طنز ناب! خودانتقادی صادقانه‌ای که نویسنده درباره‌ی تقابل خودش، خانواده‌اش و فرهنگ ایرانی که از آن آمده با فرهنگ امریکایی دارد، موقعیت‌های خیلی خنده‌آوری خلق می‌کند. نویسنده ساده و بی‌تکلف درباره‌ی «گاف»های خانواده‌ی اصالتا ایرانی‌اش حرف می‌زند. کتاب با زبان طنزش، مثل یک نگاه از بیرون به ما و فرهنگ ماست؛ «جور» که یک ایرانی بزرگ‌شده در فرهنگ غربی  ما را می‌بیند، بهتر بگوییم یک امریکایی که با ایران و خانواده‌ی ایران غریبه نیست و احساس تعلقی هم به آن دارد.
من عنوان اصلی کتاب (Funny in Farsi/خنده‌دار در فارسی) را بیشتر دوست دارم؛ چون بهتر نشان می‌دهد ما با چه چیزی طرف هستیم. 
        

          کتاب خیلی خوبیه و من دوسش داشتم خاصه قسمت تفاوت عروسی ایرانی با عروسی غربی تو انتخاب مهمون و کیفیت مراسم. کلا خانواده ایرانی را به تصویر میکشه که با وجود سختیا کنار همدیگه ان
        

          این کتاب رو خیلی وقت پیش خوندم ، طنزی ساده  که در متن داستان های زندگی جریان داره 
موقعیت های بامزه ای که شاید برای هر کسی پیش بیاد ولی خب تعداد کمی اند که میتونند به  سادگی  زندگی رو اینچنین دلنشین  روایت کنند .

اگه قرار باشه روزی کتابخونه ای شخصی  داشته باشم این کتاب حتما مهمون قفسه هاش خواهد بود  ❤
        

          خیلی خوبه :))
عطر سنبل آخر؟ یا کاج؟! فیروزه جزایری آخر یا دوما!؟ کتاب پر از تناقض‌های از این دست و بامزه است. کتاب جمع و جور و روان
        

          می توان دوستش داشت چون خیلی از ماها به آن سالها که در کتاب روایت می َود نوستالژی داریم اما درباره این آثار مشکلم این است که از یک جایی میان راه شروع و یا به پایان می رسد و مشخص نیست هدف از نوشتنش چه بوده است. شیرین هستند اما کم خاصیت!
        

          دو معرفی برای یک کتاب
۱- فیروزه جزایری در کودکی و در سالهای پیش از انقلاب همراه خانواده به آمریکا مهاجرت کرده. یک خانواده ایرانی با یک فرهنگ متفاوت در یک موقعیت تازه قطعا اتفاقات جالبی رو خلق خواهند کرد. ناآشنایی به زبان و هیجان تجربیات تازه، مهمان‌داری‌های چند ماهه و... #فیروزه_جزایری_دوما در این کتاب از خاطرات اون سالها نوشته. موقعیت‌های طنز و کمیک که اتفاقاً مخاطب ایرانی رو بیشتر می‌خندونه(این کتاب برای مخاطب آمریکایی نوشته شده و به زبان فارسی ترجمه شده) گاهی البته موقعیت تراژیک می‌شه. اشغال لانه جاسوسی و سخت شدن زندگی ایرانیان در آمریکا و... خانواده جزائری البته خانواده خوش‌شانسی بودن. چون همه اقوامشون به آمریکا مهاجرت می‌کنن و اونجا روابط شیرین خانوادگی رو حفظ می‌کنن. 
#عطر_سنبل_عطر_کاج کتابیه که می‌خندونه و به فکر فرو می‌بره
۲- یک دوره‌ای همه روایت‌های پدرانه #همشهری_داستان شده بود روایت از پدران احمق، ظالم، فرصت‌طلب و... یک بار من اعتراض کردم و گفتن که این طغیان علیه پدرسالاریه. ما هزاران سال تحت سلطه پدرانمون بودیم و حالا داریم انتقام می‌گیریم. احترام به پدر و مادر هم کشکه.(اگه یکی دو روایت بود قابل اغماض بود. ولی اصلا شده بود روش مجله) همیشه فکر می‌کردم اولین نفر کی شروع به این تابو شکنی کرد. حالا حدس میزنم اون یک نفر نویسنده‌ی این کتاب بوده. پدری که مهندس شرکت نفته، اینجا یه پدر فرصت‌طلب، اندگی احمق و ساده‌لوح و... توصیف شده. طبعیتا چهره آشنائیه. مردان و پدران این مدلی همه‌مون دیدیم. اما آیا این روایت پدر ایرانیه؟
فیروزه جزایری نویسنده طنازیه و به خانواده و فامیلش علاقه داره، اما لابلای کلماتش مشخصه که به ایران تعلق خاطر نداره(طبیعیه که نداشته باشه) و البته خودش اعتراف می‌کنه که از مسلمانی هم چیزی نمی‌دونه(باز هم حق داره) 
آدم‌های این کتاب نماینده‌ی مردم ایران نیستن. ولی این کتاب این شانس رو داشته که اونجا دیده بشه و پدر خانم جزایری بشه نماد همه پدرهای ایرانی.
عطر سنبل عطر کاج برای جامعه ایرانی مفیدتره که با سختی و شیرینی زندگی ایرانی آمریکایی(البته سه چهار دهه قبل) آشنا بشه. از اون نظر دوست داشتم کتاب رو. 
ولی اینکه یه مخاطب آمریکایی این کتاب رو خونده نه...
        

