اونقدری که معروفه و آنچنان که انتظار داشتم ازش خوشم نیومد.
به نظرم لیلی و مجنون نمونه ی خیلی خیلی بهتری از این داستانه
        

          ترجمه ای که خوندم خیلی قدیمی بود، شاید برای همین زیاد خوشم نیومده -_-
        

          عشقی که بین این دوجوان است شگفت انگیز است . ویلیام شکسپیر این نمایشنامه را نیز مانند نمایشنامه های دیگر با توصیفی مبهم نشان می دهد ‌.
اما سرنوشت چیز دیگریست...
        

          داستان عشق رومئو و ژولیت، داستانی قدیمی و شناخته شده است که در این کتاب برای نوجوانان ساده سازی شده.
        

          تنها قوت این نمایشنامه در تراژیک بودن آن است! البته طبع شاعرانه، عبارات دوست‌داشتنی شکسپیر را به عنوان یک شاعتر خوش‌قریحه فرض باید گرفت.
حال اگر قالب نمایش‌نامه را هم به این تراژدی درام اضافه کنید قدری از زهر دلخوری‌تان بعد از خواندن آن گرفته می‌شود. چه اینکه گفتگو‌هایی را که شاعر تنظیم می‌کند باید در خاک صحنه دید تا قضاوت کنیم خوب از آب درآمده است یا خیر!
مفاهیم مورد توجه شکسپیر بیش از آن‌که حول عاشقی، وصال، فراق، درد هجران، صبر عاشق و ناز معشوق بچرخد حول پختگی و خامی، عجله و حماقت، امید و تباهی، مرگ و نجات به چرخش در‌آمده است.
کل ماجرای رمئو بعد از فراموش کردن رزالین و نرد عشق باختن با ژولیت ۱۳ ساله! در کمتر از یک شبانه‌روز یا کمی بیش از آن رقم می‌خورد! مقایسه کنید با شاهکار شاعر میان‌رده فارسی‌زبان نظامی گنجوی در لیلی مجنون که پر است از مضامین حکمی و صوفیانه، صحنه‌آرایی‌های بدیع عاشقانه، سوختن دلداده در آتش حرمان دلدار و زر شدن مس وجود او...
سخنان حکمت‌آمیز مجنون و لیلی، نرم‌ شدن خوی عاشق در آتش حب دلدار بجای عصبیت و آتش‌بازی‌های رومئو
با صرف‌نظر از وجه تراژیک این نمایشنامه بایستی در مقایسه با شاهکار نظامی گنجوی نمره‌ای پایین به این اثر داد.
        

          نوجوان که بودم «رومئو و ژولیت» رو خوندم و کمی ناامید شدم. انتظار داشتم یکی از بزرگترین عاشقانه‌های جهان، بیشتر تحت تأثیرم قرار دهد. حالا حدود ده سال بعد دوباره خواندمش با این امید که چون بزرگتر شده‌ام، احتمالاً بیشتر تحت تأثیر قرار خواهم گرفت، اما نه‌خیر. باز هم ناامید شدم. درباره‌ی جنبه‌ی ادبی و زبانی کار حرفی نیست، اما عمق کودکانه بودن رفتار رومئو و ژولیت، ابله بودن‌شان، زود دست به عمل زدن‌شان - با وجود این‌که درک می‌کنم این‌ اغراق‌ها در تراژدی‌ها، کمدی‌ها و کلاً ادبیات نمایشی شاید معمول باشد - برایم چندان خوشایند نیست. یکی از مشکلات بزرگی که با این داستان دارم به صورت خاص سطحی بودن حس رومئو به ژولیت است. رومئو پیش از دیدن ژولیت از عشق و بی‌مهری روزالین می‌نالید و ادعا می‌کرد نمی‌تواند هرگز او را فراموش کند، آن وقت به محض این‌که ژولیت را دید که از روزالین زیباتر بود اصلاً به کل عشق پیشینش را فراموش کرد. رفتار و شخصیت ژولیت هم که اصلاً مهم نینست. البته ژولیت هم دست‌کمی از او نداشت. تا رومئو از زیبایی‌اش تعریف کرد عاشقش شد! ولی این‌که حماقت انسان‌هاست که در درجه‌ی اول سبب بدبختی‌شان می‌شود و این به شکلی اغراق‌یافته در دشمنی دو خاندان که اصلاً دلیل دشمنی‌شان هم مطرح نشد (که احتمالاً نشان از غیرمنطقی بودن دلیل دشمنی‌شان دارد) و فاجعه‌‌ی تراژیکی که در نهایت دو خاندان را عزادار کرد به زیبایی به تصویر کشیده شده بود.
        

