چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          کتاب خوب و عجیبی بود. نمی‌دانم چرا دوستش داشتم. اما درگیرم کرد. جامعه‌ای که بی‌هدف و بی‌هویت شده و رو به نابودی خودش می‌رود. انسانی که از پوچی و روزمرگی، به نابودگری خطرناک تبدیل می‌شود. هشداری به دنیای امروز ما.
        

          اصولاً از کتابایی که عجیبن و خیلی کلمات و جملات رو تکرار میکنن خوشم نمیاد.ولی باشگاه مشت زنی رو خیلیییی دوست دارم. نویسنده با زیرکی تموم داستان رو شرح داده و در طی داستان منتقد سرسخت مصرف گراییه.
حقیقتا نیمه اول کتاب برام گنگ و ناملموس بود ولی از نیمه دوم افتاد رو غلطک و چقدر من پایانش رو دوست داشتم...

        

          *هر درد و رنجی رو که به دیگران تحمیل میکنیم،در آخر گریبان خودمون رو میگیره.*

غیرقابل توصیف بود،واقعا دوستش داشتم و اون یه ستاره ای که بهش ندادم،فقط بخاطر ترجمه بود.
        

          احتمالاً خیلی از افرادی که «باشگاه مشت‌زنی» رو می‌خونن، قبلش فیلمش رو دیده‌ن. چون فیلمش خیلی مشهورتر از کتابشه. اما من قبل از خوندن، فیلم رو ندیده بودم و بدون هیچ تصور خاصی از این‌که کتابش در مورد چیه، شروع به خوندن کردم. 
‌
همه‌چیز این کتاب صادقانه، خاص، غم‌انگیز و زیبا بود. شیوه‌ی نوشتن و روایت منحصربه‌فرده. در طول خوندن کتاب متوجه چند تکنیک خاص می‌شید که نویسنده مدام ازشون استفاده کرده و به احتمال زیاد، قبلاً جای دیگه‌ای با این تکنیک‌ها مواجه نشدید. به قدری تأثیرگذار بود که دو جا باهاش گریه کردم و بی‌وقفه خوندمش :')
‌
بعد از خوندن کتاب، فیلم رو هم دیدم (البته کامل نه) اما به نظرم اصلاً نمی‌شه دیدن فیلمش رو جایگزین خوندن کتابش کرد!
‌
 اولین تفاوت‌شون این بود که کتاب بیشتر روی مسائل اجتماعی تأکید داشت و در انتها کمی رنگ‌وبوی روان‌شناختی گرفت؛ ولی فیلم از همون ابتدا تأکیدش روی جنبه‌ی روان‌شناختی بود. ‌ اون‌طور که شخصیت‌ اصلی و تایلر توی کتاب به تصویر کشیده شدن، تا حد زیادی با فیلم متفاوته.
‌‌
 و این‌که درکل نحوه‌ی روایت کتاب چندان «سینمایی» نیست؛ یعنی طوری نوشته شده که نمی‌شه فیلمی از روش ساخت که صرفاً به کمک تصاویر بتونه اون چیزی که کتاب قصد داشته بیان کنه رو به نمایش بذاره. ‌
‌
به‌خصوص اگه فیلمش رو ندیدید، خوندن این کتاب رو پیشنهاد می‌کنم :)
        

          یه ایامی بود که یه دوست با اشتیاق فراوان دائما پیشنهاد خوندن این کتاب رو میداد ؛
و سر آخر خوندم
بهترین توصیفی که من درون خودم برای این کتاب یافتم "تباه" بود.
        

          تايلر ميگويد : تو يه روز ميميرى. تا وقتى كه اين رو درك نكنى به درد نميخورى.
+عالى. فوق العاده.
        

          نویسنده به قول خودش کتابی برای خوانده نشدن نوشته بوده ولی از اونجا که سرمایه داری آنتی تز خودش رو هم بسته بندی می کنه و به مخالف خودش می فروشه این آنارشی تمام عیار ادبی هم وارد بازی تجارت میشه😁

اگه از فیلم فایت کلاب و مفاهیمش خوشتون اومده قطعاً عاشق کتابش هم میشین. سناریوش قشنگ تر و دیالوگ هاش به شدت مفهومی تر و عمیق ترن.
کتاب حاوی زیباترین نقدها به پوچی انسان نوین در عصر سرمایه داریه.
        

