یادداشت مهدی منزوی

         "Funny in Farsi" A Memoir of Growing Up Iranian in America
By "Firoozeh Dumas" 2003
"با مزه در فارسی" اثر خانم "فیروزه دوما (جزایری)" و ترجمه غلامرضا امامی
یکی از شیرین ترین کتابهایی بود که تا حالا خوندم.
در اولین داستان کتاب، نویسنده میگه که در هفت سالگی همراه پدر و مادر و برادر چهارده سالش فرشید از آبادان به کالیفرنیا میره ( قبل از انقلاب)، قبلا هم برادر بزرگترش فرید رفته بوده دبیرستانی در فیلادلفیا و بهمراه عموش و زن امریکاییش زندگی میکرده. پدر که مهندس شرکت نفت بوده و فارغ التحصیل امریکا برای دوسال ماموریت به اونجا اعزام شده بود. 
داستانهای کتاب مربوط به تفاوتهای فرهنگی ایران و امریکا به خنده دارترین شکل ممکن بیان شده که این هم از ذوق و قریحه بانمک نویسنده اس. البته قسمت مربوط به دوران پسا انقلاب و گروگان گیری خنده دار نیست و من قبلا هم از مهاجرین ایرانی شنیده بودم که چه فشاری در اون ۴۴۴ روز احمقانه به ایرانیهای اونجا وارد شد و چه خانواده هایی که از هم پاشیدند. 
فیروزه با پسری فرانسوی بنام فرانسوا ازدواج میکنه که این تفاوتهای فرهنگی فرانسوی و ایرانی هم جالبه.
"واقعیت این است که اغلب آدمها بعد از انجام یک شاهکار، خاطره می نویسند. اما من از خیر شاهکار گذشتم و یکراست رفتم سراغ نوشتن خاطراتم. دلیلش هم این است که من واقعا اعتقاد دارم هرکسی قصه ای دارد و قصه همه مهم است. لازم نیست آدم جایزه نوبل ببرد یا مانکن مشهوری باشد تا خاطراتش را بنویسد، هرچند همه این چیزها، به تنهایی یا باهم، ممکن است از نظر رسانه های گروهی بیشتر ارزش مطرح شدن داشته باشد. من هنوز هم امیدوارم یا جایزه نوبل را ببرم یا در افتضاح کوچکی، البته به روش غیر افتضاحی، درگیر شوم، البته فقط به اندازه ای که عکسم را روی صفحه اول یک نشریه متوسط بزنند."
"من خانواده ای دارم که تنها یک نویسنده موفق دارد؛ پسرعمویم، مهدی، که کتاب محیطهای مهندسی نرم افزارهای فرآیند محور او محبوب همه است، هرچند هیچ کس در حانواده، غیر از خود مهدی، آن را نخوانده است. من که سرچشمه ذوقم خشکیده بود به کالج رفتم، ازدواج کردم، و مادر شدم. همین مساله نشان میدهد که چرا دو دهه بعد، پس از دست برداشتن از آخرین سرگرمی ام، وقتی اعلام کردم می خواهم قصه بنویسم، پدر و مادرم بکلی نطقشان کور شد." 

۲۰۷ صفحه
#بامزه_در_فارسی #فیروزه_دوما #هرمس