{نویسنده شخصی است با دو «من» که یک «من»اش مثل بقیه استراحت می‌کند و احتمالاً از تعطیلی اش لذت می‌برد، اما «من» دومش با تفریح بیگانه و دائم مشغول نوشتن است یا به آن فکر می‌کند و در تدارک اثر جدید است. }


کتاب را به پیشنهاد امیرمحمد رضایی عزیز خریدم و خواندم. مجموعه‌ای است از مواجهات نویسندگان مطرح با سفر. تقارن و هم‌نشینی سفر و نوشتن، موضوع جالبی برای مطالعه است. خاصه برای نویسندگان و اهالی نوشتن. نگاه احمد اخوت به فرایند نوشتن هم به خودی خود، ارزش این کتاب را دوچندان می‌کند. چرا امتیاز کامل به کتاب ندادم، به خاطر شلختگی متن‌ها در کنار همدیگر. من همبستگی معنایی بیشتری را طالب بودم.
        

          ادبیات روسیه همیشه برایم جذاب بوده و این بار نیز تولستوی با دقت و قدرتی بی‌مانند دختری جوان را به تصویر کشیده است، گویی خودش تمام زندگی‌اش را زیسته است! این رمان کوتاه و جمع و جور، همه چیز را به اندازه دارد؛ احساسات، منطق، شور زندگی، ملال، شادی جوانی و پختگی پیری. همین ترکیب‌های دقیق آن را ملموس و باورپذیر کرده است.
داستان کتاب ساده است؛ روایتی از تغییر تدریجی احساسات انسان در گذر زمان. یکی از پیام‌های کلیدی آن این است که باید گذر زمان و اثرات طبیعی آن را بپذیریم و تغییر شور و هیجان اولیه را به معنای پایان عشق تعبیر نکنیم. عشق بدون تلاش و مراقبت دوام نمی‌آورد.
خواندن این کتاب شبیه تماشای آینده‌ای خاکستری اما واقعی است؛ احساسی که حتی برای خودمان هم راه فراری ندارد. این حس هم الهام‌بخش است و هم آزاردهنده، مثل یک اسپرسوی خیلی خوب.