شاید من ۵۰۰ کتاب خوانده باشم، شک ندارم خرمگس همیشه اولی است!
        

          از اثرگذارترین داستان‌هایی که در نوجوانی خواندم.
این کتاب، یک داستان بی‌نظیر است از قهرمانی ناکامل و پر ایراد.
زبان گزنده خرمگس، صحنه‌آرایی‌های تأثیرگذار (از جمله صحنه اعدام)، آدمی را در کتاب فرو می‌برد.
        

          الان یهو تو کتابخونه‌م این کتاب رو دیدم و یادم افتاد که ازش دو نسخه داشتم و یکیش دست دوستمه. با دختراش داشتن از کتابخونه سان میدیدن. گفتم من این کتاب رو ده سالگی خوندم. دختر دوستم با چشمهای برق زده گفت منم میتونم بخونم.
گفتم نخیر. به درد تو نمی‌خوره. ولی چرا پدرجان فکر کرده بود که این کتاب به درد من می‌خوره؟ 
خرمگس داستان یک عشق شکست خورده است.
داستان یک فریب بزرگ.
داستان مبارزه.
داستان رنج.
ده سالگی رو اگه بشه نوجوانی به حساب آورد در سالهای نوجوانی این کتاب رو بارها خوندم. داستان یک جوان مبارز ایتالیایی که متوجه یک فریب بزرگ میشه و همه چیز رو رها می‌کنه و میره.
اما سالها بعد در قامت یک مبارز رنج دیده برمیگرده و هیچ‌کس اونو نمی‌شناسه. گرچه مخاطب متوجه میشه که خرمگس همون آرتوره.
یه شخصیت دوست داشتنی.
این کتاب اولین رمانی بود که من خوندم.
برای سن و سالم سنگین بود ولی من  لذت میبردم ازش.
بچه‌های الان سطحشون بالا رفته. ولی بعید میدونم یه بچه ده ساله این کتاب رو درک کنه.
به نظرم این کتاب برای زیر شانزده سال مناسب نیست.
هم از لحاظ مضمون و هم از نظر غم و رنج نهفته در کتاب.
فکر می‌کنم از آخرین باری که کتاب رو خوندم بیست سالی گذشته باشه. باید دوباره بخونمش ببینم چقدرش یادم رفته.
        

          در دومین تلاش برای خواندن موفق شدم.
سعی کنید از پس گردنه ی اول کتاب یعنی 100 صفحه اول هر طور شده بر بیاید تا بعد با یکی از بهترین داستان های عمرتان آشنا شوید و یکی از بهترین پایان بندی های دنیا را بخوانید.
داستان هر چند برای من به عنوان مخاطب فارسی زبان در سال 2020 چندان ملموس نیست اما مفهوم و بنیاد حرف هایی که نویسنده سعی در گفتن دارد به شدت هم در روزگار ما و هم در همه ی روزگاران جاری و ساری ست و قابل درک. 
کلا از دست ندید.
اگر اذیت کرد آن اوایلش تحمل کنید، می گذرد.
        

          داستان کتاب در ایتالیای تحت نفوذ اتریش در دههٔ ۱۸۴۰ میلادی می‌گذرد که زمانه‌ای پر از آشوب و خیزش بود. شخصیت اصلی داستان، آرتور بورتون است که سردستهٔ جنبش جوانان است و دشمنش پدر مونتانلی است. دنباله‌ای از روابط تراژیک بین آرتور و دختر محبوبش، جما، در داستان پیش می‌آید. این کتاب، داستان ایمان، بیداری از خواب و خیال، دگرگونی، عشق و شجاعت است. ( ویکی پدیا )
        

          به علت مشغله های کاری ای که دارم سرعت مطالعه ام آمده پایین.برای همین امروز که روز تعطیلی ام بود نشستم و یک نفس خواندمش.
کتاب خوبی است.موضوع داستان عالی،تعلیق ها بی نظیر،توصیفات معرکه.
یک رمان کامل و بی نقص.
        

          داستانی عالی و جذاب، کتابی بود که دوست دارم در آینده دوباره بخونمش.
داستان پردازی از همان اول گیرا جذاب بود و امکان حدس زدن وقایع وجود نداشت، ارزش خوندن دارد.
        

