فصل آخرش یکم قاطی پاطی بود ولی در کل عالی بود. 
اولین ایرادی که میخوام بگیریم اینه که خیلی تصادفی بود و حماقت بچه ها تبدیل به بهترین کاری که ممکن بود انجام بدن شد.
 چه جوری؟  
بچه ها برای نجات مادرشان باید میرفتن اون دنیا و تنها محلی که به ذهنشون رسید خونه ی قاضی ای بود که قصد جون مادرشان را کرده بود.  
بعد ماجرا طوری چیده شد که اصلا وسط خود جایی که مادرشان بود افتادند. 
و اینکه مدل کتاب با قبلیه متفاوت تر شده بود و انگار بیشتر به روایت حوادث کفایت کرده بود تا توضیح احساسات. 
نکته ی مثبتش هم تین بود که نسبت به قبلیه سریع تر پبش میرفت  قبلیه خیلی فس و فس  بود. 
      

        این اولین باره که میخوام یادداشت کتابی رو بنویسم که خیلی کم فهمیدمش.
کتاب، کتاب راحتی نبود به نظرم. 
کتاب از زبان یه آلزایمری است که من اصلا نگرفتمش. 
طرف یکسری خاطره داره که معلوم نیست راسته یا نه. 
اول اینکه اگه اون ـ هی  (دختر مقتوله )  با پدرش مرده بوده پس ذهن طرف  چه جوری آنقدر خاطره ازش ساخته؟ 
یا  مگر نه این که او همه چیز رو ظبط میکرد و می نوشت مگه میشه فامیلی انی را اشتباه کرده باشه. 
و اینکه چند بار صحبت های دکتر و کلانتر در باره ی اون ـ هی بوده که او دختر اش است چطوری حالا نبوده؟ 
مگر نه اینکه گذشته کامل پاک نمیشه مگه خاطره ی اون هی الکی بوده؟ 
بیشتر از این نمیتونم در باره اش بنویسم شاید اگه یکبار دیگه بخونمش بیشتر بفهمم. 

 
      

        این کتاب هم تقریبا مثل کتاب قبلی داستان افرادی است که به طرز بی رحمانه ای از خیلی چیز ها بی خبرند. 
در ترس های پوچ زندگی میکنند، افراد ناقص حق زندگی ندارند و هیچ کس چیزی از مهربانی یا بخشندگی یا دلسوزی و یا حتی از درمان کردن بلد نیست. 
البته به نظرم اوضاعشان  از کتاب قبل خیلی بهتره مثلا مادران از بچه های خود نگهداری میکنند یا هرکس نان زحمت خودش را میخورد. 
کتاب هم جالب بود و من خیلی باهاش ارتباط کرفتم هرچند به نظرم بیشتر مانند یک پل بود برای ارتباط میان جلد یک و جلد سه (من جلد سه رو نخوندم ولی گویا در دهکده ی شفا رخ میده.) 
 
      

        این کتاب اولین جلد از یه چهار گانه است که من دو تاشو خوندم سه ساله منتظر دوتای دیگه ام. 
داستان، داستان انسان هایی است که هیچ چیز نمیفهمند و تمام عمرشان تحت اختیار روئسایشان بوده اند. 
هیچ انتخابی برای مردم عادی وجود ندارد و همه چیز اعم شغل، همسر، مدل لباس پوشیدن،  مرگ و حتی فرزندان  از قبل انتخاب شده. 
کلا تیپ کتاب آخرزمانی است.  
تا وقتی که پسری به نام یوناس برای دریافت کننده بودن انتخاب میشود تا بتواند انتخاب کند، رنگ هارا ببنید و خاطرات را نگهداری کند. 
شخصیت پردازی و ایده خیلی جالبه به خصوص که در باقی جلد ها جالبتر میشه. 
من با خوندنش یاد بابالنگ دراز افتادم و ورود جودی از یتیم خانه به دنیای واقعی ولی این بار تفاوت دو دنیا خیلی بیشتره. 
      

