[ در ژرفای پرتگاه تاریک، در رویای خاموش تو با دهان‌هایی که در سکوت گشوده می‌شوند، می‌بینی‌اش که از ظلمت پرتگاه به سوی تو می‌آید، می‌بینی‌اش که به سویت می‌خزد. در سکوت‌ دست‌های بی‌گوشتش را می‌جنباند، به سویت می‌آید تا آن که چهره به چهره‌ات می‌ساید و تو لثه‌های خونین، لثه‌هاي بی‌دندان بانوی پیر را می‌بینی، و جیغ می‌کشی و او دیگربار دست‌جنبان دور می‌شود و دندان‌های زردش را که در پیشبند خون‌آلود ریخته بر پرتگاه می‌افشاند: جیغ تو بازتاب جیغ آئوراست. او پیش روی تو در رویایت ایستاده است، و جیغ ‌می‌کشد، چراکه دست کسی دامن تافته‌ی سبزش را از وسط دریده، و آن‌گاه سر به سوی تو می‌کند. نیمه‌های دریده‌ی دامنش را به دست گرفته، سر به سوی تو می‌کند و خاموش می‌خندد، با دندان‌های خانوم پیر که روی دندان‌های خود نشانده است، و در این دم، پاهایش، پاهای عریانش تکه تکه می‌شود و به سوی پرتگاه می‌پرد...]
دوم شخص مفرد/ لمس واژه‌ها/ هذیان/ تمنا/حضور/
        

          نمیدونم کی و کجا این کتاب رو به من پیشنهاد داد ولی اولین کتاب در این ژانر بود که خوندم. به همین خاطر هم درست نمیدونم «رئالیسم جادویی» هست یا «سورئال» ولی فضای جالبی داشت. از خواندن این داستان لذت بردم ولی مطمئنم که این ژانر،  ژانر من نیست
        

          بهترین کتابی که تا به امروز مطالعه کردم و دیوانه‌وار دوستش دارم
        

          شاید اگر «کنستانسیا» را نخوانده بودم، به این کتاب ۵ ستاره می‌دادم.
        

          عشقی ویرانگر
بکرزایی
سحر و افسون
جاودانگی 
و تکرار

دلم می خواست یه ریویو قشنگ و تر و تمیز بنویسم ولی نمیشه
        

          یه شاهکار واقعا کوچیک بسیار زیبا با به تصویر کشیدن ریز به ریز جزیئیات و اون فضای سیاه و تاریک مانندی که توی داستان وجود داره واقعا عالیه
        

          کتابی کوتاه در دسته بندی ادبیات سورئال ، فلیپه مونترو به منظور ویراستاری خاطرات شوهر فقید زنی سالخورده، در خانه ی این زن استخدام می شود. او در آن جا با دختری به نام آئورا که دختری زیبا است آشنا می شود. این کتاب پایانی شگفت انگیز دارد.
        

          او دیگری بود، دیگری بوده بود،‌ نه آن‌کس که می‌شد، آن‌کس که همواره بود.

گفتار اندر سبک رئالیسم جادویی
سال‌ها سال قبل فروغ در شعرش گفت:
"من راز فصل‌ها را می‌دانم و حرف لحظه‌ها را می‌فهمم"

حقیر ادعا می‌کنم من راز این سبک را می‌شناسم و حرف نویسنده‌هایش را می‌فهمم، برای همین می‌گویم:
هر گردی گردو نیست.

نخستین کتابی بود که از فوئنتس می‌خواندم، او در جایی که داستان به پایان رسیده و در باب چگونگی خلقِ مخلوق خود سخن می‌گوید می‌نویسد:
"آیا کتابی بی‌پدر، مجلدی یتیم در دنیا وجود دارد؟ کتابی که زاده‌ی کتاب‌های دیگر نیست؟ ورقی از کتابی که شاخه‌ای از شجره پرشوه تخیل ادبی آدمی نباشد؟ آیا خلاقیتی بدون سنت هست؟ و باز، آیا سنت بدون نو شدن، آفرینش جدید، نو رستن قصه‌های دیرنده، دوام می‌یابد؟
آن‌وقت بود که کشف کردم منشا نهایی این داستان، قصه‌ای چینی به نام «زندگی‌نامه آئی شاه» است."