          شاهکار انقلابی
اگه به داستان‌های انقلابی و مبارزان اونها علاقه دارید تعلل نکنید
فقط متاسفانه ترجمه متوسطه و حروف‌چینی و ویراستاری فنی (حتی تو چاپ جدید) افتضاح! قشنگ حیف کردن رمان به این زیبایی رو...
        

          آرتور با فهمیدن دروغی که یه کشیش بهش گفته بود مسیر زندگیش عوض شد، اما به کل از دین و مسیحیت متنفر شد. به نظرم عمل یه شخص ملاک و معیار قضاوت درباره یه آیین نیست.
پس با دیدگاه کلی کتاب و نویسنده موافق نیستم و خوندنش رو توصیه نمی کنم، اما بعضی تصویرسازی هاش رو دوست داشتم.
        

          «خرمگس» شاهکار اتل لیلیان وینچ، ستوده ترین اثر این نویسنده است.
شروع داستان به هنرمندی هرچه تمام تر با ترسیم فضای ایتالیای قدیم و مبارزات سیاسی بر ضد سربازان اتریش مخاطب را در آن فضا زمان جای می دهد.
توام شدن این فضای سیاسی با شبهات اعتقادی و البته اکسیر عشق در شخصیت جوان داستان همان چیزی است که از نویسنده انتظار می رود و او به خوبی از عهده این کار بر می آید.
فصل دوم با وجودی که داستان از زاویه ی دیگری پی گرفته می شود ولی کم کم با نشانی دادن از شخصیت اول داستان هرچه در این سال ها بر سرش آمده است را به خوبی از زبان دیگری ملموس میابیم.
جملات عاطفی کتاب در اوج هستند و جنبه تراژیک و درام داستان گاهی تا حد بغض مخاطب پیش می روند.
پایان بندی خوب و معنا دار و انقلابی اثر و طعنه های سیاسی مذهبی آن به جریان معاصر کلیسا و دین در ایتالیای آن دوران یادآور قضایای انقلاب خودمان هم هست.
مطالعه این اثر زیبا را به همه کتاب دوستان توصیه می کنم.
If I wanna mention one christian love story it would definitely “The GadFly”!
A dramatic story about revolution in old Italy where a boy who left his father when he figured out how he had betrayed him.
While I was reading it, I couldn’t put it away.
Besides father and son and holy spirit stuff That it never makes sense to me, I could brightly see the dilemma that father had to choose. Read it!
        

          اتل لیلیان وینیچ نویسنده ی زن انگلیسی روایتی متفاوت از قهرمانی خاکستری به دور از نقاب های فریبنده ی فرا انسانی با همه ی ویژگی های خشم و کینه و محبت ارائه میکند و آن را مقابل کلیسای فاسد و ریاکار آن زمان قرار میدهد و مجسمه ی بی روح و گنگِ خدایانِ کلیسا را در مقابل چشمان مبهوت خواننده خورد میکند
نام خرمگس برگرفته از لقب سقراط است زمانی که در دادگاه به اتهام فاسد کردن جوانان حاضر شد و گفت من مانند خرمگسی هستم که مردم این شهر که همانند اسب تنبلی هستند نیش می‌زند تا راه بیفتد و سقراط میگفت من با اندیشه مردم را به حرکت درست وا میدارم
این رمان به قدری داستان جذاب و گیرا و متناسب با حال ما داره که نمیتونید از پای اون بلند بشید
        

