بچه بودم که خوندمش اونقدر گشتم تا نسخه چاپیش و پیدا کردم عاشقشم عاشقشمممم
        

          کتاب خیالی بود.
داستانش خیلی جالب بود؛فقط آخرش کمی غمناک بود.
        

          از جمله کتاب هایی که همه باید بخوانند
بسیار شیرین و دلچسب
فقط کاش تیستو برمی گشت...
داستان در مورد پسری به نام تیستو است که پدرش صاحب کارخانه ابزار آلات جنگی است.  تیستو هم انگشتانی دارد که   همه چیز را سبز می کند.

        

          تیستو یک فرشته بود🌱

غمِ صفحاتِ آخر رو فراموش نمیکنم...
        

          خیلی قشنگ بود.


                                                           !همین!
        

          فانتزی خوبی داشت و از چارچوب خارج نشده بود. فضاسازی  عالی بود و نویسنده شخصیت ماندگاری را خلق کرده بود
        

          کاشکی همه‌ی آدم‌ بزرگ‌ها این رو بخونن.
        

          کتابی بسیار زیبا  از معصومیت کودکان با زبانی آشنا برای همه:) 
        

          پیستوی سبز انگشتی یک پسریه که انگشت جادویی داره  با انگشتش می‌تونه گل‌ها را روشد بده 
که با انگشت جادوییش ماجراهایی داره 
رده سنی ۷+
        

          مثل یه چکه اشکِ زلال بود. اشکی که ناخواسته از گوشه‌ی چشم سر می‌خوره و سر می‌خوره و از روی گونه‌ها هم سر می‌خوره و می‌افته پایین. پرِ ذوق و زندگی و پرِ محبت و پرِ غم.
چقدر دوست داشتم این کتاب رو.
        

          لطیف و دلخواه.
        

          یادمه کوچیک که بودم، کارتون تیستوی سبز انگشتی رو دیدم. بسیار شگفت زده شدم و مسحور ایده آقای نویسنده.
به نظرم ایده این داستان، یه ایده صد امتیازیه! ایده‌ای بکر، خلاقانه و همیشه نو
نویسنده خیلی خوب تونسته در قالب ایده‌ای جدید و قهرمانی کوچک، مفاهیم عمیقی رو مطرح کنه و دنیای بزرگسالان رو به چالش بکشه.
پایان بندی غافلگیرکننده و لطیفی هم داشت.
از خوندنش لذت مبسوط بردم.   
        

          این کتاب رو همه باید بخونن
        

          معرفی‌نامه
تیستوی سبزانگشت، کتابی‌ست دوست‌داشتنی و شیرین برای همه‌ی سنین به قلمِ «موریس دروئون» نویسنده‌ی فرانسوی.
برای من کتابی‌ست کاملا هم‌رده و هم‌تراز با «شازده کوچولو» بدون هیچگونه اغراق و خواندنش در آخرین روزِ سال ۱۳۹۹ لبخند را به روی لبم آورد و من آن را برای شروعِ سال‌ جدید به فالِ نیک می‌گیرم.

نظرنامه
در ابتدا بابت ترجمه‌ی روانِ آقای «محمد غفوری» از ایشان تشکر و قدردانی می‌کنم و همانندِ ایشان در مقدمه از زحماتِ خانمِ «لیلی گلستان» که برای نخستین بار در دهه‌ی پنجاهِ شمسی اقدام به ترجمه‌ی این اثرِ دوست‌داشتنی کرد نیز قدردانی می‌کنم.

برای توصیفِ کتاب از قلمِ مترجم در مقدمه وام می‌گیرم:
"داستانِ این کتاب درباره‌ی پسرکی به نام «تیستو» است که انگشتانش خاصیتی سبزکننده دارند و دست به هرچه که می‌برد سبز می‌شود و به سرعت گلی زیبا از آن می‌روید. تیستویِ‌ سبزانگشت آینه است. آینه‌ای که پسرکی کم سن و سال در برابر ما نگه می‌دارد تا نیمه‌ی تاریکِ خود، جنونِ جنگ، بی‌اخلاقی و تناقضمان را ببینیم و شرمنده شویم. روایتی که در تمامِ تلخی و شیرینی‌اش به ما تلنگر می‌زند که شاید انسان یعنی همین کودکان و اینکه شاید کودک پس از «آدم بزرگ» شدنش دیگر انسان نیست."

نقل‌قول نامه
"آدم‌بزرگ‌ها دیوانه‌ی این هستند که هرچه غیرقابلِ‌توضیح است را توضیح دهند. هرگاه اتفاقِ عجیب و غریب و غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد به هول و ولا می‌افتند. چنان‌چه اتفاقِ جدیدی در دنیا بیفتدِ کمرِ همت می‌بندند تا ثابت کنند که این چیزِ جدید،‌خیلی هم جدید نیست و یکی از همان چیزهایی‌ست که قبلا هم در مورد آن می‌دانستنه‌اند."

"آدم‌ها به هرچیزی عادت می‌کنند، حتی به شگفت‌انگیزترین چیزها."