پیش‌تر بارها گفته‌ و در چند ریویو به خصوص ریویوی کتاب «ملکوت» مخلوقِ «بهرام صادقی» نوشته‌ام که اتصال دنیای خیال و واقعیت و عبور از مرزهای این دو دنیا شجاعت می‌خواهد و کار هر کسی نیست و به همین جهت نویسندگانی که قدم در این راه می‌گذارند برای من محترم و قابل تقدیر هستند حتی اگر نقدهای جدی به آن‌ها وارد بدانم.
تکنیکِ فوئنتس، شخصی‌سازی شده نیست و حقیر او را با اینکه اثرش را چند سال قبل از ابررمان «صدسال تنهایی» منتشر شده، در حد و اندازه‌های خدایگانِ سبک رئالیسم جادویی در امریکای لاتین یعنی گابوی عزیزم ندیدم.
فوئنتس داستانش را مزین به المان‌های بسیار جذابی همچون خلقت دختری از نور و ساخت مرز دو دنیای واقعیت و خیال مابین اتاق نشیمن و اتاق خواب کرد. برای مثال از زبان نویسنده در باب خلقتش می‌خوانیم:
"اگر می‌توانستید در حال گذشتن از آستانه‌ای، جوانی خود را بازیابیم، اگر می‌توانستیم در این سوی در پیر، همین که پا به آن سوی می‌گذاشتیم جوان باشیم، آن‌وقت چه می‌شد؟"

برای منی که بنده و مریدِ سرور و سالار نویسنده‌های این سبک و به خصوص خالق مرزهای بی‌پایان دنیای خیال و واقعیت(موراکامی عزیزم) هستم داستان برخلاف المان‌هایش جذابیتی نداشت، نویسنده می‌توانست به داستانش شاخ و برگ بیشتری دهد اما به هر ترتیب از هرگونه اطناب خودداری نمود و در قالب داستی بسیار کوتاه آن‌را منتشر نمود.

فوئنتس در جایی دیگر می‌گوید:
"گابریل گارسیا مارکز می‌گوید: پاریسی‌ها با سپاه آینه‌هایشان این پندار را به وجود می‌آورند که آپارتمان‌های کوچکشان دوبرابر اندازه‌ی واقعی است، اما جادوی واقعی این را گابریل و من می‌دانیم این است که آن‌چه ما بازتابش را در آینه‌ها می‌بینیم، همواره زمانی دیگر است: زمان گذشته و زمان آینده و نیز این‌که گاه اگر بخت با تو یار باشد، شخصی که شخصی دیگر است بر این دریاچه‌های سیماب ظاهر می‌شود."

حقیر این مورد را اعلام بیعت فوئنتس با گابو می‌دانم و تاییدی بر عرایض خودم مبنی بر اینکه او صاحب سبک نبود و به شدت تحت تاثیر نویسنده‌‌های خلاق این سبک به خصوص خدایگان سبک رئالیسم جادویی در امریکای لاتین بود.
نکته:
این حق را برای فوئنتس محفوظ می‌دارم، در صورتیکه که در آینده به اطلاعاتی خلاف نظر فوق برسم، این ریویو را دست‌خوش تغییر نمایم.