          به جز «پرفسور» شارلوت برونته یا مثلاً «رابینسون کروزو» و «سفرهای گالیور»، این جز اولین داستان‌هایی بود در ادبیات انگلیس که اتفاقاتش در سرزمین دیگری می‌افتادند. ماجرا مربوط به زمانی است که سازمان «ایتالیای جوان» تلاش می‌کند تا برای حفظ استقلال ملت ایتالیا در برابر اتریش و هم‌پیمانانش در واتیکان، مبارزه کند. همین موضوع سیاسی و اجتماعی داشتن کتاب هم تا به اینجای ادبیات انگلیس برایم تازگی داشت و لذتم از این موضوع با دانستن اینکه یک نویسندهٔ زن آن را نگاشته بیشتر هم شد. 
«خرمگس» یک اصطلاح است، به کسانی اطلاق می‌شود که «موی دماغ وضع موجود» می‌شوند. شاید بشود گفت مشهورترین خرمگس تاریخ، سقراط است که بدجور موی دماغ آتنی‌ها شده بود. داستان این کتاب هم در مورد پسری انگلیسی است که با پیش رفتن زندگی‌‌اش در مسیری عجیب، بدل به خرمگسی در برابر کلیسا می‌شود. اندیشه‌های پیش‌روی مطرح در کتاب، نقدش بر مذهب، ستایش شجاعت و پای حرف حق ماندن و در نهایت توصیفی که از وضع زندان و شکنجه در آن زمان ارائه می‌داد بسیار زیبا و روشنگر بود. گرچه به‌شخصه ترجیح می‌دادم اطلاعات سیاسی و اجتماعی آن دوره با جزئیات بیشتری در داستان نمود پیدا کنند، چون خودم هیچ اطلاعاتی از قبل دربارهٔ این سازمان و فعالیت‌هایشان در قرن نوزدهم نداشتم. چالش‌های اخلاقی پیش روی شخصیت خرمگس و کاردینال‌ مونتانلی هم نه‌تنها بسیار چشمگیر و مهم بودند، بلکه در جامعهٔ فعلی ما بسیار ملموس و قابل‌درک. همین مسئله کتاب را خواندنی و نزدیک به تجربه‌هایمان می‌کرد.
در نهایت به‌نظرم کتاب به ویرایش مجددی نیاز دارد.
        

          رمان خرمگس رو میشه درخشان‌ترین نمونه‌ی رمان سیاسی دونست. در کنار این سیاسی بودن، رویارویی و گفت‌وگوی مسیحی و ضدمسیحی هم در تمام داستان دیده میشه. مهم‌ترین ویژگیش اینه که در این بخش کاملا بی‌طرفانه است. هر دو طرف گفت‌وگو رو بدون پیش داوری یا خوب و بد نشون دادن یکی نمایش داده. یک عاشقانه‌ی کمرنگ اما اثرگذار هم در پس زمینه‌ی داستان جریان داره. توصیف صحنه‌ها، حالت چهره، حرکات بدن و نوع گفتار شخصیت‌ها بسیار گویا و زیباست و خواننده همه‌ی اون‌ها رو مثل فیلم در برابر خودش می‌بینه.
داستان در ایتالیای سده‌ی نوزدهم میلادی رخ میده. ناپلئون شکست خورده. ایتالیا به هشت کشور تقسیم شده و در اصل در اشغال اتریشه و پاپ و کلیسا در حال مذاکره و سازش با دشمن هستند. گروه ایتالیای جوان به رهبری ژوزف مازینی تلاش می‌کنه کشور رو متحد و متجاوزان رو بیرون کنه. آرتور؛ یکی از اعضای این گروهه که رابطه‌ی خوبی با کشیش مونتانلی داره اما درگیر ماجراهایی میشه، به دام جاسوسان اتریش میافته و... .
کتاب بیشتر از این که روی شورش یا قیام مسلحانه تمرکز داشته باشه، پیرامون قهرمان داستان یا همون خرمگس می‌گرده. ماجراهایی که بر این فرد گذشته و اون رو به یک انقلابی، به یک خرمگس تبدیل کرده به خوبی در داستان شرح داده شدند. ویژگی جذابش اینه که گذشته‌ی این شخص خطی روایت نمیشه. خواننده در صفحات آخر پی به این موضوع می‌بره و مدام از خودش می‌پرسه چی شد که این آدم اینجوری شد.

رمان خرمگس اسم جذابی نداره. خود من هرگز اونقدری جذب نام و طرح جلدش نشده بودم که خودجوش به سمتش برم. به پیشنهاد یکی از آشنایان خوندم و حالا میگم اگر طرفدار داستان‌های سیاسی، تاریخ اروپا، تقابل دین و ضددین، عاشقانه‌های یواش و کلا طرفدار کتاب هستید، از دستش ندید.

از این کتاب یک نسخه‌ی صوتی با صدای آرمان سلطان‌زاده هم موجوده که اصلا وااای!


