«بی‌بی‌م همیشه می‌گه ما گناهکارهایی هستیم که گیر افتاده‌یم توی تاریکیِ شکم ماهی. به این راحتی نمی‌میریم. وقت مردن که برسه، اون‌وقت ماهی دهن باز می‌کنه.»
        

          رمان‌های زیادی نوشته شده‌اند که راوی و شخصیت اصلی آن‌ها یک نوجوان است اما این موجب نمی‌شود آن اثر را رمانی مختص نوجوان‌ها بدانیم. چه بسا بزرگسالان از خواندن چنین رمان‌هایی بیشتر حظ ببرند چرا که با نگاه تازه و جسور نوجوانانه‌ای روبه‌رو می‌شوند که جهان اطراف را طور دیگری نشان‌شان می‌دهد. 

نگاهی که هنوز زودباوریِ معصومانه‌ی دوران کودکی را در خود دارد، اهل کنجکاوی کردن و سرک کشیدن به پدیده‌ها است اما در عین حال به خودش و حادثه‌ها سخت نمی‌گیرد، بی‌نگرانی و دل‌واپسی به معنای واقعی کلمه‌‌ که سرمشق عرفاست، دم را غنیمت می‌شمارند و در لحظه زندگی می‌کنند. 

این فضا و پس‌زمینه در رمان  «عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی» نیز وجود دارد با این تفاوت که نوجوان در این رمان مثل تمام نوجوان‌هایی که جنگ یک‌باره و به‌ناچار بزرگ‌شان می‌کند، در موقعیت‌هایی قرار می‌گیرد که مثل آدم‌بزرگ‌ها باید تصمیم بگیرد اما تا جایی که می‌تواند مقاومت می‌کند. 

بهترین صحنه‌اش، آن‌جا که سارا؛ راوی رمان، باید میان نجات پیانوش که از جان برایش عزیزتر است و نجات جان آدم‌ها از زیر بمب و موشک، دست به انتخاب بزند. او حتی در یک لحظه بی آن که خود متوجه باشد، پیانوش را به مادرش ترجیح می‌دهد؛ این دقیقا همان لحظه‌‌‌ی ناخودآگاه گذر از عقل معصوم نوجوانی به عقل معاش و حساب‌گر بزرگ‌سالی است. همان لحظه‌ای که در زندگی تک‌تک آدم‌ها به شکلی پیش آمده و بی آن که خود متوجه باشند، با تجربه‌ی احساس خوشِ خودخواهی از مرز نوجوانی عبور کرده‌اند و قدم به دنیای بزرگ‌سالی گذاشته‌اند.

«عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی» از آن دست رمان‌هایی است که باید نوجوان شد و خواند که اگر با نگاه پخته‌ی آدم‌بزرگ‌ها خوانده بشود، پیرنگ رمان پر از سوال‌های بدون جواب و اتفاق‌های بدون علت به نظر می‌آید. 
اما به گمان من این رمان یک منظومه‌ی خیلی کوچک از ستاره‌های رنگارنگی است که هر کدام نور متفاوتی را در ذهن روشن می‌کنند مثل این که برای رها شدن از تکرار و ملال، باید همه چیز را وارونه دید و شک کرد و بدون ترس جلو رفت تا اتفاق‌ها و سپس نگاه‌های تازه در زندگی رقم بخورد.

حتی شده گاهی مثل «یونس» کلمه‌ها را مثلا اسم‌‌مان را از آخر به اول بخوانیم شاید مسخره به نظر برسد اما این کار کمک‌مان می‌کند که هشیار شویم و از نو به خودمان و اطراف‌مان نگاه کنیم. 

که فراموش نکنیم هر‌‌ چیز از رنج گرفته تا خوشی، از چیزهای  عجیب و غریب و به ظاهر بیهوده و ‌نامربوط، معنایی در خود نهفته دارد. این ماییم که باید برای‌ آن‌ها معناتراشی کنیم تا به آرامشِ هدف‌مند بودن و پایان خوش برسیم.
        

          فوق العاده! بی نظیر! درجه ۱! 
با اینکه رمان نوجوان است ولی بنظرم برای بزرگسالان هم جذاب باشه بخصوص هرکسی که عاشق شده باشه!
داستان در دوران آغاز جنگ میگذرد و خانواده ای که مجبور به ترک خرمشهر میشود. در راه با پیرزن و نوه اش که یونس نام دارد آشنا میشوند
ارتباطات و ماجراهای کوتاه و بلند این دوخانواده با هم کتاب را میسازند. بخصوص شیطنت ها و گفتگوهای سارا و سام دو فرزند خانواده خرمشهری.
پیانو و موسیقی نیز نقش مهمی در داستان دارند و جریان ماجراها را جلو میبرند و تر و تازه میکنند
کتاب باطراوت و زیبا و دلنشینی است.
        

