بارها و بارها این کتاب رو خوندم. مطمئنم فقط یه «کتاب» نیست. شاید یه دفترچه نمادین از کلی راز و جادو باشه!
فکر نمی‌کنم عقلم پاره سنگ برداشته باشه، مطمئنم تقریبا کارول آدم عادی‌ای نبوده!!
      

        این کتاب رو خواهرم جوجه بهم معرفی کرد بخونم و مامان هم تایید کرد باید بخونمش.
اگر کلی فکر تو سرتونه و از همه چی میخواید درس و پند بگیرید و دائما در حال یادگیری میخواید باشید، سمتش نرید.
ولی اگر یه داستان شیرین و مهیج با یکی دو تا درس قشنگ و انسانی لازم دارید، از دستش ندید.
      

        داستان داور و بچه‌هاش
وقتی که دولیلی‌ش، نیمه دیگر خودشه...

من هیچ وقت معروفی رو دوست نداشتم. احساس می‌کنم درست نفهمیده فرهنگ ایرانی ما رو. شاید داستان واقعی نوشتن این کتاب این باشه: مثل خیلی دیگه از روشنفکرای اون روزی که آخر عمر به بحران وجودی میرسیدن، تصمیم می‌گیره یه بازنمایی از وجود محض ارائه بده با خلق یک داستان به قول خودش اساطیری و در نهایت چون نمیتونه بین تناقض‌ها جمع کنه (که اصلا جزو کارکردهای اصلی اسطوره همینه.) یه داستان ضعیف و غیرهارمونیک ارائه کرده.
ما این کتاب رو تو  باشگاه دنیای شناخت باهم خوندیم و بچه‌ها خیلی دوستش داشتن، منم همینطور ولی دلم برای معروفی سوخت که ایرانی بودن رو به تمام و کمال نپذیرفته.
      

        اولین مواجه من با روانشناسی تحلیلی و رویکردهای کمتر علم مبنا به روانشناسی این کتاب بود که پر از تجربیات زندگی نویسنده هم هست و واقعا دوستش داشتم و وارد دنیایش شدم. نویسنده هم یه معتاد بدبخت بوده که تاریکی نیمه دیگر وجودش رو شکست داده و به نور رسیده، ایولا بهش.
البته کتاب پر نکات روانشناختی مدل یونگی است و بار علمی معقولی دارد هر چند نه علم به معنای ساینس.
      

        هیچ وقت هق‌هق های اون شب پسر کوچولومون رو پای این کتاب، فراموش نمی‌کنم. 
      

        روی میز کلینیک پیداش کردم فکر کنم اون روز‌. خستگیم رو همونجا جا گذاشتم برگشتم خونه.
      

        برای خواهرم خریدمش، راضی بودند.
      

        بوی گرم خرما و گردو میاد از این کتاب.
      

        احیای قلبی بود برای من.
      

        نتونستم تمومش کنم چون جذابیت روایت پایین بود و تقریبا فرقی با کتاب های دیگر روایتگری جنگ نداشت برام.
بعضی کتاب ها رو باید وقتی داغ هستند خوند وگرنه تاریخ مصرفشون تموم میشه، دا برای من اینطوری بود‌. ولی فکر نمی‌کنم برای همه این‌طوری باشه‌.
به هر حال صحنه‌های توصیف شده از جابجا کردن اجساد توسط شخصیت اصلی تکان دهنده بود برام.
      

        کتابم خیس اشک بود که هدیه‌اش دادم‌.
      

        کاغدهاش بوی گل آفتابگردونی میده که بین رزها بزرگ شده.
      

        وقتی به جنون سلام عاقلانه‌ای داده شد و سورئالیسم به خدمت واقعیت زندگی غمگین بیژن نجدی درآمد.
      

        وقتی معنی زیبایی و فاخر بودن رمنس رو فهمیدم، وقتی که حتی نمی‌دونستم رمنس هم یک درامه.
      

        جنون و نبوغ در مسیر یکپارچگی که متاسفانه جنون خیانت می‌کنه.