بچه بودم که خوندمش اونقدر گشتم تا نسخه چاپیش و پیدا کردم عاشقشم عاشقشمممم
        

          لطیف و دلخواه.
        

          تیستو یک فرشته بود.
اما چرا؟
سؤال خوبی است. شما چه فکر می‌کنید؟ شمایی که کتاب را خوانده‌اید و می‌‌توانید در این عرصه اظهارنظر کنید.
این کتاب در کلاس کتاب‌پرواز انتخاب شد. در یک چهارشنبه. دقیقاً ساعت ۱۸:۲۹ . شاید هم کمی زودتر یا کمی دیرتر.🤭
(راستی چرا کتاب‌پرواز در بهخوان باشگاه ندارد؟)
من کتاب را در دقیقهٔ ۸۹ و ۵۹ ثانیه تمام کردم (۱ ثانیه مانده به دقیقهٔ ۹۰) در حالی که داشتم به کلاس وارد می‌شدم. وقتی وارد شدم با لبخندی تا بناگوش اعلام کردم من کتاب را خوانده‌ام!
کتابی تخیلی (که تویش از داخل توپ‌های جنگی گل درمی‌آمد!) که به همین خاطر دوستش داشتم. ذره‌ای کمدی هم در کتاب موجود بود. البته از نظر من.
مخصوصاً از شخصیت ژیمناستیک، سبیلو، خود تیستو، آقای پدر، خانم مادر و تقریباً همهٔ شخصیت‌های داستان خوشم آمد.
دیگر بس است. باید بروم بخوابم✋
        

          خیلی قشنگ بود.


                                                           !همین!
        

          کاشکی همه‌ی آدم‌ بزرگ‌ها این رو بخونن.
        

          خیلی کتاب زیبایی بود حس خوبی داشتم از خواندنش 
پر از جملات زیبایی که واقعیت زندگیه ولی لابه لایه روزمرگی هامون  متاسفانه گم می‌شوند.
پسرکی که با انگشتانش به  دنیای پیرامونش زیبایی بخشید.
        

          یادمه کوچیک که بودم، کارتون تیستوی سبز انگشتی رو دیدم. بسیار شگفت زده شدم و مسحور ایده آقای نویسنده.
به نظرم ایده این داستان، یه ایده صد امتیازیه! ایده‌ای بکر، خلاقانه و همیشه نو
نویسنده خیلی خوب تونسته در قالب ایده‌ای جدید و قهرمانی کوچک، مفاهیم عمیقی رو مطرح کنه و دنیای بزرگسالان رو به چالش بکشه.
پایان بندی غافلگیرکننده و لطیفی هم داشت.
از خوندنش لذت مبسوط بردم.   
        

          مثل یه چکه اشکِ زلال بود. اشکی که ناخواسته از گوشه‌ی چشم سر می‌خوره و سر می‌خوره و از روی گونه‌ها هم سر می‌خوره و می‌افته پایین. پرِ ذوق و زندگی و پرِ محبت و پرِ غم.
چقدر دوست داشتم این کتاب رو.
        

          فکر می‌کنم حتما چندسال بعد این کتاب را با پناه می‌خوانیم و چندسال بعدتر پناه خودش آن را خواهد خواند و از این فکر دلم گرم می‌شود و امیدوارتر می‌شوم به فردایی که فرزندان ما زندگی را عمیق‌تر درک می‌کنند و صلح را بهتر زندگی خواهندکرد.
        