نکته‌ی آخر:
چرا خرمگس؟! افلاطون میگه سقراط خرمگسی بود که اسب بی‌حس آتن رو آزار می‌داد و تلاش می‌کرد بیدارش کنه. 
در این تشبیه خرمگس کسیه که دیدگاه‌های عموم جامعه و شیوه‌ی اداره‌ی کارها رو به چالش می‌کشه. خرمگس، تلنگری برای همه است. او همه رو تحت تاثیر قرار میده حتی اگر در عمیق‌ترین خواب‌ها باشند.

برش‌هایی از متن:
***
ما مرتدین بر این عقیده‌ایم که اگر مردی ناگزیر از تحمل چیزی است، باید آن را به بهترین وجهی تحمل کند؛ و اگر در زیر آن پشت دو تا نماید، وای بر احوال او. اما یک مرد مسیحی، مویه‌کنان، به خدا یا مقدسین خود روی می‌آورد؛ و اگر آنان یاری‌اش ندادند، متوجه دشمنان خود می‌شود؛ او همیشه قادر به یافتن پشتی است که بار خود را بر آن انتقال دهد.
***
برای انسان، عشقی والاتر از آن نیست که به‌خاطر یارانش دست از زندگی خود بشوید.
***
آیا هرگز از خاطرتان نگذشته است که شاید آن لوده‌ی تیره بخت نیز روحی داسته باشد-روحی زنده در تلاش انسانی- که در جثه‌ی بد منظری به نام جسم مقید شده و ناگزیر به بندگی است؟ به روحی فکر کنید که از سرما می‌لرزد و از شرم و تیره روزی در برابر همه‌ی آن مردم دم فرو می‌بندد- روحی که نیشخند‌های مردم را که همچون تازیانه‌ای چاک می‌دهد، احساس می‌کند.
***
در مبتذل گوئی‌های تند خرمگس نکته‌ی چنان غیر قابل مقاومتی وجود داشت که حتا آنان که از وی نفرت داشتند و ملامتش می‌کردند، همچون پرحرارت ترین هواخواهانش از همه‌ی هجو‌های او شدیداً به خنده می‌افتادند.
        

          رمانی در حال و هوای ایتالیای دو قرن قبل، در آستانه‌ی انقلاب صنعتی، چالش‌های کلیسا با گسترش تفکرات مارکسیستی و داستان کشیشی جوان که گرفتار دسیسه سازی‌ها می‌شود و این تازه جدا از درگیری با رقیب عشقی‌اش است که از قضا دوست دوران کودکی‌اش نیز بوده‌است.
        

          ‍ اعتراف کردن در کلیسا همیشه برای من جای پرسش دارد. این اعتمادی که بنده‌ای به بنده دیگر دارد، صرفا به واسطه علوم مذهبی که پیشوا را متمایز از یک بنده گناهکار می‌کند، شاید برای پیروان این دیدگاه عادی و پذیرفته باشد، اما می‌تواند سرنوشتی را تغیر داده یا داستانی از نو بسازد. و خرمگس از آن دست داستان‌هاست که مبنای تغیر شخصیت از کلیسا و نخستین اعتماد و اعتراف شکل می‌گیرد.