گفتار اندر داستان آئورا
پیرزنی به نام «کونسوئلو» در خانه‌ای قدیمی به همراه خرگوشش(ساگا) زندگی می‌کند و برای بازنویسی خاطرات همسرش(ژنرال یورنته) اقدام به انتشار یک آگهی استخدام می‌کند.
شخصی به نام «فلیپه مونترو» روزی در کافه‌ای نشسته که یک آگهی استخدام جذاب او را وسوسه می‌کند تا به آدرس مندرج در آن آگهی برود تا اینکه... .
به داستان کتاب بیش از این ورود نمی‌کنم چون منجر به اسپویل می‌گردد اما لازم به بیان است که این کتاب به دو بخش تقسیم می‌گردد: نیمه‌ی نخست کتاب مربوط به داستان آئوراست و نیمه‌ی پایانی مربوط به نوشته‌های نویسنده در باب چگونگیِ خلق این داستان.

نقل‌قول نامه
"آنها می‌خواهند ما تنها باشیم، چون انزوا تنها راه رسیدن به قداست است. فراموش می‌کنند که وسوسه در انزوا خیلی قوی‌تر می‌شود."

"چیزهایی حتی قوی‌تر از تخیل وجود دارند. عادت‌هایی که وا می‌دارندت برخیزی..."

"قبل از آنکه دوباره زاده شوی باید بمیری"

"حتی شیطان هم زمانی فرشته بود"

کارنامه
یک ستاره بابت عدم توان یا تسلط نویسنده به جهت شاخ و برگ دادن به المان‌های سبک رئالیسم جادویی، یک ستاره بابت روند کج‌دار و مریز و جمع‌بندی ضعیف داستان از کتاب کسر و نهایتا بخاطر موضوع جذاب داستان، استفاده از المان‌هایی از سبک رئالیسم جادویی که بازی و نوشتن در مورد آن‌ها کار هر کسی نیست و صدالبته بابت ترجمه‌ی بی‌نظیر استاد «عبدالله کوثری» سه ستاره برای کتاب منظور می‌نمایم.

بیست و پنجم مهرماه یک‌هزار و چهارصد
        

          خیلی خوب بود...من که حسابی لذت بردم.داستان جالب و پیچیده ای داشت .بخش پایانی کتاب که توضیحات نویسنده درباره ی چطور نوشته شدن "آئورا" هست هم به انداره ی خود کتاب شیرین و خواندنی بود
        

