کتاب در یک بیابان، با دوگوال و دو سرباز شروع می شود. ما واگویه های یکی از سربازها رو می‌خوانیم. روزها بدون جنگ و حتی شلیک یک گلوله می گذرد و او منتظر حمله ی دشمن نشسته است. روزها بدون هیچ تحرکی سپری می‌شوند. مشخصات دشمن را در یک دفترچه ی راهنما نوشته اند و به دستش دادند. دشمن یک غول بی شاخ و دم است که فقط باید او را کشت. سرباز یک روز تصمیم می گیرد از گودال بیرون آمده و با استتار کردن، خودش را به گودال دشمن برساند، دوست دارد قبل از اینکه او را بکشد، یک بار صورت دشمن را ببیند و بعد با شلیک یک گلوله او را از پا درآورد. وقتی وارد گودال می‌شود، متوجه شباهت های دشمن با خودش می شود و اینکه آنها در دفترچه راهنما دروغ گفته اند و تمام این مدت تصویر غلطی از دشمن به سرباز داده شده است. او دشمن را ندید ولی از آثار و وسایل در گودال، کمی او را شناخت. دشمن هیولا نیست همانند خودش خانواده دارد. انسان است. سرباز به گودال خودش بازمی گردد. حالا قصد ارتباط با دشمن را دارد یک نامه می نویسد، در یک بطری گذاشته و آن را به گودال دشمن پرتاب می کند.
جنگ ادامه دارد اما حالا به گونه ای دیگر
          

            دشمن پیام جالبی داره. چیزهایی که همه می‌دونیم. بالایی‌ها جنگ راه میندازن و پایینی‌ها مجبورن به پیاده کردن خواسته‌های اونها با جان و عمرشون. سربازی که رفته جنگ حتی اگر از نظر جسمی کاملا سالم برگرده، هیچ‌وقت اون آدم سابق نمیشه. روانش و عمرش از دست رفته این وسط.

پیام کتاب واضحه: جنگ بده.

اما...
این دست کتاب‌ها یه امّای مهم دارن. به همون اندازه که جنگ بده، دفاع لازم و واجبه. اینطور کتاب‌ها تو کشورهایی نوشته میشن که سال‌هاست جنگی رو از نزدیک تجربه نکردن. آخرین جنگ جدی‌شون همون جنگ جهانی دوم بوده و از بعد اون تو مرزها و قاره‌ی خودشون در صلح بودن. اگر هم جنگی بوده یا راه‌انداختن برای کشورهای دور بوده. پس نمیشه فرمولی که اونا تو صلح و رفاه و خوش‌خیالی برای خودشون می‌پیچن، ما هم برای خودمون بپبچیم. مایی که تو غرب آسیا لحظه به لحظه با اخبار جنگ و ترور و تجزیه و کودتا و انقلاب و خیزش درگیریم. ما اینجا محتوایی لازم داریم که وطن‌دوستی و حفظ وطن رو برامون نهادینه کنه؛ که ما رو ضدجنگ‌های عافیت‌طلب و ترسو و شعاری بار نیاره؛ که بدونیم جنگ بده اما دفاع واجبه تا کشورمون و مردممون بمونن... مثل همه چند هزار سالی که موندن.