خرمگس شاید همیشه ما را به یاد مزاحمت بیندازد، و از قضا نام کتابی از اتل لیلیان وینیچ است که در نهایت با همین مضمون، توجیهی برای شخصیت می‌تراشد. خرمگس مزاحم داستان اما کیست؟
آرتور شخصیت اصلی رمان که در اوایل جوانی برای آموزش مذهبی، به کلیسایی در مهد مسیحیت، یعنی ایتالیا می‌رود. در زمان حضور در کلیسا و محرومیت از وجود مادرش، مهر و حمایت را از استاد خود می‌گیرد. پدر مونتالی که راهنما و دوست آرتور انگلیسی است و شنوای حرف‌هایش. حتی اگر آن حرف‌ها در مورد تغیر‌ نگرش یا چرخش افکار آرتور باشد، با صبوری و تواضع شنونده آن است. اما گره داستان نه از انتقال پدرمونتالی و نه از تغیر افکار آرتور شکل می‌گیرد، که نخستین اعتماد و اعتراف آرتور به کشیش جدید، سرنوشت این جوان را دستخوش تغیر می‌کند. اعترافی که نزد کشیش محفوظ نماند و باعث دردسر آرتور شد.
آرتور پس از یک دوره حبس و بازجویی، به جامعه بازمی‌گردد. اما هیچ چیز مانند قبل نیست. نه حلقه دوستان و مبارزان، نه معشوقش و نه حتی خود آرتور. زندان، زندگی او را به دو بخش تقسیم کرد. تا جایی که آرتور وارد سیرک می‌شود، به فقر زندگی می‌کند، از آرمان‌ها و عقایدش دور می‌شود و در این میان پدر واقعی خودش را می شناسد. و شاید همین ضربات پی‌درپی، اختفا و نیستی آرتور را تا سیزده سال طول می‌دهد.
در بخشی از داستان، زمانی که ما با روزنامه‌نگاری به نام خرمگس آشنا می‌شویم که بی‌پرده به نقد احزاب، مذهب و حکومت می‌پردازد و باگ‌های جامعه را در قالب هجویات به قلم می‌کشد، این سیزده سال زندگی سخت و اتفاقات ناشی از آن مرور می‌شود و ما شکل‌گیری شخصیت خرمگس را می‌بینیم. آرتور که حالا در روزنامه‌ای مشغول است، نوشته‌هایش را با این نام آشکار می‌کند تا از گزند ناامنی و کلیسا مصون بماند. و این بار مبارزه‌اش را هدفمند‌تر و با تیزی قلم، به شیوه‌ای متفاوت از جوانی و جاهلی پیش می‌گیرد.
آرتورِ این کتاب مرا به یاد ژولین کتاب سرخ و سیاه انداخت. شاید تلاقی برهه زمانی این دو داستان، شخصیت‌هایی که در پی مذهب، به نگرشی ضدمذهبی رسیدند و آشکاری فساد و قدرتی که به واسطه کلیسا به دست بی‌قدرتان قدرتمند رخ داده بود، این شباهت را رقم زد. مومنانی که به نام دین، جنایت‌های خودشان را تاب می‌دهند و مهر تبرا بر آن می‌زنند و جامعه‌ای که کورکورانه پیرو این افکار است و حمایتگر. انگار که مذهب چون حمامی، ناپاکی‌های این آدم‌ها را بزداید، اما تتوهای چسبیده روی پوستشان را حریف نشود.
خط داستانی که در میانه داستان تحول را رقم زد، تغییر شخصیت را در انتها برای خواننده ملموس کرد و چرایی باقی نگذاشت.
گرچه منطق داستانی و تفکر نویسندگان هم‌دوره با استاندال، گوگول یا وینیچ به مذاق خواننده امروز خوشایند نیست. اما برای شناختن بخشی از تاریخ و دست‌درازی‌های قدرتمندانی که سرنوشت اجتماع دوره خود را رقم زدند، مطالعه کتبی از این دست را آسوده می‌کند.



خرمگس/ اتل لیلیان وینیچ
ترجمه خسرو همایون‌پور
نشر امیرکبیر
        

          کتاب عالی داستان جذاب 
        

          می‌گویند به جای «تراژدی» از غم‌نامه یا سوگ‌نامه استفاده کنید!
لطفاً برای این یک کتاب اجازه دهید بی‌خیال پاسداشت زبانِ شیرینِ فارسی شویم و بگوییم این اثر یک «تراژدی» بی‌نظیر است!
در هر سنی بخوانید، غیرممکن است صحنه تراژدیک‌اش از یادتان برود...
        