          «کارلوس فوئنتس» یکی از مهم‌ترین داستان‌نویسان امریکای لاتین است؛ نویسنده‌ای که آثارش کاملاً در ردۀ مدرنیسم ادبی امریکای لاتین جای می‌گیرد. یکی از ویژگی‌های مهمّ داستان‌های او، جایگاه ویژۀ «تاریخ» است.
در رمان کم‌حجم «آئورا»، فوئنتس روایت‌گر روزهایی از زندگی مترجمی جوان است که این مترجم جوان با تاریخ مکزیک آشنا و درگیر می‌شود؛ امّا نویسنده، تمهیدی بسیار شاعرانه و سمبولیک برای آشنایی این مترجم جوان با تاریخ کشور خودش اندیشیده‌است. «فلیپه مونترو» که جویای کار است، در با این آگهی روزنامه برخورد می‌کند که «آگهی استخدام: تاریخ‌دان جوان، جدّی، باانضباط، با تسلّط کامل بر زبان فرانسۀ محاوره‌ای. چهار هزار پسو در ماه، خوراک کامل، اتاق راحت برای کار و خواب»
این آگهی، مسیر زندگی فلیپه را تغییر می‌دهد؛ او به نشانیِ داده‌شده مراجعه می‌کند و با خانه‌ای اسرارآمیز مواجه می‌شود که پیرزنی بیمار و دختری زیبا در آن زندگی می‌کنند. «خانم کونسوئلو» برای تدوین خاطرات همسرش، «ژنرال یورنته»، حاضر شده در روزنامه آگهی بدهد و یک تاریخ‌دان جوان را استخدام کند. «آئورا»، برادرزادۀ خانم کونسوئلو و تنها مونس اوست که حضورش در خانه‌ای قدیمی و غبارگرفته، عجیب و اسرارآمیز است.
از همین وضعیت ابتدایی، می‌توان حدس زد که مونترو، ناگزیر از دل‌باختن به این دختر جوان است؛ امّا نویسنده، چگونگی این دل‌باختگی را در پرتو ایجازی که بر تمام اثر شعاع افکنده‌است، توصیف می‌کند. مسیر شکل گرفتن این عشق، فقط یک منزل‌گاه دارد که همانا مرور تاریخ مکزیک است.
همین‌طور که رمان پیش می‌رود، مونترو از اسرارآمیز بودن خانه‌ای که در آن زندگی می‌کند، بیشتر شگفت‌زده می‌شود؛ به‌علاوه، او در خاطرات ژنرال یورنته دقیق می‎‌شود و غیر از بازخوانی بخشی از تاریخ کشورش، پی به عشق عمیق خانم کونسوئلو و ژنرال می‌برد. در این خانه، ‌گردی از افسون بر همه‌چیز نشسته‌است و نویسنده به‌خوبی از کارکرد «صحنه» برای همراهی با مضمون، بهره جسته‌است. کونسوئلو که از اقامت دختری به زیبایی آئورا در این خانۀ دل‌مرده متعجّب است، اندک‌اندک درمی‌یابد که رابطۀ ناشناخته‌ای بین این دختر و پیرزن وجود دارد. کم‌کم چگالی وقایع غیر واقعی در رمان، بیشتر می‌شود و در نهایت، داستان با یکی شدن آئورا و خانم کونسوئلو به پایان می‌رسد.
بد نیست بدانید که «آئورا» به معنی «هاله» است و نویسنده، داستان را در جهتی پیش می‌برد که در می‌یابیم آئورا هاله‌ای از خانم کونسوئلو است. خانم کونسوئلو، معشوق خود را در دل تاریخ مکزیک از دست داده و برای پیدا کردن او باید جوانی تاریخ‌دان را به این خانه فرامی‌خواند. فلیپه با گذشت زمان، قدم به قدم در عشق آئورا غرق می‌شود و در واقع، ابتدا وارد هالۀ خانم کونسوئلو می‌شود و تا آنجا پیش می‌رود که به یکی بودن این دو نفر پی می‌برد؛ خواننده نیز متوجّه می‌شود که فلیپه نیز در طیّ این دگردیسی، تبدیل به ژنرال یورنته شده‌است.
اگر این نکته را در نظر داشته‌باشیم که زن، در ادبیّات و سینما، نماد میهن و وطن است، می‌توانیم بگوییم که فوئنتس در رمان آئورا با هنرمندی بسیار، نسل جوان کشورش را به بازخوانی تاریخ مکزیک دعوت می‌کند.
تاریخ اساسا از دغدغه های مهم فوئنتس است. در رمان "نبرد" به بازخوانی تاریخ روشنفکران امریکای لاتین میپردازد و در رمان "گرینگوی پیر" تاریخ انقلاب مکزیک را برررسی میکند و از چهره های مهمی چون پانچو ویلا و امیلیانو زاپاتا یاد میکند.
        

          فضا سازی جذابی داشت. نمیگم با یه شاهکار مواجه میشید ولی میتونید از یک سری قسمتهای داستان لذت ببرید.
اگرم طرفدار سبک سورئال نیستید باز پیشنهاد میکنم بخونید. حجم زیادی نداره و وقت زیادی ازتون نمیگیره.
        

          کتاب کوتاهی برای فکر کردن
قهوه.  سیگار و آئورا!
...
حیف که بیش از حد کوتاه بود!
        