        خب اگه بخوام منصفانه نظر بدم باید بگم کتاب خیلی خیلی لذت بخش و دلنشینی بود.  بخوص شخصیت سازی و روایت کتاب کار هرکسی نبود. 
ولی همش وسط کتاب هی حرص میخوردم به نظرم با اینکه شنیدن صحبت های عبدالمطلب و ابو طالب و...  خیلی خیلی جالب بود بازم نباید اینطور از زبان آنها صحبت میکرد مگر اینکه تنها روایت کند نه اینکه تمامی احساسات جعفر را تا هنگام شهادت نقل کند. 
و به نظرم یکم بی حرمتی شده حالا باز خوب بود از زبان امیر المومنین و پیامبر حرفی نداشتیم. 
با این همه کتاب خیلی جالبی بود امیدوارم بخونیدش. 

      

        مدت ها بود که یه کتاب علمی تخیلی خیلی خوب نخونده بودم و باید بگم این واقعا عالی بود.  
هرچند داستان ضعیف بود ( من بعد از برادران کارامازوف خیلی  سخت گیر شدم شما به دل نگیرید)  ولی تونست منو همراه خودش کنه.  
اابته اگه به من بود کلا گزینه ی "علمی"  را از عنوان کتاب حذف میکردم. 
کی گفته تو ایران انسان های اولیه و دایناسور ها  وجود داشتن؟ 
البته درسته که ممکنه وجود داشته باشن ولی حالا نمیشد یه مسئله ی ثابت شده را میذاشت وسط کتاب (مثلا میرفتن دوره هخامنشیان  و یه چیز خیلی باحال تاریخی کشف میکردن)  ؟ 
ولی خیلی از توضیحات زمانی اش خوشم اومد خود کتاب هم خیلی جالب بود. 
خوندنش خیلی لذت بخش بود حالا نمیدونم چرا
حتما بخونیدش.  

      

        کتاب خیلی قشنگی بود. 
داستان پسر کوچکی که مریض است و انتظار نمیرود زنده بماند....
خیلی داستان جالبی بود. 
شخصیت پردازی و مدل داستان و..  درست حالت داستان های اشرافی،  جنگی غربی ها را هویدا میکند. 
تنها تفاوتش رخ دادنش در آن دنیاست. 
و البته نکته ای دارد که وجود بی عدالتی و سخت گیری و...  در جهان بعد از مزگ است.  
از این لحاظ داستان فلسفی است و لی به نظرم هر چند به نظر برای کودکان است ولی یکم ذهنیت آنان را خراب میکند. 
واقعا داستان دلنشینی بود حتما توصیه اش میکنم. 
      

        داستان، داستان یک خانواده (بدون پدر) است یک روز سه بچه با اسم و سن و تاریخ تولد مشابه ربوده میشوند و فردایش مادرشان به یک سفر کاری میرود و.... 
حقیقتا ایده ی کتاب خیلی خوب بود، (موضوع مورد علاقه ام) فیزیک، ساختار اصلی داستان رو ساخته بود ولی اصلا درست ساختار جهان های موازی و....  رو توضیح نداده بود 
فکر شو بکنید با یه تصمیم یک جهان موازی ایجاد شه 😂😒
به نظرم خیلی خیلی بده که آدم کتاب نیمه علمی بنویسه و کلا ذهن خواننده رو خراب کنه.  
خب حالا از خود کتاب بگم: 
شخصیت پردازی کتاب خوب بود 
روایت کتاب یکم گیج کننده بود  نویسنده میتونست با اول شخص کار رو خیلی راحت تر پیش ببره. 
ولی در مورد اینکه داستان چه طور پیش رفت باید بگم عالی بود. 
مشکل خاص دیگه ای نداشت و فکر کنم مجبورم جلد بعد رو هم یه جوری بخونم چون فضولیم از ادامه اش گل کرده 😁
راستی با همه ی اینها کتاب خوب میتونست آدم رو با خوش همراه کنه و من ازش حدودا خوشم اومد. 
      

        اولا که داستان خیلی مسخره بود به نظرم. 
دوما من اصلا هدف نویسنده رو نگرفتم. 
و اینکه اصلا نفهمیدم یونس چه شکلی برد یا اصلا اون دختری که یونس دوستش داشت وجود خارجی داشت یا نه. 
با خوندن این از جمشیدخانیان نا امید شدم این بهترین کتابش بود. 
پ. ن: من که با خوندن کتابای جمشید خانیان یاد یاد کوبیسم می افتم خیلی شبیه پیکاسو است. 
      