          پیستوی سبز انگشتی یک پسریه که انگشت جادویی داره  با انگشتش می‌تونه گل‌ها را روشد بده 
که با انگشت جادوییش ماجراهایی داره 
رده سنی ۷+
        

          این کتاب را دقیقا باید در همین نقطه از زندگی و بعد از یک سال علوم انسانی خواندن ، می‌خواندم.  از خدا ممنونم که هی خواندنش عقب افتاد تا امروز صبح که دوساعت زمان گذاشتم .
چقدر زیبا و چقدر برنامه ریزی شده . 
این کتاب را در نقد دنیای مدرن و تجربه گرایی می‌دانم.  این کتاب را در نقد علم و جنگ می‌دانم. 
اگر یکروزی معلم شوم ، این کتاب را واو به واو به بچه هایم درس خواهم داد
        

          کتاب خیالی بود.
داستانش خیلی جالب بود؛فقط آخرش کمی غمناک بود.
        

          از جمله کتاب هایی که همه باید بخوانند
بسیار شیرین و دلچسب
فقط کاش تیستو برمی گشت...
داستان در مورد پسری به نام تیستو است که پدرش صاحب کارخانه ابزار آلات جنگی است.  تیستو هم انگشتانی دارد که   همه چیز را سبز می کند.

        

          فانتزی خوبی داشت و از چارچوب خارج نشده بود. فضاسازی  عالی بود و نویسنده شخصیت ماندگاری را خلق کرده بود
        

          کتاب  جزاب بودو من نمی تونستم  رهایش کنم
        

          سال‌ها این کتاب را برای بچه‌های کلاس اول راهنمایی می‌خواندم و به تک‌تک بچه‌های کلاس هدیه می‌دادم
        

          معرفی‌نامه
تیستوی سبزانگشت، کتابی‌ست دوست‌داشتنی و شیرین برای همه‌ی سنین به قلمِ «موریس دروئون» نویسنده‌ی فرانسوی.
برای من کتابی‌ست کاملا هم‌رده و هم‌تراز با «شازده کوچولو» بدون هیچگونه اغراق و خواندنش در آخرین روزِ سال ۱۳۹۹ لبخند را به روی لبم آورد و من آن را برای شروعِ سال‌ جدید به فالِ نیک می‌گیرم.

نظرنامه
در ابتدا بابت ترجمه‌ی روانِ آقای «محمد غفوری» از ایشان تشکر و قدردانی می‌کنم و همانندِ ایشان در مقدمه از زحماتِ خانمِ «لیلی گلستان» که برای نخستین بار در دهه‌ی پنجاهِ شمسی اقدام به ترجمه‌ی این اثرِ دوست‌داشتنی کرد نیز قدردانی می‌کنم.

برای توصیفِ کتاب از قلمِ مترجم در مقدمه وام می‌گیرم:
"داستانِ این کتاب درباره‌ی پسرکی به نام «تیستو» است که انگشتانش خاصیتی سبزکننده دارند و دست به هرچه که می‌برد سبز می‌شود و به سرعت گلی زیبا از آن می‌روید. تیستویِ‌ سبزانگشت آینه است. آینه‌ای که پسرکی کم سن و سال در برابر ما نگه می‌دارد تا نیمه‌ی تاریکِ خود، جنونِ جنگ، بی‌اخلاقی و تناقضمان را ببینیم و شرمنده شویم. روایتی که در تمامِ تلخی و شیرینی‌اش به ما تلنگر می‌زند که شاید انسان یعنی همین کودکان و اینکه شاید کودک پس از «آدم بزرگ» شدنش دیگر انسان نیست."

نقل‌قول نامه
"آدم‌بزرگ‌ها دیوانه‌ی این هستند که هرچه غیرقابلِ‌توضیح است را توضیح دهند. هرگاه اتفاقِ عجیب و غریب و غیرمنتظره‌ای رخ می‌دهد به هول و ولا می‌افتند. چنان‌چه اتفاقِ جدیدی در دنیا بیفتدِ کمرِ همت می‌بندند تا ثابت کنند که این چیزِ جدید،‌خیلی هم جدید نیست و یکی از همان چیزهایی‌ست که قبلا هم در مورد آن می‌دانستنه‌اند."

"آدم‌ها به هرچیزی عادت می‌کنند، حتی به شگفت‌انگیزترین چیزها."