          داستانی تامل‌برانگیز، سورئال گونه، و در بعضی  موقعیت ها بسیار جذاب و گیرا. نکته بسیار مهم و قابل پرداخت داستان، روایت دوم شخص مفرد آن است که فضایی بسیار خاص و متفاوت خلق می کند.
 فوئنتس در کل متن (مخصوصا در پایان‌بندی) مسائلی را در زیر‌متن بیان می کند که فهم آن شاید کمی دشوار و نیازمند مطالعه بیشتر در آن باب باشد.
اما در توضیح آن بد نیست به گفته خودِ فوئنتس اشاره شود: ((زنی پیر، مردی جوان و زنی جوان. در خانه ای که همه چیز در آن بوی گذشته می دهد و گویی تنها چیزی که آن را برپا نگه داشته، یادها، نفس‌ها و عطرهای گذشته است. اما در این میان چیزی ناشناختنی، جادویی شگفت در کار است، تا از گذشته بگذرد و به اکنون، به آینده، به جاودانگی برسد: جاودانگی عشق، جاودانگی جوانی. 
آئورا، نام دیگر تمناست.))
در واقع دوم شخص مفرد بودن روایت هم در راستای همین بحثی است که فوئنتس مطرح می کند.
تنها مشکلات کتاب شاید ترجمه کمی خشک و ویراستاری آن باشد، که شاید اگر آنها نبودند، این اثرِ به‌یاد‌ماندنیِ فوئنتس، بیشتر به دل و جان می نشست...
        

          (🇲🇽)خیلی خوب بود فقط چرا انقدر کوتاه بود؟ می‌تونست‌ طولانی تر باشه. بگذریم، بذارید‌ توصیفش کنم، داستان اینجوریه که انگار‌ نویسنده شمارو‌ دعوت میکنه‌ که‌ توی داستانش‌ نقش بازی کنید و سناریو ها رو بهتون میده‌. نصف جذابیت کتاب به همین بود.
و اینکه‌ توصیفات، ترجمه، قلم،احساسات و.. همه چی به اندازه بود و درکل راضی بودم
یک و نیم نمره هم کم کردم بخاطر کوتاه بودن داستان و اینکه‌ کتابی نیست که بخوام دوباره بخونم ولی ارزش خوندن رو داشت.
        

          آئورا شاید قربانیِ دو تا چیز شد: یکی این که وسطاش ایبوک ریدر خریدم و طبیعتا چون ذوق داشتم رفتم سراغ کتابایی که دانلود کرده بودم که «وردی که برده ها می خوانند» هم جزوِ همون کتابا بود.‏ دوم این که من کلا عشق های غیرِ واقعیِ رمان های امریکای لاتین رو نمی فهمم، دارم مشخصا به «تونل» ارنستو ساباتو، «ابداعِ مورل» آدولفو بیوئی کاسارس و خودِ همین «آئورا» اشاره می کنم(یوسا این وسط استثناس). خیلی هم طرفدارِ رئالیسمِ جادوییِ این لاتینا و ساینس فیکشن نیستم. به هر ترتیب، فکر می کنم «ایت واز اوکی» حقش باشه و از من دلگیر نشه‏ آقامون کارلوس فوئنتس:دی‏
        

          دارم فکر میکنم چرا کتابِ به این خوبی، توجهم را جلب نکرد. نویسنده  فضا را که به خوبی ساخت، روایتش که کامل بود، روده‌درازی که نکرد، با زمان که بازی کرد، مرز بین وهم و واقعیت را که برداشت، دیگر باید چه کار می‌کرد تا لذت ببرم؟؟
جواب برایم صفحه اول کتاب مشخص بود، باید دوم شخص نمی‌نوشت. 
راوی دوم شخص نگذاشت آئورا را دوست داشته باشم...
        

          کتاب عجیب،جالب و کم حجمی که خواندنش خالی از لطف نیست...بر خلاف کتابای قطوری که فکر میکنی چرا نویسنده الکی کشش داده آخر این کتاب میگی چرا ادامه نداده و بیشتر ننوشته...رویای جاودانگی و روایتی بی نظیر و پر کشش...
        

          دیداری از جنس بازآفرینی خاطرات یا صرفا تکرار خاطراتی از گذشته و تجسمی سوررئال.
عشقی از جنس خاطرات و گذشته و توهم و فراموشی