          من این کتاب را دوست داشتم. تمام.
        

          شرایط جنگ و زندگی جنگ‌زده‌ها، برشی از تاریخ کشورمان. 
و یادگرفتن زبان یونس🤭
        

          احتمالا جزء معدود کتابخون هایی هستم که چنین کتاب کوتاه و خوش خوانی رو انقد طول دادم تا بخونم. دلیلش هم این بود که این کتاب رو با کتاب سخت خوان دیگه ای موازی خوانی میکردم و هروقت از اون خسته میشدم سراغ این میومدم.

.
شخصیت پردازی ها رو دوست داشتم. خصوصا در مورد خود سارا و سام و بعدش یونس. یونس شخصیت جالبی داشت و ترجیح میدادم بیشتر بشناسمش.
.
نفهمیدم آخر داستان چی شد. سلما کی بود. و پایانش برام دلگیر بود. ولی باز هم خوندنش خالی از لطف نبود.
.
نویسنده تکنیک ها رو رعایت کرده بود. یه مهندسی متن تمیز و خوشگل هم داشتیم. چارچوب متن قوی بود. ولی خب. همچنان معتقدم باید تهش واضح تر میبود. 
        

          ' مگه نمیدونی ما توی شکم ماهی گیر افتادیم ؟ '

شخصیت "سنوی" برام مثل یه خواب می‌مونه . دوست دارم بهش فکر کنم . به حرکاتش به گذشتش به آیندش . آینده ای که کاش ادامه داشت.
        

          عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی
قضاوت آدم‌ها در مورد مسائل پیرامونشان از یک دریچه و چشم است. گاهی باید حرفهایمان را با دیگران  در میان بگذاریم تا نوری روی قضاوتهایمان تابیده شود. 
مثلا وقتی عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی را خواندم، خودم را کشاندم تا انتهای داستان. به زور خواندمش. همراهش شدم اما دوستش نداشتم. شاید باید به خودم وقت می‌دادم یا بی هیچ پیش زمینه‌ای همراهش می‌شدم اما خب این اتفاق نیفتاده بود. کتاب که تمام شد مثل اساتید بزرگ نویسندگی و نقد ادبی، گفتم خب که چی؟ و بعد فکر کردم که محال است این کتاب را به پسرم معرفی کنم. اما اتفاقی در من افتاد که فهمیدم قضاوتم با قد و قواره آنچه که در ذهن نویسنده بوده، هماهنگی ندارد. من باید از نردبان یونس بالا می‌رفتم. پله، پله. این موضوع را وقتی فهمیدم که با یک جمعی در مورد کتاب حرف زدیم. آخر جلسه چنان مشعوف شدم که هنوز طعم آن شعف توی رگهایم جاریست. انگار که مثل کارآگاهی سرنخها را به هم وصل کرده ام و به نتیجه‌ای خاص رسیده‌ام. این کشف و لذت ناشی از آن به خاطر دیدگاهی است که در یک جمع به دست آمد. من فلسفه نمی‌دانم اما مشتاقش شدم. این کتاب فلسفی نیست ولی به نکته‌ای مهم در زندگی نوجوانها می‌پردازد: گذشتن از چیزی برای چیزی دیگر. مثلا یک وسیله، یک کتاب، یک  آدم حتی.
چیزی که ما توی شهدای خودمان دیدیم. آنها برای دفاع از دین و انقلاب از همسر و فرزندانشان گذشتند. خیلیهایشان حتی بچه‌شان را ندیدند. اما مخصوصا به این ندیدن روی آوردند. نمی‌خواستند پا سست کنند، عقب بنشینند و کوتاه بیایند.
چیزی که در این کتاب از آن به خوبی صحبت شده است. بدون هیچ سوگیری و در بستری که می‌شد کلیشه را چاشنی‌اش کرد اما نویسنده با هوش و فراستی که داشته زاویه‌ای دیگر را جلوی رویمان گذاشته است.
شخصیت‌هایی که در کنار هم چیده شدند و خاص ترین آدم یک زندگی که می‌تواند بر سرنوشت آدمهای دیگری تاثیر بگذارد، جایی در میانه های رمان وارد کارزار می‌شود اما با اینکه فقط رگه‌هایی از کارها و شخصیت او را می‌بینیم، چنان غلیظ عمل می‌کند که در خواننده اثر می‌گذارد. 
پ.ن: زبان ادبی و شاعرانه کتاب در اوایل مطالعه ممکن است کمی مخاطب را دچار چالش کند اما کمی که جلوتر می‌روید راحت تر میخوانیدش.
عاشقانه‌های یونس در شکم ماهی، شما را از تاریکی درون ماهی بیرون می‌کشد.
        