          یکم پراکنده بود ولی کتاب دلنشینی بود. من عاشق خونواده و اخلاق ایرانی پدر بودم که هیچ جوره عوض نمیشد
        

          خب، یعنی این کتاب رو تا جایی که می‌تونستم طول دادم تا بخونم. کل دوهفته‌ای که از کتابخونه میتونستم بگیرمش، دستم بود. 
از بامزه‌ترین و جالب‌ترین قلم‌هایی بود که تا به حال خونده بودم. یکی از میون چندین حُسنش این بود که داستان‌داستان بود که هر کدوم یه خاطره‌ی نویسنده بود و به همین دلیل با وجود اینکه بین خوندن‌هام فاصله می‌افتاد، از جریان کتاب دور نمیشدم.
ترجمه‌ی روان و خوبش رو هم نباید نادید گرفت. در کل همه چیز در رابطه با این کتاب دست به دست هم داده بودن که بخندی و لذت ببری و نخوای که تموم شد.
 - تکه‌ای از کتاب: "ما یاد گرفته‌ایم هیچ وقت درباره‌ی مشکلی در خانه شکایت نکنیم، مبادا پدر تصمیم بگیرد درستش کند. فرق نمی‌کند یک ایراد خانگی چقدر مشکل‌ساز باشد، کاظم همواره می‌تواند بدترش کند، به رایگان." با خوندن این قسمت واقعاً خندیدم چون توی بیشتر خونه‌های ایرانی همین وضع‌ه و کلکسیونی از وسایل خرابی که به دست پدر، خراب‌تر شده، وجود داره:)))
واقعا کنجکاو و علاقمند شدم چند اثر دیگه‌ی این نویسنده رو هم بخونم. دمش گرررم .
        

          کتاب خاطرات رو معمولا دوست دارم 
مخصوصا اگر تقابلی با عقایدم نداشته باشه
        

          در واقع، اتفاقی که افتاد ؛ این بود :
مامانم مطلب معرفی لیلی را در نشریه خواند و نمیدانید که چقدر خوشش آمد!
به من گفت : بـــاید این را بخوانم !!!!
و خریدمش و خواند!
در دو روزی که مامانم این رو میخوند، خانمان پر از صدای خنده بود و ما همگی لذت بردیم :دی
و وقتی که مامانم تمومش کرد، من شروعش کردم :)
        

          از اون دسته کتاب هایی که حتما دوباره خواهم خواند. کتاب روایتی طنز از زندگی شخصی نویسنده با لحنی صمیمی و فوق العاده گیرا بود.
        

          تعداد صفحات کتاب کمی گول زننده اند. وقتی که کتاب 192 صفحه ای را مقابلت می بینی، فکر می کنی باید چند روزی مهمان لحظه هایت باشد. اما وقتی آغاز به خواندن می کنی، نثر ساده و صمیمی کتاب، کلمه به کلمه و جمله به جمله تو را جذب خودش می کند. طوری که اصلا کتاب را فراموش می کنی و خیال می کنی در کنار فیروزه ی داستان نشسته ای و داری او را در خاطره بازی هایش همراهی می کنی، و پس از پایان هر کدام برای شنیدن خاطره ای دیگر اصرار می کنی. خاطرات زنده و دلنشینی از زندگی دختری که در هفت سالگی همراه با خانواده اش ایران را ترک می کنند تا زندگی جدیدی را در آمریکا آغاز کنند.

فیروزه جزایری دوما خاطراتش را با رگه هایی از طنز در آمیخته است. خاطراتی که سرشار است از، تلاش برای تطبیق با محیط جدید ، نقد و تعریف دو محیط در کنار هم و نشانه های حفظ هویت ایرانی. خاطراتی که فیروزه ی داستان تنها قهرمان آنها نیست بلکه تمام خویشانش در جذاب بودن آن ها نقش پر رنگی دارند.