"امروز یاد گرفتم که وقتی قلبی غمگین باشد، علمِ پزشکی نمی‌تواند کاری انجام دهد. فهمیدم که ادم برای خوب شدن، اول باید میل به زنده‌ماندن و زندگی کردن داشته باشد."

"ژیمناست گفت: گریه کن تیستو، گریه کن. گریه برایت خوب است. آدم بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند اما این کار غلط استِ اشکشان در تنشان یخ می‌زند و همین قلبشان را سنگ و سخت می‌کند."

کارنامه
طبقِ روالِ گذشته من کتاب‌ها را با کتاب‌های مشابهِ خودشان مقایسه می‌کنم و مرجعِ قابلِ مقایسه در موردِ این کتاب برای من «شازده کوچولو» هست و چون برای آن کتاب ۵ستاره منظور کردم بدون هیچ‌گونه شک و تردیدی برای این کتاب نیز ۵ستاره منظور می‌کنم و خواندنِ این کتابِ دوست‌داشتنی را به تمامِ دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

عیدی‌ نامه
پیشاپیش فرا رسیدنِ نوروزِ ۱۴۰۰ را به دوستانِ عزیزم تبریک عرض می‌کنم و برایتان سالی متفاوت‌ از گذشته توام با آرامش، سلامتی، ثروت و قلبی سراسر از خوشی  آرزو می‌کنم و به عنوانِ عیدی نسخه‌ی پی‌دی‌اف کتاب را ساختم و در کانال قرار دادم. 
جهت دانلود می‌توانید از لینک زیر آن‌را دانلود نمایید و از خواندنِ آن در تعطیلاتِ نوروز ۱۴۰۰ لذت ببرید:
https://t.me/reviewsbysoheil/164
        

          داستان خیلی خوب و تصویری‌گری خوب‌تر. عالی بود. :)
        

          کتاب  جزاب بودو من نمی تونستم  رهایش کنم
        

          این کتاب نبود. خود خود جادو بود. چقدر لذت بردم . 
نگاه کردم به اندازه ی کافی ریویو هست و لازم نیست من چیزی توضیح بدم. اینو بیشتر نوشتم برای یادگاری خودم . از اون کتاب هاییه که احتمالا باز هم بر می گردم و روزی دیگر دوباره خوانیش می کنم.
        

          کتاب‌هایی درنظرم پنج‌ستاره هستند و می‌توانم بگویم عمیقا دوست‌شان دارم که هرچندصفحه به نویسنده‌اش، به تک تک کلماتی که استفاده کرده، به مدلی که کلمات را کنار هم قرار داده، به داستان‌ش، روایت‌ش، نوع پرداخت‌ش، خلاقیت‌ش و همه و همه چیزی که رقم زده از ته دل غبطه بخورم و حتی گاهی حسودی کنم و چه بسا بد و بیراهی بگویم
تیستو برای من یکی از همین‌كتاب‌هاست
یکی از پرچم‌دارها
        

          حس‌وحال خواندن «خودِ» کتاب تیستو برایم جالب بود. کتابی که من دارم برای قبل انقلاب بود و اینکه کتابی برای کانون باشد و این همه از عمرش گذشته باشد حس عجیبی داشت. کیفیت و قطع کتاب خیلی خوب بود و هنوز وقتی کتاب‌های قدیمی کانون را می‌بینم نمی‌دانم چه شکلی با آن کیفیت خوب چاپ می‌کردند. 
کتاب را دوست ندارم. برای من در دستۀ کتاب‌های «شعار»ی است که نویسنده می‌خواهد چیزی یاد بدهم و آنچه بلد است و ذهن روشنش را دربرمی‌گیرد در ادبیات کودک به حلقم بریزد. در واقع گونه‌ای از ادبیات که همیشه تعریف ادبیات می‌شود. دقیقاً شکلی از ادبیات که کتاب‌خوان و نویسنده را در دسته‌ای بالاتر از دیگران قرار می‌دهد چون می‌تواند یاد بدهد یا آن قدر با فهم و کمالات است که می‌تواند چیزهایی بخواند که در آن چیزی هست؛ و نه از جرف‌های سطحی. کتاب تلاشی است برای اینکه حرف‌های گنده‌گنده بزند که عجیب هم نیست و بخشی از ادبیات همین بوده، و هست. . حالا هم به شکلی مدرن‌تر بچه‌ها را درگیر ذهنیات خودمان‌ می‌کنیم و با تصویرسازی زیباتر حرف‌های آموزنده می‌زنیم. از نظر داستانی بسیار ساده و سرراست قصه‌اش را روایت می‌کند. با دل خوش پندش را می‌دهد و قصه را تمام می‌کند. اتفاق جالب برای تصویرسازی‌ها بود که کمی ترسناک و خشک به نظر می‌رسند اما حس عجیبی داشتند. تکنیک ساده و زوایای نقاشی شده و قطع‌ها جالب بود و یک تصویری از کتاب برایم می‌ساخت که واقعاً کمک‌کننده بود.
        

          "حتی گل ارکیده را که نه قشنگ است و نه بوی خوبی دارد، فقط و فقط به خاطر صفت بیهوده ی کمیابی اش پرورش میدهند."
امان از دست آدم بزرگها!