        من تا الان از جان اشتاین بک فقط این کتاب و خوشه های خشم رو خوندم و به نظرم این بهتر از خوشه های خشم بود البته با تفاوت کمی. 
این کتاب داستان فقیری است که یک مروارید صید میکند ولی نمیتواند به قیمتی که میخواهد بفروشدش و...(مطمئنم باقی اش را هم حدس زدید.) 
 داستان جالب بود و چیزهایی داشت که خیلی داستان را دلنشبن تر میکرد مثلا  صید مروارید با دعای اشتباه خونا همسر شخصیت اصلی اتفاق افتاد دعایی که در آن از خدا برای شفای کودکش کمک نخواست بلکه خواست که پولدار شوند و دکتر کودکشان را درمان کند. این طور بود که خدا تا پایان کتاب تنبیهشان کرد. 
یا اینکه کینو (شخصیت اصلی)  نوعی غریزه داشته و دشمن را تشخیص میداده ولی وقتی پولدار شد دشمن را به طمع خودش به داخل راه داد. 
جذابیت داستان این بود که در این کتاب پول و طمع پول گریبان شخصیت اصلی را نگرفت ولی شوم بودن پول کاملا واضح بود. 
 تنها مشکلش هم به نظرم پایان داستان بود که  ( به شهر برگشتند) به نظرم منطقی نبود. 
      

        بعد از تعطیلات نوروز و چهارده روز روزه گرفتن و درس نخواندن به استقبال امتحانات نیم ترم آمدیم در حال که همه سرشان در کتاب درسی بود من از کتابخانه اینو گرفته و به زور میخواندم 
حالا چرا به زور؟ 
اول بگم که نثر کتاب روان بود و به جز بعضی اشعار کتاب سختی نبود از نظر نوشتاری. 
یک مشکلش این بود که ویراستاری کتاب خیلی به نظرم خوب نبود کتاب در فصل های کوتاه کوتاه نوشته (البته نسبتا)  و پشت هم بود به نظرم اگر ترتیب درست تری میداشت راحت تر خوانده میشد مثلا یک موضوعاتی که خوانندت نمیدونه را آخرای کتاب توضیح میداد ولی اوایل کتاب هم در موردش حرف میزد. 
وکلا یکم خوندنش سخت بود نمیشد تند خوانی کرد و من گاهی بار ها صفحات را میخوندم تا  برام جا بیوفته و خب این یکم حوصله سر بر بود این اولین کتابی بود که دو هفته خوندنش طول کشید.
و حالا در مورد خود کتاب: 
کتاب شاهنامه یا شاهنامه به نثر و یا حتی خلاصه ی شاهنامه نبود بلکه توضیحاتی در خصوص شاهنانه و فردوسی بود. 
خیلی مطالب جالبی بود اول در مورد خود شاهنامه میگفت بعد در مورد فردوسی بعد در مورد نژاد آریایی خیلی حرفای محشری میزد چیز هایی که ما اصلا فکرشم نمیکردیم کلی در مورد ایران باستان حرف میزد و توتم ما ایرانیان، رابطه ی آریایی ها با بومیان فلات و... 
خیلی جالب بود و به نظرم اگر میخواهید شاهنامه خوانی کنید اول اینو بخونید باعث میشه خیلی دیدتون باز شه هم نسبت به شاهنانه هم نسبت به فردوسی 
      

        من با این کتاب خیلی بیشتر از سه کتاب قبلی ارتباط گرفتم. خیلی شبیه کتابخانه ی آقای لمونچلو بود ولی سرنخ هاش خیلی بیشتر و بهتر بود 
و یک موضوعی که خیلی تو این کتاب خوشحالم کرد این بود که میشد به راحتی کتاب رو ادامه داد پس امید بیشتری به نوشتن جلد های بعدی دارم 😁
      