        

          این کتاب خیلی به دلم نشست!
اینکه راجب ایران و فرهنگ ایران در غالب طنز نوشته بود واقعا جذاب بود و همچنین خنده به لب میاورد…
خیلی دوستش داشتم و اینکه راجب ایران و ایرانی بود منو خیلییی شگفت زده کرد و باعث شد عاشقش شم
خیلی جاهاش وقتی از فرهنگ و عادتای عجیب و همچنین دلنشینمون میگفت انگار من از دور خودمو خانواده مو میدیدم و همینش خیلی خفن بود
در کل بهتون خوندنشو پیشنهاد میکنممم
        

          خانم فیروزه جزایری زنی خوزستانی هستند که در هفت سالگی همراه خانواده به آمریکا مهاجرت کرده اند و در این کتاب از تقابل فرهنگ ایرانی با فرهنگ آمریکایی سخن گفته اند.

نام اصلی کتاب این بوده است:

Funny in Farsi: A Memoir of Growing up Iranian American

که ترجمه آن می شود: شوخی به زبان فارسی: خاطراتی از بزرگ شدن به عنوان یک ایرانی آمریکایی.

کتاب از خاطرات جداگانه ای تشکیل شده که هر کدام شیرین و شنیدنی اند و موضوعات متنوعی دارند: از روز اول مدرسه یک کودک ایرانی که به آمریکا برده شده گرفته تا مراسم عروسی همان دختر در بزرگسالی با یک مرد فرانسوی و سرگیجه بین رسوم ایرانی مراسم ازدواج و آداب فرانسوی آن.

گرچه خاطرات این کتاب مربوط به یک فرد، یک خانواده یا حداکثر یک نسل از ایرانیان مهاجر می باشند اما به اعتقاد من این کتاب منبع ارزشمندی است از نحوه مواجهه ایرانیان با غرب به طور عام و با ایالات متحده آمریکا به طور خاص و از این حیث مخزن اطلاعات ارزشمندی است در باب روان شناسی اجتماعی ایرانیان.

در این کتاب می بینیم که خانواده فیروزه مواجهه ای "صفر-صدی" با فرهنگ آمریکایی دارند: از یک سو هر هفته به "دیسنی لند" می روند و از سوی دیگر لب به "هات داگ" نمی زنند زیرا ترجمه تحت اللفظی آن برایشان مفهوم "سگ داغ" را تداعی می کند، از سویی همه کنسروهای غذایی را امتحان می کنند و از طرف دیگر برای تسلط به زبان انگلیسی تلاش نمی کنند!

این طرز مواجهه خانواده فیروزه یادآور مواجهه "صفر-صدی" ایرانیان با غرب است که از طیفی بین غرب زدگی تا غرب ستیزی نوسان می کند.

گروهی از ایرانیان چنان مفتون و مسحور فرهنگ آمریکایی می شوند که در مکالمه روزمره با جمعی ایرانی مکرراً و به تعمّد از واژه ها و اصطلاحات انگلیسی استفاده می کنند و گروه دیگر آمریکا را شیطان بزرگ و ام الفساد زمان می دانند و همه فیلسوفان و نظریه پردازان آمریکا را صهیونیست و وابسته به فراماسونری!

یادم می آید چند سال قبل مراجعی داشتم که در دانشگاه فلسفه می خواند. از او چیزی راجع به "چامسکی"پرسیدم (که اتفاقأ هم منتقد صهیونیسم است و هم منتقد سیاست خارجی آمریکا) و او پاسخ داد: «من وقتم را صرف فلسفه غرب نمی کنم، آخرش پوچی و بازی با کلمات است!» از او پرسیدم کدام بخش از فلسفه غرب را این گونه ارزیابی می کنی و او پاسخ داد من نخوانده ام، استاد فلانی گفته اند!

چنین سبک مواجهه ای را در بخش مهمی از نظریه پردازان و سیاستگزاران ایرانی هم می بینیم، گروهی که حتی خود را کارشناس مسائل آمریکا می دانند و در دستگاه های رسمی جایگاه های کلیدی دارند، نگاهی گزینشی به آمریکا دارند.  کتاب های متعددی از محصولات این دستگاه های فرهنگی خوانده ام که آمریکا را باتلاقی از دروغ و دغل و فساد اخلاقی و رسوایی های مالی ترسیم کرده اند و اتفاقأ بعضی از این کتاب ها با بودجه عمومی با تیراژ بالای یکصد هزار جلد چاپ شده و در کتاب خانه های عمومی کشور توزیع شده اند!

در مقابل هم با نسلی از غرب زدگان مواجهیم که همچون "جاستین بیبر" لباس می پوشند، همچون "باب مارلی" ماری جوآنا می کشند و ژست معترض بودن "پینک فلوید" را به جای معترض بودن عملی بر می گزینند.