          وقتی معنی زیبایی و فاخر بودن رمنس رو فهمیدم، وقتی که حتی نمی‌دونستم رمنس هم یک درامه.
        

          تراژدی عشق نافرجام! قصد دارم بدون اسپویل بنویسم؛ بنابراین کار سختیست.
‌داستان این عشاق، که در وررونای ایتالیا روایت میشود، به نظر میرسد بر اساس داستان منظوم ایتالیایی (تاریخ باستانی رومئو و ژولیت) که در سال ۱۵۶۲ توسط آرتور برووک به رشته تحریر درآمده است، در سال ۱۵۹۱-۱۵۹۵ توسط ویلیام شکسپیر نگاشته شده باشد.
این نمایش‌نامه، درون‌مایه هایی مشترک از داستان باستانی پیراموس و طیسبه، از کتاب دگردیسی های اووید دارد؛ از جمله نفرت خانواده های عشاق از هم.
دو خاندان مونتاگیو (که رومئو وارث آن است)، و کپولیت (ژولیت) نفرتی دیرینه از یکدیگر داشته و دائم با هم در جدال هستند؛ در این بین، رومئو و ژولیت، پنهانی به تزویج یکدیگر درآمده و در روز زفاف، اتفاقاتی منجر به تبعید رومئو میگردد.
ژولیت، که مجبور به ازدواج با کنت پاریس شده است، برای فرار از این ازدواج اجباری، از راهب لارنس، که او و رومئو را به عقد یکدیگر درآورده چاره‌جویی میکند؛ و مجموعه اتفاقاتی که نهایتا صحنه پایانی نمایش، یعن (آیین عشق شهسوارانه) را رقم میزند.
رومئو و ژولیت، فقط یک داستان رمانتیک نیست؛ بنظر میرسد شکسپیر به مثابه تمامی آثار خویش به دنبال نشان دادن بسیاری مضامین دیگر است؛ عشق، سرگشتگی، جنون، خشم بی‌پایه و اساس و سرنوشت از دیگر کلیدواژه هاییست، که میتوان در نمایشنامه به شکلی سمبولیک به آن‌ها برخورد؛ احتمالا در زمان نگارش، نقدهای فمنیستی جایی پررنگ نداشته‌اند؛ اما هم‌اکنون به وضوح میتوان فرهنگ پدرسالاری و منتجات اخلاقی آن را در داستان مشاهده نمود.
        

          روایت این عشق افسانه‌ای اونقدرها هم که تصور می‌کردم زیبا و افسانه‌ای نبود! اما نکته‌ای که باعث شد از خوندن این کتاب لذت ببرم توضیحات جامع و جالبی بود که در ابتدای کتاب درباره‌ی شکسپیر و این اثر آورده شده بود و البته قلم زیبای شکسپیر که مترجم تمام تلاششون رو کرده بودن ترجمه به یک زبان دیگر از ظرافت‌ها و زیباییش کم نکند.
        

          واقعا شاهکار بود 😁
        

          رومئو و ژولیت یکی از معروف‌ترین داستان‌هایی هست که از بچگی حداقل تو ارجاعاتی که تو آثار دیگه بوده پایانش رو شنیدم... اما وقتی خوندم فهمیدم اصلاً داستان اون چیزی نبوده که من فکر می‌کردم. در واقع من فکر می‌کردم یک مخالفت ساده‌ی خانوادگی اتفاق می‌افته و نه پنهان‌کاری و چنین پیرنگ پیچیده‌ای.
        

          به‌خاطر کم حجم‌بودنش، از میون کتاب‌های باقی‌مونده از دوران نوجوونی و شایدم قبل‌تر، برداشتمش و خوندم.
اولاً که نمی‌بخشمت مترجم/ ویراستار/هرکی که مسئولش بودی به خاطر تمام دفعاتی که "بطری" رو با 'ت' دیدم (بتری) و می‌خواستم چشمامو از کاسه دربیارم.
دوماً هم که واقعاً عشق‌های آتشین شکل‌گرفته در یک نگاه رو درک نمی‌کنم. و این هم داستان عشق ساده نبود، داستان جنون بود. درکنارش داستان نفرت و این‌که چه خرابی‌هایی به بارمیاره.
و درآخر FOR GOD'S SAKE، بطری ِسّم، نه بتری:)))اه.
        