          به جز «پرفسور» شارلوت برونته یا مثلاً «رابینسون کروزو» و «سفرهای گالیور»، این جز اولین داستان‌هایی بود در ادبیات انگلیس که اتفاقاتش در سرزمین دیگری می‌افتادند. ماجرا مربوط به زمانی است که سازمان «ایتالیای جوان» تلاش می‌کند تا برای حفظ استقلال ملت ایتالیا در برابر اتریش و هم‌پیمانانش در واتیکان، مبارزه کند. همین موضوع سیاسی و اجتماعی داشتن کتاب هم تا به اینجای ادبیات انگلیس برایم تازگی داشت و لذتم از این موضوع با دانستن اینکه یک نویسندهٔ زن آن را نگاشته بیشتر هم شد. 
«خرمگس» یک اصطلاح است، به کسانی اطلاق می‌شود که «موی دماغ وضع موجود» می‌شوند. شاید بشود گفت مشهورترین خرمگس تاریخ، سقراط است که بدجور موی دماغ آتنی‌ها شده بود. داستان این کتاب هم در مورد پسری انگلیسی است که با پیش رفتن زندگی‌‌اش در مسیری عجیب، بدل به خرمگسی در برابر کلیسا می‌شود. اندیشه‌های پیش‌روی مطرح در کتاب، نقدش بر مذهب، ستایش شجاعت و پای حرف حق ماندن و در نهایت توصیفی که از وضع زندان و شکنجه در آن زمان ارائه می‌داد بسیار زیبا و روشنگر بود. گرچه به‌شخصه ترجیح می‌دادم اطلاعات سیاسی و اجتماعی آن دوره با جزئیات بیشتری در داستان نمود پیدا کنند، چون خودم هیچ اطلاعاتی از قبل دربارهٔ این سازمان و فعالیت‌هایشان در قرن نوزدهم نداشتم. چالش‌های اخلاقی پیش روی شخصیت خرمگس و کاردینال‌ مونتانلی هم نه‌تنها بسیار چشمگیر و مهم بودند، بلکه در جامعهٔ فعلی ما بسیار ملموس و قابل‌درک. همین مسئله کتاب را خواندنی و نزدیک به تجربه‌هایمان می‌کرد.
در نهایت به‌نظرم کتاب به ویرایش مجددی نیاز دارد.
        

          کمونیست‌ها در جریان مبارزات تشکیلاتی خود، به بحث کتاب خوانی هم توجه می‌کردند. کتاب‌هایی مشخص می‌کردند که نیروهای تشکیلاتی باید می‌خواندند و در مسیر مبارزه، آگاه می شدند. حزب توده هم به تبع اصل خود، چنین برنامه‌ای در تیم‌های مبارزاتی خود داشت. در میان آن کتب، رمان‌هایی هم قرار داشت که با هدف آگاهی بخشی مبارزاتی در دستور کار قرار می گرفت و غنای ادبی یا سرگرمی، چندان جایی در انتخاب آن‌ها نداشتند. یکی از این آثار، خرمگس نوشته اتل لیلیان وینیچ بود. 
هرچند پیام‌های این کتاب کاملاً در جهتِ برانگیزانندگی مبارزاتی کمونیست‌ها قرار داشت، و حتی باید اذعان کرد که در بسیاری از عناصر چون صحنه‌پردازی و فصل‌بندی و توصیف و شخصیت‌پردازی، انتظاری را که از یک رمان عالی مد نظر است را برآورده نمی‌کند، اما جوهره رمان را داراست و با پیرنگِ تا حدی مناسبش، لحظات پرتنش و احساسات نابی را ایجاد می‌کند. به خصوص بهره خوب نویسنده از نگارش دیالوگ‌های درخشان پیش‌برنده و ساخت صحنه‌های ملاقات شخصیت‌ها با هم، در عین افزایش کشش و تعلیق، توانسته برش عمیقی از زندگی را پیش چشم مخاطب قرار بدهد و دریافت‌های عمیقی از انسان و سرنوشتش در اختیار خواننده بگذارد. 
اگر این کتاب با کمی اغماض در پردازش برخی از عناصر داستان، و بیشتر معطوف به صحنه‌ها و دیالوگ‌های خوبش در مواجهه با مسأله دین و اثر سیاسی نهاد روحانیت بر جامعه خوانده شود، هم لحظات جذابی برای خواننده خلق خواهد شد و هم تلنگر مهمی در نسبت دیانت و سیاست به او خواهد زد.
        

          رمان هایی که میشه به صوتی شون گوش داد رمان های خیلی خوبی ان! لذا واقعا رمان خوبی بود. اسم نویسنده اصلا به گوشم نخورده بود و حتی الان هم نمی‌دونم چطور باید روش رو بخونم. احتمالا اولین کتابی هست که از ادبیات ایتالیا می‌خوندم.
شخصیت‌ها را دوست داشتم. واقعا کارکتر بودن و جون دارد. پایان داستان هم خوب بود و می‌تونست خیلی مسخره تموم بشه. ولی خوب تموم شد.