          کتاب عالی بود 
 ولی به نظر من دو تا مشکل داشت 
یکی در کتاب دو داستان داشت پیشمی رفت و تا من بیام به داستان عادت کنم سه مربع می‌دیدم و داستان دیگه ای شروع میشد 
دوم اینکه من نفهمیدم که سلما کی بود چون سارا چیزی به سلما نگفت 
ولی من پنج ستاره دادم چون داستان فوق العاده ای بود ممنونم از آقای خانیان
        

          یکم روند کتاب جوری بود که گیجت میکنه و باعث میشه دوباره بیای فصل اول کتابو بخوانی که بفهمی چی به چیه ،کلا  فصل اول انگار یک جورهایی پایان کتابه و بعدش نویسنده  میاد گذشته رو توضیح میده که چجوری به فصل اول رسیدن.
دلیل یک ستاره کم دادنم اینه که بنظرم نکته خاصی نداشت ولی خب سرگرم کننده می تونه باشه!
        

          آن قدری که تعریفش را شنیده بودم برایم خاص نبود. یک «خب که چی؟» در آخرش برایم ایجاد شد. ولی انصاف داشته باشم نکات خوبی بعضا درش بود و در طول خواندنش برایم جذاب بود و برای همین یک روزه خواندمش.
        

          من نمیتونم در ذهنم این رمان رو با "هستی" فرهاد حسن زاده مقایسه نکنم. چرا؟ چون اونجا هم قهرمان یه دختربچه س. چون اونجا هم خانواده جنگزده جنوبی رو میبینیم. به این دو دلیل
البته مهم ترین تفاوت این دو تا دختر اینه که هستی خیلی شر و شلوغ و برون گراست ولی سارا شهودی و هنرمند و نوازنده پیانو. 
رابطه پدر و هستی در رمان حسن زاده بسیار عالی حلاجی شده ولی اینجا کم بهش پرداخته شده جز اینکه پدر خیلی از استعداد دخترش حمایت میکنه و براش پیانو میخره اما خب در بخش زیادی از داستان غایبه. یادمه حسن زاده اونجا یهو یه برگی رو میکنه که آدم میگرخه: موقع بمبارون پدر هستی خودش رو خیس میکنه! یعنی ضعف پدر رو هم نشون میده اما اینجا خانیان این اندازه عمیق نمیشه در پرداخت شخصیت پدر
مهم ترین و جذاب ترین چالش داستان که چگونگی نجات دادن پیانو از زیر بمبارون باشه متاسفانه در نیمه داستان تموم میشه. از اون بدتر این که وقتی فکر میکنیم یه رابطه عاطفی داره بین سارا و یونس شکل میگیره یونس بی مقدمه میمیره. البته همه حرکات و سکنات یونس در این داستان دوست داشتنی و پر معناست. از حرف زدن عجیبش گرفته تا مرگش. اما این رمان واقعا یه ایجاز مخل داره. آخه چرا ماجرای عشق یونس اینقدر سربسته روایت شد؟ شخصیت خاص و عجیب یونس چطور شکل گرفته بود؟
به هر حال زبان لطیف و شاعرانه داستان احتمالا خیلی از دخترهای نوجوان رو که مخاطب اصلی کتاب هستند به خودش جلب میکنه
این ایجاز مخلی که گفتم توی رمان طبقه هفتم غربی جمشید خانیان هم بود
اونجا هم قرار بود یه نوجوون با مسئله مرگ روبرو بشه ولی بعد از اینکه روبرو شد بازخورد و انعکاس و واکنش نوجوون رو ندیدیم. اینجا هم ندیدیم. چرا؟ آیا نویسنده نگرانه که داستان تلخ بشه؟ خب بشه
        

          ❌️ممکن است یادداشتم محتوا رو افشا کنه، اگر حساس هستید ادامه ندید.
تعریفش را زیاد شنیده بودم و انتظارم از رمان عاشقانه‌های یونس... خیلی بالا رفته بود که همین توی ذوقم زد.
تکنیک  داستانی  به کار رفته در شیوه روایت را دوست نداشتم.
ما دو داستان داشتیم در مورد شخصیت اصلی‌مان (سارا)...
سارا ابتدا از ته داستان شروع می کند به روایت یک اتفاق. آن هم در دو خط داستانی در زمان گذشته یکی مربوط به خودش و دیگری مربوط به آشنایی با یونس. در طول داستان ما به نقطه‌ی آغازین اثر می رسیم و بعد ادامه می دهیم تا پایان حقیقی کتاب که پیدا کردن دفترچه یونس توسط سارا است .