          این همان داستانی بود که زبان زد بود؟ منکه تحت تاثیرش قرار نگرفتم ... عشقی که رومئو فقط به زنان زیبا دارد عشق واقعی نیست.. در طول داستان رومئو با دیدن ژولیت از اولین معشوق زیبایش دست میکشد ! من به شما خسرو شیرین و لیلی و مجنون نظامی رو پیشنهاد میدم که به نظرم این اثر الهامی از این دو اثر قدیمی و زیبا گرفته است. 
همچنین ایرادی که به ناشر میتونم بگیرم اینه که در ابتدای داستان ، پایان داستان را ذکر میکنه که تو ذوق خواننده میخوره.
        

          رومئو و ژولیت اثر شکسپیر، رمانی درباره ی عشق آتشین بین دختر و پسری از طایفه های متفاوتی هستن که از گذشته های دور با هم عداوت و دشمنی داشتند و خب قطعا هیچ وقت راضی به ازدواج رومئو و ژولیت نمیشدن. دست سرنوشت برای این دو عاشق خوب نچید و بعد از کشمکش ها و نقشه هایی برای رسیدن، سرانجام این عشق ناکام ماند! جوری که قلب آدمی را به درد می آورد.
        

          جهان میتونه از این اثر بعنوان شاهکار یاد کنه؛
 تا زمانی‌که 
 لیلی، مجنون و خسرو، شیرین نخونده باشه!

منطق این تراژدی اینطوریه که می‌دونی اگه مرگ پسرعموی ژولیت رو از  قصه حذف کنیم و همه‌چی خوب پیش بره
غروب نشده رومئو عاشق یه زیباتر از همسرش می‌شه.

این وسط برد اصلی با رزالین بود که رومئو رو باور نکرد.

        

          خیلی کتاب قشنگی بود ودیالوگ ها و کلمات خیلی قشنگی داشت فقط خیلی از جمله ها حالت گزارشی  داشت مثلا فلانی با فلانی جنگ شد و یه خط بعد یکی میمیره و یه مقدار شک به ادم وارد میشه درکل ارزش خوندن داره پیشنهاد میکنم
        

          این کتاب داستانش واقعا نسبت به شهرتش سطح پایین تره. چرا باید رومئو یه دختر رو ول کنه چون یدونه زیباترش رو پیدا کرده؟
چرا اینا انقدر بچه بودن که مدام دست به کارای عجله ای و بدون فکر میزدن؟ البته ژولیت واقعا بچه بود ۱۴ سالش بود همش:))))
اخه چرا باید برای ژولیت تظاهر کنن مرده و بعد بیدار میشه ولی به رومئو اصل داستانو نگن؟ نمیتونستن یه چندساعت دیرتر بگن؟ البته شکسپیر به کشتار شخصیت ها خیلی علاقه داشته فکر کنم:)))
من ابن کتابو از کتابخونه مدرسه به لطف یکی از دوستان عزیزم پیدا کردم و متاسفانه سانسور نشده بود یه تکه ایش و مامانم هم خوند😬😶
هیچی دیگه بردم تحویلش دادم تا یه سریای دیگه نرن اینو بخونن اعصابشون خراب شه و مثل من والدین عزیزشون دست پیدا نکن و بدبخت نشن.
        

          عالی.بهترین تراژدی عاشقانه
        

          'هو'
رومئو و ژولیت، 
نگاره ای غمگین از غلبه ی تقدیر است، 
غلبه ی تقدیر بر عشق و حکمت، 
همان تقدیری که پیش از عالم مدرن "رازی سر به مهر"  در هستی محسوب می شد 
رازی  که عزم ها، طرحها و عقل ها را در هم می شکست... 
از این رو در این اثر بیش از آنکه با روایتی معقول و واکنش هایی باورپذیر  سر و کار داشته باشیم با تندر تقدیر و قضا و قدر روبرو هستیم... 

        

          از یک نمی دونم به نتیجه ای نمی رسیم!
چه نمره ای می شه داد به این کتاب؟
شخصا خودم نبوغ و هوش بی نظیر شکسپیر رو در غزلواره هاش می بینم و شاید به اون شکسپیر حق شکسپیر بودن می دم(اگر متوجه نشدین چی گفتم چیز خاصی رو از دست ندادین:)))
برای زمان الیزابت اول که حدود قرن ۱۶ می شه؛ شاید این نمایشنامه متفاوت و بسیار عاشقانه بوده باشه؛ ولی ما ایرانی ها که فرهنگمون پر از زیباترین و دردناک ترین عاشقانه هاست این جور عاشقانه ها شاید برامون مثل یه سیگار سبک باشه:)
در هر حال؛ من نمایشنامه خوان قهاری نیستم و شاید اشتباه کنم؛ اما قطع به یقین می دونم که هیچ عاشقانه ای شاید در جهان به پای عاشقانه های ما ایرانی ها نمی رسه.