در حین خندیدن به داستان های جذاب و شیرین فیروزه جزایری خوب است به این مصداق های جمعی و ملّی مواجهه ایرانیان با غرب هم توجه کنیم.

نویسنده: دکترمحمدرضاسرگلزایی (روانپزشک)
        

          طنز بود ولی بیشتر مورد توجه کسایی که خارج رو تجربه کردن میخوره ک فضا رو درک کنند 
        

          کتابی ساده و صمیمی، روایتگر تفاوت های وطن و غربت. انگار که یک دوست داره براتون داستان مهاجرتش رو تعریف میکنه.
        

          اصلا نتونستم با کتاب ارتباط بگیرم.
توی بعضی داستان هاش احساس خودتحقیری به آدم دست میداد
        

          کتاب رو چند سال پیش تا نصفه خونده بودم و الان دوباره کامل خوندم، الان طنزش خیلی برام کار نمی‌کرد ولی بد هم نبود. ماجرای دختری هست که بخاطر شغل پدرش به امریکا برای مدتی نقل مکان می‌کنند و سعی می‌کنه با لحن صمیمی و طنزی داستان آن روزها را تا زمانی‌که ازدواج می‌کنه، روایت کنه...
        

           "Funny in Farsi" A Memoir of Growing Up Iranian in America
By "Firoozeh Dumas" 2003
"با مزه در فارسی" اثر خانم "فیروزه دوما (جزایری)" و ترجمه غلامرضا امامی
یکی از شیرین ترین کتابهایی بود که تا حالا خوندم.
در اولین داستان کتاب، نویسنده میگه که در هفت سالگی همراه پدر و مادر و برادر چهارده سالش فرشید از آبادان به کالیفرنیا میره ( قبل از انقلاب)، قبلا هم برادر بزرگترش فرید رفته بوده دبیرستانی در فیلادلفیا و بهمراه عموش و زن امریکاییش زندگی میکرده. پدر که مهندس شرکت نفت بوده و فارغ التحصیل امریکا برای دوسال ماموریت به اونجا اعزام شده بود. 
داستانهای کتاب مربوط به تفاوتهای فرهنگی ایران و امریکا به خنده دارترین شکل ممکن بیان شده که این هم از ذوق و قریحه بانمک نویسنده اس. البته قسمت مربوط به دوران پسا انقلاب و گروگان گیری خنده دار نیست و من قبلا هم از مهاجرین ایرانی شنیده بودم که چه فشاری در اون ۴۴۴ روز احمقانه به ایرانیهای اونجا وارد شد و چه خانواده هایی که از هم پاشیدند. 
فیروزه با پسری فرانسوی بنام فرانسوا ازدواج میکنه که این تفاوتهای فرهنگی فرانسوی و ایرانی هم جالبه.
"واقعیت این است که اغلب آدمها بعد از انجام یک شاهکار، خاطره می نویسند. اما من از خیر شاهکار گذشتم و یکراست رفتم سراغ نوشتن خاطراتم. دلیلش هم این است که من واقعا اعتقاد دارم هرکسی قصه ای دارد و قصه همه مهم است. لازم نیست آدم جایزه نوبل ببرد یا مانکن مشهوری باشد تا خاطراتش را بنویسد، هرچند همه این چیزها، به تنهایی یا باهم، ممکن است از نظر رسانه های گروهی بیشتر ارزش مطرح شدن داشته باشد. من هنوز هم امیدوارم یا جایزه نوبل را ببرم یا در افتضاح کوچکی، البته به روش غیر افتضاحی، درگیر شوم، البته فقط به اندازه ای که عکسم را روی صفحه اول یک نشریه متوسط بزنند."
"من خانواده ای دارم که تنها یک نویسنده موفق دارد؛ پسرعمویم، مهدی، که کتاب محیطهای مهندسی نرم افزارهای فرآیند محور او محبوب همه است، هرچند هیچ کس در حانواده، غیر از خود مهدی، آن را نخوانده است. من که سرچشمه ذوقم خشکیده بود به کالج رفتم، ازدواج کردم، و مادر شدم. همین مساله نشان میدهد که چرا دو دهه بعد، پس از دست برداشتن از آخرین سرگرمی ام، وقتی اعلام کردم می خواهم قصه بنویسم، پدر و مادرم بکلی نطقشان کور شد." 

۲۰۷ صفحه
#بامزه_در_فارسی #فیروزه_دوما #هرمس 

        

          یا ریویو یک عزیز علاقمند شدم کتاب رو بخونم چقدر خندیدم   البته به نظرم روند طنز کتاب یکدست نیست ولی قسمت اولش فوق‌العاده خیلی خوب بود