داستان ایراد زبانی ندارد و نثرش تمیز است ولی  ...ولی.. بسیار پر دیالوگ است که این سبک و این اندازه گفتگو کار را شلوغ می کند. و تمرکز خواننده را می گیرد .ما مدام باید دنبال "این چه گفت و آن چه گفت"باشیم.
بدتر از آن دیالوگهای چند موضوعه است. فرص کنید ۴ نفر در کنار هم هستند. دو نفر دارن در مورد یک موضوع صحبت می کنند و دو نفر در مورد یک چیز دیگر! مثلا سام برادر سارا دنبال شکار است و مادر و راننده هم هستند.  آن دونفر یک چیز می گویند و این دو نفر چیز دیگر و حرفها پشت هم می آید...

حالا به فرص با تکنیک‌های داستانی کنار آمدم  مسئله مهم تر محتوای داستانی و علت حضور یونس و مادربزرگش در پیرنگ است. 
یونس که بود؟ در داستان چه کرد؟ چرا از دنیا رفت؟ ارتباط دقیق سارا و یونس چطور  بود؟ منظور نویسنده از مطرح کردن وارونگی چه بود؟ آیا موسیقی و داستان کوکو  ربطی به یونس و ماجرایش داشت؟ ... و سوالهای دیگر... 
در پایان کتاب از خودم پرسیدم:خوب چه دستگیرت شد ؟هیچ پاسخی نداشتم. موارد دیگر هم  بود که  در همین حدود و حواشی بود و دیگر  با جزییات ذکر نکردم. 
با وجود زیبایی ادبی و هنری و زبان داستان ،  تحت تاثیر اثر قرار نگرفتم و به دلم ننشت. شاید این مسئله تا حدی تابع سلیقه باشد ولی نکاتی که بالا گفتم  در مورد نحوه روایت و دیالوگها، متقن و با دلیل بود و ربطی به خوش آمدم ندارد.

        

          اول که کتاب را خواندم نمیدانستم آن سلمای رویاهای یونس همان سارا بود.
از زبانی که اختراع یونس بود خیلی خوشم آمد‌
ولی وقتی شروع کردم به خواندن این کتاب خیلی خسته کننده و کسل کننده بود.
ایت کتاب میتوانست طراحی جلد و اسم بهتری هم داشته باشد.
        

          خوندن این کتاب برای من خیلی به موقع بود . 
 اسم کتاب و خیلی دوست داشتم و اصلا داستان رو لو نمی داد و وقتی به علت  این نام گذاری پی بردم چیزی مثل نبات که در چای حل میشه در دلم آب شد .
خواندنش و توصیه می کنم و پیشنهاد می کنم بعضی از کامنت ها رو تا آخر نخونین چون یک بخش مهم از داستان رو لو میده . 
        

          کتابی که خوندنش حدود یک ساعت و نیم طول کشید بدون‌وقفه  و این نشان از گیرایی کتاب داشت.
خیلی شاعرانه و دوست داشتنی بود.
خیلی دوستش داشتم و عمیقا پیشنهاد به خوندنش میکنم .
چه نوجوان چه بزرگسال
        

          عاشقانه های یونس در شکم ماهی ‌‌..
یونس چقدر عجیب بود :)
شاید بهتر است به جای "عجیب" واژه "عمیق " را برایش به کار ببرم .
وجودش سرتاسر آرامش بود ، نگاهش تازه بود ، ‌و لبخندش .. لبخندی دائمی :)
چقدر این کتاب را دوست داشتم .. کاش تمام نمیشد ، کاش ادامه داشت .‌. کاش میماند و خودش "عاشقانه های یونس در شکم ماهی" را می‌شنید ..
و در آخر ، آقای خانیان عزیز ، ممنونم . ممنونم که به من یادآوری کردید که نویسنده های ایرانی میتوانند محشر باشند . بابت این که فرصت چشیدن این لذت را به من دادید ، بی نهایت سپاسگزارم ..
        

          بی نظیر ، تکان دهنده  ، عمیق !
        

          شروع و ادامه خوب، ولی پایان ناگهانی و اتفاقی...
وقتی تموم شد به نویسنده فحش دادم که چرا اینقدر زود کتاب رو تموم کرده! و اینقدر هم یهویی!!!!