"امروز یاد گرفتم که وقتی قلبی غمگین باشد، علمِ پزشکی نمی‌تواند کاری انجام دهد. فهمیدم که ادم برای خوب شدن، اول باید میل به زنده‌ماندن و زندگی کردن داشته باشد."

"ژیمناست گفت: گریه کن تیستو، گریه کن. گریه برایت خوب است. آدم بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند اما این کار غلط استِ اشکشان در تنشان یخ می‌زند و همین قلبشان را سنگ و سخت می‌کند."

کارنامه
طبقِ روالِ گذشته من کتاب‌ها را با کتاب‌های مشابهِ خودشان مقایسه می‌کنم و مرجعِ قابلِ مقایسه در موردِ این کتاب برای من «شازده کوچولو» هست و چون برای آن کتاب ۵ستاره منظور کردم بدون هیچ‌گونه شک و تردیدی برای این کتاب نیز ۵ستاره منظور می‌کنم و خواندنِ این کتابِ دوست‌داشتنی را به تمامِ دوستانم پیشنهاد می‌کنم.

عیدی‌ نامه
پیشاپیش فرا رسیدنِ نوروزِ ۱۴۰۰ را به دوستانِ عزیزم تبریک عرض می‌کنم و برایتان سالی متفاوت‌ از گذشته توام با آرامش، سلامتی، ثروت و قلبی سراسر از خوشی  آرزو می‌کنم و به عنوانِ عیدی نسخه‌ی پی‌دی‌اف کتاب را ساختم و در کانال قرار دادم. 
جهت دانلود می‌توانید از لینک زیر آن‌را دانلود نمایید و از خواندنِ آن در تعطیلاتِ نوروز ۱۴۰۰ لذت ببرید:
https://t.me/reviewsbysoheil/164
        

          همیشه دلم میخواست میشد دنیایی را تصور کرد که در آن غم و اندوه، فقر، زشتی، دعوا و یا حتی جنگ نباشد. کاش همه می‌توانستند مثل تیستو به هم عشق و مهربانی که نمادش در این کتاب گل بود را هدیه بدهند تا دنیا را جای بهتری برای زندگی بکنند...
        

          کتابی بسیار زیبا  از معصومیت کودکان با زبانی آشنا برای همه:) 
        

          بسم الله

پشت جلد کتاب نوشته است: تیستو پسرکی که انگشتانش خاصیت سبزکنندگی دارند. بذر هر گیاهی که با انگشتان او تماس برقرار کند سبز می‌شود و به سرعت به گیاهی زیبا تبدیل می‌شود. تنها دوست و همدم تیستو باغبان پیری است به نام سبیلو که به او می‌آموزد ویژگی منحصر به فرد انگشتانش می‌تواند تغییرهای شگرفی در دنیای اطرافش ایجاد کند.

این توضیح کوتاه همه آن چیزی است که درباره کتاب می‌توان نوشت اما آنچه در این کتاب یا هر کتابی اتفاق می‌افتد روایت منحصر به فردی است که تنها یک نمونه از آن وجود دارد. آن یک نمونه هم فقط برای خواننده است. هر خواننده‌ای از هر کتاب یک روایت منحصر به فرد برای خود دارد و هیچ کس در این روایت شریک نیست. اما درباره کتاب تیستو به قطع می‌توانم بگویم که، همه پس از خواندن این کتاب بر یک جمله مشترک اتفاق نظر دارند: تیستو یک فرشته بود!

داستان با ابهام آغاز می‌شود اینکه تیستو از کجا آمده و چگونه به عضویت این خانواده درآمده؟ اما به شکل خیره‌کننده‌ای تمام می‌شود. احساس می‌کنی که هر پایانی جز این پایان، خیانت به داستان و تیستو است.

کتاب به لحاظ سیر داستان شباهت‌هایی به مغازه خودکشی دارد. و احساس می‌کنم ژان تولی از این داستان باید وام گرفته باشد.