        من قبلا تو یاداشت جلد یک از هر سه جلد حرف زده بودم ولی حالا میخوام دوباره در باره ی هر جلد بنویسم. 
قبل از بررسی کتاب باید بگم این مجموعه  کلا سیر تکاملی داره و جلد به جلد نویسنده پخته تر میشه. 
اول از همه اینکه این کتاب از لحاظ، معمایی و تم کارآگاهی ای که گرفته بود خیلی از جلد پیش دلنشین تر بود. 
شخصیت ها اینجا پخته تر بودم و من تازه بعد از این جلد امیلی رو شناختم. 
تو این جلد واقعا ترکیب دو تا معما و ارتباطشون باهم ظریف بود. 
و هیجان کتاب هم بیشتر بود.  
ولی ایراداتی هم داشت مثلا ارتباطش با کتاب باز ها تنها چند جا به صورت مستقل از اصل داستان آورده شده بود و یکم داستان رو متفاوت میکرد. 
و باید بگم این مجموعه جز معدود چند جلدی هایی است که  میشه به صورت جدا خوند یعنی اگه جلد یک رو نخونین این جلد رو هم می فهمید و هم بخش های زیادی از کتاب اول لو نمیره ولی به نظرم جلد سه رو نمیشه جدا خوند. 

      

        فکرکنم غیر از این تنها کتابی که آنقدر از پایانش حیرت کردم «پس از تشیع جنازه» ی آگاتا بود. 
از اواسط کتاب حدس زده بودم طرف خودش یه کاره ایه(صدقه سر آگاتا خوندن) ولی بعد از اون قتل وحشتناک این نظریه خیلی خیلی تضعیف شد آخه موریارتی اصلا قاتل نبود حتی اگه خیلی هم آدم کشته باشه تو دره ی وحشت بازهم اون ماجرا کار موریارتی نبود. و خیلی تهش نا امید شدم  ( من واقعا از مرگ موریارتی تو ماجرای آبشار رایشنباخ ناراحت شدم شاید به اندازه ی شرلوک ولی احتمالا اگه الان دوباره بخونمش قاه قاه بخندم  ) 
جونزرو هم از نشانه ی چهار یادم بود و ازهمون اول  مشکوک بودم بهش میومد یه جوگیر عاشق هلمز باشه.  
ولی داستان واقعا حیرت زده ام کرد. 
حالا که بهش فکر میکنم میشه از ماجرای آبشار رایشنباخ حدود ده تا نمانامه ( سناریو)  ی جدید نشت.
ولی یه مشکلی که داشت اینبود که خیلی به شانس توجه داشتند و اگه خیلی چیز ها «برحسب اتفاق» اتفاق نمی افتاد اصلا داستان یه جور دیگه میشد اولیش آشنایی جونز با چیس. 
و در پایان باید بگم اگه دنبال یه شرلوک هولمز جدید هستید این کتاب به هیچ وجه به دردتون نمیخوره چون تنها نماد شرلوک هولمز آنقدر ناشیه که خواننده اکثرا ازش پیشی میگیره.
      

        ایده ی کتاب و شخصیت پردازی اش ( در اکثر موارد)  بد نبود 
ولی پایان کتاب حدودا باز بود و یک بخش هاییش اصلا منطقی نبود  ( با توجه به اینکه کلا غیر از بدنه ی اصلی، کتاب،کتاب تخیلی ای نبود) مثل اون همه امکانات اعماق و تحمل فشار و یک سری مسائل زمین شناسی یا پیدا شدن سند تو سطل آشغال توسط پلیس! 
 ولی در مقابل یک بخش هاییش چنان منطقی و قابل پیش بینی بود که آدم به تخیل نویسنده شک میکرد و به بدنه ی حدودا خیالی کتاب صدمه میزد به خصوص پایانش که  من نصفش رو نفهمیدم  نصفش رو  هم  از وسطای کتاب حدس زده بودم  در مورد روایت داستان  احساس میکردم اصلا نویسنده بلد نیست داستان تعریف کنه. 
به نظرم برای حدودا سن دبستان بهتر باشه. 
پ. ن: شاید تعجب کنید که به نظر من کتاب مفیدی بود چون کلی اطلاعات در باره ی نیویورک بهم داد به علاوه ی چندتایی ایده و حجمش هم کم بود  برای همین خیلی از خوندنش پشیمان نیستم.