          گزینه خوانده‌ام را به‌ناچار نشانه زدم. کتاب را نیمه رها کردم، چون برایم گیرایی کافی نداشت. شاید به دید بعضی ، عجیب آید. اما در این سال‌های پرکارم آموخته‌ام، آنجا که کتاب کشش لازم را ندارد، یا شیوه نگارش و روایت باب پسندم نیست ، بیهوده زمانم را پای آن نگذارم و رهایش کنم. بدون عذاب وجدان یا نگرانی ناشی از کمال‌گرایی در اینکه حتماً باید کتاب را تا پایان بخوانم.
  آن‌قدر عمر کوتاه است و فرصت اندک که گمان نکنم هیچ‌یک از ما بتواند تمام کتاب‌های دلخواهش را بخواند. 
همه کتاب‌خوانها تقریباً متفق‌القولند که فیلم اقتباسی با کتابش برابری نمی‌کند، اما به‌نظرم گاهی لطف تماشای فیلم به دشواری خواندن کتاب می‌ارزد. درباره این کتاب _فیلم چنین نگاهی دارم. 🙏🏻🌺
        

          شبی که خرابکاری‌ها در برج هاین اتفاق افتاد، کارمندها و کتابدارها و پیغام‌رسان‌هایی را تصور می‌کردم که در اتاق‌هایی که صبح‌ها درشان کار می‌کردند دزدکی رفت‌وآمد می‌کنند.
شاید حتا با اینکه مشروب خوردن خلاف قوانین پروژه‌ی میهم بود، کمی هم مست بودند و با شاه‌کلید درها را باز می‌کردند و هر جا هم که کلید کارگر نبود روی قفل‌ها فرئون اسپری می‌کردند و آن‌ها را می‌شکستند. بعد مثل کوهنوردها با میخ و طناب از ساختمان آویزان می‌شدند و همدیگر را کمک می‌کردند تا بالا بروند و جان خود را بر لبه‌ی پنجره‌هایی به خطر بیندازند که هر روز پشت آن‌ها احساس می‌کردند هر دقیقه می‌میرند و زنده می‌شوند.
روز بعد همین کارمندها و حسابدارها با کراوات مرتب و موهای شانه‌زده بین بقیه‌ی آدم‌ها می‌ایستادند و می‌پرسیدند که چه کسی ممکن است این کارها را کرده باشد. بعد پلیس به همه فرمان می‌داد که عقب بروند و همزمان آب از تخم شکسته‌ی چشمان عظیم دودگرفته‌ی شیطان ترسیم‌شده بر دیوار ساختمان سرازیر می‌شد.
        

          داستان کتاب با اینکه یه مقدار تاریک تر از فیلم باشگاه مشت زنیه ولی بازم تجربه نسبتا جالبی خواهد بود از ادمایی که تو مادی گرایی گیر کردن و هر لحظه در آستانه انفجارن.
        

          نمی‌تونم.
کلمه ندارم براش.
خواندنی بود.
        

          کتاب خودش عالیه و پنج ستاره فقط واسه کتابه وگرنه ترجمه ی سانسار خرابش کرده 
بهرحال با این وجود خوندنش هنوزم شیرینی خاص خودش رو داره 
قبلا از پالانیک بازمانده رو خونده بودم میخواستم تمام اثارش رو بخونم بعد بیام باشگاه مشت زنی رو بخونم 

        

          تصور میکردم اگه واقعیت داشت و تو ایران راه میرفتیمو میدیدم  یسری با دماغ شکسته دست های باند پیچی و بخیه های زشت دارن راه میرن و من میدونم که اونا عضو باشگاهی هستن که من ساختم و زندگیشونو به من سپردن چه حسی داشتم ؟!
        

          داستان زیبا و خاصیه. همون‌طور که در مقدمه ذکر شده، نقد شدید سرمایه‌داریه. قلم و داستان جذابه. اما همون‌طور که باز در مقدمه اشاره شده کتاب دوم پالانیک رو ناشر رد کرده چون به نظرش آزارنده بوده، و پالانیک بعد اون کتاب، باشگاه مبارزه رو نوشته برای اینکه ناشرش رو حتی بیشتر آزار بده😁. لذا خوندنش رو به گروه‌های حساس مثل کسایی که افسردگی یا تمایل به خشونت دارند اصلا توصیه نمی‌کنم. بقیه بخونیدش و مثل خودم از قلمش لذت ببرید.
        

          یک پیچیدگی منطقی داره جوری که میگی نه نثرش حالت عادیه و نه جوریه که آدم نفهمه و یا سخت بفهمه.
        

          «چیزهای زیادی هست که ما دوست نداریم راجع‌به کسانی که عاشق‌شان هستیم بدانیم.»

اولین قانون باشگاه مشت‌زنی اینه که درباره‌ی باشگاه با کسی حرف نزنی. در نتیجه توی مرور این کتاب هم می‌خوام به این قانون پایبند بمونم. درباره‌ی ترجمه هم... ترجیح می‌دم سکوت کنم. فقط توصیه می‌کنم اگر انگلیسی‌تون خوبه و خواستین کتاب رو بخونین، نسخه‌ی اصلی رو بخونین، یا حداقل کنار دست‌تون باشه.
        

          چیزی نمی گم.
و فکر می کنم...

+ تا حدی دیوونه م کرد.