرده بودم که این کتاب را خوانده‌ام. می‌دانید؟ چون حال ندارم کتاب جدید بخوانم ؛) :) می‌روم در قفسهٔ «خوانده‌ام» مادرم و همین شکلی برای خودم دوردور می‌کنم تا یک کتاب پیدا کنم که خوانده‌ام و برایش یادداشت بنویسم!
از این که قهرمان داستان سرانجام به نفع محیط زیست عمل کرد، خوشحالم (همین‌جا می‌خواهم از شما خواهش کنم سعی کنید نی و کیسهٔ پلاستیکی را از زندگی‌تان حذف کنید!)
به نظر من این کتاب به درد شش تا ده سال می‌‌خورد. بچه‌های کوچک‌تر نمی‌توانند مفهوم اصلی داستان را درک کنند.
        

                پی‌نمایی بر اساس زندگی‌نامهٔ خودنوشت حاج‌قاسم تألیف شده است که می‌تواند اطلاعات خیلی زیادی دربارهٔ این شخصیت بزرگ به شما بدهد. من که خودم حتی از اطلاعات عمومی‌ای که این کتاب به من داد خیلی راضی بودم. مثل اسم شهر و روستاهای استان کرمان یا گیاهانی که در آن نواحی رشد می‌کند و ...
        

                کتاب خیلی جالبی است. می‌توانیم آن را یک کتاب غم‌انگیز البته با پایانی خوش حساب کنیم. اگر نخواهم بنویسم «این یادداشت داستان را فاش می‌کند» و سرتان را هم نخورم، باید همین‌جا آن را ختم به‌خیر کنم. اما حالا چون اصرار می‌کنید یک نکتهٔ دیگر هم اضافه می‌کنم:
به نظر من این کتاب به درد بچه‌های پنج تا هشت سال می‌خورد. ولی چون خواهرم در چهارسالگی از بچه‌های هشت‌ساله هم باهوش‌تر است خودم به‌شخصه این کتاب را برایش خواندم و خیلی هم لذت برد!
خداحافظ✋
        

                بگذریم!
این کتاب ، قصهٔ پسری به نام جلال است که پای حرفش ایستاد و تا وزارت بهداشت و ادارهٔ پلیس هم رفت تا حق خودش را از آن مربافروش نابکار بگیرد!
به نظرم دست به دست شدن مربا در مدرسه هم داستان جالبی داشت.
این کتاب را در جادهٔ تهران-قم، قم-اصفهان ، اصفهان-شیراز با خواهرم گوش کردیم و کلی خوش گذراندیم!

        

                داستان‌هایی جالب که ماجراهای پسری خیال‌پرداز را شرح می‌دهند.
کوتاه و خوشخوان بود هرچند من خواندنش را صدسال طول دادم! امیدوارم بلایی که سر این جلد آوردم را  سر جلدهای بعدی  درنیاورم!

        

                داستانی مشابه داستان رئیسعلی دلواری.
قصهٔ مقابلهٔ باقرخان تنگستاتی و پسرش احمدخان با انگلیسی‌ها که قصد داشتند با صندوق‌های خالی‌ای که مردم فکر می‌کردند پر از جواهرات است، حاکم و هر آدم طمعکار دیگری را بخرند!
و در پایان، انگلیسی‌ها که در این منطقهٔ ایران تلفات بسیاری داده بودند آن را ترک کردند و برای سرکوب شورشی در هندوستان به آن‌جا رفتند.
پایان کتاب را دوست داشتم. به نظرم این کتاب برای بچه‌های بالای هشت سال کتابخوان خوب است.
        

                به این کتاب ۲.۵ ستاره دادم چون:
یک- صفحاتش فاقد جاذبه‌های توریستی بودند! تصاویر با متن مطابق نبودند و کیفیت چاپ هم پایین بود‌.
دو- به نظرم برای رفتن به مدرسه به این لوس‌بازی‌ها احتیاجی نیست!
به قول معلّمم: کیفت رو می‌دن دستت، یه شوت کات‌دار می‌زنن، از تو خونه شوت می‌شی مدرسه! :)
        

                بخواهید بدانید انقدر یکهویی این کتاب را خواندم که هیچی ازش یادم نمانده!  :)
به نظر من این کتاب به درد بچه‌های بالای نُه سال می‌خورد!

        

                این شخصیت به نظر من یکی از خنده‌دارترین و سست‌عنصرترین شخصیت‌ها در کتاب‌هایی است که قهرمان اصلی‌شان یک حیوان است. پیشنهاد می‌کنم جلدهای دیگر این مجموعه و کلاً کتاب‌های دیگر مو ویلمز را بخوانید.
        

                من این کتاب را به خاطر این که خودم خیلی اهل ساخت‌وساز و کار با ابزار هستم، برای مطالعه انتخاب کردم. از این که وندل ابتدای داستان هر چیز خراب را دور می‌انداخت اما در انتها همه چیز را تعمیر می‌کرد، خوشم آمد.نویسنده تغییر وندل را خوب به تصویر کشیده بود. به نظرم این کتاب برای سنین پنج تا نُه سال مناسب است.
        

                لی‌لی دختری ماجراجوست که با یک کرهٔ جادویی به کشورهای مختلف سفر می‌کند و در حین سفر اتفاقات زیادی برایش می‌افتد. از تنهایی سفر کردن و نترس بودنش خوشم آمد اما به نظرم کمی برای من بچگانه بود. این کتاب را به بچه‌های چهار تا هفت ساله توصیه می‌کنم.
        

                معماهای این کتاب واقعاً جالب بود. من در هفته‌نامه‌ای که دارم با دوستانم منتشر می‌کنم از این معماها استفاده خواهم کرد. جالب‌ترین معما از نظر من «باهوش‌ترین پسر» بود.
        

                می‌دانید؟ از آن‌جور کتاب‌ها بود که آخرش همه نابود می‌شوند! :)
یک چیز دیگر را هم می‌دانید؟ در بچگی من عاشق این کتاب بودم. عاشق ساخت‌وساز و شهرسازی این شش مرد بودم. آن موقع‌ها به مامانم گیر داده بودم که کتاب‌های جنگی برایم بخرد. یک روز که به خانه آمد، دیدم در دستش کیسه‌ای هست. سریع جنبیدم و کیسه را باز کردم. کتابی که تویش بود را پدرم برایم خواند (که همین شش مرد بود!)
آن وقت‌ها این سبک نقاشی را هم خیلی دوست داشتم. ساده و سیاه‌وسفید. هرچند الان دیگر اصلاً نقاشی‌های کتاب را نمی‌بینم و یک‌راست می‌روم سراغ متن!

        

                راستش این مجموعه را پدرم برایم خوانده است. معمولاً شب‌ها می‌نشستیم و با هم چندصفحه‌ای می‌خواندیم و پدرم از هیچ جملهٔ خنده‌داری بدون پوزخند رد نمی‌شد!
می‌دانید که من عاشق کتاب‌های خنده‌دارم!با این کتاب هم روزگار خوشی داشتم. امیدوارم شما هم با این کتاب روزگار خوشی طی کنید.
        

                در این کتاب هم مثل جلدهای دیگر با یک شخصیت جدید آشنا می‌شویم. شخصیت جدید که چه عرض کنم! همان ناتان قدیمی و عالیجناب‌های تاریکی. ولی حداقل ایلیا به قدرتش پی می‌برد. همان‌جور که در صفحه‌ام نوشته‌ام از لو ندادن باقی داستان عاجزم! :)
پس خدانگهدار!