'هو'
"نیروی سوم و دموکراسی ملی
همین الان رو کفش راستت ماسیده! " 


یک کنایه ی ظریف و بُرّنده!
آمریکای جوانی که با خوش خیالی می‌خواهد جای انگلیس و فرانسه و سایر استعمارگران پیشکسوت را بگیرد.... و زهی خیال باطل.... 
نمی دانم چرا حال و هوای "خداحافظ گری کوپر" برایم تداعی شد..
دوست ش داشتم...  
      

        'هو'
شاید یکی از علل ماندگاری "ژرمینال" در تاریخ ادبیات جهان، عدم تجویز زولاست!
زولا درد را کامل و با خشن ترین جزئیات بیان می کند و حتی درمان هایی که تا آن زمان برای مقابله با سرمایه داری موجود است را به تصویر می کشد، نقاط ضعف و قوت آنها را بیان می کند اما به هیچ کدام از راهکارهای مقابله با سرمایه داری به عنوان راه حل نهایی مشکل نزدیک نمی شود:
چه اقدامات آنارشیستی سوارین
چه حرکات کارگری اتی ین
و چه اصلاحات سیاسی راسنور...
به نظر می آید که زولا در "ژرمینال" به دنبال ارائه‌ی یک راه حل ساده و قطعی برای مقابله با سرمایه‌داری نیست. او بیشتر به تصویر کشیدن پیچیدگی‌ها، چالش‌ها و موانع موجود در این مسیر علاقه دارد.به عبارتی دیگر،"ژرمینال"یک پرسش بزرگ است و پاسخ به این پرسش بر عهده‌ی خواننده. 

همین عدم تجویز توسط زولا، کتاب را از یک محدوده ی زمانی و تاریخی خارج کرده و محک زمانه و اندیشه های مختلف هیچکدام طرح آن را مخدوش نکرده است.
 
      

        'هو'
یک استعاره ی ناب از تراژدی کلیسای کاتولیک قرون وسطی! 
آن همه ثروت و دانش و خدم و حشم
جملگی، 
نیست شدند! 

جزئیات کتاب بی نظیر ست:
مهمتر از گفت وگوها، توصیف مکان ها و به تصویر کشیدن شخصیت های مختلف، تفوق نویسنده در بازسازی انسان قرن 14م. اروپا_ با همه ی افق های اندیشه ای و دغدغه های فکری ش_ بوده‌است، دورانی پر‌‌آشوب و سخت برای اروپا و مسیحیت..  و حقیقتا این مهم جز از کسی مثل اکو با آن یدطولا در فلسفه و هنر و تاریخ بر نمی آمد... 
      

        'هو'
رمانی که برای فهم ابتدایی، نیاز به مکمل و تأویل و... داشته باشد، چه معنایی دارد؟!
نقض غرض از این آشکارتر... 
      

        'هو'
حیف از این اثر که اینقدر مهجور مانده!
واقعا عالی بود... 
ذهن را زخمی کرد و روح را پریشان..
سه سرباز از سه طبقه ی اجتماعی آمریکا در میانه ی کارزار جنگ جهانی اول... شرح ملال و بیهودگی جنگ و تلاش هر کدام برای رهایی از آن... 
 
چه بسا اگر نویسنده گرایشات کمونیستی و آنارشیستی نداشت حالا شهرت ش هم وزن همینگوی و فیتزجرالد بود، گو اینکه با هر دو تن رفیق و هم پیاله بوده... 

 آثار دیگر دوس‌پاسوس را خواهم خواند إن شاءالله... 
      

        'هو'
رومئو و ژولیت، 
نگاره ای غمگین از غلبه ی تقدیر است، 
غلبه ی تقدیر بر عشق و حکمت، 
همان تقدیری که پیش از عالم مدرن "رازی سر به مهر"  در هستی محسوب می شد 
رازی  که عزم ها، طرحها و عقل ها را در هم می شکست... 
از این رو در این اثر بیش از آنکه با روایتی معقول و واکنش هایی باورپذیر  سر و کار داشته باشیم با تندر تقدیر و قضا و قدر روبرو هستیم... 

      

        'هو'
کتاب متشکل است از هفت مقاله از هفت ادیب و فیلسوف معاصر. 
هر نویسنده "جنایت و مکافات" را از زاویه ی تخصص خود کاویده است و نتیجتا وحدت موضوعی خاصی بین مقالات نیست.
دو سه تا از مقاله ها به نظرم خواندنی بود.
ترجمه ی اثر - علی رغم وزانت آقای ابراهیمی-یک دست نبود، چرا که هر نویسنده زبان خاصی داشت و اصطلاحات متفرقی.
در نهایت به گمانم نوشتارهای پربارتری نسبت به این اثر در باب "جنایت و مکافات" می توان خواند.